คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #91 : ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ตั้ม-ทัต (ตอน เปิดศึก)
“แม่งไอ้ห่าทัตเครื่องกลมันไม่ปล่อยแน่เลยว่ะ..” หนึ่งในแผนกก่อสร้างนั่งหน้าเครียด และพูดออกมาเสียงเบา
“มึงมีอะไร...ไอ้ห่านั่นมันจะทำอะไร...ถ้าแม่งจะเล่น ไปบอกพวกที่แผนก ถ้ามันจะเอากูก็ไม่ขัดศรัทธา” ร่างเล็กบางหันมาหาคนที่มาขอความช่วยเหลือ
ใบหน้าสวยหวานเครียดขรึม เรื่องมันชักจะไปกันใหญ่แล้ว เมื่อแผนกเครื่องกลกับแผนกก่อสร้างมีเหตุให้ต้องแบ่งเวลากันใช้สนามเล่นบอลตอนกลางวัน เพราะเมื่อก่อนเคยแบ่งช่วงเวลากันแล้ว แต่ไอ้พวกเครื่องกลมันอาศัยว่าแผนกมันเกิดก่อน เหมือนเป็นรุ่นพี่ มันจะขอเวลาช่วงพัก เตะบอลกันแบบ45 นาที กับ 25 นาที ถึงจะเป็นแผนกที่เกิดทีหลัง แต่แม่งเรื่องอะไรต้องยอม แบบนี้มันคิดอวดศักดากันนี่หว่า แม่งเล่นมาก็ต้องเล่นกลับ ใครจะยอมวะ
“แผนกเรามีแต่คนเกรงใจมึงนะไอ้ตั้ม..หน้าอย่างกูคงรวมคนไม่ได้ แต่มึงแค่พูดคำเดียว พวกก็มารวมกันได้แล้ว”
หน้าที่ของคนที่ถูกเลือกของแผนกเป็นของกฤษดาไปเสียแล้ว ตั้งแต่ที่เข้ามาเรียนแล้วล้มคนที่ทั้งแผนกเลือกไว้ได้
ก็เพราะไอ้รุ่นพี่คนก่อนที่จบไปแล้วมาแซวว่าเขาเหมือนกะเทยนั่นแหละ ตอนแรกพี่แกอาฆาตสุดๆ แต่ตอนหลังก็คุยกันตกลงเรียบร้อย คนอื่นๆ ก็ให้ความนับถือ ถึงหน้าตาจะเป็นแบบนี้แต่ฝีมือก็ไม่เคยเป็นสองรองใครเหมือนกัน
“มึงไปบอกกูสั่ง...แล้วถามไอ้พวกห่านั่นจะเอายังไง...ถ้าจะลองของกันขอเป็นหมัดต่อหมัด อาวุธไม่เกี่ยว บอกให้ไอ้ทัตแผนกเครื่องกลมันมาเจอกับกูตัวต่อตัว เคลียร์กันได้ก็จบ แต่ถ้าไม่ได้ก็คงต้องเจอกันหน่อย แล้วให้พวกมึงกับพวกของไอ้ฝั่งโน้นเป็นสักขีพยานด้วย” ร่างบางบอกกับคนที่มาขอความช่วยเหลือ เรื่องมันคงไปกันใหญ่แล้ว แต่ถ้าไม่คุยกันให้จบ ต่างฝ่ายก็ต่างไม่พอใจกันแบบนี้ ถ้าไม่รีบเคลียร์ให้จบ เห็นทีเรื่องจะบานปลายไปกันใหญ่
ร่างบางเหลือบมองนาฬิกาที่ข้อมือ อ้าวเวรแล้ว ต้องรีบแล้วนี่หว่า ละครตอนอวสานด้วย ไม่รีบกลับอดดูแน่เลย ไปดีกว่า
“กูกลับก่อน...พวกมึงอย่าเพิ่งใจร้อนแล้วกัน..เดี๋ยวกูมาเคลียร์กับแม่งเอง” กฤษดาตะโกนบอกกับคนในแผนกเสียงเหี้ยมและรีบผลุนผลันวิ่งจากไปอย่างรวดเร็ว
*****************************
“มึงไปบอกฝั่งนั้น...ตัวต่อตัวกูไม่กลัว...อย่าเสือกหมาหมู่ลอบกัดเป็นพอ แม่งเสือกมาท้าทายกู..จะเอาให้ไหว้ขอชีวิตเลย .”
ไอ้ทัตนั่งชันเข่าอยู่ที่เก้าอี้หน้าแผนก เรื่องสนามมันก็เรื่องใหญ่ เคยเล่นอยู่ก่อนแล้วก็ไม่อยากจะยุ่งด้วย แต่ดูเหมือนว่า ไอ้พวกฝั่งนั้นมันมาหาเรื่องแผนกเขาก่อน และก็มีเรื่องกันมานานแล้ว เขาก็เลยต้องหาเรื่องนั้นเรื่องนี้มาอ้าง เพื่อจะได้คุยกับไอ้ตั้มของแผนกก่อสร้าง แล้วจะได้คุยไปถึงเรื่องอื่นด้วยเลย เพราะมีหลายอย่างคาใจกันมาเยอะแล้ว อยากเคลียร์ให้มันจบ ๆ
น่าแปลกเรียนสถาบันเดียวกัน แต่ไม่เคยเจอกันสักที ดีเหมือนกัน ลองของกับมันหน่อย ให้มันรู้กันไป ถ้ามันลูกผู้ชายพอก็มาเจอกันเลย จะเอายังไงก็ว่ามา ไม่ชอบให้มันค้างคาแบบนี้
“นัดมาเมื่อไหร่...ที่ไหน...แล้วบอกเด็กแผนกเราด้วย...ไปให้ครบๆ คนหน่อย..จะได้คุยที่เดียวจบ” ไอ้ทัตบอกกับคนที่คาบข่าวมาบอก และก็ค่อยหยิบโทรศัพท์ที่กระเป๋าเสื้อออกมาเพราะรู้สึกว่ามีสายเรียกเข้า
“อืออ...เดี๋ยวก็กลับแหละ..กินอะไรอ่ะ...อ๋อ..ได้..เดี๋ยวซื้อเข้าไป”
ทัตพงษ์วางสายไปแล้ว และมองที่โทรศัพท์ในมือยิ้มๆ ตั้มกลับแล้วเหรอ วันนี้เลิกเร็วนี่หว่า เดี๋ยวเขาก็คงต้องรีบกลับแล้วมั้ง เดี๋ยวไม่ทันละครช่วงเย็น
“เฮ้ย....กูกลับก่อน...ไปถามมัน..เอาไงว่ามา...กูรออยู่” ร่างสูงผละจากไปแล้วด้วยความรีบเร่ง และคนที่นั่งอยู่ไม่ห่างก็มองตาม
ทัตพงษ์นี่ไม่เสียแรง ที่ถูกเลือกมา ทั้งแข็งแกร่ง และไม่เคยยอมใคร นี่คงจะไปเตรียมตัวและวางแผนว่าจะทำยังไงกับเรื่องนี้ต่อแน่ๆ ทัตพงษ์เข้มแข็งมาก แต่จะอ่อนให้กับคนที่โทรมาเท่านั้น ที่ทัตพงษ์จะพูดเพราะๆ และหัวเราะทุกครั้งที่ได้คุยกับคนๆ นั้น แม่สาวคนนี้นี่ทำยังไงนะ ถึงได้กุมหัวใจของร่างสูงสุดเท่ห์นั้นได้อยู่หมัด
พวกที่มองตาม พากันคิดถึงเรื่องของ ไอ้ทัตไปต่างๆ นาๆ
แต่ไม่มีใครเดาได้ถูกสักคนเดียว
*****************************
ความคิดเห็น