คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #86 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค ปู- ฝน (ตอนพิเศษ เมื่อเราพบกัน ) (จบ)
ใครคนหนึ่งที่ยืนเลือกขนมอยู่ ทำให้หนุ่มร่างสูง ต้องนิ่งมองภาพนั้น ด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย
“คุณพ่อฝน....ลูกปู..อยากกินบราวนี่....เอาอันนี้นะคะ”
เด็กหญิงตัวเล็กถูกอุ้มขึ้น พร้อมกับที่น้ำฝนหยิบกล่องขนมใส่ตะกร้า
“อันนี้ของพ่อฝน....อันนี้ของลูกปูนะครับ....แล้วก็..อันนี้ก็เอาไว้แบ่งกันนะ” กล่องขนมสามกล่องถูกนำมาใส่ตะกร้า พร้อมกับมีอีกกล่องหนึ่ง ยื่นใส่ในตะกร้าเป็นกล่องที่สี่
“ส่วนอันนี้แถม” เสียงที่คุ้นหู ทำให้น้ำฝน หันกลับมามองคนที่นำขนมมาใส่ในตะกร้าให้
เหมือนกับโลกทั้งใบ สว่างสดใสขึ้นใน วินาที ที่เห็นใบหน้าของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
ดวงตาคมนิ่งชะงักงันอยู่อย่างนั้น จ้องมองใบหน้าที่เปลี่ยนแปลงไป...แต่ก็เล็กน้อยเท่านั้น...ไม่มีอะไรต่างจากเมื่อก่อนยกเว้นรอยยิ้ม.......รอยยิ้มที่ไม่เจือความทุกข์ใด ๆ อีก รอยยิ้มที่ยิ้มได้จากใจ
ผ้ากันเปื้อนสีขาว หมวกคลุมผมสีขาว และรอยยิ้มของคนที่ยิ้มกว้างจนเห็นเขี้ยวเล็ก ๆ ที่มุมปากทั้งสองข้าง
ถ้าเป็นฝัน..................คงเป็นฝันที่เหมือนจริงที่สุด
ถ้าเป็นฝัน..................ก็คงเป็นฝันที่มีความสุขที่สุด
“ปู.......” น้ำเสียงแผ่วหวิวมาพร้อมกับที่ใบหน้าของน้ำฝนยิ้มกว้าง......กลับมาแล้วเหรอ....ปูกลับมาแล้วเหรอ
อยากจะเอ่ยถามแต่ไม่มีเสียงหลุดออกมาเลยสักคำ
“ลูกสาวเหรอเนี่ย.....ไม่เจอกันนาน.....มีลูกสาวเป็นของตัวเองแล้วเว้ย....ไหนให้อาอุ้มหน่อยได้มั้ยครับ....ชื่ออะไรเอ่ย”
เด็กหญิงโผไปหาร่างสูงที่ยืดแขนขออุ้มและเด็กหญิงก็มาอยู่ในอ้อมแขนของร่างสูงนั้น
“ชื่ออะไรเอ่ย....อายุกี่ขวบแล้วครับ” น้ำเสียงที่ยังติดสำเนียงแปร่ง ๆ อยู่ แต่ก็เป็นเสียงที่คุ้นเคย
“ชื่อลูกปูค่ะ...หนูชื่อลูกปู..อันนี้คุณพ่อฝน” เสียงของเด็กหญิงที่เอ่ยบอกทำให้ปู ต้องขมวดคิ้ว และเงยหน้าขึ้นมองคนที่ยังยืนนิ่งมองหน้าของตัวเองอยู่
“อะไรนะ....ชื่อลูกปู.....เฮ้ยน้ำฝน....กูไปมีลูกตั้งแต่เมื่อไหร่วะ” น้ำเสียงเพี้ยน ๆ ไม่ค่อยเป็นภาษาไทยที่ชัดเจนนักเรียกสติของน้ำฝนให้กลับมาได้ ใบหน้าคมนั้นส่งยิ้มมาให้คนที่ยืนนิ่ง และกระพริบตามอง
“ปู..ปูมีความสุขมั้ย...ตอนนี้ปูมีความสุขหรือเปล่า”
แทนที่จะตอบคำถาม กลับถามคำถามที่ตัวเองคิด......เล่นเอาไอ้ปูถึงกับหัวเราะร่วน เพราะใบหน้าและสายตาของคนถามดูจริงจังซะเหลือเกิน
“มีสิ.....ไม่เห็นเหรอว่ามีลูกแล้วเนี่ย.....นี่ไง..ลูกปู...ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เสียงหัวเราะทำให้น้ำฝนต้องวางตะกร้าขนมลงและจ้องหน้าของอีกคนอย่างจริงจัง
“ปูมีแฟนหรือยัง...ปูมีหรือเปล่าตอนนี้....มีมั้ย”
คำถามโจ่งแจ้ง แววตาที่บ่งบอกความรู้สึก นั่นยิ่งทำให้ไอ้ปูหัวเราะชอบใจ
“นี่ขนาดไม่มียังปวดหัวจะตาย.....ขืนมีลูกด้วยเหมือนฝนนะ....ปูคงตายแน่นอน” คำตอบนั้น....เหมือนกับเวลาหมุนกลับอีกครั้ง...เข็มนาฬิกาที่เดินเร็วมากเกินไป หมุนเวียนกลับไปสู่จุดเริ่มต้นใหม่
“ปู....ฝน...มีลูกสาวหนึ่งคน.....ตอนนี้ฝนหย่ากับแม่ของลูกปูแล้ว...ไม่มีภาระต้องทำอะไรตามคำสั่งอีก…แล้วก็เหมือนปูเลย ที่ฝนมีหน้าที่ต้องทำงานหาเงินมาส่งให้ลูกปูเรียนหนังสือ......กับข้าวฝนก็ทำไม่เป็น...ขนมฝนก็ทำไม่เป็น....ทุกวันกินแต่อาหารสำเร็จรูป.....ฝนผอมจะแย่อยู่แล้ว....อยากกินบราวนี่ก็ไม่มีใครซื่อให้... ลูกปูอยากกินบราวนี่ก็ไม่มีใครทำให้....แล้วฝนอดทนด้วยนะ...ถ้าโดนปูซ้อมเช้าซ้อมเย็น...ฝนจะได้ฝึกความอดทนไปด้วย....แล้วก็นะ....ตอนนี้ฝนเป็นโปรแกรมเมอร์เขียนโปรแกรมมีเงินเลี้ยงปูได้แล้ว ไม่ต้องให้ปูทำงานหนักฝนก็เลี้ยงปูได้.....เลี้ยงลูกปูได้ด้วย.....อีกอย่างก็คือ...กินข้าวที่ไหนก็ไม่อร่อยเลย ปูทำกับข้าวอร่อยที่สุด แล้วเวลาฝนมองฝนตก.....ฝนคิดถึงปูทุกวัน.....คิดถึงปูจนแทบจะทนไม่ไหวเลย แต่ฝนรู้ว่าปูต้องมีความสุขดี ฝนเลยไม่ร้องไห้...แล้วเมื่อวันก่อนนะ...ฝน.....ฝน..ฝน.....” คำพูดรัวเร็วจนแทบจับใจความไม่ได้ ทำให้ไอ้ปู ยืนหัวเราะชอบใจ
“จะทำอะไรคุณพ่อ.....จะจีบกันหรือไง.....ต่อหน้าลูกนะเนี่ย.....คุณพ่อเคยบอกรักใครให้ลูกปูเห็นมั้ยครับ...ไหนลูกปูบอกคุณอาหน่อยซิ”
เด็กหญิงหันไปมองหน้าของพ่อแล้ว แล้วก็ส่ายหน้า ก่อนจะเอ่ยบอก
“คุณพ่อบอกว่ารักลูกปูที่สุดค่ะ.....แต่ลูกปูเกลียดฝนจังเลยค่ะ....แต่ลูกปูไม่เกลียดคุณพ่อฝนนะคะ” เสียงใสแจ๋วทำให้ไอ้ปูยิ่งกระพริบตามองอย่างไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
“จริง ๆ นะ....รักปูจริง ๆ แล้วก็รักลูกปูด้วย.....” น้ำเสียงที่เอ่ยบอกมาพร้อมกับรอยยิ้มที่ทำให้หนุ่มร่างสูง ต้องเดินผละจากส่งเด็กหญิงกลับไปให้คุณพ่ออุ้ม และเดินไปหยิบขนมเพิ่มให้อีกสองกล่อง
“บราวนี่ 6 กล่องนะครับ.....ของลูกปูสามกล่อง...ของคุณอาหนึ่งกล่อง..อีกสองกล่องให้คุณพ่อฝน...”
กล่องขนมถูกนำใส่ถุง และยื่นให้กับเด็กหญิงที่ถูกคุณพ่อปล่อยให้ยืนที่พื้นและจูงแขนเอาไว้
“แล้วเดี๋ยวตอนเย็น ลูกปูอยากกินอะไรเอ่ย.....” น้ำเสียงทุ้มหวานเอ่ยถามและก้มหน้าลงไปหาเด็กหญิงเพื่อรับคำตอบ
“ลูกปูอยากกินไข่เจียวที่สุดในโลกเลยยยยยยยยยยย” แขนเล็ก ๆ แยกออกกว้าง พร้อมกับที่ใบหน้าของปูยิ้มอย่างสดใส
“เดี๋ยวคุณอาทำให้นะครับ.....” ร่างสูงยืนขึ้นและเดินกลับไปตบไหล่คนที่ยืนหัวเราะ
“แล้วอยากกินอะไร......” ถามลูกแล้วก็ถามพ่อ...คนเป็นพ่อทำทีเป็นคิดอยู่นิดเดียว ก่อนจะค่อย ๆ เอ่ยบอกเสียงเบา
“อยากกินปู”
ไหล่ถูกกระแทกด้วยหมัดหนัก ๆ และน้ำฝนก็นิ่วหน้า
ก่อนที่คนต่อยจะเดินหนีจากไปแล้ว ทิ้งให้คุณพ่อลูกติดยืนหัวเราะเสียงเบา
ก้มลงไปอุ้มลูกสาว เอาไว้แนบอก และหันไปมองเจ้าของร้านขนมอีกครั้ง
มือเล็ก ๆ โบกไปมา พร้อมกับที่คุณพ่อ หันกลับไปยิ้มให้เจ้าของร้าน........
กลัวกินปู แล้วโดนกล้ามปูหนีบ.....แต่ก็ต้องอดทน...เพราะติดใจรสชาติของปู
คนรักปู ชอบปู อยากกินปู ก็ต้องอดทน ต้องรู้จักการรอคอย ถึงจะได้ลิ้มรสว่ารสชาติของปู
มันอร่อยถูกใจ....แล้วพอได้ลองก็จะติดใจจนถอนตัวไม่ขึ้น...คุ้มค่ากับความอดทนและการรอคอย
Fin.
ในที่สุดก็ได้กลับมาเจอกัน ประทับใจกับความรักของปูฝนไหมค่ะ ขอจบเรื่องหลักของปูฝนแค่นี้ก่อนนะค่ะ
สเปรออ่านตอนซีรีย์เรื่องนี้จบเรื่องหลักแล้วทุกเรื่องแล้วกัน
ที่ถามว่าซีรีย์นี้จบแล้วหรอ ขอตอบว่ายังค่ะ เหลืออีกหลายคู่ แล้วยังมีอีก 2 คู่ที่ยังแต่งไม่จบ รอให้คนแต่งองค์ลง มาเขียนต่อ เพราะคุณเท็นเขียนนิยายหลายเรื่องจริงๆ
ความคิดเห็น