คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #58 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค ปู- ฝน (ตอน ทางออกสุดท้าย )
ตอน ทางออกสุดท้าย
"ผิดห้องแล้วแหละ...ฉันอยู่ห้องนี้มา 5 ปีแล้ว..ไม่รู้หรอกว่าเจ้าของเดิมเขาย้ายไปไหนน่ะ"
คำตอบของเจ้าของห้อง ทำให้น้ำฝน ต้องเดินหิ้วถุงกับข้าวที่ซื้อมากลับบ้าน
มีคำถามเกิดขึ้นมากมาย ทำไมจะต้องซื้อข้าวและกับข้าวมาให้คุณปูด้วย
คนเราถ้ามีเงินมากมายขนาดเอาไปเล่นการพนัน และทำเรื่องไม่ดีได้บ่อย ๆ
แล้วกะอีแค่ของแค่นี้ ทำไมจะไม่มีทางซื้อมาได้กันล่ะ
หนุ่มร่างสูงใหญ่ เดินหิ้วถุงกับข้าว จากไปแล้ว พร้อมกับหัวเราะเสียงเบา
เป็นอะไรกันนะ อย่างคุณปู มีหรือจะร้องไห้
นั่นมันเล่ห์เหลี่ยมของคุณ
คิดถึงเหตุและผลแล้วก็นึกแปลกใจตัวเอง ทำไมถึงเป็นคนที่ช่างสงสารเขาไปทั่วอย่างนี้
แบบนี้คงไม่ดีแน่ เพราะสักวัน คงจะโดนหลอกไปเรื่อย ๆ
ภาพใบหน้าและรอยยิ้มของคุณปูยังติดอยู่ในความทรงจำ
แปลกนะ คุณปูเวลายิ้มแบบนั้นแล้วน่ารักดีออก
ไม่เหมือนคุณ
น้ำฝนเงยหน้ามองท้องฟ้า ที่ยังมืดครึ้มอยู่
แต่ฝนหยุดตกแล้ว
กับข้าวที่ซื้อมา เอากลับไปกินก็ได้ ปกติก็กินแต่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปตลอด
เพราะว่า ตอนนี้ พ่อแม่ให้ออกมาอยู่คนเดียวได้
หนุ่มโสดล่ะนะ อยากมีชีวิตอิสระ
ติดเกมส์ออนไลน์ซะจนไม่มีเวลาหาแฟน...คิดแล้วก็ตลกตัวเอง
กลางวันเรียน
แล้วก็ซ้อมเทควันโด้ จนถึงเย็น กลับมากินแต่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป
และนั่งเขียนโปรแกรมเป็นค่าขนม บางครั้งก็นั่งเล่นเกมส์จนดึกดื่น
ชีวิตช่างหาสาระไม่ได้เลยจริง ๆ
แต่วันนี้คงต้องขอบใจคุณปูแล้วล่ะ ที่ทำให้ซื้อกับข้าวมามากมาย
นาน ๆ ทีกินข้าวบ้างมันก็ดี การไม่ใช่คนเรื่องมากพิถีพิถันในเรื่องอาหาร
มันก็ไม่ค่อยดีต่อสุขภาพสักเท่าไหร่
ตู้เย็นมีแต่น้ำดื่ม ในครัวมีแต่ซองมาม่ากับปลากระป๋อง
ทำไมชีวิตถึงได้ไร้สาระอย่างนี้นะ
น้ำฝน หัวเราะด้วยความขำ กับความไร้สาระของตัวเอง จุดมุ่งหมายก็ไม่มีสักอย่าง
เพราะรู้ว่ายังไงก็ต้องไปทำงานบริษัทของพ่ออยู่แล้ว น่าเบื่อจังเลย
ชีวิตของเขาช่างน่าเบื่อ....
แต่ชีวิตของคุณปูคงไร้สาระกว่าเป็นไหน ๆ
ตีสนุ๊ก
เกเร
เป็นอันธพาล
รีดไถชาวบ้าน
ดีนะที่เขาไม่เป็นคนแบบคุณปู ไม่อย่างนั้นแล้วพ่อแม่คงกลุ้มใจ น้ำฝนหนุ่มร่างสูงใหญ่
เดินหัวเราะไปตามทาง ที่น้ำเจิ่งนอง ก้มมองเสื้อผ้าของตัวเองที่เปียกมอมแมม
ฝีมือของคุณปูทั้งนั้น
ขนาดถูกคุณปูแกล้งแบบนี้แล้ว ก็ยังไปนึกสงสารขึ้นมาอีก ตลกตัวเองชะมัด
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะเลิกนิสัย สงสารเห็นใจ คนนั้นคนนี้เขาไปทั่ว โดยไม่มีสาเหตุสักที
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
"พี่ปู...คุณครูบอกให้ผลัดได้ถึงวันศุกร์เอง...." เสียงเล็ก ๆ ของเด็กหญิงตัวน้อยที่กำลังนวดขาให้กับพี่ชายเอ่ยบอก พร้อมกับที่ไอ้ปู ยกแขนขึ้นก่ายหน้าผาก
"เดี๋ยวพี่จัดการเอง ... พอได้แล้วไป๊..ไปอ่านหนังสือเถอะ..พรุ่งนี้สอบใช่มั้ยล่ะไอ้กุ้ง"
ฝ่ามืออุ่น ๆ เอื้อมลูบไล้เส้นผมน้องสาวเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ และส่งยิ้มบาง ๆ อย่างอ่อนโยนให้
เด็กหญิงตัวน้อย ดึงหนังสือเรียนออกมานั่งอ่าน และเหลือบมองใบหน้าของพี่ชายอยู่หลายครั้ง
ร่างสูงนั้น เหม่อมองมองเพดานห้อง ที่อยู่สูงขึ้นไป
ฝนตก ทำให้ฝ่าเพดานเป็นรอยน้ำ....
ดวงตาคมเหม่อลอย เหม่อมองนิ่งอยู่อย่างนั้น คิดหาหนทาง ที่จะนำเงินมาเป็นค่าเทอมของน้องสาวให้ได้
ก่อนจะถอนใจยาว เมื่อคิดจนหัวแทบแตกแล้วก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อดี
"ฮัดชิ่ว"
อาการคัดจมูกตามรังควานเป็นระยะ และเริ่มรู้สึกว่าอุณหภูมิภายในห้อง เริ่มเย็นจัด
"พี่ปู...พี่ไม่สบายเหรอ" น้องสาวหันมาถามและขยับเข้ามาใกล้พี่ชาย
มือเล็ก ของเด็กหญิงสัมผัสที่หน้าผากของร่างที่นอนเหยียดยาวอยู่
"พี่ปูตัวร้อนเหรอ...เดี๋ยวหนูจะไปเอาผ้าชุบน้ำมาให้นะ"
เด็กหญิงทำท่าจะลุกขึ้น แต่ก็ถูกสั่งห้ามเอาไว้
"พี่ไม่เป็นอะไรน่ะ...อาการมันร้อนแค่นั้นแหละ...อ่านหนังสือไปเลยไอ้กุ้ง...แล้วอย่าเข้ามาใกล้พี่อีก เดี๋ยวเอ็งเป็นหวัด..."
เสียงเอ็ดทำให้เด็กหญิงต้องจำใจ หันกลับไปอ่านหนังสืออีกครั้ง
ไอ้ปูนอนมองน้องสาวที่ตั้งใจอ่านหนังสือ และอมยิ้มอย่างแสนภูมิใจ
ท้องอิ่มมันก็ดีอย่างนี้
ดูไอ้กุ้งมันไม่ทำหน้ามุ่ย และบ่นว่าหิวข้าวอีก แค่นี้ก็ดีใจแล้ว ดีแล้วล่ะที่พรุ่งนี้เวลามันทำข้อสอบ
มันก็ยังมีอาหารเย็นที่ตุนเอาไว้เหลืออยู่บ้าง
พักกลางวันมันก็ยังมีข้าวกลางวันกินฟรี จากทุนอาหารกลางวันฟรีที่ทางโรงเรียนจัดให้กับเด็กนักเรียนยากไร้
ใบหน้าของพี่ชาย หันกลับไปนอนเหม่อมองเพดานอีกครั้ง ก่อนจะปรือตาหลับลงอย่างช้า ๆ
ไม่รู้ว่าจะไปหาเงินจากที่ไหน
ถ้าไม่มีทางเลือก คงต้องใช้วิธีนั้นจริง ๆ ล่ะมั้ง
แค่คิดก็สมเพชตัวเองแล้ว.....คนเราไร้ศักดิ์ศรีได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ
แต่ถ้ามันจำเป็นก็คงต้องทำ
ว่าแต่...
หน้าตาอย่างกูเนี่ย...จะมีใครเอามั้ยวะ
ถ้าไปขายตัวจริง ๆ ... มันจะพอมีคนซื้อหรือเปล่า
ขนาดอีเจ๊กระเทย ที่เป็นเจ้าของร้านที่ไปเสริฟ มันยังอยากเอาทำผัวเลย มันก็คงต้องมีคนหลงผิดบ้างล่ะว๊า
ยิ่งคิดก็ยิ่งขำ
ยิ่งขำก็ยิ่ง อยากร้องไห้
ไม่นึกว่าตัวเองจะไร้ศักดิ์ศรีได้ขนาดนี้
ถ้าไอ้กุ้งมันรู้ว่าพี่มันกำลังจะทำตัวเลว ๆ ทั้งที่สอนให้มันเป็นคนดีอยู่ทุกวี่ทุกวัน
มันคงจะเสียใจน่าดู ที่มีพี่เฮงซวยอย่างกู
.................................
ดราม่าให้สะใจกันไปข้างนึงเลย TT__TT
ความคิดเห็น