คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #57 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค ปู- ฝน ( ตอน วันฝนตก )
เหมือนจะเป็นไข้เลยว่ะ....อย่านะกู...เป็นตอนนี้ซวยแน่...ขืนเป็นไข้ตอนนี้ ตายหยั่งเขียด
เสือกมาเป็นตอนจนสุด ๆ อีกนี่ตายเลยนะ เอ้อแล้วที่บ้านมียาเหลือหรือเปล่าวะ ตอนนั้นเห็นมีอยู่
คงไม่เป็นไรมั้ง....
ไอ้ปู หนุ่มอันธพาล คิดนั่นคิดนี่ คิดมากไปเรื่อย แล้วก็ยืนมองสายฝนที่ยังไม่หยุดตก พร้อมกับอาการจามอีกหลายๆ ครั้ง........อย่านะเว้ย เป็นไข้ไม่ได้นะเว้ย...ถ้าเป็นนี่เสร็จแน่ คงได้กินน้ำแทนข้าวกันล่ะคราวนี้
“ฮัดชิ่ว....”
เสียงจามมาพร้อมกับที่น้ำฝนต้องหันหน้ากลับไปมองอีกหลายครั้ง
จามเป็นด้วยเหรอ สงสัยแพ้ละอองฝนล่ะมั้ง อยู่ในมุมดีกว่า อย่ายุ่งด้วยเลย แม้หนุ่มร่างใหญ่จะทำตัวแฝงเร้นในมุมของตัวเอง แต่ก็ไม่พ้นสายตาของคนที่ยืนอยู่อีกฝั่ง
“โอ้ววววววววววววว หนูน้ำฝน....เป็นไงจ๊ะ....หลบฝนเหมือนกันเหรอมึง....มานี่เด่ะ...กูล่ะคิดทึ้งคิดถึงมึงนะไอ้เหี้ยฝน.....500 เด่ะ....ค่าความคิดถึง....ไม่ให้กูวันนี้มึงตายแน่ไอ้ฝน”
ทางเลือกสุดท้าย ที่ปิ๊งขึ้นทันที....หลังจากที่น้ำฝนยืนมองใบหน้าของไอ้ปูเป็นนานสองนาน
“ตีสนุ๊ก....แทงบอล...หรือว่าเสียไพ่ล่ะครับคราวนี้” น้ำเสียงประชดประชัน...เอ่ยถาม ก่อนที่จะเบะหน้าด้วยความเซ็ง เมื่อคุณปูเริ่มออกอาการอีกแล้ว
“สนับสนุนทุนการศึกษาเด็กยากไร้อ่ะ....ทำบุญนะน้องน้ำฝน...พี่ปูอุตส่าห์เอาบุญมาบอกถึงที่..มึงจะให้หรือไม่ให้”
นั่นไงล่ะ....โกหกกันหน้าด้าน ๆ แถมซ้ำยังมากระชากคอเสื้อของเขาซะอีก เนี่ยคือวิธีการหาเงินทุนการศึกษาช่วยเด็กยากไร้หรือยังไงกัน
“ไม่มีล่ะครับคุณปู...ถึงมีก็คงไม่ให้หรอกครับ....ผมจะช่วยก็ต่อเมื่อผมเป็นคนมอบทุนการศึกษาเองกับมือเท่านั้นแหละ”
เหมือนเสียงสวรรค์ ไอ้ฝนเนี่ยแหละวะ....ที่จะช่วยได้...แหม้มึง...มาได้จังหวะพอดีจริง ๆ
“เฮ้ย พี่ปูไม่โกหกหรอกน่ะ...เดี๋ยวถ้าให้เงินนะ...พรุ่งนี้กูเอาบิลมาให้ดูเลยอ่ะ...จริง ๆ กูสัญญา”
สัจจะในหมู่โจรมีด้วยเหรอ.........ใครเชื่อก็บ้าแล้วล่ะ
“แล้วถ้าไม่มีบิลล่ะครับ....อีกอย่างคุณปูน่ะ อาจจะเอาบิลที่ไหนมาก็ได้....ผมจะรู้เหรอว่าได้มาจากไหน จริงมั้ยครับ"
ฝ่ามือแกร่งกำหมัดแน่น และชกเข้าที่แผ่นหลังของไอ้ยักษ์ตัวโตนั้น ไม่แรงหนัก แต่ก็ทำให้เจ็บเหมือนกัน
“โอ้ยยยยยยยย ผมเจ็บนะครับคุณปู...ผมชักจะเหลืออดแล้วนะครับ.....อะไรกันนักกันหนาเนี่ย..อันธพาลจริง ๆ เลย ไม่เคยพบเคยเจอ”
น้ำเสียงที่บอกให้รู้ว่าความอดทนถึงที่สิ้นสุดแล้ว...ยิ่งทำให้ไอ้ปูโมโห
“อะไรวะ....ใจคอมึงจะไม่สนับสนุนการศึกษาเด็กหรือไงวะ....ไอ้คนแล้งน้ำใจ....กูจะต่อยให้ฟันร่วงเลยมึง”
มือที่กำแน่น กำลังจะทำอย่างที่พูดจริง ๆ แต่ครั้งนี้ต่างจากครั้งก่อน ๆ เมื่อฝ่ามือของคนตัวโตรับได้แถมซ้ำยังบิดแขนจนร่างสูงนั้น ต้องส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด
“ผมลืมบอกคุณปูว่าผมเป็นแชมป์กีฬาเทควันโด้ ระดับมหาวิทยาลัย.. 3 เหรียญทอง....เข้าใจมั้ยครับ ว่าเอาวิธีต่อสู้ไว้หัดช่วยคนดีกว่า...ไม่ใช่เอามารังแกคนแบบนี้”
ใบหน้าที่เหยเก แสดงให้เห็นถึงความเจ็บปวด แต่ก็พยายามไม่ส่งเสียงร้อง ดิ้นไปมา และเหวี่ยงหมัดอีกข้างหวังจะเสยปลายคางของคู่ต่อสู้ ที่บิดแขนเอาไว้จนไหล่แทบหลุด
“คุณปู....ไม่ขอโทษผมแล้วยังหาเรื่องต่อไม่เลิกอีกเหรอครับ....” แขนทั้งสองข้างถูกบิดเข้าหากัน ก่อนที่จะโดนกดให้ไพล่อยู่ด้านหลัง
“เจ็บโว้ยยยยยยยยยยยย ไอ้ฝน....มึงปล่อยกูนะ...กูเจ็บแขนเว้ย ไอ้เหี้ยนี่...ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะมึง ไม่งั้นกูฆ่ามึงแน่เลยนะ” อาการเจ็บ แล่นพล่านขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ไอ้ยักษ์ตัวโตแรงมันดีเกินไป แต่ก่อนแต่ไรมันไม่เคยสู้
ทำไมวันนี้มันสู้กูวะเนี่ย
“ขอโทษก่อนสิครับ....แล้วผมจะปล่อย” น้ำฝนยิ่งเพิ่มแรงบีบเข้าไปอีก จนหนุ่มร่างสูงอีกคนต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ จนแทบน้ำตาเล็ด.......ต่อยมวยมันจะเจ็บตอนโดนชก แต่นี่โดนบิดแขนนิ่ง ๆ แบบนี้ มันจะเจ็บนานกว่าแม้ไม่มีบาดแผล แต่จะมีปัญหาที่เส้นเอ็น และข้อต่อ
“ไม่ขอโทษเว้ย.....กูไม่ได้ทำอะไรผิด...กูบอกแล้วว่าจะให้มึงช่วยสนับสนุนการศึกษาเด็กยากไร้...มึงก็ไม่ช่วย มันน่าโมโหมั้ยล่ะ.....โอ้ยยยยยยยย ปล่อยแขนกูนะไอ้ฝน..กูเจ็บโว้ยยยยยยยยยย”
ดูคุณปูสิ.....ยังมีหน้าเอาเรื่องแบบนี้มาล้อเล่นอีก ช่างไม่มีสามัญสำนึกเลยจริง ๆ
“จะเอาเงินไปทำอะไรครับ...บอกผมอีกทีสิ...” น้ำฝนคาดคั้นจะเอาคำตอบให้ได้ แต่ก็ยังได้คำตอบซ้ำ ๆ ไม่เป็นที่น่าพอใจเลยสักครั้งเดียว
“ไม่ให้ก็คือไม่ให้....กูไม่ขอแล้ว....ปล่อยกูซะที....กูเจ็บโว้ย”
น้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความเจ็บปวด นั้นทำให้ร่างสูงตัวใหญ่ยักษ์ต้องคลายมือออกด้วยความสงสาร แล้วก็โดนย้อนศรอีกจนได้ เมื่อไอ้ปู เหวี่ยงหมัดเข้ามาอีกครั้ง และกระแทกเข้าที่ท้องของอีกฝ่ายเต็ม ๆ
“โอ้ย ปล่อยแล้วเป็นแบบนี้ ไม่ปล่อยดีมั้ยครับ.....คุณปู”
คราวนี้นักกีฬาเจ้าของเหรียญทองกีฬามหาวิทยาลัย เตรียมจะเอาคืน แต่ก็พบว่า ไอ้ปู หนุ่มอันธพาล วิ่งออกจากศาลา และยังเตะน้ำให้กระจาย ขึ้นมาจนเปื้อนเสื้อผ้าเขาซะอีก
“มันเปียกหมดแล้วนะครับคุณปู.....อันธพาลจริง ๆ เล้ย” ในเมื่อเปียกแล้ว ก็ต้องเปียกให้ตลอด
ตอนนี้สัญชาติญาณของการต่อสู้ ผุดขึ้นมาแล้ว คนตัวใหญ่ยักษ์ วางหนังสือเรียนไว้ในศาลา ก่อนจะเดินตามไปรั้งร่างของหนุ่มร่างสูงอันธพาล ที่ยังยืนตั้งการ์ด เหมือนท้าทายให้เข้ามาใกล้ ๆ
“ผมไม่เกรงใจนะครับ....” เมื่อถูกท้า ก็ต้องรับคำท้า เตรียมตั้งการ์ด จะชกกลับ แล้วก็ซัดหมัดเข้าเต็ม ๆ แตะพลาดเมื่อมือเลื่อนลงมาจนถึงกระเป๋าเสื้อด้านข้าง ของคู่ชก
ไอ้ปู แทบอยากจะบ้าตายเมื่อได้ยินเสียงถุงมาม่าในกระเป๋าเสื้อแตกดังโพล่ะ พร้อมกับที่เส้นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ที่แหลกละเอียดกระเด็นออกมานอกกระเป๋า
ร่างสูงหยุดนิ่ง และรีบก้มลงดู ของที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อทันที
มาม่าแหลก...เพราะแรงหมัดของไอ้ฝน..แถมยังกระเด็นออกนอกกระเป๋าเสื้ออีก
แล้วอย่างนี้ ไอ้กุ้งมันจะกินแบบเป็นเส้น ๆ ให้อร่อยได้ยังไง ในเมื่อมันแหลกขนาดนี้แล้ว
“ไอ้ฝน....มาม่าแหลกหมดแล้วนะ....แล้วน้องกูจะกินได้ยังไง.....พรุ่งนี้น้องกูต้องไปสอบนะ..ไอ้ตัวซวย กูเกลียดฝนตกก็เพราะแบบนี้...เพราะเวลาฝนตกกูซวยตลอดเลย.......แม่งเหี้ย....มึงเห็นมั้ยว่ามันกระจายออกจากกระเป๋าเสื้อกูหมดแล้ว.......ไอ้พวกเหี้ย...บ้านมึงมีจะแดก แต่บ้านกูไม่มีเหมือนมึงนะ....เลวจริง ๆ เลยไอ้สัตว์ กูเกลียดมึง..ไปตายซะเลยไป๊”
ฝ่ามือแกร่งกระชากที่คอเสื้อของคนตัวสูงใหญ่ที่เตรียมตั้งการ์ดไว้ กันความเจ็บ เมื่ออีกฝ่ายดูเหมือนจะบ้าคลั่ง ต่อยมาแบบไม่ยั้ง ไม่สนใจด้วยว่าจะโดนตรงไหน แต่ที่รู้ ๆ คือชกด้วยความโมโห นับสิบ ๆ หมัด
ก่อนจะลงไปนั่งกับพื้นและก้มหน้าซุกกับหัวเข่า ส่งเสียงร้องโวยวาย จนน้ำฝนตกใจ ตามแทบไม่ทัน
“ฮือ ฮือ ฮือ แม่งแหลกหมดเลย ไอ้ฝน....แม่งเลว..กูเกลียดมึง....ไอ้พวกคนรวย..สัตว์เอ้ย...ไปตายซะที่ไหนก็ไปเลยไป๊ ฮือ ฮือ”
ร่างของคนตัวสูง ที่ทรุดลงนั่งร้องไห้ โวยวายเสียงดัง ยิ่งทำให้น้ำฝนตกใจ
มาม่าแหลก แล้วร้องไห้.......นี่ช่างหาเรื่องมาโมโหได้ไม่มีหยุดหย่อนเลยจริง ๆ ทำไมถึงเป็นคนนิสัยแย่อย่างนี้นะ
“เดี๋ยวซื้อให้ใหม่ก็ได้ ลุกขึ้นก่อนสิคุณปู....ทำไมมานั่งเปียกฝนอย่างนี้ล่ะครับ”
แม้จะพยายามดึงแขนของคนที่ลงไปนั่งร้องไห้ ให้ยืนขึ้น ก็โดนสะบัดหนี
“มันเทียบกันได้มั้ยล่ะห๊า....มันเทียบกันได้เหรอ....ไอ้ฝน..กูถามว่ามันเทียบกันได้เหรอ...ฮือ ฮือ”
เสียงร้องโวยวาย ถ้าฟังไม่ผิดเหมือนกำลังร้องไห้
น้ำฝนดึงแขนให้อีกคนลุกขึ้น หลาย ๆ ครั้ง เป็นนานกว่าที่ร่างนั้นจะยอมลุกขึ้น และกระชากคอเสื้อเขาเข้าไปตะคอกเสียงดังใส่
“ไอ้แล้งน้ำใจ........ไปตายซะเถอะมึง...กูเกลียดฝนเว้ย...เกลียดมึงด้วยไอ้ฝน....วันฝนตกกูมีแต่เรื่องซวย...แม่งเลวจริง ๆ กูเกลียดมึงไอ้สัตว์..ไอ้ฝน..กูเกลียดมึงเว้ย”
เสียงตะคอกดังลั่นมาพร้อมเสียง คำรามของท้องฟ้า
ไอ้ปูอันธพาล เดินจากไปแล้ว พร้อมกับที่น้ำฝน ยังยืนงง
พรุ่งนี้น้องสอบ.....
มาม่าแหลกหมดแล้ว....
จะกินได้ยังไง........
ไม่รู้ว่าตอนนั้นน้ำฝนคิดอะไร รู้แต่ว่า วิ่งไปที่ร้านขายข้าว ทั้งที่ฝนตกหนัก
สั่งอาหารหลายอย่าง ใส่ถุง
แล้วเดินเข้าซอยที่น้ำเริ่มเจิ่งนอง อีกครั้ง
จำได้ว่าคุณปูอยู่ห้องเช่า เคยมาเมื่อสมัยเด็ก ๆ นานแล้ว....แล้วก็ไม่คิดจะมาอีก...เพราะไม่มีเหตุผลอะไรต้องมาหา
ร่างสูงตัวใหญ่ยักษ์เดินหิ้วถุงกับข้าว ที่มีกับข้าวหลายอย่าง
จุดมุ่งหมายที่ไป
ห้องไอ้ปูอันธพาลนั่นเอง
ความดราม่ามันยังไม่หมดเพียงเท่านี้ เตรียมใจไว้ดีๆนะค่ะ
เมื่อวานมีเรื่องน่าสลดใจเกิดขึ้นแถวบ้าน ตอนห้าโมงเย็นขณะที่คนโพสนอนอย่างมีความสุขก็ได้ยินเสียงรถชนดังสนั่นมาก ทำให้สดุ้งตื่นขึ้นมาในใจก็คิดว่าเอาอีกแล้วหรอ คือแถวบ้านรถชนกันบ่อยมาก คือตอนดึกๆเนี้ย จะได้ยินจนเป็นเรื่องปกติกันเลยทีเดียว เพียงแต่คราวนี้มันเกิดตอนกลางวัน แต่ที่มันไม่เหมือนเดิมคืนชนปุ๊บ ได้ยินเสียงกรี๊ดตามมาเลย ทำให้ต้องตื่นขึ้นมารีบวิ่งไปห้องน้องเป็นอันดับแรก คือในใจนี่กลัวคิดว่าจะเป็นคนในครอบครัวรึเปล่า เข้าไปก็เห็นแต่โน้ตบุคเปิดเอาไว้แต่ตัวคนหายไป จึงรีบออกไปตามหาคนในบ้าน ปรากฏว่าทุกคนเดินออกไปดูอยู่ข้างถนนเรียบร้อยแล้ว แต่พ่อเด็ดสุด เดินไปตรงที่เกิดเหตุ ห่างจากบ้านไปประมาณ 300 เมตร แล้วคนใจกล้าอย่างคนโพส จึงรีบดึงแม่กับน้องเข้าบ้าน แล้วห้ามพูดถึงเรื่องนี้ให้ฟัง เด็ดขาด เรื่องแบบนี้ ฟังไม่ได้จริงๆ เรื่องผีไม่มีกลัว แต่เรื่องอุบัติเหตุนี่ ขอบาย ทนฟังไม่ได้จริงๆ แต่ด้วยความที่น้องมันหน้ามึน มันไปสืบข่าวแล้วเล่าให้ฟัง ว่า
ปล เมื่อคืนหมาหอนทั้งคืน แถมบรยากาศเงียบมาก แบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเลย
ปล2 งดเหล้าเข้าพรรษากันเถอะค่ะ เลิกไปได้เลยยิ่งดี
ความคิดเห็น