คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #56 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค ปู- ฝน (ตอน รอยยิ้มของปู )
“พี่ปู....อาจารย์เขาให้ผลัดได้ถึงวันศุกร์นะ”
เสียงของน้องสาว แว่วดังอยู่ในสมองกลับไปกลับมา วันนี้วันพุธแล้ว จะเอาเงินค่าเทอมที่ไหนไปให้เขาวะ
กลุ้มเว้ยยยยยยยยยยย
ไอ้ปู เดินเอื่อย ๆ พร้อมกับ มาม่าหนึ่งซอง ที่แวะซื้อที่ร้านค้าหน้าปากซอย.....
เหลืออีก 2 วัน กูจะไปหาเงินมาจากที่ไหนวะ
ขายเลือดกิน....
ตายแน่
ขายจนตัวซีดจะตายแล้วเนี่ย
ต่อยมวย
เจ้าของค่ายบอกว่า ไปรักษาตัวให้ดีก่อนแล้วค่อยมาขึ้นชก ถ้า ชกแล้วแพ้ก็ไม่อยากให้ขึ้นชกเด็ดขาด
กระชากสร้อยชาวบ้านแม่งเลยดีมั้ย.........เออ ไม่เคยเห็นใครกระชากสร้อยแล้วไม่โดนจับสักคน ไอ้กุ้งคงได้ไปนั่งเกาะลูกกรงเอาโอเลี้ยงไปส่งพี่มันแน่ แต่คงไม่ได้กินโอเลี้ยง เพราะไม่มีตังค์ซื้อ เหอะ เหอะ เหอะ ขำชิบหาย
หน้ายังบวมช้ำจากการขึ้นชกครั้งก่อน แถมยารักษามีแค่ยาหม่อง โชคดีที่ร่างกายมันรักษาหายเร็ว
ไม่งั้นไอ้กุ้งมันคงได้กินน้ำลูบท้องอีกหลายวันแน่ ๆ เลย เพราะพี่มันไม่มีปัญญาหาเงินมาซื้อข้าวให้มันกิน
ชีวิต มีกันอยู่สองคนพี่น้อง อาศัยที่ห้องเช่าเล็ก ๆ อยู่ และหางานพิเศษทำ หัวก็ไม่ใช่ว่าจะดี อาศัยแต่แรงเยอะ เลยมีแรงทำนั่นทำนี่ได้ แบกข้าวสารก็ใช่ว่าจะไม่เคย แต่โรงสีมันดันขายที่ไปซะนี่ เลยไม่มีข้าวสารให้แบกอีก
เด็กเสริฟ
ล้างจาน
ทำมาหมด
และโดนไล่ออกหมด....เพียงเพราะแค่...หน้าตากวนตีนไม่เป็นที่ถูกใจ
หยดน้ำที่หล่นลงที่ใบหน้าทำให้รู้ว่า ฝนเริ่มตกอีกแล้ว
“กูเกลียดฝนโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย แม่งจะตกมาทำเหี้ยอะไรนักหนาวะ....โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย”
ไอ้ปู อันธพาล ยืนตะโกนด่าฟ้าด่าฝน ให้มันหายเครียดบ้าง เกลียดฝน เพราะทำให้ผ้าเปียก ต้องซักผ้า
เปลืองน้ำ....เปลืองแฟ้บ...แถมฝนมันยังสาดเข้ามาในห้อง ต้องหาพลาสติกคลุม ฟูกไม่ให้เปียก
ไอ้กุ้งไม่สบายอีก ถ้าโดนฝนเดี๋ยวต้องหาค่ายาให้มันอีก
โอว ชีวิตกูนี่แม่งรันทดจริง ๆ เมื่อไหร่จะมีเจ้าคุณปู่มาตามเจอสักทีวะ กูจะได้มีสมบัติกับเขาซะที ฮ่า ฮ่า ฮ่า
คิดแล้วก็เซ็ง
ได้ทุนยากจน ที่ทำให้ไปเรียนในสายอาชีพ จากโรงเรียนช่างกลได้ ก็นับว่าโชคดีสุดขั้ว
ยังดีที่ไอ้กุ้งมันเรียนเก่ง ได้ทุนเรียนดีมาบ้าง เลยพออยู่รอดไปได้วัน ๆ
แต่เรื่องกินเรื่องค่าเทอมนี่ก็ใช่ว่าเขาจะออกให้หมด ก็มีที่ต้องจ่ายเองบ้าง
แหม้....ชีวิตไอ้ปู.....ชีวิตกู บัดซบสิ้นดีเลยจริง ๆ ให้ตายเหอะวะ จะมีชีวิตใครเหี้ยบัดซบเหมือนชีวิตกูอีกมั้ยวะเนี่ย
หิวว่ะ หิวจนแสบท้อง ไอ้กุ้งมันบอกว่าพรุ่งนี้มันสอบ งั้นต้มมาม่าอืด ๆ ให้มันกิน ท้องมันจะได้อิ่ม ๆ มันจะได้มีแรงสอบดีกว่า...........ไอ้ปูคิดอย่างอารมณ์ดี
เอาเหอะ ชีวิตกูมันก็บัดซบจนเกินจะพอแล้ว
ให้น้องสาวเรียนสูง ๆ ดีกว่า เผื่ออนาคตมันจะได้ไม่เป็นเหมือนพี่มัน ยิ่งโตมันก็ยิ่งน่ารักนะไอ้กุ้งเนี่ย
คิดถึงแล้ว ค่อยมีกำลังใจหน่อย กลับบ้านไปมันก็เก็บทำความสะอาดห้องซะเรียบร้อย
และยังมีบีบนวด ให้อีก เพราะรู้ว่าพี่มันคงจะเหนื่อย เห็นไอ้ปูร้องไห้หลายครั้ง ตอนที่หน้าตาเละเทะ
ก็ได้แต่ปลอบใจมันว่าไม่เป็นไร เป็นรอยแผลของลูกผู้ชาย เป็นน้องพี่ปูต้องอดทน ก็เห็นมันหยุดร้องแต่โดยดี
ป่านนี้มันคงจะกลับจากโรงเรียนแล้วล่ะนะ.......คงกำลังนั่งชะเง้อรอพี่มันกลับมาแล้วแหละป่านนี้
ไอ้ปูคิดอย่างมีความสุข มองฝนที่ตกลงมา แล้วก็เบื่อ......เกลียดฝนตก.....ไม่รู้ทำไมถึงเกลียด
รู้แต่ว่าวันที่ฝนตก มักจะมีแต่เรื่องซวย......
อันธพาลปู ยืนหลบฝนอยู่ที่ศาลาพักผู้โดยสาร มองห่อมาม่าในมืออย่างมีความสุข
ไอ้กุ้งน้องสาวที่รัก........วันนี้คงได้อิ่มไปอีกมื้อ..........เฮ่อ กำลังใจในชีวิตก็มีแค่ไอ้กุ้งคนเดียวจริง ๆ
+++++++++++
หนุ่มร่างยักษ์รีบวิ่งเข้ามาในศาลาพักผู้โดยสารเพราะวันนี้ลืมเอาร่มไป.....และก็ได้เห็นว่าใครยืนอยู่ในศาลา
คุณปูอีกแล้ว...........เดี๋ยวคงได้หาเรื่องอีกแน่ ๆ
อยากจะบ้าตาย.....เกลียดนิสัยแย่ ๆ ของคุณปูจริง ๆ ดูหน้าสิ ยังเป็นรอยช้ำอยู่เลย แผลคราวก่อนก็ยังไม่หาย
ไม่รู้จะเอาแผลใหม่เมื่อไหร่อีก....แค่คิดก็เบื่อหน่ายแล้ว
น้ำฝน เข้าไปหลบฝนในศาลา และยืนให้ห่างอันธพาลมากที่สุด
เดี๋ยวเหอะ เดี๋ยวพอเหลือบเห็น ก็คงเดินเข้ามาเรื่องอีกล่ะ
ชกท้อง
ชกแขน
ต่อยหลัง
ต่อยหน้า
เอาหนังสือตีหัว
เตะขา
อะไรอีกล่ะ เตะน้ำให้กระจายมาโดน
แย่งร่ม
ไถเงิน.....
อะไรอีกนะ....เฮ่อ เยอะมากจนนับไม่ถ้วน
“ฮัดเช่ย” เสียงจามของคนที่ยืนอยู่อีกฝั่งของศาลา ทำให้น้ำฝนต้องเหลียวมอง
จามเป็นด้วยเรอะ....เหอะ....อย่างคุณปูเนี่ย ป่วยเป็นด้วยเหรอ.....ไม่น่าเชื่อ
เวลาป่วยคงตลกดีพิลึก........นอนให้คนมาดูแล แค่คิดก็ขำแล้ว....
ใบหน้าของหนุ่มร่างใหญ่มองอีกคนที่ยืนกอดอกอยู่อีกมุมหนึ่ง....ไม่ได้สนใจเลยว่าตอนนี้มีใครมาร่วมอยู่ในศาลา
ใบหน้าคม ผิวสีน้ำตาลอ่อน...ร่างกายสูงใหญ่....
คุณปูก็มีร่างกายแข็งแรงขนาดนี้......น่าจะไปเป็นตำรวจ...หรือไปทำอาชีพที่ได้ใช้ความแข็งแรง ช่วยเหลือผู้คน บุรุษพยาบาล ก็คงพอไหว แต่คงเป็นไม่ได้ เพราะคุณ
น้ำฝนยืนคิดนั่นคิดนี่ไปเรื่อย ๆ ดีแล้วล่ะ ไม่มายุ่งด้วยก็ดีแล้ว ขออย่าให้หันมาเจอเลย จะเป็นพระคุณอย่างมาก
ไอ้ปู....เลิกยืนกอดอก และยกซองมาม่าในมือขึ้นมามองก่อนจะอมยิ้ม....
รอยยิ้มจากพี่ชาย
ที่มีแต่ความรู้สึกปลื้มใจ.....ที่วันนี้น้องจะได้อิ่ม....ก่อนจะไปสอบพรุ่งนี้เช้า
ใบหน้าที่แสดงสีหน้าอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยมีใครได้เห็นมาก่อน
คุณปูกำลังยิ้ม จนเห็นเขี้ยวเล็ก ๆ ทั้งสองข้างที่มุมปาก
ยิ้มแบบที่ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างคุณปูจะยิ้มได้..........ยิ้มอย่างสดชื่น....
คนเรามองซองมาม่าก็ยิ้มได้ขนาดนี้เลยเหรอ.....แถมซ้ำ....พอยิ้มแบบนี้...ยังไม่เหมือนคุณ
มันดูอ่อนโยนจริงใจ.....ไม่อยากจะเชื่อว่าคุณปูจะยิ้มแบบนี้เป็น
ดวงตาจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของคนที่ยืนยิ้มและเหม่อมองสายฝนที่ยังคงซัดกระหน่ำอย่างไม่ลืมหูลืมตา
น้ำฝนขมวดคิ้วมุ่น เมื่อเห็นว่าใบหน้าของคนที่ยืนอยู่อีกมุม กลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม
คุณปูเวลายิ้มก็น่ารักดีอยู่แล้ว จะหุบยิ้ม กลับมาทำหน้าบึ้งเหมือนเดิมทำไม
ทั้งที่เวลายิ้มแบบนั้น ก็ดูดี ดูน่ารัก ไม่เหมือนคุณปูที่ชอบหาเรื่อง
ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่าจะหุบยิ้มทำไม
น่ารักมากขนาดนั้นแท้ ๆ
รู้ตัวบ้างมั้ยล่ะนั่น ว่าตัวเองยิ้มอย่างอ่อนโยนอย่างนั้นก็เป็น
.................................................................
งื้อออ สงสารปูสุดๆ นี่ขนาดแค่น้ำจิ้มนะเนี้ย
ความคิดเห็น