[Yaoi] ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง by aoikyosuke

ลำดับตอนที่ #50 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค ภาคี-ต้นสน ตอน แล้วเราก็รักกัน (ภาคพี่คี...)

 ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเองตอนแล้วเราก็รักกัน (ภาคพี่คี...)

เรื่องอย่างนี้มันเป็นเรื่องธรรมดาของผู้ชาย ไม่ต้องเขินอายให้มากนักหรอกน่ะไอ้สนเอ๋ย

ต้นสนพยายามปลอบใจตัวเองและท่องเอาไว้ในใจว่าไม่มีอะไร ไม่มีอะไร เรื่องนี้มันก็เรื่องธรรมดา มันก็เหมือนกับกินข้าวอาบน้ำนั่นแหละ ยังไงซะก็ต้องเรียนรู้เรื่องอย่างนี้เอาไว้ มันเป็นเรื่องปกติธรรมดา ตามที่ธรรมชาติสร้างไว้ให้กับร่างกายมนุษย์ ต้องทำให้ได้ ต้องทำให้ดี เพราะอีกฝ่ายก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน เรื่องแบบนี้มันก็เหมือนศักดิ์ศรี ถ้าลีลาไม่ดี ก็ถูกอีกฝ่ายข่มเอาได้ ต้นสนพยายามท่องคำพูดไว้ในใจซ้ำไปซ้ำมา แต่เมื่อถูกสายตาคมๆ ของอีกฝ่ายทอดมอง ก็ทำให้เริ่มคิดอย่างนั้นไม่ได้ ลมหายใจเริ่มติดขัด มือไม้พาลจะพันกันยุ่งไปหมด

ภาคีดึงมือเล็กๆ ที่เริ่มยุกยิก ไพล่กันไปไพล่กันมา นำมากุมเอาไว้ ก่อนจะยกขึ้นแตะที่ริมฝีปากของตัวเองจูบประทับอย่างแผ่วเบา และเริ่มไล้เลียปลายลิ้นไปมาตามนิ้วเรียวของร่างบาง เริ่มดูดดุนด้วยปลายลิ้นตั้งแต่นิ้วหัวแม่มือไล่ระเรื่อยไปจนถึงนิ้วก้อย

ต้นสนยิ่งอายหนักเข้าไปใหญ่เมื่อเผลอไปสบตากับร่างตรงหน้าที่กำลังปฏิบัติบางอย่างอยู่ และเมื่อภาคียื่นมือมาแตะที่ริมฝีปากของร่างบางให้ปฏิบัติตาม ต้นสนก็เริ่มลังเลใจ ก่อนจะค่อยไล้ปลายลิ้นตามอย่างที่ภาคีทำ ลิ้นเล็กร้อนรุ่มไล้เรื่อยไปตามข้อนิ้วแข็งแกร่ง ทั้งที่เขินอายแต่ก็อดยินดีไม่ได้ เมื่อได้รับการอ้อนวอนด้วยการที่ร่างสูงนั้นทอดสายลงมาออดอ้อน

ในขณะที่ปลายลิ้นเล็กๆ ไล้เลียไปที่ปลายนิ้วของร่างสูง ภาคีก็ค่อยรุกไล่สัมผัสไปที่ข้อมือบาง ขบกัดไม่แรงนักแต่ทำให้เกิดร่องรอยได้ไม่ยาก

"โอ้ย.." ต้นสนถึงกับสะดุ้งเมื่อถูกกัดเข้าที่ข้อมือและทำท่าจะดึงแขนกลับ แต่ร่างสูงก็ตามมาประกบริมฝีปากเข้ากับริมฝีปากแดงสดของร่างบางแทน มือเล็กๆ สองข้างกำแน่นอยู่ระหว่างอก และฝ่ามือแกร่งร้อนนั้นก็ดึงให้เปลี่ยนทิศทางให้กอดรัดที่เอวแกร่งเอาไว้ ผ่อนกายของร่างบางลงนอน และเริ่มสัมผัสรุกไล่ไปที่ข้างแก้มเนียนใสและหน้าผากมน วนเวียนซ้ำกลับมาที่เรียวปากอิ่มงาม เริ่มสอดปลายลิ้นเข้าหา

แม้ไม่เคยได้รู้ว่าการจูบต้องทำยังไง แต่เมื่อร่างสูงสอนให้ ต้นสนก็เรียนรู้ได้อย่างรวดเร็ว ยิ่งภาคีรุกไล้ปลายลิ้นดูดดุนพัวพัน ร่างบางนั้นก็พยายามเรียนรู้การกระทำของอีกฝ่ายและปฏิบัติตาม ส่วนแข็งขืนของสองร่างเสียดสีกัน
และเริ่มตื่นตัวขึ้นจนต่างฝ่ายต่างก็รู้สึกได้

"อ๊ะ.." ต้นสนอุทานเสียงเบา เมื่อช่วงขาเรียวจับสัมผัสที่ตื่นตัวของอีกฝ่ายได้อย่างรวดเร็ว

ริมฝีปากร้อนรุ่มผละออกทันที ร่างสูงยิ้มยั่วใส่ตาร่างบางเบื้องล่าง บ่งบอกให้รู้ถึงความต้องการและความปรารถนาที่เพิ่มขึ้นทุกที

ความเงียบงันเข้าครอบคลุมจนแทบได้ยินเสียงหัวใจของกันและกัน ฝ่ามือแกร่งลูบไล้เข้าหาผิวกายของร่างบางปลดเสื้อนอนออกให้และปลดของตัวเองออกตาม ต้นสนต้องรีบเบือนหน้าหนี เมื่อสายตาประทะกับร่างแกร่งหนาตรงหน้า และภาคีก็เข้าใจ ยิ่งต้นสนเขินอายเขาก็ยิ่งปรารถนาจะครอบครอง

ใบหน้าคมโน้มเข้าหาร่างกายของอีกฝ่ายอีกครั้ง เริ่มระเรื่อยริมฝีปากไปตามซอกคอเนียน ฝากสัมผัสเอาไว้
และกลับไปหยุดที่เรียวปากอิ่มงามอีกครั้ง ในขณะที่มือลากไล้ปลดพันธนาการเบื้องล่างของร่างบางออกจนหมด
และเริ่มกอบกุมส่วนกลางร่างกายที่แข็งขืนของร่างเล็กเอาไว้ในมือ วนเวียนปลายนิ้วเข้าหา รับรู้ถึงแรงอารมณ์ที่เพิ่มขึ้นของต้นสนที่มีต่อเขาไม่ต่างกัน

"อื้อ..." ทั้งที่ริมฝีปากถูกประกบปิดไว้อย่างแนบแน่น แต่เสียงหวานๆ เริ่มครางเครือเนื่องจากอารมณ์ความรู้สึกกำลังประทุขึ้นตามอารมณ์ที่ร่างสูงปลุกปั่น

บรรยากาศช่างแสนเงียบสงบ ไม่มีเสียงใดๆ ทั้งสิ้น นอกจากเสียงของการดึงรั้งร่างกายที่ฝ่ามือแกร่งร้อนมอบให้กับร่างบาง ไม่น่าเชื่อ ทำไม ทำไม มันถึงดังชัดเจน ได้ยินไปถึงไหนแล้ว เสียงการเสียดสีระหว่างฝ่ามือของร่างสูงกับร่างกายของต้นสน

ใบหน้าเนียนขาว แดงซ่าน ทุกสิ่งทุกอย่างได้ยินชัดเจนไปเสียหมด ไม่ว่าจะเป็นการแนบชิดกันระหว่างริมฝีปาก
และการกระทำต่อร่างกายเบื้องล่าง ทำไมถึงได้น่าอายอย่างนี้

ไม่ต้องให้พูดอะไรออกมา ภาคีก็รู้ว่าต้นสนพร้อมที่จะปฏิบัติในขั้นต่อไปแล้ว เขาเอื้อมหยิบบางอย่างที่หัวเตียงเทชโลมลงบนฝ่ามือ ก่อนจะเริ่มต้นการปฏิบัติอีกครั้ง

แม้จะไม่รู้อะไร แต่ต้นสนก็ลืมตาขึ้นมอง
นั่นคือของที่ว่า....สินะ
แล้ว...แล้วนั่นก็กำลังจะ...จะทำ...ทำ
โอ้ยยยยยยย ไม่อยากจะคิด แค่คิดก็อายจะตายแล้ววววววว

ภาคีเหลือบเห็นตากลมโตที่หรี่ขึ้นมอง และก็รีบเอามือปิดหน้าด้วยความอาย ร่างสูงก็ยิ้มอย่างชอบใจ น่ารักดีนะ ต้นสนเป็นแบบนี้ แต่จะน่ารักกว่านี้ ถ้ายอมส่งเสียงออกมา ไม่ใช่เอาแต่กลั้นเสียงไว้แบบนี้

ร่างสูงแทรกสอดปลายนิ้วเข้าหาช่องทางเบื้องล่างอย่างเชื่องช้า คงไม่ดีแน่ถ้าจะสุ่มสี่สุ่มห้าสอดแทรกร่างกายเข้าไปเหมือนคราวก่อน ก็มีเพียงวิธีนี้ที่ต้องทำ เขาไม่อยากให้ต้นสนต้องร้องว่าเจ็บ ว่าไม่ หรืออย่า เพราะเขากลัว....กลัวว่าจะยิ่งหยุดตัวเองไม่ได้ และก็ยิ่งทำให้ต้นสนต้องทรมาน เรื่องอย่างนี้ถ้าไม่ทำต่อให้เรียบร้อยให้มีความรู้สึกดีที่สุดทั้งสองฝ่ายเห็นท่าจะไม่ดี

เรียวขาเนียนถูกดึงให้พาดอยู่ที่บ่าของร่างสูง และช่องทางคับแคบเบื้องล่างกำลังถูกแทรกสอดด้วยปลายนิ้วแกร่ง แม้จะไม่เจ็บมากนักเหมือนคราวก่อน แต่มันก็ยังนับว่าเจ็บอยู่ดี สำหรับต้นสนแล้ว เรื่องอย่างนี้ร่างกายคงยังปรับตามสภาพให้เคยชินได้ยาก

"งือ..อืมมม" ร่างบางสะกดกลั้นเสียงร้องอย่างสุดความสามารถเมื่อร่างกายเบื้องล่างเริ่มรู้สึก มันไม่เจ็บปวดอีกแล้ว แต่กลายเป็นความรู้สึกที่น่าอายเข้ามาแทนที่เมื่อปลายนิ้วแกร่งถูกแทรกเพิ่มขึ้น วนเวียนจนทั่วภายในให้เปิดทางรับบางสิ่งที่กำลังจะถูกเปลี่ยนเข้าไปแทนที่อย่างรวดเร็ว

"ง้าาา อ๊ะ.." ร่างบางแอ่นกายขึ้นเมื่อเริ่มถูกรุกล้ำแทรกสอด ปรือตาขึ้นมองการกระทำของร่างสูงเต็มตา และก็ได้เห็น แม้ไม่ชัดนัก

ส่วนนั้นของภาคีกำลังจมหายเข้าไปในร่างกายของตัวเอง
ได้ไง......เข้าไปแล้ว.....เข้าไปได้ยังไง....แต่มันเข้าไปแล้ว
โอ้ยยยยยยยย อาย ชะมัด นี่ต้นสนกลายเป็นผู้หญิงของภาคีไปแล้วหรือไง

ดวงตาคมสบกับดวงตากลมโตที่เหลือบมองเรื่องเหลือเชื่อนั้น แล้วต้นสนก็เอนกายลงอีกครั้ง อายจนไม่กล้ามองได้แต่ปล่อยให้ร่างสูงแทรกกายเข้าออกอย่างเชื่องช้าพร้อมกับความรู้สึกต่างๆ ที่เริ่มโถมกระหน่ำเข้ามา

ภาคีนิ่งเงียบกัดฟันแน่นเมื่อได้รับสัมผัสลึกล้ำจากร่างเล็กที่เกร็งกายแน่นอยู่เบื้องล่าง ต้นสนไม่ยอมส่งเสียงออกมาให้เขาได้ยินเลยสักนิด แขนสองข้างถูกไขว้กันปิดบังใบหน้าของร่างบางจนหมด เหลือเพียงริมฝีปากที่ขบแน่นและภาคีพอจะเห็นได้ ต้นสนคงไม่อยากให้เขาได้เห็นใบหน้าที่แสดงความรู้สึกออกมาจนหมดนั้น แต่ถ้าไม่เห็นก็คงไม่ดี เขาก็อยากเห็นใบหน้าสวยหวานของร่างที่กำลังครอบครองนี้แสดงความรู้สึกออกมาเหมือนกันนี่นา

ร่างสูงโน้มกายลง และช้อนแผ่นหลังเนียนขาวให้ตามขึ้นมาด้วย

"อ๊ะ...." เรียวแขนเล็กบางเปลี่ยนมาโอบรอบคอร่างสูงอย่างอัตโนมัติ และร่างกายก็ลอยขึ้นมาทาบทับร่างกายของอีกฝ่ายไว้แล้ว ส่วนล่างตึงแน่นครอบครอบร่างสูงไว้จนหมดลึกล้ำมากกว่าเก่า

และภาคีก็ได้เห็นอย่างที่อยากเห็นจริงๆ ใบหน้าหวานซึ้งที่แดงซ่านและขบริมฝีปากระงับความรู้สึกซาบซ่านที่เขามอบให้ ทำให้ร่างสูงยิ่งนึกเอ็นดู

น่ารักจริงๆ ต้นสนของพี่คี

จะกลั้นเสียงไปถึงไหนกัน ร้องออกมาบ้างไม่ได้หรือไง หือ...

เสียงเนื้อกระทบกันจากการกระแทกกระทั้นร่างกายเข้าหากันด้วยความปรารถนาของสองร่าง ยิ่งสร้างความอายให้กับต้นสนเพิ่มขึ้น เมื่อร่างสูงเร่งเร้าการแทรกกายขึ้นและความรู้สึกเสียวซ่านก็ซึมอยู่ทุกอณูขุมขน แม้จะพยายามกลั้นเสียงเอาไว้แค่ไหนแต่ก็เริ่มไม่เป็นผล เนื่องจากต้นสนใกล้จะถึงที่สุดของความอดทนแล้ว แทบจะกลั้นไว้ไม่ไหวอีกต่อไปถ้าไม่ได้รับการกระทำที่ร้อนแรงมากขึ้น

"พี่คี......อื้ออออออ" แม้ร่างกายเบื้องล่างจะปฏิบัติหน้าที่แทรกสอดอย่างชำนาญการ แต่ร่างสูงนั้นกลับกระซิบด้วยน้ำเสียงแตกพร่าตามแรงอารมณ์ให้ร่างบางได้รับรู้ และเอ่ยซ้ำอีกครั้ง

"เรียกพี่คีหน่อย...ได้มั้ย..." เพราะต้นสนเอาแต่สะกดกลั้นความรู้สึกไว้อย่างนี้ เขาก็มีวิธีนี้วิธีเดียวให้ต้นสนเรียกชื่อเขาให้ได้ ด้วยการพูดชื่อตัวเอง ซ้ำๆ ย้ำๆ อยู่กับใบหูเล็กของร่างบางที่เอาแต่กัดปากแน่น แม้ว่าเขาจะแทรกสอดรุนแรงลึกล้ำขึ้นเพียงใด แต่ต้นสนก็ไม่ยอมร้องออกมา

ไม่เอา...ไม่เอา..ไม่อยากทำเรื่องน่าอายอย่างนี้
แต่ร่างสูงนั้นก็ยิ่งกลั่นแกล้ง

เมื่ออารมณ์ความรู้สึกใกล้จะถึงที่สุด ภาคีกลับหยุดการกระทำไปดื้อๆ จนต้นสนแทบทนไม่ไหว และเมื่อเสียงกระซิบแตกพร่านั้นเอ่ยย้ำซ้ำอีกครั้ง

"พี่คี...ครับ...ช่วยสนหน่อยได้มั้ย..." ร่างสูงเอ่ยนำแกล้งให้อีกฝ่ายที่หอบหายใจหนักใกล้ปลดปล่อยได้ทำอย่างใจ

"พี่คีครับ....ช่วยสนหน่อยได้ไหมครับ..." ภาคีเอ่ยซ้ำและหยัดกายขึ้นให้กระแทกเข้าที่ช่องทางคับแคบบีบรัดนั้นอีกครั้ง จนร่างบางสุดที่จะทานทนอีกต่อไปแล้ว
"พี่........คี.ครับ...ช่วย...ช่วย..ด้วย...ช่วยสนด้วย...สนไม่..ไม่อยากหยุดแล้ว..ฮะ..อ่ะ อึก" ร่างบางสะอื้นไห้ออกมา
หากภาคีหยุดตอนนี้คงต้องตายแน่ๆ หากไม่ทำต่อต้องตายแน่ๆ ร่างบางซบหน้าลงกับไหล่กว้างพร้อมกับหยาดน้ำตาแห่งความปรารถนาหลั่งริน

นั่นทำให้ภาคีไม่อยากกลั่นแกล้งคนรักอีกต่อไป

เริ่มจังหวะการแทรกสอดกายครั้งใหม่ที่รุนแรงกว่า และร่างเล็กเบื้องบนก็กดร่างทาบทับลงมา ตอบสนองได้อย่างรุนแรงมากขึ้น

"อ้า...อืออออออออ งะ อ๊า...อ่ะ..." ต้นสนไม่ได้กลั้นเสียงเอาไว้อีกต่อไปแล้ว ความรู้สึกลึกล้ำถูกถ่ายทอดมากแค่ไหน ร่างบางก็ครวญครางร้องขอได้มากเท่านั้น ต้นสนไม่อยากได้รับความทุกข์ทรมานแสนหวานนี้อีกแล้ว
อยากจะปลดปล่อยเต็มทน

และเมื่อฝ่ามือแกร่งยกสะโพกมนให้ลอยสูงขึ้น ถอนกายออกจนสุด และปล่อยสะโพกเนียนขาวนั้นกระแทกซ้ำลงมาอีกครั้งจนจมหายในคราวเดียว ต่างฝ่ายต่างเดินทางมาถึงจุดสุดท้ายของอารมณ์ ปลดปล่อยหยาดหยดที่ร่างกายกลั่นกรองออกมาจนหลั่งรินรดท่วมท้น ไหลเอ่อปะปนกันไปหมด ระหว่างสิ่งที่ร่างกายของร่างบางหลั่งทะลัก และของร่างสูงที่เปรอะเปื้อนไปตามหน้าขาและท้องน้อย ต่างคนต่างปลดปล่อยร่างกายออกมาไม่มีเหลือและซุกซบกันอยู่อย่างนั้น มีเพียงเสียงหายใจหนักๆ ของสองร่างที่หอบแข่งกัน ทั้งมีความสุขอย่างลึกล้ำและทั้งอ่อนเพลียในเวลาเดียวกัน ร่างบางเห็นจะแย่กว่าร่างสูงมากนัก ซบหน้าลงกับไหล่กว้างหลับตานิ่ง ยังหอบหายใจหนักๆ อยู่ เป็นนานกว่าจะปรับลมหายใจได้

"เรียกพี่คีนะ....ต่อไปนี้...เรียกพี่ว่าพี่คี...รู้มั้ย...ต้นสน" ร่างสูงกระซิบกับข้างหูของร่างบางเสียงแผ่วหวาน และร่างบางก็พยักหน้ารับทั้งที่หลับตาอยู่

แม้ไม่ได้พูดกันสักคำในระหว่างการปฏิบัติเรื่องนั้น แต่ความรู้สึกของสองร่างก็ถูกถ่ายทอดไปถึงกันได้ ร่างสูงผ่อนกายร่างบางลงนอน และค่อยถอนกายออกอย่างเชื่องช้า

"อ่ะ...อือ.." เมื่อรู้ว่าสิ่งที่รุกล้ำได้ถูกถอนออกไปแล้ว ร่างบางก็นิ่วหน้า

ริมฝีปากอุ่นร้อนแตะริมฝีปากเข้าหาเรียวปากอิ่มงามของร่างบางอีกครั้ง และต้นสนก็ตอบสนองรับทั้งที่ยังอ่อนเพลียจนแทบลืมตาไม่ขึ้น แต่ก็ต้องเบิ่งตากว้างทันที เมื่อร่างสูงช้อนร่างกายโปร่งบางขึ้นไว้ในอ้อมแขนและอุ้มขึ้น

"ฮ่ะ...ไปไหน..ไม่เอา..ไม่เอาแล้วนะ" ร่างบางดิ้นรนจะลงเดินให้ได้เมื่อร่างสูงแกร่งหน้านั้นพาเดินเข้าห้องน้ำ

"นอนไม่ได้รู้มั้ยต้นสน....คืนนี้ห้ามนอน" ใบหน้าคมยั่วเย้ากลั่นแกล้ง และร่างโปร่งบางก็เบิ่งตากว้าง

"ทำไม..ไม่เอาแล้ว..ไม่เอา...ทำไมไม่ให้นอน..." ต้นสนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก แค่รอบเดียวก็เล่นเอาแทบลุกไม่ขึ้น แล้วนี่ยัง ยังจะ

"พี่ขอสั่งผัดกระเพราปลาหมึกจานที่สองแล้วกัน...จานเดียวไม่อิ่ม..พี่เป็นคนกินจุ" ภาคีเอ่ยยิ้มๆ และไม่รอช้าให้ร่างบางต้องต่อล้อต่อเถียงอีก

เมื่อวางร่างเล็กให้ยืนได้ ก็เริ่มการ......กิน.......ผัดกระเพราปลาหมึกจานใหม่ทันที


......................................................................

ไม่ต้องมีคำบรรยาย อร่อยสมใจภาคี

มีข่าวจะแจ้งนะคะ  คือจะไปงานซ้อมปริญญาเพื่อนสนิทวันจริงคนเยอะมากกกไม่ชอบไปเบียดกับใคร ไปหลายวัน เพราะตอนนี้ตัวเองอยู่บ้านนอกต้องเดินทางเข้ากรุงเทพ  เพื่อนที่สนิทจบปีนี้พร้อมกันหลายคนค่ะ หมดเงินค่าของขวัญไปหลายพัน  จนเลยงานนี้  ถ้าจบพร้อมกันปีที่แล้วก็ไม่ต้องเสียเงินแล้ว เพราะรับพร้อมกัน (แอบงก) เราผิดเองแหละที่จบก่อน  โดนรุมด่าด้วย  ตอนเรียนเป็นคนชวนเค้าคุย ไม่ฟังอาจารย์  แต่เราดันเรียนจบซะงั้น เค้าต้องได้ต่ออีกคนล่ะเทอม  ตอนเย็นๆจะมาลงให้อ่านอีกตอนนะคะ