คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอน กล้องตัวละเป็นแสน
กฎข้อที่ 1 ห้ามทำตัวมีปัญหา ไม่งั้นตาย
กฎข้อที่ 2 ห้ามโวยวายไม่งั้นตาย
กฎข้อที่ 3 กูคือประกาศิต ถ้ามึงหือ มึงตาย
กฎข้อที่ 4 อ่านให้เข้าใจไม่งั้น มึงตาย
กฎข้อที่ 5 กูคิดออกก่อนแล้วจะมาบอกว่า มึงจะตายเพราะอะไรบ้าง แล้วแต่อารมณ์กูเว้ย
กระดาษแปะเข้ากลางหน้าผาก ไม่เรียกว่าแปะ แต่เรียกว่าตบมากกว่า เสียงไม่ดังมาก แค่หน้าผากสะเทือนแค่นั้นเอง
“เงียบ ทำเป็นเงียบ ค่ากล้องกูตัวละเป็นแสน ให้มาเป็นแฟนหน่อยทำเป็นมีปัญหา เดี๋ยวกูถีบ”
หายโมโหแล้วตอนนี้ หลังจากได้โวยวายใส่หน้าไอ้ทานไปเมื่อตอนบ่ายเลยสงบปากสงบคำได้ ให้มันอาละวาดของมันให้พอ เดี๋ยวมันหายมันก็กลับมาเป็นบ้าเหมือนเดิมเองแหละ
แม่นะแม่ปล่อยมันขึ้นมาได้ไง คนจะหลับจะนอน มาเจอไอ้โรคจิตนี่เข้าไปเซ็งแต่วัน
ใครก็รู้ว่าไอ้ห่าทาน มันเป็นโรคหมาบ้า แล้วที่ต้องมานั่งอดทนกับมันเพราะ ทำกล้องมันพัง เมื่องานถ่ายภาพของห้อง ไม่ได้ตั้งใจ แต่กล้องมันแพง แล้วทีนี้ทำไงล่ะ ไอ้ห่านี่ได้ทีเลย
โดยหน้าที่มันก็ต้องชดใช้อะนะ แล้วรู้มั้ยชดใช้ของมันคืออะไร ให้เป็นขี้ข้ามัน โอเคครับ ขี้ข้าก็ขี้ข้า ค่ากล้องเป็นแสน เป็นขี้ข้าก็พอ กลัวแม่ลำบากหาเงินมาใช้มัน จะยิ่งซวย แถมโดนด่าอีก ขี้เกียจมีปัญหา
“มึงชอบกูเปล่า....” ตอนไอ้ทานพูดแบบนี้ มันยิ้มเยาะด้วยนะ แถมยังลูบคิ้วตัวเองเล่น แล้วก็ทำหน้าสะใจ ตอนที่นั่งผูกเชือกร้องเท้าให้ตามคำสั่งมัน
“ชอบ” กัดฟันประชดเอออกับมัน ไปงั้น
“โอเค...งั้นกูกับมึงเป็นแฟนกัน”
ตอนนั้นนึกว่าไอ้ทานมันพูดเพราะมันประชดกลับ แต่เป็นไงล่ะ คราวนี้ดูท่ามันจะอินเกินไปแล้ว กะอีแค่คำพูดคำเดียวนี่นะ ไม่น่าเล้ย ซวยจริง
ตอนนั้นคิดว่า อะไรนะ....ไอ้ห่านี่ประสาทแดกหรือเปล่าวะ มึงขอกูเป็นแฟนง่ายขนาดนี้เลยเหรอ ไอ้ทาน แล้วก็โวยวายใส่มันไป
“ขอกูงี้เลยนะ...เล่นง่ายจริงมึง...กูไม่เป็นโว้ย”
แค่แหกปากพูด กลับโดนตบหัวแทบทิ่ม จนต้องเอามือกุมหัวเอาไว้ กัดฟัน ทนไว้ ทนไว้ กล้องแม่งเป็นแสน ทนไว้ ทนไว้
โว้ย ขอเป็นแฟน แต่เล่นงี้เลยเหรอ ตบกูแทบหัวหลุดไอ้เวร ใครอยากเป็นแฟนมึงวะเนี่ย
“มึงชอบกู...มึงต้องเป็นแฟนกู จำไว้...ถ้ามึงนอกใจกู...มึงตาย” ร่างที่ก้าวเดินจากไปแล้ว หันมาบอกด้วยใบหน้าจริงจัง ทิ้งให้คนที่กุมหัวด้วยความเจ็บ มองตามด้วยความหงุดหงิดโมโห
จำได้สิ ไอ้เหตุการณ์ห่าเหวนั่นอ่ะ ไม่น่าประชดมันเล้ย คราวนี้นอกจากตำแหน่งขี้ข้าใช้หนี้ค่ากล้องแล้ว เลยต้องเป็นแฟน กระสอบทรายมากกว่า สงสัยว่าเป็นกระสอบทรายให้ไอ้ทานด้วย
มีชั่วโมงหวานแหววด้วยนะ มันบังคับให้หอมแก้มมันตอนมันหน้าเลอะตัวมอม หอมมาก เห็นมันอมยิ้ม สงสัยคงสะใจที่ข่มได้
ท่องเอาไว้ ค่ากล้อง ค่ากล้อง ถ้าแม่รู้ตายเลย เหตุผลฟังขึ้นมั้ย ไม่ขึ้น แล้วนี่เป็นอะไรทำไมมาทำเป็นเอ๋ออยู่เนี่ย
“แม่มึงเรียกกินข้าว รีบ ๆ ลงมาด้วย อย่าให้แม่ย่ากูรอนาน เก็บเสื้อผ้ามึงด้วย ไปนอนบ้านกูเลย กูเมื่อยขา ไปนวดกูด้วย กล้องกูเป็นแสน หรือให้กูบอกแม่มึง”
เด็ดมั้ยล่ะ ทีต่อหน้าคนอื่นทำเป็นคนดี ทีกับกระผมคุณท่านทำตัวเยี่ยงนี้
“เฮ้ยจะแดกไม่แดกข้าวอ่ะกูรีบ หรือให้กูไปลากมึงจากเตียง”
ขอบใจมากครับท่านที่มาตามกระผมแทนคุณแม่ของกระผม แค่นี้ก็เป็นเกียรติจะแย่แล้ว ไปก็ไปวะ กล้องตัวละเป็นแสน กล้องตัวละเป็นแสน จำไว้ กล้องตัวละเป็นแสน
ทานเดินยิ้มทำหน้าแป้นแล้นลงมาแล้ว หลังจากไปตามอ้อนถึงในห้องแล้วก็เห็นว่าอีกฝ่ายเดินกระโผลกกระเผลกตามลงมา เลยได้โอกาสประจบแม่ของอ้อนทันที
“อาหารคุณแม่อร่อยครับ ยังไงวันนี้ผมคงต้องรบกวนให้อ้อนไปค้างที่บ้านด้วยนะครับ อยู่บ้านคนเดียวไม่ดีเลยครับคุณ
เหงามากครับท่าน เห็นนั่งเล่นเกมส์ทั้งวันทั้งคืน แล้วให้กระผมนวดขาให้ เหงาตายเลย
“เนี่ยถ้าไม่ได้อ้อนไปค้างเป็นเพื่อน ผมต้องลำบากแน่ ๆ เลยครับคุณแม่”
ลำบากเพราะไม่มีใครปรนนิบัติพัดวีให้ยังไงล่ะ
“อยากมาขอเป็นลูกคุณแม่ด้วยจัง คุณแม่ใจดี๊ใจดีนะครับ”
ไอ้ตอแหลเอ้ย
อ้อนนั่งมอง คุณท่าน ที่ตีหน้าเป็นคนซื่ออยู่นานแล้วก็ส่ายหน้า แต่ก็ต้องหยุดชะงัก เพราะสายตาที่มองมาเหมือนเยาะเย้ยอยู่ในที แล้วก็ชะงักนิ่ง
กล้องตัวละเป็นแสน
กล้องตัวละเป็นแสน
กล้องตัวละเป็นแสน
เออ กระผมยอมเป็นขี้ข้าคุณท่านครับไอ้ทาน อย่าให้ใช้หนี้หมดแล้วกัน ฮึ่ม ใจเย็นไว้ ใจเย็นไว้ ถ้าแม่รู้เดี๋ยวซวย ใจเย็นไว้ ใจเย็นไว้ ปลง ปลงกับคุณท่านซะ คนเยี่ยงนี้ ต้องปลงกับมันอย่างเดียว
ความคิดเห็น