[Yaoi] ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง by aoikyosuke

ลำดับตอนที่ #166 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค อารยะ-อิท (ตอน นี่หรือบทสนทนายามเช้าของคู่รัก )

 ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค อารยะ-อิท ตอน นี่หรือบทสนทนายามเช้าของคู่รัก

โอ้โห ท่ามัน
อือ
ได้ใจจริง ๆ

เช้าแล้วด้วย ทำอะไรไม่ได้แล้วเนี่ย หันซ้ายหันขวา เดินกันไปมาเต็มบ้านเลย

แม่ก็มาซะแต่เช้าเลย
ย่าเล็ก กับย่าใหญ่ ก็อยู่

แล้วดูพ่อของหลานสิ

นั่งง่วงอยู่บนเก้าอี้ แต่เทครีมทาผิวมาทาที่แขน แล้วดูท่ามัน ทาแบบง่วง ๆ มีการยกขาขึ้นมาอีก

ตาย ตายแบบนี้ มิน่าล่ะตัวมันหอม ๆ ไม่นึกว่ามันจะใช้ของแบบนี้ ครีมทาผิวเด็ก
หอมดี เมียตัวหอม ๆ มันน่าฟัด แล้วอีท่าไหนถึงได้สำอางค์ขนาดนั้นล่ะนั่น
ไอ้อิทนี่มัน สำอางค์กว่าที่คิดนะเนี่ย

“เป็นอะไรวะ เครียดแต่เช้า ง่วงนอนชิบหายเลยว่ะ” อิทธิพลตาปรือ หันไปมองคนที่นั่งขมวดคิ้วยุ่งเหยิงแต่เช้า
ง่วงจะแย่แล้ว ไม่อยากลุกขึ้นเดินไปไหนเลย มันเหมือนคนไม่มีแรงพิกล ผู้หญิงกับผู้ชายนี่มันต่างกันจริง ๆ

“เปล่า...” คำตอบสั้น ๆ แถมคนที่นั่งถัดออกไป ยิ่งขมวดคิ้วยุ่งเหยิงขึ้นมากกว่าเดิม

ไม่พอใจอะไรขนาดนั้นวะ แค่ตอนเช้า ตะเกียกตะกายลุกขึ้นไปต้มน้ำ แล้วก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ไม่ได้นอนแช่อยู่บนเตียงแบบมัน มันถึงขนาดต้องโกรธกันขนาดนี้เลย เหรอ แถมตอนที่เดินกลับเข้าไปในห้องหลังอาบน้ำเสร็จ
ไอ้ยะมันตื่นขึ้นมา ยังทำหน้าเครียดอีก เดินออกจากห้อง ไม่ได้สนใจจะมองหน้ากันเลย

แล้วไอ้เรืองเมื่อคืนมันอะไรกันวะ มีอะไรกับกูแล้ว มาทำปั้นปึงใส่แต่เช้าแบบนี้เนี่ย แม่ง โมโหเป็นเหมือนกันนะ ตกลงมันจะเอายังไงกันแน่ โกรธเหมือนกันนะเว้ย แม่งเอ้ย

อิทธิพล หน้างอหงิก กระแทกขวดครีมของลูกสาวที่แอบหยิบมาใช้ แล้วลุกขึ้นเดินปึงปังจากไปแล้ว
ทิ้งให้อารยะ นั่งเครียดอยู่เหมือนเดิม

ไอ้อิทเดินอย่างกับคนท้องไปได้ โธ่เอ้ย กะว่าจะมาต่อตอนเช้าอีกหน่อย ไอ้อิทมันดันตื่นก่อนซะอีก
จะลุกไปกอดไปหอม ก็พอดีกับที่แยม ร้องหิวนมตอนเช้า อิทเลยต้องอุ้มลูก เดินไปเดินมา
ชงนมบ้าง อุ้มลูกบ้าง ทำเหมือนไม่สนใจจะมองหน้ากันแบบนั้น จะขอจูบตอนเช้าก่อนออกจากห้องซะหน่อย
อะไร ก็ไม่เป็นอย่างที่คิดเลย แล้วเวลาสาย ๆ แบบนี้ จะทำอะไรได้อีกล่ะเนี่ย ลากเข้าห้องไม่ได้แล้วด้วย

“เฮ้ย อิทเอารายงานฝึกงานไปส่งด้วยหรือเปล่าห้องอิทอ่ะ ตกลงวันนี้หยุดใช่มั้ย”

เสียงของอารยะที่ตะโกนถามออกไป ทำให้อิทธิพลอยากจะเดินเข้าไปต่อยหน้าไอ้คนถามสักทีสองที

มีบ้างมั้ยจะพูดให้มันดี ๆ นี่พูดเรื่องบ้าอะไรของมัน ขวางหูขวางตาเว้ย พูดอะไรก็ไม่เข้าหูทั้งนั้นแหละ
เห็นเป็นตัวอะไรวะ คิดจะฟันแล้วทิ้งหรือไง ไอ้ยะ กูโมโหแล้วนะ เกลียดมึง กูไม่พูดกับมึงหรอก

เมื่ออิทธิพลไม่ตอบ อารยะก็เลยงงไม่พอใจอะไรอีกวะ ทำไมมันไม่พูดออกมาบ้างล่ะ
ร่างนั้นลุกขึ้นยืนและเดินเข้าไปหาคนที่เขย่าขวดนมอยู่ใกล้ ๆ กระติกน้ำร้อน
อยากจะเดินเข้าไปกอด แต่ทำได้แค่ยืนอยู่ข้าง ๆ แล้วก็มองหน้าของคนที่ไม่ยอมพูดด้วย

“เป็นอะไร ไหนบอกหน่อยได้มั้ย”

ถึงจะพูดด้วย แต่ไม่ได้รับคำตอบกลับมา อารยะหันไปมองรอบ ๆ ตัว แล้วก็แตะปลายนิ้วเข้าที่ริมฝีปากตัวเองก่อนจะนำไปแตะที่ริมฝีปากของอิทธิพล และข้างแก้มของอิทธิพล

“จุ๊บย้อนหลัง ตอนตื่นไม่ได้หอมแก้มอิทเลย “

รอยยิ้มที่ส่งมาให้ ทั้งที่คิ้วยังคงขมวดมุ่นอยู่ ทำให้อิทธิพลก้มหน้าลง และวางขวดนมเอาไว้
ยืนนิ่ง ๆ อยู่อย่างนั้น ไม่ได้พูดอะไรออกมา

ตอนแรกนึกว่าอารยะจะไม่พูดอะไรเลย เห็นทำเหมือนไม่สนใจกันตั้งแต่เช้าแล้ว แต่ตอนนี้อารยะก็มาคุยด้วยแล้ว
แล้วทำไมต้องทำอะไรแบบนี้ด้วย กอดไม่ได้หอมไม่ได้ ทำอะไรไม่ได้เลย แบบนี้จะดีไปได้ยังไง

“เราเป็นแค่คนรู้จักกัน อย่ามาใกล้นะ”

เพราะอารมณ์พาล อยากจะหาเรื่อง เลยทำให้พูดอย่างนั้นออกไป ใบหน้าคมแหงนเงยขึ้นจ้องมองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า แล้วก็ก้มลงอีก

ก็แล้วทำไม มึงจะทำไมกับกูล่ะ กูจะหาเรื่องมึงแต่เช้าแบบนี้แหละ มึงจะทำไม รับไม่ได้ก็เรื่องของมึงสิ
มีคนรับกูได้ตั้งเยอะแยะ

ขวดนมถูกยกขึ้นเขย่าอีก โดยที่คนเขย่าขวดนม ยังหน้าหงิกหน้างอ พูดอะไรไม่รู้เรื่องตั้งแต่เช้า

ถ้าเป็นเมื่อก่อน คงจะยิ่งเครียด แต่ตอนนี้อารยะกลับแอบลอบยิ้มแปลก ๆ กับท่าทางของอีกฝ่าย
เมื่อก่อนไม่ทันสังเกต แล้วก็ไม่ได้คิดอะไร แต่ตอนนี้ เพิ่งรู้ว่า

ถ้าอิทมันน้อยใจ หรืออยากอ้อน มันจะพูดจาแบบนี้แหละ พูดจาหาเรื่องแบบนี้ เพราะอารมณ์น้อยใจแล้วไอ้เรื่องด่าให้ไปไกล ๆ นี่ล่ะก็ชอบนัก แบบนี้ต้องกระแซะ ให้หน้างออีกซะหน่อยคงดี เดี๋ยวคอยดูเถอะ
เดี๋ยวก็เบะหน้า ทำหน้างอ ไป ๆ มา ๆ ก็จะบอกว่าเราเป็นแค่คนรู้จักกันอีก

“เหรอ น้องอิท เราเป็นแค่คนรู้จักกันเหรอ ก็ดี ชอบแบบนี้แหละ แบบคนรู้จักกันนี่แหละ เนอะ”

ใบหน้าเครียดขรึม และทำท่าจะเดินผละจากทำให้อิทธิพลยิ่งหน้าหงิกหน้างอลงไปอีก
เออ อย่ามาง้อนะ อย่ามาง้อกูก็แล้วกัน กูเกลียดมึงแล้ว ไอ้ยะ ไปไหนก็ไปเลยเว้ย แม่ง

“อื้อ อ๊า อ๊า อ๊า ถึงแล้ว ยะ ถึงแล้ว....เมื่อคืนจำได้ว่าคนรู้จักกันทำเสียงแบบนี้แหละ ไม่ได้ยินอะไรนะ จริง ๆ เพราะเราไม่รู้จักกัน“

ร่างที่หันกลับมาพูดหยอกล้อและหัวเราะเสียงเบา ดวงตาพราวระยับทำให้อิทธิพลต้องเงยหน้าขึ้นมองไม่เข้าใจว่ามันพูดอะไรของมันวะ ปัญญาอ่อนแต่เช้า

“ไอ้ยะ มึงไปไกล ๆ ตีนกูเลยนะ นิสัยเสีย ทำอย่างกะอยากรู้จักมึงนักนี่ โธ่เอ้ย”

ปากด่า แต่หน้าแดง เมื่อคิดถึงภาพเมื่อคืน ที่ลอยไปลอยมาเป็นฉาก ๆ ในสมอง เหี้ยอายว่ะ เป็นไปได้ขนาดนั้นถึงจะชอบ แต่ถ้ามันเล่นมาพูด กันโจ่งแจ้งแบบนี้ มันก็อายกันได้ทุกคนแหละวะ

“ถ้าคนรู้จักกันมันต้องพูดว่ายะจ๋า ยะ น้องอิท น้องอิทอื้อถึงแล้ว อ๊า แบบนี้ใช่มั้ย อ๋อ ใช่ ๆ ท่าจะจริงเนอะ นี่เราไม่รู้จักกันนี่เนอะ”

อารยะยังไม่เลิกพูด และขวดพลาสติกในตะกร้าก็ถูกขว้างออกไป โดยเล็งที่หัวอารยะและก็เข้าเป้าจริง ๆ

แม้จะเจ็บ ๆ อยู่บ้าง แต่ก็ไม่เจ็บมาก เพราะคนปายืนด่านั่นด่านี่ หน้าแดงเถือกอยู่นั่น

ฝ่ามือที่คลำที่หัวของตัวเอง และยังอมยิ้มยืนมองคนที่ยืนด่า...แล้วก็ยิ่งทำให้หุบยิ้มไม่ได้

เจ็บนะเนี่ย ปาซะตรงหัวเลย ทำไมมันถึงได้โหดร้ายทารุณกับคนที่นอนกอดมันเมื่อคืนนี้ขนาดนี้วะ
แต่ก็เอาเหอะ คนท้องก็งี้แหละ อารมณ์แปรปรวน สงสัยว่าเมื่อคืนจะทำเยอะไปหน่อย ไอ้อิทมันเลยท้องเลย น่ารักดีเหมือนกัน ของแบบนี้ มันต้องยอมแลกบ้าง มันถึงจะคุ้ม ไปสอยมะม่วงดีกว่าเว้ย เอามาแกล้ง เมีย ก็เมียมันน่ารักเองทำไม ช่วยไม่ได้ มาทำให้หลงเอง แบบนี้ต้องโดนสั่งสอนบ้างแล้ว

*********************************
น้องแยม     <<<< ตามเข้าไปอ่านตอนที่โดนแบนทีนี่นะค่ะ   อ่านแล้วกรุณาเม้นด้วย  

อีกตอนเดียวก็จบแล้วค่ะ ใจหายไหม