[Yaoi] ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง by aoikyosuke

ลำดับตอนที่ #164 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค อารยะ-อิท ( ตอน กินมะม่วงมั้ย )

 ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค อารยะ-อิท ตอน กินมะม่วงมั้ย

"กินมั้ย"

ในมือของอิทธิพล มีมะม่วงชิ้นเล็ก ๆ อยู่ อารยะนั่งขำ พ่อของหลานที่ชูมะม่วงแล้วก็นำเข้าปากเคี้ยวอย่างไม่รู้สึกเลย ว่ารสชาติของมะม่วงเป็นยังไง เห็นแล้วสยอง แค่คิดก็เสียวฟันแล้ว แต่อิทธิพลกลับเคี้ยวกินหน้าตาเฉย

"แพ้ท้องเหรอ...ลูกของอิทกับผมให้ชื่ออะไรดีนะ"

คำพูดที่มาพร้อมกับรอยยิ้ม แปลก ๆ ทำให้อิทธิพลหันหน้าไปอีกทาง วันนี้วันอะไร
............คำตอบคือ...........วันอาทิตย์..และเป็นวันโลกาวินาศ
เนื่องจากคุณอารยะหอบผ้าหอบผ่อนใส่กระเป๋ามาอย่างดี เตรียมตัวมาค้าง ชนิดที่ว่าอิทธิพลเห็นแล้วยังอึ้ง
แถมจังหวะที่เผลอ มีการเปิดกระเป๋าตังค์ให้ดูอีก ว่าพกอะไรมาด้วย พร้อมกับทำหน้ายิ้ม ๆ เล่นเอาอิทธิพลทำตัวไม่ถูก

"ชอบกลิ่นไหน เดี๋ยวหาให้ได้"

มันพูดห่าอะไรไม่ได้เกรงใจเล้ยยยยยยยยยยยย แถมยังอมยิ้มแปลก ๆ อีก มาตั้งแต่แปดโมงเช้า
เออนะ มาทำอะไรมันแต่วันเลย นั่ง ๆ อยู่ดี ๆ มีการสะกิดแขนอีกต่างหาก

ไอ้กาม มึงนี่มันกามจริง ๆ เลยเว้ยไอ้ยะ แม่ง

อิทธิพลเป็นใบ้มาตั้งแต่เช้าแล้ว พออ้าปากจะพูด ไอ้คนที่ชอบทำหน้าเครียด กลับยิ้มร่า ทำท่าตั้งอกตั้งใจที่จะฟังดีเหลือเกิน
แถมมันยังนั่งยิ้มทั้งวัน ดูไปดูมาคล้ายคนบ้า
มีความสุขเหลือเกินนะมึง แม่ง เหี้ยเอ้ย

"น้องอิท คืนนี้รอลูกหลับก่อนใช่มั้ย เดี๋ยวเราค่อย.........คุยกัน"

จงเติมประโยคในช่องว่าง อารยะเติมเรียบร้อยแล้ว และอิทธิพลกำลังพยายามใช้ยางลบ ลบอยู่

"ทำไรวะ จำไม่เห็นได้เลย มึงนี่สมองฟั่นเฟือนนะเนี่ย "

อือ ดีมากเลย อิท ทำเป็นไม่สนใจใช่มั้ย สัญญาว่ายังไงนะ สงสัยว่า มัน........ต้องทวนสัญญากันหน่อยแล้วมั้งแบบนี้

อารยะหันซ้ายหันขวา กะจังหวะให้ดี ๆ แล้วรีบ หันหน้าไปหาคนที่ถือมะม่วงเดินร่อนไปร่อนมา

ก่อนจะรีบแตะริมฝีปากกับริมฝีปากของอิทธิพลอย่างรวดเร็ว และผละออก ก้าวขาเดินห่างออกไป
แถมยังแตะปลายนิ้วเข้าที่ริมฝีปากตัวเอง เหมือนท้าทายกัน

"ไอ้ยะ มึงอ่ะ มึงอ่ะ มึงอ่ะ มึง....กะ..กะ...แกล้งกู...ง่ะ กูม่ายพูดกะมึงแล้ว"

นั่นไง ว่าแล้ว

ไอ้อิทมันแปลก ทำอะไรทะลึ่งกับมัน แก้ผ้งแก้ผ้ากัน ไม่อาย พอกอดมันหน่อย แกล้งหอม แกล้งจูบ
แกล้งพูดอะไรหวาน ๆ หน่อย หน้าแดงเถือกเลย ขี้อายนี่หว่า ไอ้หน้าแบบนี้กับท่าทางแบบนี้แหละชอบนัก

"วันนี้เป็นอะไรไม่เห็นพูดเลย เหนื่อยเหรอ" ปากพูด แต่มือคว้าแขนของอิทธิพลเอาไว้แล้ว ร่ำ ๆ ว่าจะดึงเข้ามากอดในไม่กี่อึดใจข้างหน้า เป็นการทวงสัญญากันเล็กน้อย แต่น้องอิท มันทำเหมือนไม่สนใจกันเลย หน้าก็แทบไม่ยอมมอง เฉไฉมองทางนั้นทางนี้ไปเรื่อยเปื่อย ไม่หันมาสบตากันเลย

"เดี๋ยวก่อนถามก่อน กินทำไมมากมายมะม่วงเนี่ย แพ้ท้องหรือไง ไหนบอกซิ"

ไอ้ยะ แพ้ท้องบ้านมันดิ แค่ไม่มีอะไรจะกินเลยกินมันเรื่อยเปื่อยแค่นั้นเอง ถามอะไรประสาทแดกแต่วันเลย

"ย่าเล็กบอกว่า ตอนที่ดาท้องใหม่ ๆ เห็นอิทกินมะม่วงทุกวัน เลยคิดว่าแล้วนี่ใครท้องอีก ถึงได้เกิดอยากกินขึ้นมา ก็เลยถามแค่นั้นเอง"

แค่อยากล้อแค่อยากแกล้งแหย่กันบ้างเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่คำตอบที่ได้มา ทำให้อารยะถึงกับหน้าชา ใบหน้าที่ยิ้ม ๆ อยู่หุบยิ้มกะทันหัน

"ฝ้ายท้องมั้ง คนที่เคยจีบก่อนหน้านี้แหละ สงสัยเขาท้องมั้ง กูเลยอยากกินมะม่วง"

ไม่รู้ว่าพูดจริงหรือพูดเล่น แต่คำตอบมันแทงใจ

อิทมันหล่อ น่ารัก พูดเก่งคุยเก่ง ก่อนหน้านี้ ก็ไม่เห็นมันมีทีท่ากับผู้ชายด้วยกัน แต่เพิ่งมีอะไรกันไม่นานมานี้ แถมตอนนั้นอิทก็ไม่ได้เต็มใจอีก

แล้วก็เลยหลงรักอิทมันเข้าจนได้ คิดว่า มาหากันบ่อย ๆ กอดกัน จูบกันบ้าง ทำเหมือนคนรักกัน แต่.......เป็นความคิดของอารยะคนเดียวหรือเปล่า ก็ไม่รู้

เพราะไม่มีเลยสักวัน ที่อิท จะบอกว่ารัก

ใช่ ที่อ้อนบ้าง ให้กอด ให้จูบ ทำหน้าเขิน ๆ อาย ๆ ในบางเวลาที่อยู่ใกล้ชิดกัน แต่มันเป็นเพราะอารมณ์พาไปหรือเปล่า

ถึงวันนี้ ก็ไม่เคยรู้ อยากจะแน่ใจ แต่ก็ไม่แน่ใจเลยสักนิด ว่าคนที่รักนักรักหนา อยากมาหาอยากกอดทุกวันคนนี้
เวลาที่ห่างหูห่างตาไป มีใครหรือเปล่า เมื่อก่อนผู้หญิง แล้วคราวนี้ล่ะ จะมีผู้ชายด้วยหรือเปล่า ก็ไม่รู้
เพราะอิทก็เอาแต่เรียกอารยะว่า ไก่อ่อน ไก่อ่อนทุกวัน ความมั่นใจเลยแทบไม่เหลือ หลังได้ฟังคำตอบ ง่าย ๆ ของคนตรงหน้า

"ถ้าฝ้ายท้องจริง แล้วเกี่ยวอะไรกับอิทล่ะ" น้ำเสียงที่เอ่ยถามมีแววตัดพ้ออย่างรุนแรง อิทธิพลรีบเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของอารยะที่หุบยิ้มลงอย่างกะทันหัน แล้วก็ใจหาย

ลืม

บางทีก็ลืม ว่าไอ้ยะมันเป็นคนขี้น้อยใจ แต่ถึงน้อยใจยังไง ก็ไม่เคยโวยวาย ตายล่ะหวา ปากพล่อยพูดอะไรไม่ดีไปแน่ ๆ เลย

"กินมั้ย"

คำพูดของอิทธิพลทำให้อารยะ ผละหนี ปล่อยมือออกจากข้อมือของอิทธิพลทันที

"ไม่กินหรอก แพ้ท้องแทนฝ้ายต่อไปก็แล้วกันนะ เดี๋ยวจะไปดูหลานแล้ว"

ร่างที่กำลังจะผละออกห่าง ทำให้ต้องรีบดึงแขนเอาไว้ แม่งอะไรวะ พูดไม่เข้าหูหน่อย มันเดินหนีเลยหรือไงวะ
ไอ้ห่ายะ กูพูดผิดบ้างไม่ได้หรือไง ไม่เห็นหรือไง ว่าวันนี้ใส่เสื้อตัวใหม่ด้วย ผมก็สระแล้ว แป้งก็เอาของแยมมาทาแล้ว ฟันก็สีจนเรียบร้อยแล้ว แถมไปตัดผมมาใหม่อีกด้วย

ไม่ทักว่า หล่อ แล้วยังมาทำหน้างี่เง่าใส่อีก กูก็โมโหเป็นนะเว้ย เคยสนใจกันบ้างหรือเปล่าเนี่ย

อิทธิพลหน้างอหงิก รีบดึงแขนของอารยะให้เดินเข้าห้องตามกันมา
หลังจากปิดประตูห้องแล้ว ก็เลยไปยืนจ้องหน้าอารยะนิ่ง ๆ ก่อนจะเอื้อมมือคว้าคอเสื้อของคนที่ทำเหมือนกับไม่พอใจให้เข้ามาใกล้ ๆ และแตะริมฝีปากเข้าที่ริมฝีปากที่ขบเม้มแน่น แล้วก็ผละออกห่าง มายืนจ้องหน้าของคนโกรธเอาไว้ นิ่ง ๆ

"บอกเองนะว่าไม่กิน ไม่กินก็ไม่ต้องกิน"

ฝ่ามือที่เอื้อมมาเพื่อต้องการจะเปิดประตู ทำให้อารยะคว้าแขนของร่างนั้นเอาไว้ แล้วดึงเข้าหาตัวอย่างรวดเร็ว คว้าเอวเข้ามากอด ก่อนจะบดเบียดริมฝีปากเข้าที่ซอกคอหอม ๆ อย่างรวดเร็ว แทบจะหยุดความต้องการเอาไว้ไม่ได้

แต่ถูกผลักอกเอาไว้ พร้อมกับที่เจ้าของร่าง ในอ้อมแขน จ้องมองมาตาแป๋ว ใบหน้าคมแดงระเรื่อไปทั้งหน้า ขบริมฝีปากเอาไว้แน่น แต่ยังไม่ยอมหลบตา เมื่อจ้องมาก็จ้องกลับ ก็เท่านั้นเอง

และเมื่อใบหน้าของอารยะกำลังจะโน้มเข้าหา กลับถูกผลักออก พร้อมกับที่อิทธิพล หรุบสายตาลงต่ำ จ้องมองที่แผ่นอกของร่างตรงหน้า และเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง

"ไอ้ยะ ยังไม่ทันมืดเลย แม่กูก็อยู่ แม่มึงก็อยู่ แยมก็อยู่ มึงกับกูจะหายเข้ามาทำอะไรกันแบบนี้จริง ๆ เหรอ เอาไว้มืด ๆ ก่อนได้มั้ยล่ะ"

คำตอบที่มาพร้อมน้ำเสียงแผ่วเบาในลำคอ ทำให้อารยะหัวเราะอย่างดีใจ
ให้ตายเถอะวะ รับมือยากจริง ๆ อย่างไอ้อิทเนี่ย บทมันจะงี่เง่า ก็งี่เง่าเหลือเกิน บทมันจะยั่ว บทมันจะอ้อน เล่นเอาหัวใจละลาย แบบนี้ใครไม่รักไม่หลงก็บ้าล่ะวะ
กำลังโมโหอยู่ดี ๆ ตอนนี้เลย ยิ้มแทบไม่อยากจะหุบ ไอ้อิทนี่มันน่ารักขาดใจจริง ๆ เล้ย

"โธ่เอ้ย ไอ้เราก็เห็นกินมะม่วงจังเลย ที่แท้เตรียมแพ้ท้อง หลังคืนนี้นี่เอง"

ท้องถูกกระแทกเข้าแรง ๆ หลังคำพูด อิทธิพลผลักอารยะแทบจะกระเด็น แถมหมัดขวาตรง เข้าเป้าที่ท้องอีกหนึ่งหมัด

เจ็บ นิด ๆ แต่จุกมากกว่าความแรงของกำปั้นส่งอารยะลงไปนั่งกับพื้น ส่วนคนฤทธิ์ร้าย เดินกระแทกเท้าปึงปังออกไปจากห้องแล้ว

ร่างที่นั่งอยู่ที่พื้น หัวเราะกับท่าทาง น่ารัก ๆ ของคนที่เดินจากไปแล้วก็ยิ้ม ยอมแล้วก็ไม่บอก ทำไมปากแข็งนักวะ เดี๋ยวก็รักให้ตายเลยคืนนี้ อิทหนออิท

จริงสิ ......... อิทมันหอมนะ ตัวห้อม หอม กลิ่นเหมือนกับแป้งเด็ก
ใช้แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ หอมดีจริง ๆ

สงสัยว่าต้องไปตามกอดตามหอมมันอีกสักหน่อยแล้วมั้งเนี่ย

อารยะลอบยิ้ม และก้าวเดินออกจากห้องไป ดวงตาเหลือบไปมองที่เข็มนาฬิกา รอแค่เวลา ดูนาฬิกาแล้วอีกไม่กี่ชั่วโมง ก็คงได้.......กิน......
คนให้กิน ก็น่ารักน่าใคร่ดีเหลือเกิน
คนกินคงต้องเตรียมตัวเตรียมใจอย่างเดียว

ไม่มีอะไรมาก ก็แค่เตรียมใจสำลักความสุข ที่จะได้รับ คนให้กินนี่ก็น่ากินดีเหลือเกิน ไม่รู้ว่ารสชาดจะหวาน ๆ หอม ๆ เหมือนที่ได้ลองชิมไปหรือเปล่า
คืนนี้ คงต้องลองกินดู ท่าทางจะอร่อยไม่เบาเลย

******************************