ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Yaoi] เพราะเรากัดกัน (ผูกพันธ์) by aoikyosuke

    ลำดับตอนที่ #58 : ตอน เดิน

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.04K
      7
      2 ก.ค. 54

     ตอน เดิน 











    พรุ่งนี้ทานจะแข่งแล้วนะ แม่จะมามั้ย ทานก็ไม่รู้หรอก เพราะติดต่อแม่ไม่ได้มาหลายวันแล้ว
    พ่อเหรอ ลืมไปได้เลย เพราะว่าพ่อมีงานยุ่งตลอดเวลาไม่เคยได้คุยกันเลยสักนิด

    เงินในบัญชีจะท่วมตัวตายอยู่แล้ว แต่ไม่รู้จะเอาไปทำอะไร เพราะไม่มีอะไรที่อยากได้เลยสักอย่าง
    คิดเล่น ๆ ว่า ถ้าเกิดจ้างพ่อกับแม่ให้มาเชียร์ที่ข้างสนามนี่มันต้องใช้เงินสักเท่าไหร่กันนะ

    คงจะมากเอาการเลยล่ะ ก็เวลาของพ่อกับแม่เป็นเงินเป็นทองไปซะหมดนี่

    ช่วยไม่ได้

    ก็มันช่วยไม่ได้นี่นะ

    ก็........มันช่วยไม่ได้จริง ๆ นี่

    "นี่...."

    เสียงเรียกของคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ทำให้ทานตะวันสะดุ้งสุดตัว และหันกลับไปมองคนที่ขยับกายมานั่งให้ใกล้ชิดกันมากขึ้นและกอดแขนของทานตะวันเอาไว้ ซบศีรษะลงบนต้นแขนของคนที่ยกขวดน้ำขึ้นดื่ม แล้วก็เงียบเสียงไปแล้ว

    ทานตะวันที่นั่งเหม่อมองพระอาทิตย์ตกดินอยู่ข้างสนามฟุตบอล อมยิ้มน้อย ๆ และยกมือขึ้นแตะที่เส้นผมของคนที่ซบหน้าอยู่ที่ต้นแขน

    รู้หรอกน่ะ ว่าจะปลอบใจ แต่ติดที่ว่าหนูน้อยแก้มแดงไม่ค่อยกล้าอ้อนซักเท่าไหร่ ทั้งที่เวลาทำแบบนั้นมันทำให้ยิ้มได้แท้ ๆ

     

    แต่อ้อนก็ไม่ค่อยจะชอบทำเลย

    จะทำท่าทางออดอ้อนบ้างก็ในเวลาแบบนี้นี่แหละ

    เวลาที่รู้สึกไม่มั่นใจในอะไรหลาย ๆ อย่าง แล้วก็เวลาที่รู้สึกแย่

    "ปล่อยไอ้พวกเวรนั่นกลับบ้านหมดแล้ว อยากให้มันไปนอนให้เต็มอิ่มแล้วพรุ่งนี้จะได้ลุยให้เต็มที่ ซ้อมมาทั้งหมดก็เพื่อวันพรุ่งนี้วันเดียวแหละนะ"

    ทานตะวันเอ่ยบอกกับคนที่นั่งเงียบอยู่ข้าง ๆ แล้วก็ยืดขาเหยียดยาว มองพระอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้า


    แสงสีส้มสวย ๆ ตัดกับท้องฟ้าสีคราม

    ใกล้จะมืดแล้วเหรอ

    เกลียดจริงๆ เลยเวลาพลบค่ำเนี่ย

    มันทำให้เหงา รู้สึกเหงาอย่างบอกไม่ถูก เหงา เพราะว่าเมื่อก่อนเคยนอนดูพระอาทิตย์ตกน้ำที่ข้างสระน้ำคนเดียว
    แล้วก็ร้องไห้ เพราะมองไปทางไหนก็ไม่เห็นใครเลยสักคน

    ต่างกับช่วงเวลานี้ ถึงแม้ก่อนพลบค่ำจะเป็นเวลาที่เหงาที่สุด
    แต่เมื่อหันไปหาใครสักคนก็ได้รู้ว่ายังมีคนอยู่เคียงข้าง ไม่ได้จากไปไหน

    ใช่ที่ยังคงเหงา

    แต่มันจะเทียบกันได้ยังไง กับการที่ได้นั่งดูพระอาทิตย์ตกดินกับใครสักคน

    คน ๆ หนึ่ง ที่ทำให้รู้สึกถึงความสุขและทำให้มีรอยยิ้ม

    ทำให้เป็นทุกข์

    ทำให้ร้องไห้

    และคนที่เข้ามาหยิบยื่นความอบอุ่นให้โดยไม่คาดคิด

    "หิวหรือยัง เมื่อเช้าแม่บอกว่า ให้เรารีบกลับบ้านไปกินข้าว เพราะวันนี้แม่จะกลับเร็ว หิวหรือยังจะได้รีบกลับ"

    ทานตะวันเอ่ยถามอ้อนและก็เห็นว่าฝ่ายนั้นส่ายหน้าไปมายังคงไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามองทั้งที่ยังกอดแขนของทานตะวันแน่นไม่ยอมปล่อย

    "ทำไมล่ะ ไม่อยากกินข้าวฝีมือแม่เหรอ ทานอยากกินจะตาย อิจฉาคนบางคนจังเลย มีแม่..อยู่อื้อ"

    กำลังจะพูดอะไรไปเรื่อยๆ แต่ปลายนิ้วของอ้อนที่แตะที่ริมฝีปากก็ทำให้หยุดพูดได้ในทันที

    "พอ...."

    แค่คำพูดเดียว แต่สายตาที่อีกฝ่ายส่งมาก็ทำให้ทานตะวันรู้สึกได้ว่ากำลังถูกเอ็ด แล้วในเวลาไม่นานทานตะวันที่ทำหน้าเศร้าก็ยิ้มออกมาได้

    "ถ้าพรุ่งนี้...ได้ถ้วยรางวัล...จะ..จะ.อ้อนทั้งวัน..ก็ได้..เรื่องอื่นน่ะไม่สนหรอกถ้าพรุ่งนี้ทานอยากได้อะไรเราจะให้ตามที่ต้องการไม่ยอมให้เสียใจแน่ ๆ "

     

    งั้นเชียว

    แน่ใจนะ

    อย่ามาหลอกให้ดีใจนะ

    คนยิ่งกำลังเศร้า ๆ อยู่ มาเคาะกะลาให้ดีใจเล่นหรือเปล่าเนี่ย

    "ปากดีนะเรา...คืนนี้น่ะรอดแน่เพราะต้องออมแรง แต่คืนต่อไปล่ะก็...จะให้อ้อนให้หนำใจเลย..แน่ใจหรือไงกล้าพูดจริงนะ"

    ทานตะวันหัวเราะออกมาและก้มลงไปมองหน้าคนที่ก้มหน้าจนแทบจะติดพื้น

    "ก็...สัญญาเลยก็ได้เอ้าสัญญาเลย..นี่ไงสัญญา..สัญญา"

    ปลายนิ้วก้อยของทานตะวันถูกยกขึ้นและเขย่าเบา ๆ ทั้งที่คนที่มาให้กำลังใจยังก้มหน้าก้มตาพูดไม่ยอมเงยหน้าเลยสักนิด

    "ก็ได้ แลกกันกับการที่วันนี้อ้อนจะกลับบ้านไปหอมแก้มแม่ด้วย โอเคมั้ย"

    สัญญาถูกทวงถาม และอ้อนก็พยักหน้ารับอย่างช้า ๆ

    "ดีมาก...ไหนเงยหน้าซิ...เวลาพูดอย่าหลบตา..ไม่เห็นหน้าจะรู้ได้ยังไงว่าอ้อนพูดจริง"

    ได้ทีก็แกล้งเล่นซะบ้าง แล้วอ้อนก็ต้องจำใจเงยหน้าขึ้นจริง ๆ ทั้งที่เริ่มหน้าแดง เมื่อต้องสบตากับสายตาของทานตะวันที่มองมา

    เขินโว้ยยยยยยยย

    เกลียดจริง ๆ ไอ้การเล่นเกมส์จ้องตาเนี่ย

    ทำตัวไม่ถูก จะให้ทำยังไงล่ะ ไอ้บ้านี่ก็ขยันจ้องจริง ๆ เอาให้ตายกันไปข้างหนึ่งเลย จ้องแล้วยังไม่พอ ยังมีการอมยิ้มทำหน้าใสซื่อแกล้งกันอีก


    ให้มันได้อย่างนี้ซีว้าาาาาาาาาาาา

    "สัญญาแล้วนะ สัญญาต้องเป็นสัญญา ป่ะ กลับบ้านกัน วันนี้จะนอนให้เต็มอิ่มเลย แล้วพรุ่งนี้จะลุยให้เต็มที่คอยดูฝีมือก็แล้วกัน"

    สองคนลุกขึ้นยืนและปัดฝุ่นที่ติดตามเสื้อผ้า

    ทานตะวันคว้ากระเป๋าใบใหญ่ขึ้นสะพายและจูงมือให้อ้อนเดินที่เดินกระโผลกกระเผลกเดินตามกันมาอย่างช้า ๆ

    ก็ในเมื่อเดินช้าหรือเดินเร็วมันก็ถึงเหมือนกัน

    หัดเดินช้า ๆ แบบนี้บ้าง แล้วก็มีคนรู้ใจเดินเคียงข้างกันแบบทุกวันนี้ จะไม่ให้ดีใจได้ยังไง

    เรื่องดี ๆ แบบนี้จะหาที่ไหนได้ ถ้าไม่ใช่จากหนูน้อยแก้มแดงน่ารักคนนี้ที่ยอมมาอยู่ใกล้ๆ กัน

    เฮ่อ....อ้อนเอ้ย...อยู่ข้าง ๆ ทานตลอดไปนะ ถ้าขาดอ้อนขึ้นมาวันไหน สงสัยทานคงเป็นบ้าตายแน่นอน



    ....................................

    ตอนหน้าจะเป็นตอนจบแล้วนะคะ

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×