ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Yaoi] เพราะเรากัดกัน (ผูกพันธ์) by aoikyosuke

    ลำดับตอนที่ #56 : ตอน ฝันดี

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.05K
      10
      20 มิ.ย. 54

     ตอน ฝันดี








    หือ
    อะไรมันยุกยิกอยู่ข้างหลังหว่า

    อ้าวนี่มันมือนี่

    แล้วนี่ก็แขน
    ง่วงชะมัด สงสัยเมื่อคืนนอนน้อย แขนของทานตะวันแน่เลย ชอบนอนกอด จะอะไรนักหนา เกะกะชะมัด
    ขยับตัวก็ไม่ได้ ลุกขึ้นนั่งก็ไม่ได้ ไม่รู้จะชอบกอดอะไรนักหนา

    แต่ว่าตอนนี้น่ะ....

    เจ็บอ่ะ

    เจ็บ.............
    หือ เจ็บ

    แล้วทำไมมันเจ็บล่ะ

    แถมยังเจ็บในที่ ๆ ไม่ควรเจ็บ

    เจ็บอะไรตรงนี้ล่ะ

    อ้อนนอนกระพริบตาปริบ ๆ อยู่หลายครั้ง สมองเริ่มเรียบเรียงความคิด ปรือตาตื่นขึ้นมา และลำดับความคิดอย่างรวดเร็ว

    "......อ้อน....อ๊ะ...ทำไมหนูน้อยแก้มแดงถึงน่ารักขนาดนี้...จะคลั่งอยู่แล้ว ฮื่อ...รู้บ้างมั้ย"

    น้ำเสียงที่สั่นสะท้าน ร่างกายที่สอดแทรกเข้ามาอย่างรุนแรง ในจังหวะสุดท้าย

    เหอ เหอ เหอ เหอ

    จะเป็นใครไปได้ล่ะที่ทำเรื่องแบบนี้ด้วยกัน ถ้าไม่ใช่.... ไอ้คนตัวโตที่ขยับตัวยุกยิกแล้วก็กอดเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อยคนนี้

    ผ้าห่มถูกดึงขึ้นมาปิดหน้าอย่างรวดเร็ว แล้วอ้อนก็ได้แต่ใช้มือกำผ้าห่มเอาไว้แน่น นอนตัวแข็งทื่อไม่กล้าขยับ
    ร่างกายร้อนผ่าวไปหมด หน้าร้อนวูบเมื่อคิดถึงเรื่องที่เพิ่งผ่านพ้นไป

    มันก็สมควรเจ็บอยู่หรอกนะ ไอ้ตอนทำ มันไม่เจ็บนี่ ถึงไหนถึงกันอยู่แล้ว แต่พอทำเสร็จแล้ว ไหงมันเจ็บนักวะ แถมพอคิดถึงร่างกายของอีกฝ่ายแล้ว ก็ยิ่งพาลจะหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

    หุ่นอย่างนั้น มันน่าอิจฉา

    ทานมันชอบทำหน้ายั่วให้เกิดอารมณ์ แล้วการที่ฝ่ายนั้น ร้องครางอย่างถูกใจทั้งที่ยังกัดฟันอยู่น่ะ มันน่ามองจะตาย ยิ่งเวลาที่.........เวลาที่

    ทานตะวัน......

    ทานตะวัน..........

    อร๊ากกกกกกกกกกกกก อ้อนเอ้ย ไอ้อ้อน มึงเป็นอารายของมึงเนี่ย พอแล้ว หยุดคิดทีสิวะ มันจะไปกันใหญ่แล้ว ทำไงดีล่ะโว้ยยยยยยยยย


    อ้อนกำผ้าห่มเอาไว้ในมือ และขบริมฝีปากของตัวเองเพื่อระงับความรู้สึก

    ร่างกายกำลังเริ่มรู้สึกทั้งที่เพิ่งผ่านบทรักแบบหักโหมมาหมาด ๆ แต่เมื่อคิดถึงคนที่กอดเอาไว้ ก็เหมือนจะรู้สึกขึ้นมาอีกครั้งได้ง่าย ๆ

    "อือออออออ เฮ้ยยยยยยย วิ่งไปสิวะ อู้เหรอ โดดซ้อมหรือไง"

    เสียงบ่นงึมงำในลำคอ ของทานตะวันทำให้อ้อนค่อยๆ รั้งผ้าห่มลงที่ปิดบังใบหน้าออกมา และยิ้มออกมาด้วยความขำ

    นี่ขนาดหลับ... ยังบ้าซ้อมฟุตบอล ไอ้พวกที่ชมรมเอ๋ย กลับไปตายแน่ ทานมันคงไม่เอาไว้หรอก เห็นว่าเป็นวันหยุดยาวหรอกนะ กลับไปอีกที สงสัยได้สลบกันเป็นแถว ชัวร์เลย

    "อือ อ้อน อีกรอบสิ...ทานอยากน็อครอบ...อือ"

    แล้วประโยคถัดมาก็ทำให้อ้อนต้องดึงผ้าห่มมาคลุมหน้าของตัวเองอีกครั้ง

    น็อครอบเลยเหรอ.......ให้มันน้อย ๆ หน่อยเหอะ แค่นี้ก็จะตายแล้ว....จะอดทนไปถึงไหนคร้าบ คุณทานตะวัน

    คิดแล้วก็ยิ้ม ยิ้มออกมาด้วยความเขิน
    ก้มลงมองเรียวแขนและฝ่ามือของคนกอดที่ยังโอบแน่นอยู่ที่รอบเอวแล้วก็ยิ่งเขิน
    อ้อนค่อย ๆ ใช้ปลายนิ้วเกลี่ยไล้เบา ๆที่หลังมือของคนกอด เพราะกลัวว่าจะทำให้คนที่นอนหลับสนิทรู้สึกตัว

    ทานเอ้ย.......รักจังเลยว่ะ

    ไม่รู้มาก่อนเลย ว่าทานน่ารัก เมื่อก่อนที่ทะเลาะกัน โดนแกล้งโดนหาเรื่อ ก็คิดว่าเกลียด
    คิดว่าไอ้หมอนี่ มันตัวโตก็จริง แต่ใช้แรงข่มคนอื่นแบบนี้ เลวชะมัด
    แต่พออยู่ใกล้ ๆ กันทุกวัน ทุกวัน

    ก็ได้รู้ได้เห็นอะไรหลาย ๆ อย่าง
    ทานตะวันตัวโตก็จริง แต่น้อยใจเก่งชะมัด เรื่องประชดประชันนี่ยกให้เป็นที่หนึ่ง ไม่พอใจอะไรขึ้นมาก็ชอบทำหน้างอ แล้วก็ก้มหน้าไม่พูดไม่จา เหมือนเด็ก ๆ ขี้งอนที่โดนขัดใจ

    ไม่เคยรู้ว่าทานตะวันทำหน้าตาท่าทางแบบนั้นได้ด้วย บางครั้งก็อ้อนเหมือนเด็ก ๆ อยากได้ของ
    ชอบทำเสียงเล็กเสียงน้อย ลากเสียงยาว ๆ ทำหน้าซื่อ กระพริบตาปริบ ๆ เวลาที่โดนเอ็ดว่า "ไม่ได้..ห้ามทำ"

     

    คน ๆ นี้เป็นคนรักกันแล้วจริง ๆ น่ะเหรอ

    ไม่อยากจะเชื่อเลย
    เป็นได้ยังไง

    ไม่เข้าใจเหมือนกัน

    อ้อนนอนอมยิ้ม แล้วก็หัวเราะเสียงเบา ก่อนจะค่อย ๆ ขยับร่างกายอย่าช้า ๆ หันหน้าไปมองหน้าของคนที่ยังนอนหลับสนิทอยู่ข้างกาย

    จ้องมองใบหน้าของทานตะวันอย่างหลงใหล

    หล่อชะมัด ไอ้นายแบบเอ้ยยยยยยยยยย จะหน้าตาดีไปถึงไหน อิจฉาว่ะ บอกได้คำเดียวว่าอิจฉา

    ผิวสีน้ำตาลอ่อน ดวงตาคม ปลายจมูกโด่งที่ชอบขโมยหอมแก้มอยู่บ่อย ๆ

    ริมฝีปากที่ชอบรุกรานเอาแต่ใจ

    ยังไงก็ชอบ.........ยิ่งได้จ้องมองใกล้ ๆ แบบนี้ยิ่งรู้สึกชอบ ชอบมาก ๆ ชอบเพราะว่าคนที่หลับใหลอย่างเป็นสุขคนนี้คือทานตะวัน

    "เจ้าชายน้อย....เจ้าชายน้อยทานตะวัน...อย่างอนบ่อยนะ....เหนื่อย...ง้อบ่อย ๆ ไม่ไหว"

    อ้อนพูดกับคนที่นอนอยู่เคียงข้าง และอมยิ้มอย่างมีความสุข แตะปลายนิ้วไปที่ปลายจมูกของทานตะวันและเกลี่ยไล้เล่นอย่างเพลิดเพลิน

    ไม่ชอบให้ทานตะวันทำหน้าเศร้า หรือเหม่อลอย ไม่อยากให้ต้องคิดว่าไม่มีใครรัก ไม่อยากให้ต้องน้อยใจหรือเสียใจ


    อยากจะเข้าใจให้มาก ๆ อยากอยู่ใกล้ๆ ไปเรื่อย ๆ อย่างนี้ทุกวัน

    คนที่ยังไม่ยอมหุบยิ้มลองโอบแขนกอดรัดร่างของทานตะวันดูบ้าง และลองรั้งศีรษะของร่างนั้นมากอดเอาไว้แนบอก ลูบไล้เส้นผมนิ่มเล่นอย่างแผ่วเบา และหลับตาลงอีกครั้งอย่างช้า ๆ

    แค่นี้แหละนะ

    แค่อยากจะมอบความรู้สึกดี ๆ ให้บ้าง

    อยากให้รู้สึกดีเหมือน ๆ กัน

    แค่กอดกัน สัมผัสกันบ้างเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้รู้สึกถึงความรักที่มีให้ แค่นี้เองที่อยากให้รับรู้เอาไว้ว่ารักมากแค่ไหน

    อ้อนปรือตาลงอีกครั้งเพราะความเหนื่อยล้า และกลับเข้าสู่ภวังค์อีกครั้ง
    ส่วนทานตะวันที่หลับสนิท ยังคงซบใบหน้าที่แผ่นอกบางอย่างเป็นสุข และยิ้มออกมา ทั้งที่ยังหลับใหล

    "หนูน้อยแก้มแดงของทานคนเดียวนะห้ามยุ่ง"

    ทานตะวันทำเสียงดุเหมือนกำลังเอ็ดใคร ๆ ที่เข้าใกล้อ้อน และเงียบเสียงลงแล้ว เมื่อได้รับความอบอุ่นจากคนที่อยู่เคียงข้างมอบให้

    แม้แต่ในความฝัน

    เราสองคนก็อยู่ด้วยกัน และแบ่งปันความอบอุ่นให้กันตลอดเวลา

     

    ******************************************

     นับถอยหลังรอตอนจบได้เลยคะ  เหลืออีกไม่กี่ตอนแล้ว  ว่าทำไมคนรออ่านน้อยจัง  ไม่รักทานกับอ้อนแล้วหรอ

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×