คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #45 : ตอน ความหลังฝังใจ
หลังจากกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงได้ไม่นาน ทานตะวันที่ใช้พลังงานมาตลอดทั้งวันก็มีอันแบตหมด ต้องชาร์จไฟด้วยการนอนหลับพักผ่อนให้เต็มที เพียงไม่ถึงนาทีที่หัวถึงหมอน คนที่สามารถออกแรงได้มาก ๆ ในช่วงกลางวัน ก็หลับเป็นตาย
นอนกอดหมอนข้างแน่นเหมือนเด็ก ๆ ไม่มีทีท่าว่าจะรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเลยสักนิด จนอ้อนที่ค่อย ๆ เดินย่องเข้ามาในห้องต้องเดินมาหยุดยืนมองให้ชัด ๆ
โถถถถถถถถถถถถถถ พ่อเจ้าประคุณ นอนหลับซะไม่รู้เรื่องเลยนะ ไอ้เราก็แทบบ้าอยู่คนเดียว เดินวนไปวนมาเป็นหนูติดจั่นไม่กล้าเข้ามาหา กลัวได้คิดอะไรเตลิดเปิดเปิงอีกรอบ คราวนี้คงสงบใจได้ยาก แล้วก็กลัวเจออิทธิฤทธิ์ของท่านชายทานตะวัน จนต้องตัดสินใจอย่างดี ตั้งสติให้มั่น นับหนึ่งถึงพันแล้วสูดหายใจลึก ๆ ก่อนจะก้าวเดินเข้ามาด้วยท่าทางมั่นใจสุดชีวิต
แล้วไหงมาเจอเจ้าชายน้อยนอนหลับไม่รู้เรื่องอย่างนี้ล่ะ โห เสียเลย ไม่น่าบ้าอยู่คนเดียวเลยกู
อ้อนเดินไปนั่งลงที่ข้างเตียง แล้วท้าวแขนมองคนที่หลับสนิทอยู่อย่างนั้น
ริมฝีปากปรากฏรอยยิ้มให้เห็น ทั้งที่ดวงตายังจ้องตรงที่ใบหน้าของทานตะวันไม่กระพริบ
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกเนอะ อร๊ากกกกกกกก น่ารักโคตร ๆ เลยว่ะ
ใครหนอจะรู้ ว่าไอ้พี่ทานตะวันจอมโหด สั่งรุ่นน้องวิดพื้นเป็นว่าเล่น ท่าทางเวลานอนหลับน่ารักสุดยอดขนาดนี้
คงไม่มีใครได้เห็นหรอก
ก็มันจะไปนอนให้ใครเห็นล่ะ ถ้าไปทำท่าทางน่ารักแบบนี้ให้ใครได้เห็น สงสัยแฟนคลับเจ้าชาย
ไอ้ที่เห็นมาโฉบไปเฉี่ยวมาอยู่ข้างสนาม สาว ๆ สวย ๆ ทั้งนั้น แต่คุณทานตะวันท่านก็ไม่เคยจะยอมสุงสิงกับใคร
เสียงดังมาก ๆ ตะโกนไล่ไปซะอีก แต่ก็ยังเห็นมีสาว ๆ มานั่งเล็งทานตะวันกันเป็นแถว
เพราะแบบนี้ด้วยหรือเปล่าไอ้พวกที่ชมรมมันถึงไม่ยอมลาออกกัน ทั้งที่ไอ้บ้าทานก็โหดร้ายทารุณเหลือเกิน
เพราะไม่ว่าใครที่เข้าชมรมฟุตบอลมา สุดท้ายก็ได้แฟนเป็นสาวข้างสนามกันทุกคน แต่ละคนสวย ๆ น่ารักทั้งนั้น
จากที่เธอมานั่งเชียร์ไอ้ทาน สุดท้ายก็ทนลูกตื้อของไอ้หนุ่มในชมรมไม่ได้ ได้แฟนกันเป็นแถว ๆ
คงเป็นเพราะว่าชาตินี้ไม่ได้หัวใจพี่ทานบ้าเลือดแน่ ๆ เลยตัดใจคบกับหนุ่มในชมรมฟุตบอลซะ
สุดท้ายก็เห็นมานั่งเฝ้านั่งรอกันเต็มไปหมด เหลือแต่ไอ้ประธานชมรมนี่แหละที่ยังคงไม่รู้ตัว ว่าสาว ๆ เหล่านั้นเขามาสนใจแบบจริง ๆ จัง ๆ
ความรู้สึกช้าชะมัด คนอะไรวะ
กลางวันเป็นอีกคน กลางคืนเป็นอีกคน
กลางวันครึกครื้น บ้าเลือด
กลางคืน เป็นเจ้าชายน้อยน่ารัก แล้วตอนนี้ก็นอนหลับไม่รู้เรื่อง
แบบนี้จะไม่ให้เผลอชอบไปได้ยังไง............เนอะ
กลายเป็นพวกโรคจิตนั่งเพ้ออยู่คนเดียว อ้อนนั่งจ้องมองใบหน้าของทานตะวันตาไม่กระพริบ แล้วยิ่งต้องอมยิ้มจนตาหยีเมื่อยิ่งมองก็ยิ่งคิดว่าคน ๆ นี้ น่ารักกว่าใคร ๆ
ทานเอ้ย เอ็งมันหล่อน้อยซะเมื่อไหร่
แต่นิสัยก็สุดยอดเหมือนกัน
เวลาดีก็ดีใจหาย เวลาร้าย ๆ หรือช่วงงี่เง่า มีแต่คนอยากฆ่าทิ้งทั้งนั้น
แต่ตอนนี้ทานมันก็น่ารักดีนะ ว่ามั้ย
น่ารักกว่าน้องไหมอีกนะเนี่ย น่ารักกว่าน้องไหม
น้องไหม...........
ชื่อนี้สะดุดเข้ามาในความคิดอีกครั้ง น้องไหม
แล้วอ้อนก็ต้องขมวดคิ้วมุ่น เรื่องราวบางอย่างไหลวนเข้ามาในสมอง แล้วความคิดที่เคยเก็บกักเอาไว้ลึกสุดหัวใจก็พุ่งทะยานขึ้นสูง
"ไหมไม่ดีตรงไหน ทำไมพี่ถึงทำกับไหมแบบนี้...พี่ไม่รักไหมแล้วใช่มั้ยทำไมพี่ถึงได้ทิ้งไหมไป พี่เกลียดไหมแล้ว"
ยังจำได้ดีถึงความรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวใจ แต่ก็ทำได้แค่แอบมองอยู่ห่าง ๆ แล้วก็สะกดกลั้นน้ำตาเอาไว้
ผู้หญิงที่รักมาก
ผู้หญิงคนที่รักมาก ๆ แต่รู้ว่าต่อจากนี้ไปจะไม่มีทางเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้ว
เธอนั่งร้องไห้ฟูมฟาย ร้องไห้อยู่นานหลายวัน
น้ำตาของเธอคนนั้น เสียงคร่ำครวญสะอื้นไห้
"พี่ทำอย่างนี้ทำไม พี่ทำอย่างนี้กับไหมทำไม"
แล้วอ้อนก็ตัดสินใจหันหลังให้อย่างช้า ๆ พร้อมกับความคิดที่ว่าจะลืมไปตลอด ลืมไปตลอดกาล จะไม่พบ ไม่เจอกันอีก
ไม่ใช่........ว่าไม่รัก
แต่เพราะรักไม่ได้อีกแล้ว
เรื่องราวบางอย่าง เหตุผลบางอย่างที่ไม่เคยมีใครได้รับรู้ และอ้อนก็ไม่เคยคิดจะบอกใคร
เสียงถอนหายใจยาวเหยียด ปลุกให้ทานตะวันสะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกครั้ง และปรือตาตื่นขึ้นมองก่อนจะส่งยิ้มให้คนที่นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ข้าง ๆ
"อือ มาแล้วเหรอ....โทษทีเผลอหลับไปหน่อย....มาเร็ว มานอนตรงนี้ มานอนตรงนี้เร็วอ้อน ปิดไฟเหอะ อยากนอนแล้ว"
ทานตะวันเอ่ยเรียกทั้งที่น้ำเสียงยังงัวเงีย แล้วก็ตบมือบนที่ว่างก่อนจะเรียกให้อ้อนมานอนด้วยกัน
ร่างที่กำลังเคร่งเครียดกับความคิดของตัวเองสะดุ้งเล็กน้อย แล้วก็ลุกขึ้นไปปิดไฟก่อนจะเดินมาล้มตัวลงนอนข้าง ๆ กับคนตัวโตนั้นได้อย่างง่าย ๆ
เสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอ บ่งบอกให้รู้ว่าร่างนั้นกลับเข้าสู่นิทราอีกครั้ง
ทานตะวันยังคงนอนกอดหมอนข้างและหลับพริ้มเหมือนเด็กตัวเล็ก ๆ ที่ไม่ได้คิดกังวลกับเรื่องใด ๆ
แต่อ้อนกลับนอนขมวดคิ้วมุ่น และค่อย ๆ หันไปมองใบหน้าของคนตัวโตนั้นอย่างช้า ๆ
น่ารักกว่าน้องไหมอีกนะ
ไอ้ทาน....ทานตะวัน
ทำไมถึงได้กลายเป็นแบบนี้ไปได้ ไม่เคยคิดว่าจะรักหรือชอบใครได้อีก ลืมไปแล้วหมดทุกอย่าง เหมือนความรู้สึกเก่า ๆ ไม่เคยเกิดขึ้น
ลืมไปหมดแล้ว กลายเป็นคนใหม่แล้ว แต่อยู่ดี ๆ กลับคิดขึ้นมาได้ยังไง
เป็นเพราะอะไรกันนะ เป็นเพราะอะไรกัน
ปลายนิ้วค่อย ๆ เกลี่ยไล้ที่ข้างแก้มของทานตะวันอย่างช้า ๆ และฝ่ามือก็ถูคว้าเอาไปกอดไว้แน่น
พร้อมกับที่ปลายจมูกของคนตัวโตจูบซับเบา ๆ ที่หลังมือ และดึงมือของอ้อนเอาไปซุกไว้ที่ซอกคอ
"ขอจับมือหน่อย...ง่วง..นอนกันเถอะ พรุ่งนี้ปลุกด้วยนะ"
ทั้งที่ควรจะรู้สึกขัดเขิน ทั้งที่ควรจะรู้สึกดีใจเป็นที่สุด แต่จิตใจกลับพะวงคิดถึงแต่ภาพของหญิงสาวคนหนึ่งภาพของเธอคนนั้นผุดขึ้นมาในสมองอีกนับครั้งไม่ถ้วน
.........รักทานเถอะ...ขอร้องล่ะ.........
ประโยคนี้ยังดังวนไปวนมา ทานตะวันทำเหมือนจะเป็นจะตายตอนที่ไม่ยอมพูดอะไรออกมา แล้วสุดท้ายทุกอย่างก็กลายเป็นแบบนี้ไปได้ง่าย ๆ
แต่เสียงสะอื้นไห้ของหญิงสาวคนนั้น ยังตามมาหลอกหลอนไม่เลิกรา
"พี่ทำอย่างนี้กับไหมทำไม...พี่ไม่รักไหมแล้ว...พี่ไม่รักไหมแล้ว"
....พี่ยังรักไหมอยู่เสมอ......แต่พี่.....พี่....ตอนนี้พี่...........กลับเผลอไปรักคนอีกคน...พี่รักคนอีกคนได้ยังไง.....
ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด ยิ่งเครียดก็ได้แต่ต้องพยายามข่มตาให้หลับลงอย่างช้า ๆ
คนตัวโตที่นอนหลับอยู่ข้าง ๆ ไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยเลยสักนิด
เฮ้ยทาน.....เข้าใจใช่มั้ย........หน้าตาท่าทางแบบทานตะวันคนนี้ มันต้องมีแฟนมาสักคนสองคนเป็นอย่างน้อยล่ะว่ะ
ไม่มีสิแปลก เพราะฉะนั้นการที่เราจะมีคนรักคนหนึ่งที่อยู่ในหัวใจตลอดเวลาก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร
ใช่มั้ยวะทาน
ใช่มั้ย
อ้อนเอ่ยถาม แต่เป็นคำถามในใจ ที่คนที่หลับใหลคงไม่ลุกขึ้นมาตอบ และคงไม่ยอมฟังคำถามนี้ของอ้อนแน่ ๆ
เฮ้ย...คิดมากไปแล้ว ป่านนี้น้องไหม มีแฟนไปแล้วมั้ง เธอจะมารักมารอไปตลอดชีวิตได้ยังไง
ก็มีแต่ตัวเองนั่นแหละวะที่ยังต้องเก็บเธอไว้ในใจตลอดเวลา
น้องไหม......ผู้หญิงที่รักมาก.....มากจนยอมให้เธอไปเจอคนที่ดีกว่าได้
แล้วก็เจ็บปวดเสียใจทุกครั้งที่นึกถึง.........
ถ้าไหมรู้ว่าตอนนี้พี่...........กำลัง...มองว่าไอ้บ้าที่นอนอยู่ข้าง ๆ พี่มันน่ารัก ไหมคงรังเกียจพี่มากเลยล่ะ
อย่าว่าแต่ไหมเลย ตัวพี่เองยังไม่รู้เลย ว่าพี่รักไอ้บ้าทานไปได้ยังไง
คิดแล้วก็สมเพชตัวเอง
อยู่ดี ๆ กลายเป็นพวกเบี่ยงเบนทางเพศไปอย่างไม่น่าเชื่อ
เอาเถอะวะมาถึงขนาดนี้ อะไรมันจะเกิดก็ต้องเกิด เป็นไงเป็นงั้นวะ ลองดูสักตั้ง
อ้อนนอนคิดอยู่อย่างนั้น แล้วก็หันไปมองหน้าของทานตะวันอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยกระซิบบอกกับอีกฝ่ายเสียงเบา
"ใช่มั้ย...ไอ้เจ้าชายนิทรา...คิดว่างั้นมั้ยครับ...เจ้านาย"
อยากจะยิ้มออกมาให้ได้ แต่ทำได้แค่ยิ้มแบบซีด ๆ เซียว ๆ
ทานเอ้ย ทาน เราเป็นอะไรกัน ป่านนี้กูยังไม่รู้เลยว่าเป็นตัวเองเป็นอะไรกับมึง
แค่อยู่ใกล้แล้วใจสั่นหวั่นไหว ไม่กล้าเข้าใกล้มาก ๆ
อยู่ไปอยู่มา ก็ชอบขึ้นมาแบบไม่ทันตั้งตัว
คนเราต้องมีอดีตกันบ้างใช่ป่ะ เอาไว้ว่าง ๆ ถ้าอารมณ์ดี ๆ แล้วอยากรู้จะเล่าให้ฟังนะ แต่ทางที่ดีอย่ารู้เลยดีกว่า เดี๋ยวจะอาละวาดขึ้นมาอีก
"เนอะเจ้าชายน้อย......หืออออออออ หมั่นเขี้ยวเว้ย...เดี๋ยวแม่งปล้ำซะเลย...ทำหน้าตายั่วอารมณ์...มานอนหลับข้าง ๆ แบบนี้ไม่ห่วงความปลอดภัยของตัวเองหรือไง"
ปากพูดไปอย่างที่ใจคิด แต่ไม่รู้ว่าคนที่ควรต้องป้องกันตัวคือตัวเอง
ทานตะวันแอบลอบยิ้มหลังฟังคำพูดของอ้อน แล้วก็แกล้งหลับอยู่อย่างนั้น
อยากลุกขึ้นมาทำอย่างที่อ้อนพูด แต่ก็ต้องหยุดตัวเองเอาไว้ แล้วจะไม่ให้ข่มใจได้ยังไง ในเมื่อแตะไปนิดเดียวอ้อนก็ถึงกับแทบลมใส่แบบนั้น ขืนบุ่มบ่ามทำอะไรสุ่มสี่สุ่มห้า เดี๋ยวคนปากกล้าก็เลือดไหลหมดตัวตายกันพอดี
ทานตะวันคิดการณ์ไกลอย่างรอบคอบ แล้วก็ยังคงนอนอมยิ้มอยู่อย่างนั้น กับคำพูดของอ้อน
........พูดเข้าไปเหอะ ปากดีให้ตลอดนะคนเรา....เดี๋ยวเจอเข้ากับตัวแล้วจะร้องไม่ออก....คิดจะปล้ำกันเหรอ ยังไวไปหมื่นปี กลับไปฝึกมาใหม่เถอะ เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน....
**********************************************
ความคิดเห็น