[Yaoi] เพราะเรากัดกัน (ผูกพันธ์) by aoikyosuke

ลำดับตอนที่ #16 : ตอน หนูน้อยแก้มแดง

 ตอน หนูน้อยแก้มแดง

ไม่รู้ว่าเผลอหลับไปตอนไหน ไม่รู้ว่าเผลอหลับไปเมื่อไหร่แต่สะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกทีทานตะวันก็พบว่า มีผ้าห่มคลุมร่างของตัวเองอยู่ โดยที่ไม่รู้ว่ามาได้ยังไง

ดวงตาคมเหลือบไปมองคนที่นิ่งเงียบอยู่ข้างเตียง

ทานตะวันนิ่งมองอยู่อย่างนั้นและขมวดคิ้วมุ่น

ไอ้เป๋

มันมาได้ยังไง

ขามันยืนได้ที่ไหนกัน มันมาได้ยังไงวะ

ดวงตาคมเหลือบสายตามองดูที่ไม้ค้ำยันแล้วก็พบว่ามันวางอยู่ข้าง ๆ คนที่หลับสนิทนิ่งเงียบ

อะไรวะ ไอ้ห่าอ้อน มาตอนไหนกันวะ ไม่เห็นรู้เรื่องเลย แล้วนี่มัน มันเห็น มันเห็น กู กู ร้องไห้หรือเปล่าวะ

ไม่หรอกมั้ง ไม่มีทางหรอก ใครมันจะร้องไห้ให้ไอ้เป๋เห็นกันล่ะ เห็นก็ตลกตายเลยสิ ไม่มีทางหรอกที่จะให้มันเห็น ตลกน่ะ

ร่างสูงใหญ่หยัดกายลุกขึ้นนั่ง และเตรียมจะเดินลงจากเตียงนอน เพื่อจัดการล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นขึ้นบ้างหลังจากที่รู้สึกว่าก่อนจะเผลอหลับไป หัวใจมันอ่อนล้าพิกล แต่ตอนนี้ก็ตื่นขึ้นมาแล้ว เป็นอย่างนี้บ่อยๆ ความรู้สึกเหนื่อย เหนื่อยใจ เหนื่อยมาก ๆ แต่สุดท้ายก็ต้องกลับมาอยู่ตัวคนเดียวอีกเหมือนเดิม เป็นคน ๆ เดียวในโลกที่ไม่มีใครต้องการ

สมองคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ไหลเรื่อย และย้อนกลับไปในช่วงวัยเด็ก

ไม่มีความสุขเลย

ไม่มีอะไรทั้งนั้น

จำได้แค่เพียง พ่อชอบทะเลาะกับแม่ แล้วพ่อก็เดินออกจากบ้านไป แม่วิ่งไล่ตามไปง้อพ่อ แล้วก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม ทะเลาะกันเสียงดังโวยวาย ถ้าพ่อโกรธจัด ๆ ก็ลงไม้ลงมือ แล้วก็พาลมาลงไม้ลงมือกับเด็กชายตัวเล็ก ๆ ที่ไม่รู้เรื่องด้วยเลย แต่ถึงอย่างนั้น ถึงพ่อจะทำอย่างนั้น ถึงจะเลวร้ายขนาดนั้น แต่เมื่อโตขึ้นเมื่อพ่อกับแม่หย่าร้างกัน ทานตะวันจึงเหมือนเด็กที่ต้องนั่งรอความรักจากพ่อแม่ ที่จะเผื่อแผ่เหลือมาให้บ้าง

ทำทุกอย่างให้พ่อแม่ภูมิใจ

ทำทุกอย่างให้พ่อแม่กลับมาร่วมยินดีด้วย.

แต่ก็เท่านั้น มันก็แค่เท่านั้น เพราะทุก ๆ วันก็ผ่านไปอย่างช้า ๆ และรับรู้ว่า ในที่สุดตัวเองก็ต้องกลับไปอยู่ตัวคนเดียว เพื่อทำทุกสิ่งทุกอย่างให้พ่อแม่สนใจอีกครั้ง

มันเหงา และเหนื่อยล้ามากแค่ไหนคงไม่มีใครรู้

ทานตะวันทิ้งกายลงนอนอีกครั้ง และยิ้มเยาะตัวเอง

เงินทองมีจนไม่รู้จะเอาไปทำอะไร

มีทุกอย่างที่อยากได้

แต่ไม่มีความรัก ไม่มีความใส่ใจจากใครสักคนแค่นั้นเอง

อยากจะร้องไห้อีกครั้ง แต่ก็ทำได้แค่เพียงหลับตาลงเงียบ ๆ และยิ้มรับกับสภาพน่าสมเพชของตัวเอง

ได้แต่นอนถอนหายใจยาวเหยียด เหมือนอยากจะปลงกับชีวิต แต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้

ร่างของคนที่นั่งหลับอยู่เคียงข้าง ขยับกายเพื่อเปลี่ยนท่าทางการนั่ง แต่ร่างนั้นไม่ได้ปรือตาตื่นขึ้น ยังคงนิ่งเงียบอยู่เหมือนเดิม

ทานตะวันคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ก่อนจะหันหน้าไปหาคนตัวเล็กกว่าที่หลับสนิท

นิ่งมองเงียบ ๆ ไม่ทันได้คิดอะไร

ไม่คาดคิดว่าตัวเองจะเผลอมอง

ไม่คิดว่าจะเผลอมองนาน ๆ ขนาดนั้น

ไม่คาดคิดว่าจะนั่งพิจารณาและนึกถึงดวงตากลมโตที่ฉายแววระยับยามเมื่อสบตากัน และในขณะนี้ดวงตาคู่นั่นยังปิดสนิท

ไม่เคยคิดว่าจะเผลอจ้องผิวแก้มเนียนขาว และริมฝีปากที่ยังซีดเผือดของอีกฝ่าย

และก็ไม่เคยคิดว่า เส้นผมที่หล่นลงปรกหน้าผากของคน ๆ นั้น จะน่าสัมผัสแตะต้อง จนต้องเผลอเอื้อมมือเกลี่ยเส้นผมออกจากหน้าผากมนให้กับคนที่ยังไม่รู้สึกตัว

ทานตะวัน ค่อย ๆ ขยับกายเข้ามาใกล้อ้อนแล้วจ้องมองใบหน้าของอีกฝ่ายเงียบ ๆ ใช้ปลายคางเกยที่หลังมือที่วางทาบกัน เอียงคอมองหน้าของอ้อน ที่ยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมา

"หนูน้อยแก้มแดงเหมือนมะเขือเทศ ตื่นเหอะ ตื่น ๆ ๆ "

ไม่ใช่เสียงดังนักเวลาที่ปลุก แต่เป็นเสียงเรียกเบา ๆ แผ่ว ๆ พร้อมกับที่คนที่ตัวโตอมยิ้มไปด้วยในขณะที่พูด

ก่อนจะใช้ปลายนิ้วแตะเบา ๆ ที่ผิวแก้มของอีกฝ่ายและเรียกซ้ำ ๆ อย่างนึกสนุก

"หนูน้อยแก้มแดง ตื่นเหอะน่ะ เร็ว เร็วสิวะ"

ทานตะวันอมยิ้มและยังคงใช้ปลายนิ้วจิ้มไปที่แก้มของอ้อนที่ขมวดคิ้วมุ่น เหมือนกำลังเริ่มรู้สึกตัว

เพียงเท่านั้น เด็กชายทานตะวันขี้เหงา ค่อย ๆ กลายร่างเป็นไอ้ทานตัวแสบที่ชอบเอะอะแหกปากโวยวายทันที

ฝ่ามือเอื้อมไปแตะที่ไหล่ของอ้อนที่ค่อย ๆ ปรือตาตื่นขึ้นและเขย่าที่ไหล่ของอีกฝ่ายอย่างแรง จนอ้อนถึงกับสะดุ้งตื่น และหน้าหงิกหน้างอเมื่อรู้ตัวเองถูกแกล้งอีกแล้ว

"เฮ้ย ตื่น ตื่นสิวะ เสือกเข้ามาอยู่ในห้องกูได้ยังไง ใครใช้ให้มึงหลับวะ แม่ง น่าเบื่อ น่ารำคาญ โว้ย หลีกทางโว้ย เกะกะ แม่ง"

เสียงโวยวายมาแล้ว พร้อมกับที่คนตัวโตลุกพรวดพราดขึ้นกระโดดลงจากเตียง เตรียมเดินเข้าห้องน้ำ

อ้อนอยากจะด่าทานบ้าง แต่ก็ได้แต่หุบปากเงียบและขมวดคิ้วมุ่น พยายามระงับความโมโหเอาไว้

กูหนอกู ไม่น่าเล้ย ไม่น่าเห็นใจมันเลย รู้อย่างนี้ไม่ตะเกียกตะกายใช้ไม้ค้ำ พยายามเดินเข้ามาหามันให้เมื่อยหรอก

ไอ้ทานมันก็คือไอ้ทานอยู่วันยังค่ำนั่นแหละ ไม่มีทางเป็นคนดีกับใครได้หรอก อย่าฝันไปหน่อยเลย ที่เห็นมันร้องไห้น่ะ มันต้องเป็นภาพลวงตาแน่ ๆ คนอย่างไอ้ทานเนี่ย ไม่มีอะไรที่บ่งบอกว่าเป็นคนดีได้เลย ไม่น่าโง่สงสารมันเลย ไม่น่าเลยจริง ๆ กู

อ้อนนั่งหน้ายุ่งอยู่ข้างเตียง และหันไปมองคนที่ยืนอยู่หน้าห้องน้ำห่างออกไป

จะแอบด่าไปสักนิด แต่ไม่ทันได้พูด ดวงตากลับไปสบตากับดวงตาคมของคนที่ยืนอยู่ห่างออกไป

อ้าว มันยืนมองกูอยู่นี่หว่า อะไรของมันวะ มองหน้าทำไม

หรือว่ามันคิดจะหาเรื่องอะไรอีก

ไม่มีเสียงพูดเสียงด่าอะไรออกมา นอกจากคนตัวโตรีบก้มหน้าหลบสายตาของอ้อนที่มองมาแล้วรีบเดินเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้อ้อนยกมือขึ้นเกาหัวแกรก ๆ ด้วยความไม่เข้าใจจนต้องบ่นกับตัวเองเงียบ ๆ

"ไอ้ห่านี่จะเอายังไงของมันวะ มองหน้าแล้วยิ้ม แม่งน่ากลัวชิบหายเลย"

อ้อนบ่นนั่นบ่นนี่ไปเรื่อย

ส่วนทานเดินเข้าห้องน้ำไปพร้อมกับรอยยิ้ม จนต้องพึมพำกับตัวเองเสียงเบา

"หนูน้อยแก้มแดง แม่ง น่ารักดีเว้ย ไอ้เป๋นี่มันก็มีข้อดีเหมือนกันนะเนี่ย เออดีเหมือนกัน ดีที่เอามันมาเป็นคนใช้ เดี๋ยวอาบน้ำเสร็จจะไปเอานิ้วจิ้มแก้มมันเล่นดีกว่าสนุกดี"

************************