[Yaoi] เพราะเรากัดกัน (ผูกพันธ์) by aoikyosuke

ลำดับตอนที่ #7 : ตอน หลับตา

 ตอน หลับตา

"กับข้าวที่คุณแม่ทำอร่อยมากเลยครับ เนี่ยผมไม่เคยกินข้าวที่ไหนอร่อยขนาดนี้มาก่อนเลยนะครับ" ทานตะวันตักนั่นตักนี่ใส่จานข้าว แล้วก็กินข้าวอย่างมีความสุข เอ่ยชมอาหารที่แม่ของอ้อนทำไม่ขาดปาก ทำหน้ามีความสุข แล้วก็พูดคุยกับแม่ของอ้อน อย่างสนิทสนม ส่วนอ้อนได้แต่นั่งเงียบ ๆ แล้วก็กินข้าวไปเรื่อย ๆ

ตอแหลชะมัด คุณแม่ครับ คุณแม่ครับ ผมอย่างนั้นผมอย่างนี้ ไอ้ตอแหล เกิดมาไม่เคยเห็นใครตอแหลเท่ามันเลย

ทำเป็นพูดดี แม่กระผมครับไม่ใช่แม่ของท่าน อย่ามาทำเป็นพูดดีไปหน่อยเลย แม่ ถ้าแม่รู้ว่าไอ้ทานมันเลวแค่ไหนแม่จะไม่มีทางอยากคุยกับมันเด็ดขาด แต่ตอนนี้ขอแค่มันไม่พูดเรื่องกล้องออกมาก็พอ มันจะทำอะไรก็เรื่องของมันผมไม่สนหรอก ขอแค่อย่าให้มันหลุดพูดอะไรที่ทำให้แม่ต้องลำบากใจแค่นั้น ผมขอแค่นั้นเอง

"อ๋อ อยู่ที่มหาลัยเหรอครับ ก็เป็นเพื่อนกันครับ สนิทกันดีครับ เนี่ยจนเพื่อน ๆ พากันเข้าใจผิดว่าผมกับอ้อนเป็นแฟนกันไปเลยล่ะครับ จริง ๆ นะครับคุณแม่"

มันยังไม่หยุดตอแหล รักกันงั้นเหรอ รักกันจนมึงเตะกูเล่นเช้าเย็น ตะคอกใส่ทุกทีที่ไม่พอใจสินะ เนี่ยเหรอเพื่อนรักกันมาก พูดออกมาได้ไม่อายปากเลยนะ คนอย่างมึงนี่มัน ทุเรศจริง ๆ

ช้อนถูกรวบเข้าด้วยกัน พร้อมกับที่อ้อนยกแก้วน้ำขึ้นดื่มเป็นสัญญาณให้รู้ว่าไม่อยากกินข้าวร่วมโต๊ะกับทานตะวันอีกแล้ว แต่แล้วก็จับช้อนแล้วก็ตักกับข้าวกินอีกอย่างจำใจ เพราะรับรู้ได้ถึงแรงกระแทกที่ขา ที่ทานตะวันเตะเข้าให้ที่หน้าแข้ง พร้อมกับที่คนตัวโตถลึงตาใส่ ให้รู้ว่า ห้ามไปเด็ดขาด เท่านั้น อ้อนก็ก้มหน้าก้มตากินข้าวอีก ทั้งที่ไม่อยากอยู่ตรงนั้นแล้วแท้ ๆ ส่วนทานตะวัน ก็เอาแต่พูดคุยกับแม่ของอ้อน แล้วก็หัวเราะกันอย่างสนุกสนาน

อ้อนได้แต่นั่งมองตาปริบ ๆ แล้วเม้มปากแน่น ด้วยความไม่พอใจ

แม่กูนะ นั่นแม่กู มึงทำเหมือนกับว่า จะแย่งแม่กูไปงั้นแหละ ไอ้สารเลว กูเกลียดมึง ให้ตายเถอะ กูเกลียดมึงจริง ๆ มึงมันตอแหล แถมยังเลวชนิดที่ชาตินี้กูไม่เคยเห็นใครทุเรศเหมือนมึงเลยจริง ๆ

อ้อนนิ่งคิด ส่วนทานตะวันเหลือบสายตามองร่างของคนที่นั่งนิ่งเงียบ แล้วก็หรุบสายตาลงก้มมองที่จานข้าวของตัวเองเล็กน้อย

แม่ของไอ้เป๋ ใจดีจังเลยนะ ถ้ามีแม่แล้วแม่ใส่ใจแบบนี้ จะดีแค่ไหนนะ อิจฉามัน อิจฉาที่มันมีสิ่งที่อยากได้

ไม่อยากได้เงินทอง แต่อยากได้ความรัก อยากให้มีคนเห็นว่ามีตัวตนอยู่ อิจฉาที่ไอ้เป๋มันมีสิ่งที่อยากได้

อิจฉามัน แล้วก็พาลไม่ชอบหน้าของมันไปด้วย ดีแล้วแหละ ดีแล้วที่เป็นแบบนี้ คอยดูนะ กูจะแกล้งมึงเอาให้มึงทนไม่ได้เลย กูอิจฉามึง กูเกลียดมึง มึงมีสิ่งที่กูอยากได้ ไอ้อ้อน คอยดูเถอะ มึงอย่าหวังจะมีความสุขเลย

กูเกลียดที่มึงมีคนรักมึงมาก ๆ กูเกลียดที่มึงมีคนมาใส่ใจ เกลียด เกลียด เกลียด คอยดูเถอะ กูจะแกล้งมึงให้มึงเป็นบ้าตายไปเลยยิ่งดี สมน้ำหน้า สมน้ำหน้าจริง ๆ

ทานตะวันนิ่งคิด แล้วอมยิ้มเล็กน้อย อย่างมีความสุข ก่อนจะเงยหน้าขึ้นและพูดคุยกับแม่ของอ้อนอย่างมีความสุขส่วนอ้อนได้แต่ตักกับข้าวใส่จาน แล้วก็กินข้าวอย่างเงียบ ๆ เหลือบตาขึ้นมองไอ้คนตอแหล แล้วก็ก้มกลับลงมาอีก

ไม่อยากให้เป็นแบบนี้ ไม่อยากเย็นชา ไม่อยากนิ่งเฉยกับแม่ แต่ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงถึงจะกลับเป็นเหมือนเมื่อก่อนได้

ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงจริง ๆ

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

"ไอ้เป๋....พรุ่งนี้กูก็จะมากินข้าวกับแม่มึงอีกนะ วันถัดไปด้วย วันถัดไป ถัดไป ถัดไปก็จะมา" ทานตะวันนอนอมยิ้มแล้วก็กลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงนอนของอ้อน ส่วนเจ้าของเตียง ลงไปนั่งชันเข่าอยู่บนพื้น แล้วดึงหมอนมากอดเอาไว้นัยน์ตาหม่นหมอง หรุบต่ำลง ไม่ได้พูดอะไรเลยสักนิด นิ่งฟังเงียบ ๆ ให้คนยึดเตียงพล่ามพูดอยู่คนเดียว

"ทำไมเงียบ มึงไม่ฟังกูหรือไง" ทานตะวันลุกพรวดพราดขึ้น แล้วยื่นขาไปเตะที่แขนของคนที่นั่งอยู่ข้างเตียงด้วยความหงุดหงิดโมโห

"แล้วจะให้พูดอะไร" เป็นคำถามที่ทำให้ความอดทนของคนบ้า ๆ บอ ๆ อย่างทานตะวันถึงจุดสิ้นสุด ร่างนั้นลุกขึ้นแล้วลงมานั่งอยู่ตรงหน้าของอ้อนที่นิ่งเงียบและแสดงท่าทางให้เห็นว่าไม่พอใจ นั่นยิ่งทำให้ทานตะวันหงุดหงิดโมโหมากขึ้น สองมือแกร่งเกาะกุมที่ต้นแขนของอีกฝ่ายแล้วออกแรงบีบอย่างแรง ก่อนจะเขย่า จนร่างตรงหน้าสั่นสะท้านหัวสั่นหัวคลอนไปมา จนต้องนิ่วหน้าเพราะความเจ็บ แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะทำให้อีกฝ่ายหายโกรธเลยสักนิดเดียว

"อย่ามาพูดอย่างนี้กับกูนะไอ้เป๋ มึงก็รู้ว่าตอนนี้มึงเป็นใคร ถ้ามึงไม่อยากให้กูวิ่งลงไปบอกแม่มึงตอนนี้ หัดพูดจาให้เข้าหูกูหน่อย ไม่งั้นจะหาว่าไม่เตือน"

เพียงเท่านั้นแล้วคนที่ทำให้อ้อนต้องเจ็บก็ลุกขึ้นยืนแล้วไปทิ้งกายลงนอนบนเตียงกระดิกขาเล่น ทั้งที่ยังรู้สึกว่าความหงุดหงิดยังคุกรุ่นอยู่ ดวงตาสีดำสนิทหันไปมองคนที่นั่งอยู่ห่างออกไปอีกครั้ง เห็นว่าฝ่ายนั้นถลกแขนเสื้อขึ้นจ้องมองรอยแดงช้ำที่ต้นแขน แล้วก็นิ่วหน้าด้วยความเจ็บ นั่นยิ่งทำให้คนที่นอนยิ้มอยู่บนเตียงมีความสุข

เจ็บไปสิ ก็เจ็บไปสิ เห็นมึงเจ็บมาก ๆ ยิ่งดี อยากพูดไม่เข้าหูทำไมล่ะ ถ้ายังกล้าพูดแบบนี้ด้วยอีก เดี๋ยวจะทำให้ยิ่งเจ็บมากกว่านี้อีก คอยดูก็แล้วกัน

"มานวดขากูนี่ เร็ว ๆ กูง่วง ปิดไฟด้วยไอ้เป๋ พรุ่งนี้กูจะตื่นตั้งแต่เช้ากูจะไปซ้อมเช้า ปลุกกูด้วย ถ้ากูไปสายมึงโดนดีแน่" พูดได้เพียงเท่านั้น ทานตะวันก็ยื่นขาให้อ้อนนวด ส่วนตัวเองนอนร้องเพลงหงุงหงิง หงุงหงิงมีความสุขอยู่คนเดียว

อ้อนลุกขึ้นแล้วเดินลากขาไปปิดไฟก่อนจะลงมานั่งอยู่ข้างเตียง จัดการออกแรงกดมือไปที่ขาของคนที่ยึดเตียงของตัวเองไปแล้ว ด้วยความไม่พอใจ แต่จะทำอะไรได้ ก็ทำได้แค่ต้องตามใจไอ้เลวนี่เท่านั้น ถ้าไม่อยากให้แม่ไม่สบายใจ ก็ต้องทำ สาธุชาติหน้าฉันท์ใด อย่าให้ผมต้องเจอกับไอ้ห่านี่อีกเลย แค่ชาตินี้ชาติเดียวก็เกินจะพอแล้ว อย่าไอ้ให้ผมต้องเจอะเจอกับมันอีกเลย

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

"เจ็บ โอ้ย ไม่เอาปล่อยผม เจ็บ กลัวแล้ว ฮึก ฮือ" เสียงเอะอะโวยวาย พร้อมกับร่างที่นอนอยู่บนเตียงกระสับกระส่ายไปมา แถมยังร้องโวยวายอย่างเจ็บปวด ทำให้อ้อนสะดุ้งตื่นในกลางดึก ก่อนจะผุดกายลุกขึ้นนั่งหรี่ตาขึ้นมองในความมืดว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

"ไอ้ทาน ไอ้ทาน เป็นอะไรเฮ้ย เป็นอะไร" แม้จะพยายามเรียก และพยายามจะเขย่าแขนให้อีกฝ่ายรู้สึกตัว แต่ก็ไม่มีประโยชน์เลย ทานตะวันนิ่งเงียบไปแล้ว และเพียงไม่นาน ก็ร้องโวยวายขึ้นอีกแต่คราวนี้มาพร้อมกับเสียงสะอื้นไห้

"มาดูทานนะ มานะแม่ต้องมานะ ฮืก ฮือ อย่าทิ้งทานไปเลย มาหาทานนะแม่ แม่"

ประโยคที่พูดฟังไม่ได้ศัพท์แต่ก็พอจับใจความได้บ้าง อ้อนยืนขึ้นแล้วก้มหน้าลงไปดู ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ฝ่ามือที่ไขว่คว้าหาทำให้ต้องเอื้อมมือเข้าไปเกาะกุมเอาไว้ แล้วฝ่ามือเย็นเฉียบของทานตะวันก็คว้าทั้งมือ คว้าทั้งร่างของอ้อนลงมากอดเอาไว้แน่น

"เฮ้ย ไอ้ทาน เฮ้ย เฮ้ย"

"แม่ ทานรักแม่นะ แม่อย่าทิ้งทานไปเลย แม่ แม่"

เสียงของทานตะวันขาดหายไปแล้ว แต่ร่างของอ้อนกลับเกยทับอยู่บนร่างของคนที่กอดรัดเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

พยายามจะขืนตัวขึ้น แต่ก็ทำได้แค่เพียงการขยับกายเล็กน้อย เพราะว่าคนที่ยึดเตียงไม่ยอมปล่อยให้เป็นอิสระ

ร่างกายอุ่น ๆ แผ่นอกกว้าง เสียงสะอื้นในลำคอเบา ๆ ทำให้อ้อนไม่กล้าขยับกายกลัวจะทำให้อีกฝ่ายตื่นขึ้นมาอาละวาด เพราะทำให้ไม่ได้นอน

อ้อมแขนแข็งแกร่ง เสียงเต้นของหัวใจ ลมหายใจที่ค่อยปรับให้สม่ำเสมอ ใบหน้าที่ซุกซบลงมาที่เส้นผม

อันที่จริงถ้าจะขืนตัวออก มันก็คงไม่ใช่เรื่องยาก แต่อ้อนเลือกที่จะนอนนิ่งๆ อยู่อย่างนั้น พร้อมกับขมวดคิ้วมุ่นพยายามจ้องมองฝ่าความมืดเพื่อจะมองใบหน้าของอีกฝ่ายให้ชัด ๆ

แล้วก็ได้เห็น

หยดน้ำใส ๆ ที่สะท้อนกับแสงจันทร์ ยังคงหลงเหลืออยู่ที่ข้างแก้มของคนที่หลับสนิทไปแล้ว

ฝ่ามือเรียวเอื้อมแตะที่หยดน้ำแล้วก็รับรู้ได้ว่ามันคือน้ำตา

เรียวคิ้วขมวดมุ่นเข้าหากัน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของทานตะวันให้ชัด ๆ อีกครั้ง แล้วก้มกลับลงมาซุกซบที่แผ่นอกกว้าง ก่อนจะลองเอื้อมแขนกอดรัดไปรอบเอวของอีกฝ่ายเอาไว้

เตียงมันแคบ นอนไม่ค่อยถนัด ถ้าไม่กอด ก็กลัวตก ถ้าแค่นี้ไม่เป็นไรมั้ง

อย่ามาโทษกูทีหลังแล้วกัน ก็มึงเป็นคนลากกูลงมานอนด้วยนี่หว่า ช่วยไม่ได้ แล้วอีกอย่างนี่มันก็เตียงกูด้วย

ไม่รู้ว่าตอนนั้นอ้อนคิดอะไรอยู่ อยู่ ๆ ก็รู้สึกว่าไม่อยากปล่อยให้ทานตะวันต้องนอนคนเดียวอีก ไม่รู้ว่าความรู้สึกนั้นมันเรียกว่าสงสารหรือเปล่า แต่จำได้ว่า ไม่ว่ายังไงก็ไปไม่ถึงคำว่าสงสาร คนอย่างทานตะวันไม่มีอะไรให้ต้องสงสารเลย เหนือกว่าทุกอย่าง ดีกว่าทุกอย่าง แล้วจะน่าสงสารไปได้ยังไงกัน

แล้วอีกอย่างนี่มันก็เตียงกูนะ มึงเองที่มายึด ถ้าไม่ติดว่าง่วง กูก็ว่าจะลงไปนอนที่พื้นต่อ แต่ตอนนี้ง่วงเต็มทน ขอหลับก่อนก็แล้วกัน

ยังไงกูก็ต้องปลุกมึงอยู่แล้ว เอาไว้ตอนตื่นค่อยมาเคลียร์กันอีกที ตอนนี้กูขอนอนหลับสบาย ๆ อุ่น ๆ ก่อนแล้วกันวะ

แม่ง ง่วงจริง อ้อนหลับตาลงแล้ว และไม่คิดจะสนใจคนที่กอดร่างของตัวเองเอาไว้อีก เรียวแขนยังโอบรัดร่างของทานตะวันเอาไว้แน่น นอนฟังเสียงหัวใจของอีกฝ่ายที่เต้นอย่างสม่ำเสมอ แล้วก็หลับลงอย่างช้า ๆ อีกครั้ง

คืนนั้นทานตะวันฝัน ฝันว่าแม่มากล่อมนอนเหมือนตอนเด็ก ๆ แล้วก็กอดเอาไว้ มีแต่ความสุข ครอบครัวอยู่กันพร้อมหน้ามีแต่เสียงหัวเราะ มีแต่ความอบอุ่น จนต้องยิ้มออกมา ร่างที่นอนหลับสนิท กอดกระชับร่างในอ้อมแขนมากขึ้นแน่นขึ้น เหมือนอยากจะย้อนเวลากลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง อยากจะมีความสุขไปนาน ๆ และไม่อยากตื่นจากความฝันอีกเลย

*******************************