คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอน อาบน้ำ
น้ำ
ผ้าขนหนู
น้ำ
ผ้าขนหนู
น้ำ
ผ้าขนหนู
โอ้ยยยยยยยยย ห่าอะไรของมันวะเนี่ย ไม่ใช่เสานะโว้ย วิ่งไปวน ๆ ในสนามเสร็จแล้ววิ่งมาเรียกเอาน้ำ แล้วก็ผ้าขนหนู พอมันเช็ดเสร็จมันก็โยนใส่หน้า ไอ้ห่าเอ้ย ถือว่ากระผมเป็นคนใช้ของมึง เลยไม่สนเลยนะว่ากูเหม็นเหงื่อมึงมากเลยเนี่ย
อ้อนยืนแข็งเป็นหิน หัวมีผ้าขนหนูแปะอยู่
มือซ้ายถือขวดน้ำ
มือขวา ถือหนังสือ
ส่วนไหล่มีสายกระเป๋าใบใหญ่ของไอ้บ้าพลังกลางสนามฟุตบอลคล้องอยู่
แดดกำลังเปรี้ยง ตะวันตรงหัว แต่ทานตะวันกำลังวิ่งไล่ลูกฟุตบอลอยู่กลางสนาม พร้อมกับรุ่นน้องในชมรม วิ่งไปแหกปากไป ช่างเป็นอะไรที่น่ามองซะเหลือเกิน
"เฮ้ย ไอ้เตี้ย เก็บลูกฟุตบอลเด่ะ ยืนโง่อยู่นั่น" เออสั่งกระผมเข้า ของก็พะรุงพะรัง แถมยังต้องไปตามเก็บลูกฟุตบอลอีกเนี่ยนะ ห่าเอ้ย
อ้อนวางขวดน้ำและกระเป๋าลงก่อนจะวิ่งกระโผลกกระเผลกไปข้างสนามเพื่อเก็บลูกฟุตบอล และเตะเข้าไปที่กลางสนาม แต่กลับถูกเตะอัดกลับมาแบบไม่ทันตั้งตัว จนล้มกลิ้ง
"เฮ้ย ไอ้เหี้ยเอ้ย" ลงไปนอนตัวงอเป็นกุ้ง แต่ใบหน้าแหงนเงยมองคนที่เตะฟุตบอลอัดเข้าใส่ท้อง แล้วก็มองด้วยความแค้นปนจุก
"ไอ้เหี้ยทาน มึง แอ่ก ห่ามึงจำไว้นะมึง" เข่นเขี้ยวอยู่ในใจ แต่ร้องไม่ออกลงไปนอนกองกับพื้น โดยที่ไม่มีใครเข้ามาช่วย
"พี่ทาน เขาจุกนะนั่น เดี๋ยวผมไปดู" รุ่นน้องในชมรมตะโกนบอกแต่กลับถูกทานตะวันโบกมือห้ามเอาไว้
"มันไม่ตายห่าหรอก โทษฐานเก็บบอลช้า ช่างมัน"
ไร้น้ำใจ....คำพูดที่แสนไร้น้ำใจ ทำให้อ้อน นอนมองอีกฝ่าย แล้วกัดฟันแน่นก่อนจะพยายามลุกขึ้นยืน และเก็บขวดน้ำและผ้าขนหนูมาถือเอาไว้
จ้องมองอีกฝ่ายตาหยี เพราะดวงตาต้องสู้แสงอาทิตย์ และมองคนที่วิ่งไล่ลูกกลม ๆ อยู่กลางสนาม
มือยกขึ้นป้องที่หน้าผาก เพื่อมองดูให้ชัดว่าอีกฝ่ายวิ่งไปถึงไหนแล้ว
ใกล้ถึงหน้าประตู แล้วสุดท้าย ทานตะวันก็หลบหลีกคู่แข่งไปได้ และเป็นฝ่ายยิงทำประตูขึ้นนำเป็นลูกที่สอง ท่ามกลางเสียงโห่ร้องของรุ่นน้อง แล้วก็หัวเราะกันอย่างสนุกสนาน
มันแค่การซ้อม แต่ไอ้ทานก็วิ่งอย่างกะว่าชีวิตนี้ไม่เคยวิ่ง วิ่งวนไปมา
แล้วก็ทำท่าดีอกดีใจ แถกไถอยู่กลางสนาม
"เฮ่อ กูอยากวิ่งได้อย่างมึงว่ะ ไอ้ทาน กูอิจฉามึง" อ้อนบ่นกับตัวเองเสียงเบาก่อนจะเตรียมยื่นขวดน้ำให้คนที่วิ่งเข้ามาหา
"น้ำ" นั่นไง มันสั่งอีกและ
"ผ้าขนหนู" อ่ะเอาไปเลย ผ้าขนหนูมึงมันเน่าเต็มทีแล้ว
"เฮ้ย ป่ะ ไอ้เตี้ย ไปหอมแก้มกูหน่อย กำลังหอมได้ที่เลย"
ห๊า อีกแล้วเหรอวะ ไอ้ทาน โอ้ยยยยยยยย ประสาทกูจะแดก มิน่าล่ะ มันวิ่งซะแทบเป็นแทบตาย แถกไถดีดดิ้นขนาดนั้น ที่แท้มัน มัน มัน โธ่โว้ย
"เร็วเด่ะ แฟน" หน้าตากวน ๆ พร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั่นมันอะไรวะ แม่งอีกแล้ว ต้องไปดมกลิ่นเหงื่อเน่า ๆ ของมันอีกแล้ว ใครก็ได้ช่วยกูด้วยเถอะ
ทานตะวัน ลากแขนให้คนใช้เดินตาม แม้อ้อนจะส่ายหน้า และทำหน้าเหมือนกับจะตายซะให้ได้ อีกฝ่าย ก็ไม่สนใจ ลากให้วิ่งตามมา แล้วหันซ้ายหันขวา มองหาทางสะดวก แล้วทานตะวันก็เอียงแก้มที่ชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ ทำแก้มป่อง แล้วชี้ไปที่แก้มของตัวเอง ให้อ้อนจรดปลายจมูกลงมา
"เร็ว" สั่งอีกแล้ว โธ่โว้ย ห่าอะไรกันวะเนี่ย
อ้อนทำหน้าเบื่อโลก คิ้วขมวดมุ่น ตั้งท่าจะจรดปลายจมูกลงไป แต่นัยน์ตาวิบวับเหมือนเด็กได้ของเล่นนั่นกลับทำให้เอะใจ
ไม่ทันที่จะได้ตั้งตัว คนที่ทั้งตัวเละเทะมีแต่กลิ่นเหงื่อ ก็กดหน้าของอ้อนให้ซุกลงที่แผ่นอก แม้อีกฝ่ายจะดิ้นรนขัดขืน ก็ไม่สนใจ แถมซ้ำยังหัวเราะชอบใจอีกต่างหาก
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า เป็นไง กำลังเหม็นได้ที่เลย ฮ่า ฮ่า สะใจเว้ย"
กว่าจะสะบัดหลุดออกมาได้ ก็เล่นเอาอ้อนหายใจแทบไม่ออก ได้แต่กระฟัดกระเฟียดด้วยความโมโห ส่วนไอ้หนุ่มโรคจิต เดินหัวเราะร่ามีความสุข ไปที่ห้องอาบน้ำแล้ว ทิ้งให้อ้อนยืนหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่คนเดียว
"ไอ้ทาน มึง ไอ้ ไอ้ กูไม่รู้จะว่ายังไงกับมึงดีแล้ว" ยืนบ่นทำหน้าเบื่อโลกหงุดหงิดโมโหที่สุด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เมื่ออีกฝ่ายตะโกนเรียกให้เดินตาม
"เสื้อผ้ากูอยู่ในกระเป๋า เร็วสิวะ กูจะอาบน้ำ มายืนหน้าห้องน้ำนี่เร็ว"
นั่นไง มันสั่ง
กล้องตัวละเป็นแสน จำไว้ กล้องตัวละเป็นแสน โธ่โว้ย ไม่อยากทนแล้วโว้ย
ปากบอกไม่ทน หงุดหงิดโมโห แต่ก็เดินลากขามาหยุดยืนหน้าห้องน้ำที่เป็นไม้ประตูครึ่งซีกเรียบร้อย
เสื้อผ้าของทานตะวันถูกแขวนไว้ที่บานประตูไม้ โผล่แค่ช่วงไหล่ขึ้นไป และเผยให้เห็นช่วงขา ส่วนตรงกลางลำตัวมีประตูบานไม้ปิดเอาไว้
ทานตะวันยืนร้องเพลงอาบน้ำอย่างแสนอารมณ์ดี หัวหูเละเทะไปหมด ไม่สนใจมองคนที่กำลังค้นหาผ้าขนหนูและเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยน แถมยังร้องเพลงอย่างอารมณ์ดีอีกต่างหาก
"กล้องมันแพง แพ้ง แพง แพง คนใช้เอ๋ย กล้องมันแพง มากมาย มากมาย"
นั่นไง เพลงดี ๆ มันคงไม่ร้อง แต่เพลงเหี้ย ๆ มันร้อง
อ้อนชะงักมือด้วยความโมโห หันไปมองคนที่ยืนร้องเพลงอาบน้ำ แล้วทำตาขวางใส่
ส่วนทานตะวัน กำลังยืนยักคิ้วให้ พร้อมกับชูนิ้วกลางส่งให้เป็นของขวัญ
มากเกินไปแล้ว ไอ้ทาน มึงมากเกินไปแล้ว แม่งเอ้ย
"แฟนจ๋า ทานมาแล้วจ๊ะ มาอาบน้ำให้ทานหน่อยสิจ๊ะนะจ๊ะแฟนจ๋า"
นี่มันจะให้กูบริการมันไปถึงไหนวะเนี่ย
"เฮ้ย เป๋ เร็วดิ นั่งเป็นอนุสาวรีย์อยู่นั่น เร็ว"
ไม่เอาอ่ะ ไม่ได้ยินเว้ย อ้อนแกล้งทำเป็นหูทวนลม ทำเป็นไม่ได้ยินแต่สุดท้ายประตูก็เปิดออกพร้อมกับที่ ทานตะวัน เดินมาลากแขนให้อ้อนลุกขึ้นยืนและลากพาเข้าไปเบียดกันในห้องอาบน้ำแคบ ๆ นั่นจนได้
"ไม่อาบ กูอาบให้เอง ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
แชมพูถูกเทลงที่ฝ่ามือ และขยี้ไปที่เส้นผม ของคนที่ยังไม่ถอดเสื้อผ้าแม้แต่ชิ้นเดียว
"สระหัวเว้ย กูสระผมให้ ฮ่า ฮ่า เอ้าคนอุตส่าห์ใจดี ไม่มีขอบคุณจะไปไหนมานี่เลย กูจะสระผมให้"
อ้อนพยายามปัดมือของอีกฝ่ายออก แล้วร้องเอะอะโวยวายเพราะสำลักน้ำแต่ทานไม่มีทีท่าจะยอมปล่อยเลย ยิ่งละเลงแชมพูใส่เข้าไปที่เส้นผมให้อย่างสนุกสนาน แถมซ้ำตอนนี้เสื้อผ้าทั้งชุดเปียกโชกไปด้วยน้ำแล้ว
"ไอ้ทาน แค่ก แค่ก เหี้ยเอ้ย ทำอะไรวะ" ยิ่งปัดมือยิ่งดิ้น ยิ่งถูกกันไม่ให้ออก อ้อนแหกปากโวยวาย แต่สุดท้าย เมื่อหายสำลักน้ำ ก็ต้องยืนนิ่ง ๆ อยู่อย่างนั้น ใช้มือลูบหน้าของตัวเอง ให้ฟองแชมพูไม่เข้าตา
คราวนี้ทานตะวันเลยหมดสนุก
"อะไรวะ ออกไปเลยไป แม่ง เสียอารมณ์" ไหล่ถูกผลัก พร้อมกับที่ประตูเปิดออก โดยมีมือของทานตะวัน ยันให้อีกฝ่ายออกไปนอกห้องอาบน้ำ
ทั้งที่หัวและผมของอ้อนยังมีฟองแชมพูติดอยู่ ยิ่งเสื้อผ้ายิ่งเปียกโชกไปทั้งตัว ออกมายืนข้างนอกได้ก็นับว่าบุญแล้ว
คนที่หงุดหงิดโมโหกลับกลายเป็นคนที่ยืนอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ เตะประตูห้องน้ำ แล้วก็สะบัดผมไล่น้ำอีกสองสามที ก่อนจะเดินลิ่ว ๆ ออกมาคว้าผ้าขนหนูไปสวม แล้วลงมือเช็ดผม แต่งตัว ไม่มองคนที่ยืนตัวเปียกหัวลู่อยู่ห่างออกไป
"เร็วสิ ห้องน้ำว่างแล้ว มึงจะยืนหาห่าอะไรวะ หงุดหงิดโว้ยยยยยยยยย"
เตะเก้าอี้เรียบแล้ว แล้วก็ลากคนที่ยืนงง ตัวเปียกเข้าไปในห้องอาบน้ำ ส่วนตัวเอง ก็เดินออกมาแต่งตัว
"เร็ว ๆ นะ กูหิว กูเมื่อย กูเหนื่อย กูจะไปกินข้าวบ้านมึง" สั่ง สั่ง สั่ง
อ้อนหันไปมองอีกฝ่ายอีกครั้ง แล้วลงมือถอดเสื้อผ้าแขวนเอาไว้ที่บานประตู
"เฮ่อ กูจะตายก่อนใช้หนี้มันหมดมั้ยวะเนี่ย" บ่นกับตัวเองแล้วถึงค่อยลงมือเปิดฝักบัว เตรียมอาบน้ำด้วยความเซ็ง
ก่อนจะปรายตาไปมองคนที่กำลังแต่งตัวแต่ทำหน้ายุ่งเหยิง
มึงคิดอะไรของมึงอยู่กันแน่วะไอ้ทาน มึงคิดอะไรของมึง
*********************************
ความคิดเห็น