คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอน เหลือทน
“ไอ้อ้อน...เก็บลูกฟุตบอลมาเดะ”
“อ้อน ซื้อน้ำให้กูแดกหน่อย”
“โง่อีกแล้ว....ควายเอ้ย ตาถั่วจริง ๆ ว่ะ”
และ.................................................... เหนื่อย
ใครคนหนึ่งที่ชื่อไม่ค่อยเข้าท่า หน้าตาก็ธรรมดา หอบหนังสือ หอบลูกฟุตบอล หอบกระติกน้ำ หอบชุดนักกีฬา นั่งพักให้หายเหนื่อยอยู่ข้างสนาม แล้วก็เหม่อมองคนที่ออกคำสั่ง ที่วิ่งไล่ตามลูกฟุตบอลอยู่ในสนาม
อิจฉา
เพราะขาใช้การไม่ได้เหมือนคนอื่น หมอห้ามเล่นฟุตบอลอีกตลอดชีวิต เลยอิจฉาพวกที่ได้วิ่งอยู่กลางสนาม ได้แต่นั่งมองและเป็นได้แค่ เด็กเก็บของ เป็นคนใช้ประจำกลุ่ม ก็เท่านั้นเอง
มองคนที่วิ่งไล่ลูกกลม ๆ แล้วมีความสุข แต่ไม่มีวันที่จะไปทำอย่างนั้นได้อีกแล้ว
“เฮ้ยยยยยยยยยยยย ขวดน้ำกูอยู่ไหนวะ ไอ้อ้อน มึงจะนั่งหลับหรือไงวะ”
เสียงตะโกนโหวกเหวก ทำให้ต้องลุกขึ้น เดินลิ่ว ไปข้างสนาม และส่งขวดน้ำให้คนที่ตะโกนบอก
“เก็บหนังสือให้กูด้วย ห้ามหนี ห้ามเลี่ยง ห้ามหาข้ออ้าง ไม่งั้น....มึงตายยยยยยยยยยย”
เสียงของคนที่เหงื่อหยดเป็นน้ำ ขณะพูดยังยกแก้วขึ้น และดื่มน้ำไปด้วย
อีกแล้ว มึงตายอีกแล้ว ทำไมดีแต่ขู่นักหนาวะ ชาตินี้จะขู่กันไปตลอดชีวิตเลย ว่างั้นเถอะนะ
“แม่กูทำกับข้าว....ไปกินด้วย...เข้าใจมั้ย อย่าให้กูพูดซ้ำซาก...ไปเลยไอ้เตี้ย” ฝ่ามือที่ฟาดเข้ากลางหลัง ทำให้คน ๆ หนึ่งต้องเบะหน้าด้วยความเจ็บ
แต่ก็จำใจต้องพยักหน้าอย่างเซ็ง ๆ
“อย่ามาทำสำออย...กูบอกแล้ว ไม่ไปมึงตาย ถ้าไม่เข้าใจ มึงเจอแทงเข่าแน่”
อือ เข้าใจแล้วแหละ ว่าโหด สั่งได้สั่งดี ขัดใจได้ที่ไหน โดนเตะทุกที เซ็ง เบื่อ
“นอนค้างบ้านกูด้วย กูบอกแม่มึงแล้ว อย่าทำตัวมีปัญหากูไม่ชอบ”
ครับท่าน กระผมทราบแล้วครับ คืนนี้จะให้กระผมนวดขาให้ก็บอกเถอะครับท่าน เป็นอะไรพูดดี ๆ ไม่ได้เลยสักคำ สงสัยชอบพูดแบบแรง ๆ โรคจิตป่าววะ
“อีกอย่าง อย่ามาทำหน้าเบื่อโลกใส่กู กูเห็นแล้วจะพาลแดกข้าวไม่ลง พยักหน้าด้วยเวลาที่กูพูด ไม่ใช่ทำหน้าเหมือนคนอยากตายแบบนั้น โอ้ย พูดกับมึงนี่น่าเบื่อจริง ๆ กูเซ็งว่ะ”
ครับท่าน พูดกับกระผมน่าเบื่อครับ ผมก็พยักหน้าจนคอจะหลุดแล้วนี่ไง ครับ หรือว่าท่านมองไม่เห็น
“แล้วก็....มานี่เลยมึง” แขนถูกลากให้เดินตาม และเข้ามาหยุดยืนอยู่ข้างซอกตู้เหล็ก อยากจะถามว่าคุณท่านจะเอาอะไรอีก แต่เพียงไม่นานก็ได้รู้ว่าคุณท่านต้องการอะไร
“อย่าให้กูเห็นนะว่ามึงไปมองใคร....มึงเป็นคนของกู...แม่มึงฝากฝังมึงไว้กับกู...อย่าหือ อย่าเถียง เข้าใจ๋มั้ย ถ้าเข้าใจแล้ว ก็เร็ว ๆ “
ครับ ท่าน กระผมทราบแล้ว ว่าต้องทำอะไรบ้าง
อ้อนเขย่งขาขึ้น และแตะจมูกไปที่แก้มของคนที่ด่าได้ด่าดี ด่าตลอดทั้งวัน ด้วยความเซ็ง แล้วก็ผละออก พร้อมกับที่คน ๆ นั้นยิ้มพราว เหมือนทุก ๆ ครั้ง ที่ลากแขนมาเพื่อจะให้มาหอมแก้ม
“อย่าทำหน้าแบบนี้กูไม่ชอบ...ไปได้แล้ว...กูรำคาญ”
ครับท่าน รำคาญ แต่ลากมาเพื่อให้กระผมหอมแก้มท่านที่เลอะเทอะไปด้วยเหงื่อ แหมเป็นพระคุณจริง ๆ ครับท่าน ชาตินี้จะไม่ลืมบุญคุณเลย
“แล้ววันนี้มึงพูดกับใครหรือยัง”
จะให้พูดกับใครล่ะครับท่าน ผมก็หุบปากเงียบทั้งวันแบบนี้ เพราะท่านห้ามผมพูดหนึ่งวันอ่ะ
“ทำไมไม่ตอบวะ หรือมึงอยากทำตัวมีปัญหา” ท่านห้ามผมพูดไม่ใช่เหรอวะ หรือว่าท่านลืมไปแล้วครับ
“มองหน้านะ ทำไม มองทำไม มึงเป็นแฟนกูนะ มึงกล้าหือเหรอ” แฟนไม่ใช่ขี้ข้านะ นี่กูว่ามึงชักมากไปแล้วนะเนี่ย ไอ้ห่าเอ้ย
อ้อนลุกขึ้นยืน วางกระเป๋า กระป๋อง กระปุก และต่าง ๆ นา ๆ ที่ถือมาลงหมดแล้ว ก่อนจะแหกปากตะโกนออกมาเสียงดัง
“กูทนไม่ไหวแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยย ไปหาแฟนใหม่เถอะไอ้เหี้ย ไปตายห่าที่ไหนก็ไปเลยโว้ยยยยย”
กระเป๋าถูกโยน พร้อมกับที่อ้อนเดินกระโผลกกระเผลกจากไปแล้ว ท่ามกลางสายตาของผองเพื่อนที่หันมามองกันเป็นตาเดียว
ส่วน ทาน ยืนอึ้ง อ้าปากค้างไปแล้ว
“มันกล้าทำงี้เหรอ เดี๋ยวสวยแน่ไอ้อ้อน เดี๋ยวมึงสวย เดี๋ยวมึงเจอกู จะไปลากถึงบ้านเลยมึง”
กัปตันทีมฟุตบอลโรงเรียน ข่มความโมโหเอาไว้ ขบฟันพร้อมกับกำมือแน่น ก่อนจะยกน้ำในกระตึกขึ้นดื่ม และเช็ดหยดน้ำที่มุมปากอย่างช้า ๆ หมายมั่นปั้นมือว่า กลับไปต้องไปจัดการกับไอ้คนกล้าหือ เอาให้หมอบเลย ในฐานะที่ชักจะทำตัวมีปัญหามากขึ้นทุกวัน
“เฮ้ย ซ้อมต่อโว้ยย เข้าที่เลยพวกมึง” ทานเดินออกมาสั่งบรรดาลูกทีม แล้วหันไปมองทางเดินที่มีคน ๆ หนึ่งเดินกระโผลกกระเผลกจากไป แล้วยิ้มเยาะอีกครั้ง
นึกว่ากูอยากเป็นแฟนมึงเหรอ แต่ที่ทำไปเนี่ย ก็เพราะว่า กูมีเหตุผล แล้วอย่างมึงก็ปั่นหัวง่ายด้วย หรือว่าไม่จริง มึงหือเองนะ เดี๋ยวมึงรู้แน่ไอ้อ้อน เดี๋ยวมึงรู้ ว่ามึงจะต้องโดนอะไรบ้าง แล้วอย่ามาหาว่ากูโหดทีหลังแล้วกัน
*************************************
ความคิดเห็น