คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : DELUDE : CHAPTER 1
TITLE : DELUDE (กลลวง..บ่วงรัก)
คฤหาสน์สวยหรูที่ตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางหมู่บ้านแมกไม้นาๆ พันธ์ คงเป็นเพราะบ้านหลังใหญ่หลังนี้มีเนื้อที่อยู่มากมาย จึงไม่สามารถมองเห็นบ้านหลังอื่นๆ นอกจากเนื้อที่ของบ้านได้หากยืนอยู่ที่หน้าต่างห้องนอนของตน
“เฮ้อ...เมื่อไรจะหลุดพ้นซะทีนะ..”
เสียงเล็กๆ ของเด็กหนุ่มพ่นออกจากริมฝีปากสวยได้รูป แม้เจ้าตัวจะเป็นเพศชาย แต่ด้วยรูปร่างหน้าตาและผิวพัน ไม่สามารถหาอะไรมาแย้งได้เลย ว่าเจ้าตัวสวยเกินกว่าจะเทียบกับหญิงสาวทั่วๆ ไป
หากแต่เพราะรูปร่างหน้าตาของเขาที่เป็นเช่นนี้ ทำให้พ่อแม่พี่น้องต่างให้ความสำคัญกับตัวเขาเสียมากมาย ไม่ว่าจะหยิบจับหรือทำอะไรก็มักจะคอยดูและคอยระวังเสียจนเจ้าตัวรู้สึกรำคาญ
“เฮ้อ....”
เด็กหนุ่มถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะหันไปทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่มที่ใหญ่เสียจนตัวเขาเหลือตัวเล็กนิดเดียว คงเพราะวันนี้เป็นวันหยุด เจ้าตัวจึงไม่มีโปรแกรมจะไปไหนเหมือนคนอื่นๆ คงต้องกักตัวเองไว้ในบ้านเพื่อรอเวลาของการเรียนพิเศษที่พ่อและแม่ของเขาจัดการไว้ให้
“ก๊อกๆๆ..คุณหนูค่ะ..อาจารย์มาแล้วค่ะ..”
“เอ๊ะ!..ทำไมเร็วจังล่ะ..ทุกทีมาตอนเกือบได้เวลานี่หน่า..”
เดียร์รีบลุกขึ้นจากที่นอน ทั้งๆ ที่ร่างกายยังไม่ทันได้แตะเสียด้วยซ้ำ ร่างบางๆ ของเขารีบวิ่งไปที่ประตูห้องแล้วเปิดให้สาวใช้เข้ามาทันที
“ไม่ทราบเจ้าค่ะคุณหนู..แต่เอ..คนนี้ดิฉันไม่คุ้นหน้าเลยค่ะ..”
“หือ..หมายความว่าไง..ไม่ใช่อาจายร์แวนตหรอกเหรอ?..”
“ไม่ใช่แน่นอนเจ้าค่ะ..คุณเขาบอกแค่ว่า..มาแทนอาจารย์คนเก่าเพราะลาป่วยค่ะ..”
“อืม..งั้นเหรอ?..ช่างเถอะ..ผมขออาบน้ำแต่งตัวสักครึ่งชั่วโมงนะฮะ..ฝากขอโทษอาจารย์ด้วย..”
เดียร์พูดเสียงอ่อนๆ เป็นการรู้สึกผิด ทั้งๆ ที่ในความเป็นจริงแล้ว อาจารย์เองนั่นแหละที่มาก่อนเวลา แต่เพราะเดียร์เป็นคนมีสัมมาคาราวะ จึงไม่อยากเสียมารยาทให้ผู้ใหญ่ต้องรอ
“ค่ะ..เดี๋ยวดิฉันจะเรียนบอกให้นะค่ะ..”
“ขอบคุณฮะ..”
สาวใช้ขอตัวกลับไปด้านล่างโดยโค้งตัวให้เล็กน้อย เดียร์เห็นแบบนั้นจึงยิ้มให้ก่อนจะปิดประตูลงแล้วรีบเร่งตัวเองโดยเร็วพลัน
“ป้าครับ..ผมขอกาแฟร้อนอีกสักแก้วได้ไหมครับ..”
“ได้ค่ะ..ต้องขอโทษด้วยนะค่ะ..ปกติคุณหนูไม่ใช่คนผิดเวลา..แต่เพราะ..เอ่อ..”
“ครับ..ผมมาเร็วเอง..ผมไม่โทษคุณหนูของป้าหรอกครับ..”
“ค่ะ..งั้นดิฉันจะไปเอากาแฟมาให้ใหม่นะค่ะ..รอสักครู่ค่ะ..”
“ขอบคุณครับ..”
ชายหนุ่มยิ้มรับก่อนจะมองไปรอบๆ ตัวบ้านอีกครั้ง แค่วัดด้วยสายตาคร่าวๆ ก็กะได้แล้ว ว่าห้องใหญ่ประมาณไหน ห้องนอนของเขาสัก 5 ห้องรวมกัน ยังใหญ่สู้ห้องรับแขกห้องเดียวของที่นี่ไม่ได้ด้วยซ้ำ
“บ้านใหญ่แบบนี้..คงอยู่กันสบายซินะ..”
ชายหนุ่มรำพันเพียงเบาๆ ริมฝีปากขยับเพียงเล็กน้อย คงเพราะไม่อยากให้ใครได้ยินหรือสังเกตเห็นว่ากำลังพูดอะไรอยู่
“ป้าฮะ..ผมขอน้ำอุ่นๆ สักแก้วซิฮะ...”
“ได้ค่ะคุณหนู..เดี๋ยวป้าเอากาแฟไปเสริฟอาจาร์ยของคุณหนูสักครู่นะค่ะ..”
เดียร์ตีแขนสาวใช้อย่างเขินอาย
“ใช่ทีไหนล่ะฮะ..อาจารย์คนนี้ไม่ใช่อาจารย์แวนซะหน่อยฮะ..”
“ไม่เอาแล้ว..เดี๋ยวผมไปเอาเองดีกว่า..”
เดียร์ปล่อยสาวใช้ให้เป็นอิสระเพื่อผละออกไปที่ห้องครัว จัดการรินน้ำใส่แก้วแล้วเวฟด้วยตนเอง ไม่นานนักสาวใช้ก็เดินกลับเข้ามาในครัว
“สวัสดีครับ..เอ่อ..ไม่ทราบว่า..ทำไมอาจารย์แวนถึงไม่มาด้วยตนเองล่ะครับ..”
“พอดีเขาติดธุระนิดหน่อยนะครับ..ผมเลยอาสามาแทน..พอดีวันนี้ไม่มีสอนที่ไหนนะครับ..”
“อ๋อ..งั้นเหรอครับ..”
เดียร์ส่งยิ้มให้ก่อนจะเขยิบตัวเองให้นั่งเข้าที่เข้าทาง หนังสือสองสามเล่มถูกวางลงบนโต๊ะตรงหน้าก่อนที่เดียร์จะหันไปหยิบปากแล้วกางสมุดออก
“หวังว่าอาจารย์แวนคงบอกไว้นะครับ..ว่าเราเรียนกันถึงไหนแล้ว..”
“ครับ..แน่นอนครับ..เขาต้องบอกไว้แน่..”
“งั้นก็ดีครับ..”
เดียร์ส่งยิ้มน้อยๆ ให้อีกครั้งก่อนจะเอื้อมไปหยิบหนังสือเล่มหน้าที่ด้านหน้ามีคำว่าภาษาอังกฤษเขียนเอาไว้
อาจารย์คนใหม่ไม่ได้ติดใจอะไร แต่ในสายตาของเด็กหนุ่มตรงข้ามนั้นมันฟ้องออกมาอย่างชัดเจนว่าผิดหวังกับการมาของเขาแค่ไหน
ตัวเขาไม่ได้อยากจะเซ้าซี้ถามอะไรมากมายอย่างที่ใจคิดขนาดนั้น แต่เพราะสีหน้าผิดหวังและน้ำเสียงออกไปทางไม่พอใจนิดๆ ทำให้ตัวเขาไม่ค่อยอยากจะสอนเสียเท่าไร
“ไม่ทราบว่า..คุณชื่ออะไรเหรอครับ?..”
“อาจารย์แวนไม่ได้บอกไว้เหรอครับ?..”
“ครับ..ทุกอย่าง..ยกเว้นชื่อของคุณที่เขาไม่ได้บอก..”
ชายหนุ่มตอบอย่างเซ็งๆ เมื่อสีหน้าของเดียร์แสดงความไม่พอใจออกมาอย่างชัดเจน เพราะอะไร? และทำไม? เด็กหนุ่มตรงข้ามถึงให้ความสำคัญกับเรื่องพวกนี้มากนัก จำเป็นนักเหรอที่เขาจะต้องรับรู้เรื่องของลูกศิษฐ์ที่จะต้องมาสอนแทนเพียงชั่วคราวไปเสียทุกอย่าง
“เดียร์..ไม่ต้องมีคุณนำหน้าก็ได้ครับ..ผมไม่ถือ..”
“อา..ตกลงครับ..น้องเดียร์..”
เดียร์ช้อนสายตาขึ้นมองก่อนจะทำสีหน้าบึ้งตึงใส่อีกฝ่าย
“ก็บอกว่าไม่ต้องมีคำนำหน้าไง..คุณไม่เข้าใจเหรอ?..”
“ห้ามแค่คุณไม่ใช่เหรอครับ?..”
“OK..งั้นก็ตามใจคุณก็แล้วกัน..อยากจะเรียกอย่างไหนก็เชิญ..”
เดียร์หันหน้าไปอีกทางก่อนจะจรดปากกาลงบนหน้าสมุด วันที่ เดือน และปีพ.ศ.ถูกเขียนลงไปบนบรรทัดบนสุดเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับบทเรียนในวันนี้
“คุณหนูเป็นเด็กน่ารัก เรียบร้อย แต่ไม่รู้ครั้งนี้ทำไมถึงเกเรนัก ยังไงก็ต้องขอโทษอาจารย์แทนคุณหนูด้วยนะค่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับป้า..เธอคงไม่ชินกับผมสักเท่าไร..ถ้าไงผมขอตัวก่อนนะครับ..”
“ค่ะ..รบกวนคุณด้วยนะค่ะ..”
สาวใช้โค้งคำนับอยู่หลายครั้งกว่าจะยอมเลิกรา ชายหนุ่มนึกยินดีที่ยังไงซะที่นี่ก็สั่งสอนเด็กในบ้านให้มีสัมมาคาราวะได้อย่างดีเยี่ยม
“งั้นผมลาคุณป้าเลยนะครับ..หวังว่าโอกาสหน้าผมคงจะได้มาที่นี่อีก..ขอบคุณสำหรับอาหารและเครื่องดื่มแสนอร่อยอีกครั้งนะครับ”
“แหม..คุณก็พูดเกินไป..ยังไงก็ขอเชิญคราวหน้านะค่ะ..โชคดีค่ะ..”
“ขอบคุณครับ..ไปก่อนนะครับ..”
ชายหนุ่มโค้งให้เล็กน้อยก่อนจะผละขึ้นรถของตนเองขับออกไป โดยไม่ลืมที่จะเหลือบมองคนที่ยืนแอบดูเขาอยู่ข้างๆ ประตูบ้าน
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ถูกระบายออกบนใบหน้า แต่คงไม่มีใครได้เห็นแม้กระทั่งสาวใช้ที่อยู่ใกล้ๆ ก็ยังไม่ทันได้สังเกต
รถเก๋งคันหรูถูกเคลื่อนตัวออกไป เมื่อรู้สึกว่าไกลพอแล้ว เดียร์จึงออกมาจากที่ซ่อนตัว สาวใช้ที่มัวแต่ยืนมองหันไปพบเข้าจึงสงสัย
“คุณหนูมาทำอะไรหน้าบ้านค่ะ..รีบเข้าไปเดี๋ยวนี้ค่ะ..ลมแรงเดี๋ยวจะไม่สบายเอานะค่ะ”
สาวใช้คนสนิทรีบกระวีกระวาดดันร่างบางให้เข้าไปภายในบ้าน คงเพราะร่างกายของเดียร์ไม่ค่อยแข็งแรง และป่วยง่าย ทุกคนในบ้านจึงต้องทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้เดียร์ล้มป่วยลงไปเหมือนเมื่อครั้งยังเด็ก
“ทำไมป้าต้องไปพูดดีกับคนแบบนั้นด้วยล่ะฮะ..ไม่เห็นเหรอ..เขากวนผมแค่ไหน..”
“จริงเหรอค่ะ?..ป้าเห็นคุณหนูนั่นแหละที่กวนคุณเขา..”
“เอ๊ะ!..นี่..ป้าเข้าข้างเขาเหรอฮะ..”
“เปล่านะค่ะ..ป้าพูดตามที่เห็นต่างหาก..”
เดียร์เถียงไม่ออก..เพราะความจริงแล้วเขารู้สึกผิดหวังที่ไม่ใช่อาจารย์แวนคนที่ตนเองปลื้ม..จะว่าไปใช้คำว่าแอบชอบก็ยังได้..แต่เพราะเดียร์เป็นผู้ชาย..ยังไงก็ไม่กล้าเอ่ยหรือบอกให้อีกฝ่ายได้รับรู้..หากพูดไปเดียร์เองก็ไม่รู้..ว่าผลตอบรับจะเป็นเช่นไร
“ชิ..ช่างเถอะ..ยังไงซะ..คราวหน้าก็คงไม่ใช่นายคนนี้แล้วล่ะ..”
“สาธุ..ป้าขอให้เป็นคุณคนนี้ทีเถอะ..”
“เอ๊ะ!..ป้า..”
“หึ หึ ป้าขอตัวไปเก็บจานชามในครัวก่อนนะค่ะ..ยังไงคุณหนูก็เดินเล่นในสวนหรือขึ้นไปนอนพักผ่อนข้างบนก่อนก็แล้วกันนะค่ะ”
เดียร์หงุดหงิดจากคำพูดของสาวใช้ คงเพราะสิ่งที่ได้ยินเป็นจริงทั้งหมด ความผิดหวังที่ได้รับ เดียร์นำไปใส่กับอาจารย์คนใหม่โดยไม่เกรงใจ
“ว่าไง..นักเรียนฉันคนนี้เป็นไงบ้าง?..”
“ดื้อ..รั้น..เกเร..และเอาแต่ใจสุดๆ เนี่ยเหรอ?..ที่นายบอกว่าน่ารักนักน่ารักหนา..”
“จริงเหรอวะไอ้เดย์?..ปกติคุณเดียร์เขาไม่ใช่คนแบบนั้นนะ..สงสัยคงอารมณ์ไม่ดีล่ะมั้ง”
“ใช่..สงสัยคงอารมณ์ไม่ดีที่เห็นหน้าฉันแทนหน้านายล่ะมั้ง..”
“เฮ้ย!..จริงดิ..อย่างนี้กูก็มีหวังนะสิ..”
“สิทธิบ้าอะไรของมึงวะ!..นั่นผู้ชายนะมึง..”
“มึงบอกกูดิ..สาวที่มึงควงแต่ละคน..มีคนไหนสวยเท่าคุณหนูคนนี้บ้าง?..”
เดย์เงียบไม่ตอบคำถาม และอย่างที่อีกฝ่ายพูดก็จริง คุณหนูคนนี้ผิวผันหมดจด ริมฝีปากสีแดงระเรื่อดังมะเขือเทศ รูปหน้าเรียวยาว ทุกอย่างดูดีไปเสียหมด จนเดย์เองยังเผลอลืมคิดไปเอง ว่าคนตรงหน้าของเขาคือผู้หญิง
“เงียบทำไมมึง..กูพูดถูกใช่ไหมล่ะ..”
“เออ..กูไม่เถียง..ว่าแต่..มึงมีสอนที่นี่อีกทีตอนไหนวะ..”
บทสนทนาของทั้งสองคนยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ โดยที่เดย์เองก็ยังคงรู้สึกถูกใจคุณหนูบ้านนั้นอยู่ลึกๆ แต่ยังคงปากดีใส่เพื่อนของตนเองต่อไป
TALK : ติดตามกันเยอะๆ นะค่ะ ^__^
ความคิดเห็น