ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ★ Chapter - 07
Deceive ,,, 07 ~*
คนตัวสูงในชุดเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวบริสุทธิ์นั่งมองคนตัวเล็กเดินไปมาระหว่างชั้นวางของกับโต๊ะเล็กๆหน้าโซฟาในห้องนอน นัยน์ตาดำขลับจับจ้องใบหน้าหวานที่ดูกังวลของคนตวเล็กด้วยรอยยิ้ม ปากเรียวบางคู่นั้นบอกเขาเมื่อครู่ว่า...
'ฉันไม่ได้เป็นห่วงคุณ'
แต่ในตอนนี้กำลังวิ่งวุ่นหาอุปกรณ์มาเพื่อทำแผลให้กับเขา
"อ่ะ! ทำแผลสิ เดี๋ยวเลือดก็ไหลจนหมดตัวหรอก"
คนตัวเล็กวางกล่องยาลงบนโต๊ะแรงๆพร้อมกับออกคำสั่งกับคนที่นิ่งมองตนอยู่ ใบหน้าขาวร้อนฉ่าเมื่อข้อมือบางถูกคนตัวสูงรั้งเอาไว้พร้อมกับน้ำเสียงทุ้มนุ่ม
"จะให้ฉันทำเองจริงๆเหรอ.."
กลีบปากอิ่มเม้มแน่น นัยน์ตาสีน้ำตาลสวยจับจ้องไปยังแผลปริแตกของคนตัวสูง ทงเฮพรูลมหายใจออกมาเบาๆเมื่อเห็นว่าอย่างไรเสียอีกคนก็คงทำเองไม่ได้เพราะบาดแผลเหนือคิ้วให้ทำเองก็คงไม่สามารถทำได้
"ถ้านายลำบากใจนักก็ไม่เป็นไร"
"อย่าทำเป็นพูดดีไปหน่อยเลย ถ้าคุณทำเองได้จริงฉันไม่ยุ่งกับคุณตั้งแต่แรกหรอก!"
ทงเฮแย่งสำลีออกจากมือหนา พร้อมกับนั่งลงบนที่ว่างข้างคนตัวสูง คิบอมเพียงแค่ระบายยิ้มบางๆก่อนจะขยับหันทิศทางให้คนตัวเล็กจัดการได้ถนัดขึ้น ร่างสูงเพียงแค่นั่งเงียบๆมองหน้าคนหน้าหวานที่ในตอนนี้กำลงขจัดคราบเลือดที่แห้งเกรอะกรังอยู่บนหน้าผากมนนั้น และด้วยความนิ่งเงียบแต่ไม่ยอมหันสายตาและรอยยิ้มออกไปทางอื่นนั่นเองที่ทำให้ร่างบางรู้สึกไม่ชอบใจขึ้นมาอีกครั้ง
"เฮ้ย! ปากฉันไม่ได้แตกนะ นายจะเอามาเช็ดปากได้ไง"
"จะได้หยุดยิ้มกวนโมโหสักที" คนตัวเล็กสวนกลับไปทันทีที่ข้อมือถูกยึด กะจะเอาแอลกอฮอล์ป้ายปากให้เลิกยิ้ม แต่ในตอนนี้ก็กลับรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเสียเปรียบอีกแล้ว
"ทำไมชอบทำแบบนี้.."
เป็นคำถามที่ดังสะท้อนอยู่ในใจเรื่อยมาตั้งแต่ที่อีกคนก้าวเข้ามาในชีวิต ทงเฮไม่ได้เคลื่อนสายตาไปทางอื่น นัยน์ตาสดใสจับจ้องไปยังดวงตาดำสนิทที่ทอดมองมาเช่นกัน สาเหตุของคำถามนั้นคงเพราะจู่ๆร่างสูงก็รวบเอาคนตัวเล็กเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ชอบกอด... ชอบทำให้หัวใจเต้นโครมคราม
คุณต้องการอะไรจากฉันนะ... อยากแกล้งให้ฉันทำอะไรน่าอายใช่มั้ย
"แล้วนายรู้สึกอะไรบ้างมั้ยเวลาที่ฉันทำแบบนี้ อุ่นหรือเปล่า หัวใจเต้นแรงมั้ย"
ไม่กล้าตอบคำถามที่มีคำตอบอยู่ในใจตั้งแต่แรกแล้ว ทงเฮจึงค่อยๆถอนสายตาออกจากลูกแก้วรัตติกาลที่ดึงดูดให้ตกลงไปในหลุมลึกนั้น คนตัวสูงปล่อยมือข้างนึงจากเอวบางในขณะที่อีกข้างกลับออกแรงฉุดรั้งร่างบางนั้นให้แนบชิดกันยิ่งขึ้น
ใบหน้าหวานหันกลับมาอีกครั้งเพราะการบังคับของมือหนา ริมฝีปากบางเผยออกขึ้นเล็กน้อยแต่ไม่มีถ้อยคำใดหลุดรอดออกมา ใบหน้าคมโน้มเข้าหาคนที่ยังคงนิ่งอยู่ ริมฝีปากอิ่มขยับขึ้นลงเล็กน้อยเป็นคำถามเบาหวิวแต่กลับดังก้องไปทั้งใจ
"รู้สึกอะไรมั้ย..."
หรือบางทีอาจจะเป็นคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบ เพราะกลีบปากนุ่มคู่นั้นกลับทาบทับปิดริมฝีปากสีระเรื่อไม่ให้มีอิสระ ดวงตากลมเบิกกว้างก่อนจะค่อยๆปิดลงเพราะไม่อาจสู้สายตาคมคู่นั้นได้เลย
แพ้เขาอีกแล้วนะอีทงเฮ...
จุมพิตหวานล้ำพาให้คนทั้งคู่ล่องลอย มือบางยกขึ้นกำติดเสื้อคลุมเปียกชื้นเมื่อระดับจุมพิตค่อยๆเพิ่มขึ้น เสียงเบาหวิวหลุดพ้นจากกลีบปากอิ่มที่ในตอนนี้แปรเปลี่ยนเป็นสีชมพูจัด แรงที่ยึดติดเสื้อคลุมเพิ่มมากขึ้นเป็นสัญญาณเตือนให้อีกคนคลายจุมพิตให้ร่างเล็กได้มีโอกาสตักตวงอากาศหายใจ
ทงเฮขยับตัวออกห่างร่างสูงทันทีที่กลีบปากนิ่มเป็นอิสระ นัยน์ตาหวานมองคนตรงหน้าด้วยความนิ่งงันก่อนจะค่อยๆขยับกายลุกหนีไปยังประตูห้องที่เชื่อมระหว่างห้องของพวกเขา แต่แล้วเท้าบางก็กลับต้องยึดติดอยู่กับที่ด้วยเพราะน้ำเสียงทุ้มที่ลอยติดตามมา
"นายไม่รู้สึก... แต่ฉันรู้สึก"
-:- Deceive -:-
ร่างสูงโปร่งเดินแกว่งระเป๋าเป้คู่ใจมาหยุดที่หน้าห้องเรียนประจำ กำลังจะก้าวต่อไปแต่บังเอิญว่าเสียงโหวกเหวกโวยวายในห้องมันมีมากกว่าทุกวันจึงทำให้คยูฮยอนจำต้องหยุดนิ่งอยู่กับที่
"อะไรของพวกมันวะ"
บ่นพึมพำอยู่คนเดียวก็ต้องเงยหน้าขึ้นมาใหม่เมื่อเห็นจงจินเพื่อนสนิทคุ้นเค้ยยกมือขึ้นโบกพร้อมกับส่งเสียงเรียก
"เฮ้~ คยูฮยอน เข้ามาเร็วๆสิวะ เดี๋ยวของอร่อยๆก็หมดก่อนหรอก"
คยูฮยอนลากเท้าเข้ามาหยุดที่โต๊ะเรียนของตัวเองที่ในตอนนี้เพื่อนทั้งชั้นมารวมตัวกันอยู่ที่นี่หมด สาเหตุก็คงเป็นเพราะเจ้าของร่างนุ่มนิ่มที่เอาแต่นั่งอมยิ้มอยู่ข้างตัว
"ถ้าอร่อยก็ทานเยอะๆนะ เราทำเอง~"
คนตัวสูงหันขวับทันทีที่ได้ยินเสียงหวาน นัยน์ตาคมละสายตาจากเสี้ยวหน้าน่ารักของคนที่ไม่คิดจะหันกลับมามองเขาเลยกลับมายังโต๊ะเรียนที่ในตอนนี้ถูกแทนที่ด้วยกล่องขนาดใหญ่ข้างในบรรจุพายฟักทองที่มากพอจะเลี้ยงคนทั้งห้อง
เพื่อนๆในห้องต่างส่งเสียงเอะอะกันตามประสาพวกชอบของฟรี พร้อมกับส่งต่อพายเหลืองทองชิ้นเล็กๆให้ได้ร่วมกันลิ้มลอง คยูฮยอนละสายตาจากเพื่อนๆที่ต่างพากันส่งขนมชิ้นอร่อยเข้าปากไปยังคนข้างกายอีกครั้ง
แต่ก็ไม่เห็นจะหันกลับมาส่งยิ้มน่ารักให้เขาอย่างเคย!
คยูฮยอนเบนหน้าออกจากคนที่เอาแต่แจกจ่ายรอยยิ้มไปทั่วด้วยอารมณ์ที่ไม่รู้ว่ามันปรวนแปรไปได้ยังไง
พายฟักทองทำเอง?
'ซองมินทำเองนะ'
ก็ไม่เห็นพิเศษมากไปกว่าใคร...
แล้วเราจะหงุดหงิดทำไมวะ!
-:- Deceive -:-
ร่างเล็กหอบแฟ้มงานหนาที่วางซ้อนกันเหนือขึ้นไปเกือบจะถึงนัยน์ตาเรียวไปตามเส้นทางกว้างขวางของบริษัทโฆษณา ในใจของอีฮยอกแจกำลังสวดส่งยัยเลขาหน้าห้องที่ตั้งใจกลั่นแกล้งเขาอย่างชัดเจนตั้งแต่วินาทีแรกที่เขาก้าวเข้ามาเป็นผู้ช่วย
แต่ฮยอกแจก็จำต้องอดทนให้ยัยมิยองอะไรนั่นใช้ให้เดินเอกสารไปแผนกโน้นแผนกนี้ และคงเป็นคราวซวยของเขาที่วันนี้บอสสุดหล่ออย่างชเวซีวอนยังไม่เข้าบริษัท ถ้าซีวอนอยู่เขาคงไม่ปล่อยให้ตัวเองถูกยัยปีศาจนั่นเล่นงานฝ่ายเดียวหรอก
"ระวังหน่อยนะจ๊ะหนู เดี๋ยวจะร่วงซะก่อน"
ฮยอกแจหันไประบายยิ้มบางๆให้กับคุณป้าในชุดพนักงานทำความสะอาดที่ยืนกุมไม้ถูพื้นอยู่แถวราวบันไดขึ้นชั้นสอง คนตัวเล็กพยัหน้ารับรู้ก่อนจะค่อยๆก้าวเท้าเล็กขึ้นไปยังบันไดขั้นแรก
"นี่เธอเร็วๆหน่อยสิ ขืนชักช้าแบบนี้ลูกค้าแคนเซิลงานหมดพอดี"
เสียงนรกที่ดังมาจากโต๊ะทำงานใหญ่บนชั้นสองทำให้ฮยอกแจรู้สึกขุ่นมัวมากกว่าเก่าสักสามเท่า เจ้าของใบหน้าขาวจัดพรูลมหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายพร้อมกับก้าวขึ้นบันไดเร็วๆหวังจะให้ทันใจคุณเลขา แต่เพราะแม่บ้านเพิ่งจะถูบริเวณนั้นไปจึงทำให้คนตัวเล็กลื่นล้ม ร่างบางหงายหลังลงมาจากขั้นบันไดที่ไม่สูงนัก แฟ้มงานกระจัดกระจายไปทั่วบริเวณ
ฮยอกแจครางเสียงแผ่วพร้อมกับเอื้อมมือไปคลึงสะโพกบาง ความเจ็บปวดทางกายที่แล่นริ้วขึ้นมาไม่เท่าความเจ็บใจที่ถูกอีกคนยืนมองด้วยความสะใจ กลีบปากอิ่มเม้มแน่น ฮยอกแจพยายามขยับกายลุกขึ้นไม่ทำตัวเองให้เหมือนคนอ่อนแออย่างที่อีกคนคงกำลังนึกเหยียดหยามอยู่ในใจ แต่เพราะความเจ็บปวดที่ข้อเท้าเล็กจึงทำให้ร่างทั้งร่างทรุดลงไปอีก
"เกิดอะไรขึ้น!"
"ซีวอน.. เอ่อ... บอส"
รู้สึกเหมือนสายลมเย็นพัดผ่าน ฮยอกแจช้อนนัยน์ตาสั่นไหวขึ้นมองร่างสูงที่ย่อตัวลงอยู่ในระดับเดียวกัน พนักงานที่หยุดนิ่งกันอยู่ในทีแรกต่างแยกย้ายกลับไปปฏิบัติหน้าที่ของตน นัยน์ตาเรียวหลุบต่ำพร้อมกับขยับกลีบปากขึ้นลงช้าๆ
"ผม.. ผมลื่นฮะ ผมคงไม่ระวังเอง" มือบางเอื้อมลงไปบดคลึงข้อเท้าเล็กก่อนจะค่อยๆยันตัวเองลุกขึ้น ซีวอนส่ายหน้าเมื่อเห็นอาการฝืนสังขารนั้น เรียวยาวจึงค่อยสอดกระชับเข้าที่เอวบาง
"เจ็บขนาดนี้แล้วยังจะดื้ออีก เธอนี่มันรั้นไม่เปลี่ยนจริงๆนะ"
คิ้วเรียวกระตุกทันทีเมื่อได้ยินเสียงทุ้มนั้น ประโยคที่เหมือนคนรู้จักคุ้นเคยกันมาก่อนกำลังทำให้ฮยอกแจแอบระบายยิ้มแต่นั่นมันกลับทำให้หญิงสาวที่ทอดมองมาขมวดคิ้วมุ่นและนิ่วหน้าอย่างไม่พอใจ
"คราวหลังต้องระวังมากกว่านี้นะรู้มั้ย"
"อื้อ"
ใบหน้าเคร่งเครียดและน้ำเสียงทุ้มหนักแน่นกลับทำให้ฮยอกแจหัวใจพองโตมากกว่าอ้อมแขนที่กำลังยกร่างของเขาขึ้นซะอีก คนตัวเล็กตอบเสียงอู้อี้อยู่ในอกหนาและเมื่ออีกคนพาร่างขึ้นบันไดมาได้แล้ว คนตัวเล็กก็เริ่มรู้สึกตัวว่าควรจะตอกกลับยัยเลขาสวยแต่หน้านั่นบ้างในขณะที่ซีวอนกำลังโอบอุ้มเขาอยู่ ลำแขนเล็กค่อยๆกระชับลำคอหนาก่อนจะปรายตาไปยังคนที่ยังหยุดนิ่งอยู่กับที่
"ขอโทษนะครับคุณมิยอง แฟ้มที่คุณให้ผมเอามาให้มันกระจัดกระจายไปหมดแล้ว ถ้าไม่ลำบากจนเกินไปช่วยหยิบเอาเองก่อนนะครับ เพราะถ้าชักช้าเดี๋ยวลูกค้าจะแคนเซิลงานไปหมด"
-:- Deceive -:-
ทงเฮเก็บตัวอยู่ในห้องนอนเป็นเวลาเกือบชั่วโมงด้วยเพราะไม่อยากเผชิญหน้ากับคนที่ทำให้เขาหวั่นไหว นัยน์ตาสีน้ำตาลสวยถอนออกจากท้องทะเลกว้างที่ยังขับขานเกลียวคลื่นไม่เปลี่ยนแปลงมายังประตูห้องนอน เนื่องจากได้ยินเสียงเคาะประตูเบาๆ ร่างบางพรูลมหายใจเข้าอย่างเรียกสติให้ตัวเองก่อนจะเดินออกไปเปิดประตูเพื่อเผชิญหน้ากับใครอีกคน
"อ่ะ.." ทงเฮเผยอริมฝีปากค้างก่อนจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มบางๆเมื่อเห็นว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเป็นผู้หญิงวัยกลางคน ซึ่งมองจากภายนอกแล้วคงเป็นแม่บ้านของที่นี่
"คุณจะทานข้าวเลยหรือเปล่าคะ คุณคิบอมสั่งเอาไว้ว่าให้คุณทานก่อนเลย"
"แล้ว.. เขาไปไหนหรือครับ" ทำไมถึงได้รู้สึกใจหายเมื่อคิดว่าใครอีกคนอาจจะหนีหน้าไป จะไปแคร์คนอย่างนั้นทำไมนะ
"เข้าโรงแรมไปแล้วล่ะค่ะ คงจะกลับมาตอนดึกๆ"
"อ้อ.. ครับ~"
ทงเฮรับคำแม่บ้านแล้วจึงเดินออกไปยังบริเวณโต๊ะอาหารเล็กๆที่จัดเอาไว้ตรงระเบียงบ้าน ทงเฮยิ้มให้แม่บ้านก่อนจะขยับเก้าอี้นั่งให้เรียบร้อย นัยน์ตากลมมองอาหารทะเลน่าทานสองสามอย่างนั้นด้วยรอยยิ้มก่อนจะเริ่มลงมือรับประทานอาหารเพียงลำพัง
ลูกแก้วใสทอดมองท้องทะเลกว้างแกล้มอาหารรสเลิศ ถึงแม้ว่าอาหารจะอร่อยล้ำและมีบรรยากาศสุดแสนผ่อนคลายแต่ภายในใจคนตัวเล็กกลับรู้สึกว้าเหว่ ทงเฮทอดมองไปเบื้องหน้าภาพร่างคนที่ปรากฏขึ้นมาคือครอบครัว แต่สิ่งที่ทำให้ทงเฮต้องขมวดคิ้วมุ่นคือเบื้อหลังภาพครอบครัวของเขากลับมีภาพร่างของชายหนุ่มคนหนึ่งอยู่ด้วย
คนที่บอกกับทงเฮว่ารู้สึกอะไรบางอย่างกับเขา...
เสร็จสิ้นการรับประทานอาหารเพียงลำพังของร่างเล็กก็เป็นช่วงเวลาเดียวกันที่พระอาทิตย์สีส้มดวงใหญ่กำลังจะหายวับไปกับท้องทะเลที่เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินเข้ม ทงเฮยืดตัวขึ้นก่อนจะค่อยๆเดินลงไปยังบริเวณหาดทรายเบื้องหน้า ปล่อยใจให้ล่องลอยไปกับความสวยงามของธรรมชาตินั้น
หากแต่มันก็วิ่งวนกลับมาที่เดิม
เท้าเล็กเหยียบลงบนพื้นทรายละเอียด ความเงียบสงบของหาดส่วนตัวกำลังทำให้หัวใจสั่นสะท้าน น้ำทะเลเย็นๆซัดสาดเข้าสู่เท้าเรียวเล็ก ทงเฮระบายยิ้มเมื่อมองเห้นเจ้าปูตัวน้อยที่เรียงแถวกันกลับรัง
ร่างเล็กค่อยๆทรุดกายลงนั่งแต่ก็กลับสะดุ้งเฮือกเมื่อลำแขนเล็กถูกใครสักคนฉุดรั้งเอาไว้ ...
TBC. ~*
kibummi talk~
ห่างหายไปแสนนาน มัวแต่ปล้ำกับอะไรหลายๆอย่าง
แต่งล้วงไม่ออก รู้สึกเหมือนคนอ่านก็ค่อยๆหายไป ไม่สนใจเท่าไร TT^TT~
จะพยายามให้มาเร็วๆนะคะ ขอบคุณที่ยังติดตาม ~
โปรโมทจ้า~ พอดีว่าคิบอมมิและไรเตอร์คิเฮโซนอีกสามคน
ร่วมกันแต่งฟิคโปรเจคพิเศษขึ้นมา ฝากด้วยนะคะ~
[Fic SJ] ZEED Society คลื่น (รัก) นี้ความถี่สูง! [KIHAE KYUMIN WONHYUK and HANCHUL]
http://writer.dek-d.com/kihaezone/story/view.php?id=788543
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น