ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ★ Prologue ~
Title :: Deceive ,,, ลวงเธอมาล้วงรัก~
Author :: Kibummi
Pairing :: Kibum x Donghae ft. WonHyuk , KyuMin ~
Rating :: NC
Author note :: จู่ๆก็รู้สึกอยากแต่งฟิคที่มีทั้งสามคู่นี้เลย~
ปล. เรียกมันว่า "ล้วง" เฉยๆ จะได้อารมณ์?กว่ามั้ย 555555555555
Deceive ,,, Prologue
รถยนต์ขนาดกลางเคลื่อนเข้าจอดยังริมถนนหน้าสถานบันเทิงที่ประดับประดาไปด้วยแสงไฟหลากสีสันรับกับจังหวะดนตรีที่ดังเล็ดลอดออกมาภายนอก ร่างสูงโปร่งหยุดรถเอาไว้ในที่ที่เคยจอดมันอยู่ทุกค่ำคืน ก่อนจะหยิบเอาโทรศัพท์มือถือคู่ใจขึ้นมากดปุ่มโทรออกอัตโนมัติ
"ฮยอกแจฮยอง~ ผมมาแล้วนะ ถ้าเสร็จแล้วก็รีบๆออกมากันล่ะ
อย่ามัวแต่.. อ้าว ฮยอง! ฮยอกแจฮยอง!"
ร่างสูงพรูลมหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย เมื่อปลายสายตัดการสนทนาไปดื้อๆด้วยเพียงคำว่า 'เข้าใจแล้ว' นัยน์ตาคมทอดมองไปยังหน้าสถานบันเทิงที่ผู้คนเข้าออกกันขวักไขว่ด้วยความเฉยชา ภาพเหล่านี้ชินตาจนแทบไม่เหลือความตื่นเต้นอยากรู้อยากลองตามวิถีเด็กไฮสคูลอย่างโจคยูฮยอนคนนี้เลย
"โง่จริง... ก็รู้ว่าตัวยังอายุไม่ถึงแล้วจะดิ้นรนเข้าไปทำไม"
นัยน์ตาดำขลับถอนสายตาออกจากเด็กผู้ชายผิวขาวอมชมพูสุขภาพดีและดูเหมือนลูกคนมีอันจะกินที่ถูกคนตรวจบัตรกักกันไม่ให้เข้าไปในสถานที่ที่ไม่เหมาะสมกับเด็กที่ยังอายุไม่ถึงนั้น
คยูฮยอนดูเวลาในโทรศัพท์อีกครั้ง ก่อนจะเอนเบาะลงเพื่อปรับเปลี่ยนอิริยาบถในการเฝ้ารอพี่ชายที่ต่อสายหาเมื่อครู่ ริมฝีปากอิ่มพึมพำเพลงโปรดของตัวเองเบาๆอย่างอารมณ์ดี สุดท้ายจึงค่อยๆปิดเปลือกตาลงหวังจะพักผ่อนเอาแรงแต่ประตูรถที่ถูกกระชากออกก็ทำให้จำต้องเขยื้อนตัวขึ้นมาดังเดิม
"มากันแล้วเหรอ.. เฮ้ย! นายเป็นใคร!!"
ร่างสูงเอี้ยวตัวมายังเบาะหลัง ประตูรถที่ถูกกระชากออกปิดสนิทดังเดิมแล้ว แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือที่เบาะหลังมีผู้โดยสารที่ไม่ได้รับเชิญนั่งหน้าบึ้งอยู่ นัยน์ตากลมโตวาววับน่าหลงใหลหากแต่กำลังอยู่ในห้วงอารมณ์ขุ่นมัว
"ออกรถสิ ตอนนี้ฉันยังคิดอะไรไม่ออก" น้ำเสียงหวานติดเย่อหยิ่งหลุดรอดออกมาจากกระจับปากสีชมพูของคนที่กอดอกแน่นบนเบาะหลังเรียกให้คนฟังต้องขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัยระคนไม่พอใจหน่อยๆ
"อะไรกัน.. ฉันไม่ใช่แท็กซี่นะ นายคงเข้าใจผิดแล้ว" คยูฮยอนหันมามองคนแปลกหน้าเต็มตัว และจำได้ทันทีว่าคนที่นั่งหน้าบึ้งอยู่ที่เบาะหลังของเขาคือคนคนเดียวกับที่เพิ่งโดนคนตรวจบัตรไล่ออกจากสถานบันเทิงนั้น
พวกคุณหนูใจแตกสินะ...
"งั้นก็ลองเป็นดูสักวันสิเผื่อนายจะติดใจ ออกรถนะ!
สตาร์ทรถเลยก่อนที่ฉันจะโมโหไปมากกว่านี้"
คยูฮยอนอ้าปากค้างมองคนเอาแต่ใจ ร่างสูงไม่ได้กระดิกตัวทำตามด้วยเพราะไม่เคยเจอกับคนที่เอาแต่ใจตัวเองและไร้เหตุผลได้เท่ากับคนคนนี้ เจ้าของใบหน้าน่ารักเห็นอีกคนนิ่งเป็นหุ่นอย่างนั้นก็จิ๊ปากอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเคลื่อนตัวผ่านร่างสูงที่นั่งนิ่งไม่ไหวติงไปยังกุญแจรถที่เสียบเอาไว้ ออกแรงบิดนิดหน่อยรถของคนตัวสูงก็ติดพร้อมใช้งาน
คนตัวสูงเรียกสติกลับมาได้เมื่อรู้สึกได้ถึงความหอมละมุนติดจมูกที่ยังคงแนบชิดร่างกายของเขาอยู่ ใบหน้าที่เคยคิดว่ามันสวยน่ารักเกินชายพอได้เห็นในระยะประชิดยิ่งเพิ่มความน่าหลงใหลเข้าไปอีกเท่าตัว ลูกแก้วสีนิลจับจ้องคนที่เบียดร่างกายมาจากด้านหลังไม่วางตา ก่อนจะเผยอปากค้างอีกรอบเมื่อเสียงห้วนดังก้องขึ้นในรถ
"ถ้านายไม่ขับ ฉันจะขับเอง! จะเหยียบให้มิดเลยตายก็ตายด้วยกันนี่แหละ!"
-:- Deceive -:-
กระจกทรงกลมเว้าสะท้อนภาพเจ้าของใบหน้าขาวผ่อง นัยน์ตาเรียวเฉี่ยวมองสำรวจรูปหน้าของตัวเองไม่วางตา แก้มเนียนใสและขึ้นสีระเรื่อตามธรรมชาติ ประดับคั่นกลางด้วยจมูกเล็กจิ้มลิ้ม เรื่อยลงมาถึงกระจับปากอิ่มสวยที่เพียงขบเม้มเบาๆก็เผยอเย้ายวนเพิ่มเสน่ห์ให้ร่างผอมบางเป็นที่หมายตาของใครต่อใครมากขึ้น
ร่างเล็กเก็บโทรศัพท์ในมือลงกระเป๋าเมื่อปิดกั้นเสียงประท้วงจากน้องชายคนเล็กของตัวเองได้แล้ว ขาเรียวพาตัวเองออกมาจากหน้ากระจกของห้องน้ำในร้านหรูแต่เพราะมัวแต่ก้มยัดโทรศัพท์ลงกระเป๋าใบน้อยร่างบอบบางจึงปะทะเข้ากับแผ่นอกแข็งแรงของชายหนุ่มที่เดินสวนมา
"อ๊ะ~ ขอโทษครับ" ให้เอ่ยเสียงหวานๆขอโทษโดยไม่ช้อนสายตาขึ้นมามองคู่กรณีอย่างไร้เดียงสาก็คงไม่ใช่อีฮยอกแจ ใบหน้าหวานก้มต่ำ กลีบปากอิ่มขบเม้มเข้าหากันอย่างรู้สึกผิดเมื่อเห็นว่าตนอาจจะสร้างความเสียหายให้กับคนตัวสูงที่บังเอิญชนเข้า
"ไม่เป็นไรครับ.. คุณไม่เป็นไรใช่มั้ย" ร่างสูงแต้มยิ้มบนใบหน้าหล่อเหลา ซึ่งเพียงแค่ยิ้มบางๆแก้มอูมแลดูมีเสน่ห์นั้นก็ยกขึ้นส่งผลให้นัยน์ตาดำขลับแปรเปลี่ยนเป็นเส้นตรง เสริมสร้างภาพลักษณ์ผู้ชายอ่อนโยนให้กับร่างสูงตรงหน้ามากขึ้นไปอีก
"ไม่ครับ.. ขอโทษอีกครั้งนะครับ" ฮยอกแจยิ้มหวานก่อนจะก้มหัวและหันหลังกลับ แต่พอก้าวไปได้สองสามก้าว คนตัวเล็กก็ทรุดลงเร่งให้อีกคนต้องรุดเข้ามาประคอง
"ไหนว่าไม่เป็นไรไงครับ" คนตัวสูงที่โอบประคองเอวเล็กเอาไว้ถามเสียงทุ้มติดใบหู ฮยอกแจจำต้องก้มหน้าและใช้เรียวแขนกอดรัดเอวหนาเอาไว้เมื่ออีกคนช่วยพยุงตัวขึ้น แขนเล็กละจากเอวหนาก่อนจะเปลี่ยนไปประสานมันเอาไว้ที่ด้านหลังเมื่อยืนได้ด้วยตัวเองแล้ว
"ผมไม่เป็นไรจริงๆครับ เมื่อกี้คงเวียนหัวนิดหน่อย ขอบคุณที่ช่วยนะครับ" ยิ้มอย่างอ่อนหวานให้กับคนที่พยักหน้ารับรู้ ฮยอกแจไม่ขยับตัวไปไหน รอจนกระทั่งร่างสูงใจดีเดินเข้าห้องน้ำไปมือเล็กที่ประสานกันเอาไว้ที่ด้านหลังคลายจึงออกจากกันทันที นัยน์ตาเรียวจับจ้องกระเป๋าหนังดำขลับด้วยความลิงโลด
"ฮยอกแจ! เจอก็ดีแล้ว เดี๋ยวฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเราก็กลับกันได้แล้วนะ คยูฮยอนมาแล้วใช่มั้ย"
คนที่กำลังจะคลี่ดูกระเป๋าหนักนั้นจำต้องเงยหน้าขึ้นมามองคนที่เข้ามาทักเสียยาวเหยียด ฮยอกแจพยักหน้าเร็วๆก่อนจะจูงมือคนตัวบางในชุดเด็กเสิร์ฟให้พ้นจากรัศมีห้องน้ำ
"ทงเฮ~ เก็บนี่ไว้กับทงเฮนะ" มือเล็กยัดกระเป๋าหนังใส่มือบางที่คว้าขึ้นมา ซึ่งคนมองก็ตาโตขึ้นทันทีเมื่อเห็นและเข้าใจแล้วว่ามันคืออะไร
"ฮยอกแจ!! บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าทำแบบนี้!" อีทงเฮส่ายหัวไปมาอย่างตำหนิ นัยน์ตาทอดมองน้องชายที่ดำรงตัวเป็นมิจฉาชีพด้วยความสนุกครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างระอา
"แต่เราไม่มีเงินนะทงเฮ"
"ไม่มีก็ไม่ควรทำแบบนี้ เอาไปคืนเขาซะ!"
"ก็ได้ๆ แต่เอาไว้กับทงเฮนั่นแหละดีแล้ว ไว้ทงเฮเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเราค่อยเอาไปคืนเขา ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสิ.. ขอโทษนะทงเฮ.." ฮยอกแจก้มใบหน้าต่ำเมื่อถูกพี่ชายมองอย่างผิดหวัง เขาไม่อยากทำให้ทงเฮเสียใจอีก เพราะแค่นี้สิ่งที่พวกเขาสามคนได้รับมันก็มากเกินจะรับไหวแล้ว
"อื้ม.. แล้วเจอกันในร้านนะ เราต้องเอาไปคืนเขา.." ร่างบางมองกระเป๋าในมือที่คงมีมูลค่ามากพอสมควร ก่อนจะก้าวต่อไปยังห้องน้ำเพื่อปลี่ยนเสื้อผ้าตามที่ตั้งใจ
ร่างเล็กพาตัวเองมานั่งรอพี่ชายหน้าหวานที่หน้าเคาน์เตอร์ หมุนเก้าอี้ทรงสูงไปมาอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนนัยน์ตาเรียวจะจับภาพผู้ชายร่างสูงที่กำลังถูกผู้หญิงแต่งตัวจัดจ้านรบเร้าให้เข้าไปเต้นรำด้วยกันในฟอล์กลางร้าน
คิมชองอา... คู่อริตัวฉกาจร่วมคณะของอีฮยอกแจ
แบบนี้มันต้องดวลกันสักตั้ง!!~
จังหวะเพลงในฟอล์หลักเปลี่ยนเป็นจังหวะสนุกสนาน ฮยอกแจยืดตัวขึ้นก่อนจะค่อยๆขยับร่างกายเข้าไปยังเป้าหมายที่กะจะสร้างความปั่นป่วนนั้น หญิงสาวหน้าตาสวยเปรี้ยวเบิกตากว้างเมื่อเห็นแล้วว่าร่างเล็กที่เบียดเข้ามาแทรกกลางระหว่างเธอกับหนุ่มถูกใจที่เพิ่งเจอกันในคืนนี้เป็นใคร
"ฮยอกแจ.."
เรียวปากสีระเรื่อเพียงแค่กระตุกยิ้ม ก่อนจะเบียดร่างของหญิงสาวให้กระเด็นไปเข้าอ้อมกอดของเสี่ยใหญ่ที่เต้นกระแซะเธอมานานแล้ว เมื่อตกเข้าไปในบ่วงปลาหมึกก็ยากที่จะถอนตัว ฮยอกแจหัวเราะขำที่คู่อริตัวฉกาจไม่สามารถทำตามในที่ตั้งไว้ได้ คนตัวบางหันหลังกลับเตรียมจะออกจากฟอล์เพื่อไปหาพี่ชาย แต่ด้วยความที่ผู้คนกำลังสนุกสนานกับเพลงจึงไม่ทันระวังเบียดเสียดร่างกายเล็กที่ไม่ทันตั้งตัวให้ล้มพับลงไป
"อ้าว! เป็นอะไรหรือเปล่า" เป้าหมายของยัยชองอาช่วยช้อนร่างกายบอบบางที่ทรุดฮวบลงไปท่ามกลางผู้คนให้ดำรงตัวได้อีกครั้ง ฮยอกแจส่ายหน้าไปมา พลางช้อนสายตาขึ้นทอดมองใบหน้าของคนที่ช่วยตนเอาไว้
รอยยิ้มอบอุ่นฉบับคุณชายมาดดีส่งผ่านมายังคนตัวเล็ก และเป็นคนแรกที่ฮยอกแจจำต้องก้มลงหลบสายตาเพราะรู้สึกว่าหัวใจกำลังปั่นป่วนเพียงเพราะถูกอีกคนจับจ้อง ฮยอกแจเบนสายตาออกไปนอกฟอล์แต่ก็ต้องรีบหันกลับมาโดยไวเพราะแลเห็นหนุ่มแก้มป่องกำลังก้มๆเงยๆหาสิ่งที่เขาแอบหยิบมาด้วยใบหน้าเคร่งเครียด ไม่รีรอให้ถูกจับได้ ฮยอกแจเกาะเกี่ยวคนตรงหน้าเอาไว้พร้อมกับซบใบหน้าอยู่กับอกกว้างเพื่อหลบโจทก์ของตน
"นี่เธอ.. ฉันไม่ซื้อนะ"
"นายว่าไงนะ!! ซะ ซื้ออะไร!" คนตัวเล็กผละออกจากอกอุ่นทันทีที่ได้ยินเสียงทุ้มนั้น ดวงตาเรียววาวโรจน์ กลีบปากอิ่มเม้มแน่นอย่างสกัดกั้นความโกรธที่กำลังพุ่งทะยานขึ้น
"ก็เธอไง เล่นเสนอขนาดนี้จะให้ฉันคิดยังไง"
"ไอ้คนบ้ากาม!" หมัดเล็กสวนออกไปยังใบหน้าหล่อเหลาเต็มแรง แต่ก็ไม่มีใครหันมาสนใจในขณะที่ทุกคนกำลังสนุกกับบทเพลงเร้าอารมณ์ ฮยอกแจสะบัดใบหน้าหนีคนตัวสูงพร้อมกับขาเรียวที่เตรียมจะก้าวหนีคนที่หยามศักดิ์ศรีเขาด้วยวาจาสกปรกแบบนั้น
"ปล่อยฉันนะ!" เสียงหวานตวัดห้วนเมื่อข้อมือเล็กถูกฉุดรั้งเอาไว้ด้วยคนที่เคยคิดว่าจะเป็นคนจิตใจดี คนตัวสูงลูบแก้มข้างที่โดนหมัดเล็กเบาๆ จุดยิ้มติดลักยิ้มบุ๋มบนใบหน้าหล่อเหลาก่อนจะมองสำรวจร่างเล็กตั้งแต่หัวจรดเท้า
"ฉันเปลี่ยนใจแล้วล่ะ.. อย่างเธอสักคืนก็คงไม่เลว"
-:- Deceive -:-
แสงไฟหลากสีสัน เสียงเพลงจังหวะสนุกสนานไม่ได้ทำให้ร่างสูงที่ก้มๆเงยๆหาสิ่งที่ต้องการอยู่สนใจได้แม้แต่น้อย คนตัวสูงยืดตัวขึ้นจากโซฟานุ่ม ใบหน้าคมหยุดนิ่ง คิ้วเข้มขมวดมุ่นเข้าหากันอย่างคนกำลังใช้ความคิด ภาพใบหน้าเรียวสวยผุดเข้ามาในความคิด ร่างสูงส่ายหัวก่อนจะตัดสินใจเดินกลับไปยังห้องน้ำกว้าง
"คุณอย่าเพิ่งเข้ามานะครับ!"
ร่างสูงหยุดเท้าเอาไว้ที่หน้าห้องน้ำเมื่อได้ยินเสียงกังวานร้องห้าม นัยน์ตาคมเคลื่อนจากบริเวณพื้นหน้าห้องน้ำเฉอะแฉะไปยังที่มาของน้ำเสียงหวาน คนตัวสูงขยับปลายเท้าออกห่างห้องน้ำกว้างตามสัญชาติญาณเมื่อเห็นว่าฝองฝอยน้ำใสพุ่งกระจายไปทั่วห้องน้ำกว้างโดยมีผู้ชายร่างบางใบหน้าหวานน่ารักเกินชายยืนควบคุมท่อน้ำอ่างล้างมือที่แตกออกด้วยฝ่ามือบางทั้งสองข้าง
"ถ้าคุณต้องการใช้ห้องน้ำ ผมว่าไปอีกด้านดีกว่านะครับ" ใบหน้าหวานที่เปียกชื้นไปด้วยหยาดน้ำหันกลับมาบอกคนตัวสูงอย่างนอบน้อม กลุ่มผมสีน้ำตาลเข้มเปียกลู่ลงไปกับพวงแก้มใสสีระเรื่อ กลีบปากอิ่มไร้สีสันเพราะความหนาวด้วยเพราะเสื้อสีขาวของชุดพนักงานเสิร์ฟซึมซับน้ำเย็นๆเอาไว้เกือบทั้งตัว ร่างกายที่เปียกชื้นกับอากาศรอบตัวที่หนาวเย็นทำให้คนตัวเล็กสั่นสะท้านราวกับลูกนกน้อยที่พลัดตกลงไปในบ่อน้ำเย็นเฉียบ
"แล้วนายตามใครมาช่วยหรือยัง"
"เรียบร้อยแล้วครับ อีกเดี๋ยวก็คงมา อ๊ะ! คุณระวังเปียกนะครับ" ร่างสูงระบายยิ้มขำเมื่อเห็นคนตัวเล็กร้องห้ามปรามเสียใหญ่โตเมื่อเขาก้าวเดินเข้าไปในตัวห้องน้ำ นัยน์ตาดำขลับจ้องมองใบหน้าหวานอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าจุดหมายในการกลับมาที่ห้องน้ำของตนคืออะไร
"นายจะไปคุมมันเอาไว้แบบนั้นทำไม ปล่อยให้มันพุ่งออกมาสิ ตัวเปียกขนาดนี้แล้ว" เข้าออกห้องน้ำไปได้สองห้องคนตัวสูงก็กลับมายืนใกล้ๆคนตัวเล็กที่ระบายยิ้มบางๆแต่หวานจับใจมาให้
"ไม่ได้หรอกครับ ไหนๆผมก็เปียกแล้ว อีกอย่างถ้าปล่อยมันพุงเนี่ย คนทำความสะอาดคนอื่นเขาก็ต้องเดือดร้อนด้วย" คนตัวสูงพยักหน้ารับ นัยน์ตาคมมองตามกลีบปากซีดเซียวที่ขยับตอบคำถามด้วยรอยยิ้มอย่างนึกขำในความซื่อก่อนที่นัยน์ตาคมกริบจะเลื่อนไปหยุดที่ป้ายชื่อเล็กๆที่เปรอะเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำ
อีทงเฮ... ตลกดี ~
"คุณหาอะไรเหรอครับ" เห็นคนตัวสูงผละไปก้มๆเงยๆอยู่แถวพื้นห้องน้ำแล้วคนตัวเล็กก็ขมวดคิ้วมุ่นเผื่อจะช่วยอะไรคุณลูกค้าได้บ้าง แต่อันที่จริงตั้งแต่เขาก้าวเข้ามาก็ยังไม่เห็นอะไรจะตกหล่นอยู่บนพื้น จะมีก็แต่ความซวยที่เขาดันทำท่อน้ำแตกก่อนจะได้เปลี่ยนเสื้อผ้ากลับบ้านนี่แหละ
ป่านนี้ฮยอกแจกับคยูฮยอนคงรอแย่เเล้ว...
"คงไม่ต้องหาแล้วล่ะ..."
น้ำเสียงเย็นของคนที่ก้าวเข้ามาใกล้พานให้หัวใจดวงน้อยเต้นกระตุก คิ้วเรียวขมวดมุ่นเมื่ออีกคนเดินเข้าหาด้วยแววตาที่ไม่เป็นมิตรเหมือนในทีแรก
"คุณจะทำอะไร..." ทงเฮเผยอริมฝีปากค้าง น้ำเสียงกังวานขาดหายไปเมื่อลูกแก้วใสเห็นว่าอีกคนไม่มีท่าทีว่าจะหยุดก้าวเข้าหาตัวเขาเลยแม้แต่น้อย ท่าทีเป็นมิตร ใบหน้าหล่อเหลาที่ดูอบอุ่นหายไปแล้ว ในตอนนี้เรียวตาคมที่สะท้อนใบหน้าของเขานั้นดุดันจนเขานึกสะท้านในใจ
"สิ่งที่ฉันเกลียดที่สุดก็คือคนโกหกและคนขี้ขโมย ฉันมันโง่เองที่ตกหลุมพรางเพื่อนร่วมขบวนการของนาย"
"นี่คุณพูดอะไร อ๊ะ~ ปล่อยฉันนะ!" กระแสน้ำเย็นพวยพุ่งออกจากปลายทางท่อน้ำที่แตกเมื่อมือเล็กถูกอีกคนฉุดกระชากเข้าหาตัว ทงเฮดันคนตรงหน้าออกสุดแรงที่ตนมีแต่นั่นก็ไม่ได้ช่วยทำให้ลำแขนยาวที่เลื่อนลงกอดรัดเอวเล็กคลายออกได้เลย
"นายจะแก้ตัวยังไงก็เชิญในเมื่อหลักฐานมัดตัวมันอยู่กับนายหมดแล้ว" ทงเฮอ้าปากค้าง คิ้วเรียวผูกกันเมื่อไม่เข้าใจในเรื่องที่อีกคนพูด กระนั้นก็ยังพยายามฝืนตัวออกจากวงแขนแข็งแรงที่โอบรัดตนเอาไว้กับอก
ร่างกายเล็กเปียกชื้นดิ้นขลุกขลักอยู่ในอกอุ่นซึ่งในตอนนี้คนตัวสูงก็เปียกไม่แพ้กันเพราะกระแสน้ำที่พุ่งพล่านอย่างจับทิศไม่ได้ ใบหน้าคมสะบัดศีรษะได้รูปไล่ความเปียกชื้นบนกลุ่มผมสีเข้มก่อนจะออกแรงกอบกุมคนตัวเล็กให้มากยิ่งขึ้น เมื่อเห็นว่าอีกคนไม่มีทางหลุดพ้น ร่างสูงจึงค่อยๆออกแรงดันร่างบางนุ่มนิ่มจนกระทั่งแผ่นหลังบางแนบกับกระเบื้องเย็นของตัวห้องน้ำหรู
"จะ.. จะทำอะไรน่ะ!" คนตัวเล็กที่ไม่มีทางหลีกหนีไปไหนได้หลับตาลงพร้อมกับก้มศีรษะแนบลงกับอกกว้างทันทีที่เห็นว่าคนที่ใช้ลำแขนเป็นกำแพงกักขังตนเอาไว้โน้มใบหน้าคมเข้าหา
โลกของทงเฮในตอนนี้มืดมิดหากแต่ประสาทสัมผัสก็ยังรับรู้การกระทำของร่างสูง คนตัวบาางสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัวเมื่อมือหนาละจากเอวบางแล้วค่อยๆเลื่อนต่ำลงไปยังบั้นท้ายกลมกลึง เปลือกตาหนาปิดแน่น ลมหายใจขาดห้วงไปพร้อมกับหัวใจที่เต้นถี่ไม่เป็นจังหวะเมื่อมือหนาหยุดลงบนบั้นท้ายนั้น
"แล้วนี่อะไร!"
เสียงทุ้มและแรงกระชากบางอย่างออกจากกระเป๋าหลังฉุดรั้งให้คนตัวบางยอมเปิดเปลือกตาขึ้นมองภาพตรงหน้า กลีบปากบางเผยอขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นกระเป๋าหนังเรียบหรูในมือของคนตัวสูง
"คุณคือเจ้าของกระเป๋าอันนี้เหรอ นี่คุณปล่อยนะ! ฉันบอกแล้วว่าไม่ได้ขโมย!" ละล่ำละลักปฏิเสธเพราะเห็นว่าอีกคนกำลังเข้าใจผิด แต่ก็ต้องนิ่งค้างไปเมื่ออีกคนชูกระเป๋าสตางค์ใบเล็กของเขาขึ้น
"งั้นก็ปฏิเสธสิว่านายไม่รู้จักกับคนในรูปนี้!" รูปคู่ของทงเฮกับน้องชายปรากฏสู่นัยน์ตาฉ่ำ
"ฮยอกแจ..." เสียงหวานครางรับ ร่างสูงพ่นลมหายใจออกมาทันทีที่อีกคนตอบรับ เขาจำใบหน้าเรียวขาวของคนที่ตั้งใจชนเขาได้และก็คงเป็นคนเดียวกับที่แอบล้วงกระเป๋าเขามาในตอนที่เขาเข้าไปช่วยโอบประคองไม่ให้ร่างน้อยนั้นทรุดลงกับพื้น
"ปฏิเสธสิว่าคนในรูปไม่ได้ตั้งใจขโมยของฉัน นายกับเพื่อนร่วมขบวนการของนายทำให้ฉันอารมณ์เสียมากนะ การเซ็นต์สัญญาของฉันกับลูกค้าต้องชะงักลงเพียงเพราะเอกสารสำคัญอยู่ในกระเป๋าของฉัน"
ทงเฮได้แต่เม้มเรียวปากแน่นเพราะมันเป็นความผิดของฮยอกแจจริงที่แอบขโมยของคนตรงหน้าไป แต่อย่างไรซะอีกคนก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะรุกรานเขาแบบนี้ คนตัวเล็กฝืนตัวเองเอาไว้เมื่อมือหนาที่กอบกุมข้อมือเล็กออกแรงฉุดกระชากให้เขาเดินตาม
"ถึงจะอย่างนั้นจริงคุณก็ไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้! น้องฉันไม่ได้ตั้งใจแล้วฉันก็กำลังจะเอามันไปคืนให้คุณด้วยซ้ำ"
คนที่เป็นฝ่ายกอบกุมมือเล็กได้แต่หัวเราะในลำคอก่อนจะหันกลับมาจดจ้องใบหน้าหวานแดงซ่านเพราะความขุ่นเคือง ร่างสูงแต้มยิ้มมุมปากก่อนจะตอบรับกลับไปให้คนฟังตาโตด้วยความตกใจ
"งั้นเหรอ?... บางทีเราอาจจะต้องคุยกัน... ทั้งคืน~"
TBC. ~*
Kibummi Talk ::
นี่ยังไม่ได้เปิดชื่อฝ่ายฉุดกระชากเลย อย่าเดานะ! (ยังกะคนอ่านไม่รู้ ฮ่าๆ)
คนละอารมณ์กันเลย ก๊ากกกกกกก~
คิเฮคงต้องตกบ่วงรัก? วอนฮยอกพัวพันกับอารมณ์? คยูมินก็คงใสเหวี่ยง?
อาจจะไม่ได้มีทั้งสามคู่ในทุกๆตอนนะคะ อาจจะโผล่มาตามบทและฉาก ฮี่ๆ~
ในที่สุดคิบอมมิก็มีชื่อฟิคแบบซีรีย์เกาหลี? 555555555555555
แต่ดูมันจะเสื่อมไปสักหน่อยเนอะ =_____________=;;
ฝากติดตามกันด้วยนะคะ ยังมีอะไรๆ? อีกเยอะเลยยยย~
แล้วมาดูว่าใครจะล้วง?อะไรใคร ก๊ากกกกกกกกกกกก
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น