[Fic SJ] Sassy Baby -- เด็กกว่าแล้วไง! - KiHae *อัพตอนพิเศษ*

ลำดับตอนที่ #1 : -ε´- Step -- 01 -ε´-

 

★ ~ ,, Sassy Baby ,,  ~ ★

ร่างสูงของเด็กหนุ่มวัยสิบแปดนอนแผ่หลาอยู่บนเตียงที่ยังคงไม่เป็นระเบียบเท่าที่ควร นัยน์ตาปิดสนิท จังหวะลมหายใจเข้าออกเป็นไปอย่างสม่ำเสมอ คิมคิบอมน้องใหม่มหาวิทยาลัยโซลใช้เวลาตลอดทั้งบ่ายวันเสาร์ในการจัดห้องนอนภายในบ้านหลังเล็กที่เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ใหม่


ภายในห้วงนิทราหวานภาพร่างของหญิงสาวใบหน้าละม้ายคล้ายนางเอกซี่รีย์ในดวงใจกำลังโลดแล่นผ่านทุ่งหญ้าเขียวขจี คิบอมในฝันเฝ้ามองความสวยงามมนั้นอย่างหลงใหล รอยยิ้มละมุนผุดขึ้นบนใบหน้าคมเข้มทั้งที่เปลือกตายังคงปิดมิดอยู่


รู้สึกถึงความนุ่มอุ่นเมื่อมือบอบบางของคนในฝันสัมผัสแก้มอูมของตนเบาๆ มือหนายกขึ้นไขว่คว้าสัมผัสอ่อนนุ่มนั้นแต่ร่างบางก็วิ่งจากไปเสียก่อน ขายาวอยากขยับก้าวตามไปใจแทบขาดหากแต่ไม่สามารถขยับเขยื้อนร่างกายได้ราวกับถูกตรึงเอาไว้กับที่


คิบอมหายใจหอบ ความอึดอัดแผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่าง หญิงสาวแสนสวยลอยหนีไปไกลแล้วแต่เขากลับยังหยุดนิ่งอยู่ที่เดิม ภาพความฝันขาดหายไปในตอนนี้มีเพียงแค่ความมืดมิดจากการปิดเปลือกตา ร่างสูงขยับตัวหมายจะลุกขึ้นจากเตียงหากแต่ไม่สามารถขยับเขยื้อนร่างกายได้ราวกับว่าถูกบางสิ่งกดทับเอาไว้



เหงื่อเม็ดเล็กๆผุดซึมขึ้นตามขมับชื้น ชายหนุ่มปิดเปลือกตาแน่น ราวกับว่าหากยอมให้มันเปิดขึ้นอาจจะพบกับภาพสยดสยองดังที่กำลังจินตนาการ



เพี๊ยะ!


เสียงเล็กๆดังขึ้นเมื่อตอนที่แก้มป่องถูกกระทบด้วยบางอย่างที่นุ่มนิ่มคล้ายเนื้อมนุษย์ รู้สึกได้ถึงความอุ่นร้อนที่แผ่ซึมไปทั้งร่างซึ่งอมนุษย์ที่ไหนคงไม่สามารถทำให้เกิดความรู้สึกแบบนี้ได้ คิดได้ดังนั้นคนตัวสูงจึงยอมเปิดเปลือกตาขึ้นถึงแม้ว่าร่างกายนั้นยังไม่เป็นอิสระจากการกดทับบริเวณหน้าท้องแกร่ง

"..."

กลีบปากได้รูปเม้มแน่นเมื่อนัยน์ตาคมเปิดขึ้นจนสามารถรับภาพเบื้องหน้าได้อย่างเต็มที่แล้ว คิบอมขยับตัวลุกขึ้นแต่ยังลุกได้ไม่เต็มที่นัก หลังหนาเอนพิงหัวเตียงในขณะที่ดวงตาคมลอบสำรวจสิ่งที่ทำให้เขาหลุดจากห้วงความฝันหวานและยังทำให้เขาเผลอคิดว่าโดนผีอำอีก

ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าขาวแปลกหน้าที่ไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นเด็กตัวเล็กๆหรือตุ๊กตาบาร์บี้ที่สามารถขยับตัวหรือหายใจได้กันแน่ 

"ตื่นแล้ว.."

ดูเหมือนว่าการที่คิบอมขยับตัวลุกจากเตียงจะทำให้หนูน้อยแปลกหน้าดีอกดีใจใหญ่ กลีบปากแดงๆพึมพำเบาๆก่อนจะขย่มลงบนหน้าท้องตึงอย่างลิงโลด ร้อนถึงคิบอมต้องยึดลำแขนเล็กบอบบางนั้นเอาไว้ก่อนจะจุกกันไปมากกว่านี้

"ตื่นแล้วนะ ให้ทงเฮปลุกตั้งนานแน่ะ.. ไปเล่นกัน!"

สมองของคิบอมยังไม่สามารถประมวลภาพเหตุการณ์ตรงหน้าได้ อาการงัวเงียหายไปหมดแล้ว ร่างสูงมองไปยังหน้าต่าง แสงสว่างของดวงอาทิตย์ช่วงบ่ายค่อยๆหายลับไปพร้อมกับดวงอาทิตย์ลูกใหญ่ก่อนจะหันกลับมามองคนที่จ้องกลับมาตาแป๋ว

"ชื่อทงเฮเหรอ..." เห็นเด็กน้อยแทนตัวเองแบบนั้นคิบอมจึงถามออกมาเบาๆ ถึงแม้จะไม่ได้ชอบเด็กแต่เจ้าตัวเล็กตรงหน้าก็ทำให้คนตัวสูงเผลออมยิ้มตามความน่ารักนั้นได้ไม่ยาก

"ทงเฮชื่อทงเฮ.. นี่คิบอม~ หม่ามี้บอกว่า คนนี้ชื่อคิบอม" คนตัวเล็กขยุกขยิกอยู่บนตัก นิ้วเล็กสั้นชี้เข้าหาตัวเองก่อนจะเบนไปยังคนตรงหน้า คิบอมได้ยินคำว่าหม่ามี้ก็พอจะเข้าใจได้ว่าทงเฮคงเป็นเจ้าตัวเล็กข้างบ้านที่เคยพบมาแล้วเมื่อวันที่ครอบครัวเขาย้ายเข้ามา 




เพียงแค่วันนั้นเด็กน้อยหลับอยู่ในอ้อมอกคุณน้าข้างบ้าน 
คิบอมจึงไม่มีโอกาสได้เห็นหน้า . . .




  "แล้วทงเฮขึ้นมาบนนี้ได้ยังไง" คิบอมหัวเราะมองใบหน้าขาวน่ารักที่เปลี่ยนเป็นบูดบึ้งไม่พอใจหน่อยๆเมื่อเห็นว่าเขาใช้น้ำเสียงดุๆ 

"หม่ามี้คิบอมให้มาปลุก ทงเฮก็ปลุก แต่คิบอมไม่ยอมตื่น" ปากอิ่มพูดอู้อี้พร้อมกับค่อยๆปีนลงจากตัวร่างสูงไปยังพื้นเบื้องล่าง คิบอมจึงมีโอกาสได้เห็นว่าเจ้าตัวนุ่มนิ่มที่ขึ้นมาขย่มบนตัวเขาเป็นเวลานานมีขนาดตัวเท่าใด

นัยน์ตาคมก้มมองเด็กผู้ชายตัวเล็กในเสื้อกันหนาวไหมพรมตัวบางกับกางเกงขาสั้นเพียงเข่า เด็กผู้ชายราวห้าขวบหันหลังให้คนตัวสูง ก่อนจะเดินออกไปทางประตูอย่างหงอยๆ


คิบอมก้าวตามร่างน้อยที่เดินช้าๆไปหยุดที่บันไดบ้านของเขาโดยที่ไม่ยอมก้าวลงไปซักที นัยน์ตากลมก้มมองขั้นบันได ก่อนจะก้มหน้านิ่ง คิบอมที่เดินมาจึงย่อตัวลงข้างๆพร้อมกับสะกิดไหล่บาง
   
"ให้อุ้มมั้ย รับประกันว่าไม่กลิ้งลงไปแน่ๆ"


ปากเล็กเม้มแน่น นัยน์ตากลมตวัดมองใบหน้าของคนตัวสูงกว่าที่ย่อลงให้อยู่ในระดับเดียวกันสลับกับขั้นบันไดที่ทอดยาวลงไปข้างล่าง ไม่มีเสียงใดๆเล็ดลอดออกมาจากกระจับปากบาง ลำแขนเล็กโอบรัดรอบคอหนาพร้อมกับซบใบหน้าลงไปบนไหล่กว้างเมื่ออีกคนสอดลำแขนเข้าที่เอวเล็กแล้วพาร่างกายให้ลอยสูงขึ้นจากพื้นบ้าน



น้องชายข้างบ้านชักถูกชะตาพี่ชายคนดีแล้วสิ . . .














"คิบอม!!" 





เสียงเล็กๆที่ยังมองไม่เห็นที่มาฉุดร่างสูงที่จมอยู่กับแผ่นงานให้กับมาสนใจโลกภายนอกอีกครั้ง นัยน์ตาคมกวาดมองไปรอบๆตัวแต่ก็ยังไม่เห็นเจ้าของเสียงเอาแต่ใจ มือหนาพับแผ่นงานไว้บนโต๊ะ เพราะรู้ดีว่าถ้าเกิดอีกคนโผล่ออกมาคงไม่สามารถทำงานได้อีก


"คิบอม~ ช่วยทงเฮหน่อย"



รอยยิ้มบางๆถูกจุดขึ้นบนใบหน้าคมที่มักเรียบตึงอยู่เสมอ คิบอมหัวเราะเบาๆก่อนจะลุกเดินไปยังแนวพุ่มไม้ที่เปรียบเสมือนรั้วบ้าน ร่างสูงย่อตัวลงตรงช่องว่างเล็กๆที่เด็กผู้ชายผิวขาวจัดโผล่พ้นออกมาได้เพียงครึ่งตัว

"ให้ช่วยอะไรล่ะ" รู้สึกขำขันไม่น้อยที่เจ้าตัวดีทำหน้ายุ่งตีคิ้วขมวดใส่ ทงเฮพยายามขยับตัวออกมาจากช่องทางประจำของตนแต่ทำยังไงก็ไม่สามารถหลุดออกมาได้อย่างทุกที

"ก็ขาทงเฮมันติดอ่ะ" ว่าพลางดึงขาตัวเองที่เหมือนจะเกาะเกี่ยวเข้ากับกิ่งไม้อ่อนโดยที่มือทั้งสองไขว่คว้าพี่ชายตัวโตให้ช่วยตนอีกแรง

"แล้วทำไมไม่เดินมาดีๆ" ดุเข้าไปอีกหนึ่งทีแต่ก็ยอมช่วยดึงเถาไม้ที่พันข้อเท้าเล็กออก คิบอมพาเจ้าตัวเล็กออกมาจากช่องทางสัญจรประจำพร้อมกับอุ้มร่างน้อยขึ้นมามองดุๆ

"ดุทงเฮเหรอ! นี่แน่ะ!" มือเล็กตีลงบนใบหน้าคมพร้อมกับหัวเราะเสียงใสไม่ได้เกรงกลัวต่อน้ำเสียงเข้มๆแม้แต่น้อย ยังไงซะคิบอมก็ไม่กล้าดุทงเฮหรอก! 

คิบอมวางคนตัวเล็กในเสื้อผ้ามอมแมมไว้บนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม แล้วตัวเองก็กลับมานั่งที่เดิมมองใบหน้าหวานจอมวุ่นวายดุๆ


ต้องทำให้หลาบจำบ้าง ถ้าโตขึ้นด้วยนิสัยเอาแต่ใจแบบนี้คงแย่กันทั้งบ้าน!


"คราวหลังต้องเดินมาทางประตูนะรู้มั้ย เดี๋ยวพี่คิบอมไปเปิดให้" ร่างสูงเปรยออกมาเบาๆ อยากจะดุอย่างที่ใจคิดแต่พอมองใบหน้าขาวที่จ้องกลับมาอย่างเด็กยังไม่รู้เรื่องอะไรดีพอแล้ว คิบอมจึงพูดได้เพียงเท่านั้น

"ไม่เอา!"

"ทงเฮ.."

"ไม่เอาพี่!! คิบอมไม่ใช่พี่ ทงเฮไม่มีพี่ คิบอมเป็นคิบอมเฉยๆ ไม่ใช่พี่คิบอม! ทงเฮโกรธคิบอมแล้ว คิบอมใจร้าย!!"

  จบประโยคแล้วกลีบปากแดงก็เม้มเข้าหากันแน่น ทงเฮมองคิบอมตาแดงก่อนจะหันหน้าไปอีกทาง ก็บอกตั้งแต่วันแรกแล้วว่าเป็นเพื่อนกัน คิบอมเป็นเพื่อนทงเฮนะ ทงเฮไม่ได้อยากมีพี่ ทงเฮอยากมีเพื่อนต่างหาก... คิบอมใจร้าย ไม่ยอมเป็นเพื่อนกับทงเฮ

"ทงเฮ.. ทงเฮอา~"

เกิดมายังไม่เคยง้อใคร แม้แต่บรรดาผู้หญิงในสต็อกที่ล้วนแล้วแต่ดาหน้าเข้าหาก็ไม่เห็นต้องใส่ใจขนาดนี้ คิบอมส่ายหน้าช้าๆรู้สึกไม่ดีที่ทำให้อีกคนน้ำตารื้น ด้วยความรู้สึกผิดที่ทำให้เจ้าหนูตรงหน้าโกรธเคือง ร่างสูงจึงยอมลุกจากเก้าอี้แล้วก้าวข้ามมาอีกฝั่งแล้วคุกเข่าลงตรงหน้าเก้าอี้ตัวใหญ่ มือหนาจับมือเล็กทั้งสองข้างแกว่งไกวเบาๆ


"ทงเฮ.." คิบอมนิ่งไปเมื่อจู่ๆเด็กน้อยก็ขยับลำแขนเล็กคล้องคอเขา มือหนาลูบกลุ่มผมนิ่มที่ซบอยู่บนไหล่เบาๆ รู้สึกสะเทือนใจไม่น้อยที่ได้ยินน้ำเสียงสั่นๆจากเจ้าของร่างนุ่มนิ่มในอ้อมกอด

"ทงเฮแค่อยากมีเพื่อน... ทงเฮเหงา~" 

คนตัวสูงกระชับอ้อมกอดแน่นพร้อมกับอุ้มคนตัวเล็กขึ้นจากเก้าอี้ มือหนาอีกข้างยังคงลูบกลุ่มผมนิ่มเบาๆ รู้สึกได้ถึงหยดน้ำอุ่นๆที่ไหลผ่านเนื้อผ้าเข้าไปจนถึงผิวกาย

"ครับๆ ตอนนี้เราเป็นเพื่อนกันนะ เดี๋ยวถ้าทงเฮไปโรงเรียน ทงเฮก็มีจะเพื่อนเยอะแยะ อีกหน่อยก็ลืมคิบอมแล้ว" รู้สึกขำขันและเก้อเขินไม่น้อยในคำพูดที่ผู้ชายตัวโตๆอย่างเขานึกหามาปลอบประโลมร่างน้อยในอก แต่มันก็ได้ผลดีไม่น้อยเมื่อทงเฮหยุดสะอื้นไห้ ร่างขาวผ่องขยับยุกยิก ถอนใบหน้าออกจากไหล่กว้าง นัยน์ตาชื้นแฉะมองเพื่อนตัวใหญ่ด้วยแววตาแวววาว ประกายในตาระยิบระยับเสียจนคิบอมอดยิ้มให้ความน่าเอ็นดูไม่ได้


"ที่โรงเรียนมีเพื่อนเยอะจริงๆนะ คิบอมไม่ได้โกหกทงเฮนะ" ดวงตากลมแป๋วจ้องหน้าคนตัวสูงนิ่ง คิบอมเห็นแบบนั้นก็ได้แต่พยักหน้าพลางหัวเราะเบาๆ

"ไม่โกหกอยู่แล้ว เป็นเพื่อนกันเขาไม่โกหกกันนะ ทงเฮรู้หรือเปล่า~" 

"ทงเฮอยากมีเพื่อนเยอะๆ แต่คิบอมจะไปโรงเรียนด้วยมั้ย" คิบอมมองกระจับปากสีแดงสดที่ขยับเจื้อยแจ้วขึ้นลงอย่างเพลินตาก่อนจะส่ายหน้าช้าๆเป็นคำตอบ

"โอ๋ๆ คิบอมไม่ต้องเสียใจนะ ถึงทงเฮจะมีเพื่อนเยอะๆ แต่ทงเฮสัญญา จะไม่ลืมคิบอมแน่นอน!" มือเล็กทั้งสองข้างตะปบลงบนแก้มอูมของคนตัวสูงพร้อมกับบีบมันเบาๆ คิบอมได้แต่หัวเราะเพราะเมื่อครู่เป็นเขาไม่ใช่เหรอที่ต้องปลุกปลอบไม่ให้ทงเฮร้องไห้ แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นตัวเขาซะได้ที่กำลังถูกเด็กปลอบ 




แต่คิดไปคิดมามันก็... 'น่ารัก' ดีเหมือนกันนะ!!

TBC...

----------

ฝากติดตามพี่คิบอมและน้องทงเฮด้วยนะ คึคึ
หวังว่าจะมีคนอ่านบ้างน้า ขอบคุณมากค่ะ~