ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ★ Chapter - 03
Deceive ,,, 03 ~*
"ทำงานชดใช้... ปลดหนี้เท่ากับความเสียหายที่น้องนายทำให้กับโรงแรมของฉัน"
ร่างเล็กนิ่งไปทันทีที่เสียงทุ้มหยุดลงที่ประโยคนั้น ใบหน้าหวานที่เบนไปอีกทางเมื่อยามที่อีกคนโน้มใบหน้าเข้าหาเคลื่อนกลับมายังทิศทางเดิม ทงเฮช้อนนัยน์ตาสุกใสขึ้นมองคนที่รั้งเอวเขาเอาไว้อย่างแน่นหนาก่อนจะใช้มือเล็กทั้งสองข้างผลักคนตัวสูงให้พ้นตัว
"ฉันจะไว้ใจคุณได้ยังไง" นัยน์ตาสีน้ำตาลสวยยังคงทอดมองไปยังคนตรงหน้าที่เพียงแค่ยักไหล่กลับมาเบาๆ จะให้ทงเฮไว้ใจคนแปลกหน้าที่ตั้งหน้าตั้งตาจะเอาเปรียบเขาอยู่ทุกขณะได้อย่างไร
"หน้าฉันมันไม่น่าไว้ใจขนาดนั้นเลยเหรอ"
"ใช่!" ทงเฮต่อคำตอบรับในใจไปอีกยืดยาว ถ้าอย่างคนตรงหน้าไว้ใจได้โลกใบนี้คงไม่มีคนหลอกลวง ใบหน้าหวานหวานเบือนไปอีกทางเมื่อคนตัวสูงดูท่าจะไม่ค่อยพอใจกับคำตอบนั้นเท่าไรนักจึงได้ชักสีหน้าและขยับเข้าใกล้ทงเฮอีกแล้ว
อย่างนี้จะให้เขาไว้ใจได้อย่างไร...
"นี่คุณ!" ตวาดออกไปอย่างเหลืออดเมื่อเห็นว่าอีกคนไม่มีทีท่าจะเจรจากันอย่างสันติเลย ทงเฮอยากจะไปให้พ้นจากคนตรงหน้าเสียเดี๋ยวนี้เลย ถ้าไม่ติดว่าคนตัวสูงอาจจะไปดำเนินคดีฟ้องร้องน้องชายของเขาได้ในภายหลัง
"เอาเป็นว่าเรามาทำสัญญากัน ฉันไม่ใช่คนกลับกลอกอย่างที่นายเข้าใจหรอกนะ ถ้านายตกลงรับข้อเสนอของฉัน ฉันจะให้เลขาทำสัญญาระหว่างเราเป็นลายลักษณ์อักษร"
ทงเฮนิ่งฟังคนตัวสูงพูด หัวสมองนิ่งคิดประมวลผลถึงข้อดีข้อเสียของสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นตรงหน้า กลีบปากอิ่มเม้มแน่น นัยน์ตากลมเหม่อมองไปข้างหน้าอย่างคนกำลังใช้ความคิด คิบอมมองใบหน้าหวานของคนตัวเล็กตรงหน้าที่กำลังครุ่นคิดด้วยความสับสนด้วยรอยยิ้มบางๆ ก่อนจะปั้นหน้าให้เป็นปกติเมื่อลูกปัดสีน้ำตาลเคลื่อนกลับมาพร้อมกับกลีบปากอิ่มที่ขยับขึ้นเป็นคำตอบ
"ตกลง.. ฉันจะทำงานให้คุณเท่ากับที่ฮยอกแจทำความเสียหายให้กับโรงแรมของคุณ" อย่างน้อยการตัดสินใจแบบนี้ก็ช่วยทำให้ฮยอกแจหลุดพ้นข้อหาที่คนตัวสูงพร้อมที่จะยัดเยียดให้กับน้องชายของเขาได้ทุกเมื่อ
"เป็นอันเสร็จสิ้นการเจรจา~" คิบอมปรบมือเบาๆพร้อมกับระบายยิ้มให้กับคนตรงหน้าที่เบือนหน้าหนีทันทีที่อีกคนพูดจบ
"เสร็จธุระแล้วฉันขอตัว" ว่าพลางขยับกายให้พ้นไปจากบ้านหลังใหญ่ แต่ยังไม่ทันได้ก้าวไปไกลอย่างที่ใจคิดข้อมือเล็กก็โดนอีกคนฉุดรั้งเอาไว้เสียก่อน
"รู้แล้วเหรอว่าต้องทำงานที่ไหน" ร่างสูงเอ่ยถามคนตัวเล็กที่ดูเหมือนจะลืมคิดถึงสถานที่ทำงานไปแล้ว
"ที่ไหนล่ะ.. อ้อ~ เริ่มงานวันไหนด้วย" ทงเฮบิดแขนให้ข้อมือเล็กหลุดพ้นจากสัมผัสอบอุ่นที่ลิดรอนอิสรภาพเขาไปได้หลายครั้งแล้ว และถ้าหากคราวนี้คิบอมไม่ได้ตั้งใจจะให้มันหลุดมันก็คงไม่ได้หลุดรอดไปได้ง่ายๆเช่นนี้ ร่างสูงแต้มยิ้มอย่างพอใจที่เห็นอีกคนถามคำถามนั้นก่อนจะหลุดคำตอบออกมาด้วยความเบิกบานใจ
"โรงแรมฉันที่พูซาน.. เตรียมตัวให้พร้อมล่ะเราจะออกเดินทางกันพรุ่งนี้~"
-:- Deceive -:-
ร่างสูงโปร่งใช้มือปิดปากหาวก่อนจะฟุบลงไปบนโต๊ะนักเรียนทันทีที่อาจารย์ประจำวิชาในคาบบ่ายวิชาแรกเดินออกจากห้องไป เปลือกตาหนาปิดลงเพื่อหวังจะพักผ่อนสายตา เนื่องจากเมื่อคืนคยูฮยอนเกือบจะไม่ได้นอนแม้แต่งีบเดียวและสาเหตุมันก็มาจาก...
"ทำอะไรน่ะ!"
เปลือกตาคมเปิดขึ้นทันทีพร้อมกับปัดมือออกไปยังคนตรงหน้า สาเหตุที่คยูฮยอนหลับตาได้ไม่ถึงหนึ่งนาทีก็เพราะว่าเสียงชัตเตอร์ที่ดังขึ้นข้างหู มือเรียวเอื้อมคว้ากล้องโพลาลอยด์สีชมพูจากคนข้างกายที่กำลังหยิบเอากระดาษสีขาวแผ่นเล็กๆออกมาสั่นด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มแต่ก็ไม่สามารถฉุดกระชากมาได้
"เดี๋ยวสิ~ มันยังไม่ชัดเลย" น้ำเสียงหวานตอบรับคนตัวสูงที่กำลังตีคิ้วมุ่นให้ตัวเองพลางก้มมองแผ่นรูปในมือด้วยรอยยิ้มจางๆ
"ฉันไม่ได้จะดูสักหน่อย.. ใครอนุญาตให้นายถ่ายรูปฉัน" คยูฮยอนเปลี่ยนมานั่งตัวตรงมองเพื่อนร่วมชั้นคนใหม่ที่ใช้นัยน์ตากลมโตดูไร้เดียงสานั้นจับจ้องมาที่เขาเช่นกัน แต่อย่าหวังเลยว่าเขาจะตกหลุมพลางลูกแก้ววาววับคู่นั้น
"ไม่อยากดูหรอกเหรอ.. งั้นฉันเก็บไว้ดูเองก็ได้" ซองมินคลี่ยิ้มน้อยๆพร้อมกับก้มเก็บรูปใบเล็กลงในกระเป๋าสตางค์ ท่าทางที่ไม่เดือดเนื้อร้อนใจอะไรกับการกระทำที่เป็นการล่วงล้ำพื้นที่ส่วนตัวของเขาเลยสักนิด
"โธ่เว้ย!!" ทั้งชั้นเรียนหันกลับมายังจุดเดียวเมื่อคยูฮยอนลุกขึ้นจากเก้าอี้และด้วยแรงกระแทกที่มีมากจึงทำให้เก้าอี้ที่เขานั่งอยู่หงายลงไปกระทบกับพื้น เพื่อนร่วมชั้นคนอื่นไม่กล้าเปิดปากได้แต่จ้องมองภาพเหตุกาณ์ข้างหน้าอย่างลุ้นระทึก คยูฮยอนมองคนด้านข้างเล็กน้อยก่อนจะคว้ากระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องเรียนไปทันที
ซองมินระบายยิ้มน้อยๆเมื่อแผ่นหลังกว้างหายลับไปจากประตูห้องเรียนก่อนจะลุกจากเก้าอี้ของตัวเองบ้าง โดยไม่ลืมคว้ากระเป๋าสีชมพูอ่อนขึ้นมาด้วย แต่ก่อนที่จะก้าวขาตามคนตัวสูงไปใบหน้าน่ารักกลับหันไปหาเพื่อนร่วมชั้นที่นั่งถัดออกไปพร้อมกับพูดเสียงดังฟังชัดให้ได้ยินกันทั่วทั้งห้องเรียน
"คราวหลังนายอย่าแอบมองเรานะ.. รู้หรือเปล่าว่ามันทำให้คยูฮยอนโมโห~"
ร่างสูงเหวี่ยงกระเป๋าเป้ออกนอกรั้วโรงเรียนก่อนจะค่อยๆขยับกายขึ้นปีนป่ายกำแพงเก่าๆในบริเวณหลังโรงเรียนที่ในตอนนี้เงียบสงบเพราะยังคงเป็นเวลาศึกษาเล่าเรียนของนักเรียนไฮสคูลอย่างเขา
"โอ้ย!"
เสียงทุ้มหลุดร้องออกมาเมื่อหยั่งเท้าถึงพื้น คยูฮยอนเอามือคลำหัวบริเวณที่ถูกของหนักกระแทกเข้าไป แล้วนัยน์ตาคมก็พบว่ามันคือกระเป๋าสีชมพูอ่อนๆที่ถูกขว้างออกมาจากจุดที่เขาเคยยืนอยู่
"อ่า~ สูงเหมือนกันแฮะ" ร่างอวบปัดเม็ดฝุ่นที่เกาะอยู่บนกางเกงนักเรียนทันทีที่เท้าทั้งสองข้างเหยียบลงพื้น คยูฮยอนมองคนที่กระโดดตามเขาลงมาด้วยสายตาเรียบเฉยก่อนจะหันหน้ากลับทางเก่าและเดินต่อไปยังเป้าหมายที่กำหนดเอาไว้แต่แรก ซองมินมองแผ่นหลังกว้างก่อนจะยักไหล่แล้วก้าวต่อไปยังกระเป๋าที่นอนแอ้งแม้งอยู่ข้างทาง รีบเก็บมันขึ้นมาเพื่อก้าวตามหลังคนที่เดินนำไปไกลแล้ว
ไม่มีบทสนทานาใดๆระหว่างคนทั้งคู่อีกเลย คนเดินนำไม่ได้หันกลับมามองคนที่เอาแต่ขยับเท้าไปในทิศทางเดียวกันตลอดเวลา คนเดินตามหลังเองก็ไม่ได้สนใจจะร้องเรียกให้เจ้าของแผ่นหลังนั้นหันกลับมาสนใจตนเหมือนกัน ซองมินเพียงแค่มองและเดินตามโดยไม่คิดจะเรียกให้อีกคนหันกลับมามอง
"อ๊ะ!!~" เสียงร้องจากคนที่กำลังก้าวตามร่างสูงโปร่งหลุดอุทานออกมาเมื่อร่างทั้งร่างชนเข้ากับแผ่นอกของคนที่เดินตัดระหว่างซองมินและคยูฮยอน คนตัวสูงไม่ได้หันกลับมามองเจ้าของเสียงร้องนั้นแม้แต่น้อย คยูฮยอนเลี้ยวเข้ามุมอับของตึกแถวไปแล้วปล่อยให้ซองมินเผชิญหน้ากับชายร่างสูงใหญ่ที่ดูท่าจะไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไรนัก
"ไม่คิดจะขอโทษกันเลยเหรอวะ!"
เสียงเข้มสมร่างใหญ่โตหลุดออกมาจากคนตรงหน้าเมื่อซองมินไม่มีทีท่าจะต่อบทสนทนาใดๆ ร่างที่ดูน่าทะนุถนอมถูกอีกคนฉุดรั้งเอาไว้เมื่อกำลังจะก้าวตามคนที่หายลับไป
"ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย" ซองมินเอ่ยเสียงเรียบ ดวงตากลมใสฉายแววเหย่อหยิ่งและไม่มีท่าทีเกรงกลัวการคุกคามจากร่างใหญ่เลย
"งั้นเหรอ.."
"เอามือของแกออกไปนะ!" ถึงแม้ว่าจะพยายามทำเป็นเข้มแข็งมากเท่าไรแต่ภายในใจก็อดหวาดกลัวไม่ได้ ซองมินพยายามแกะข้อมือขาวให้หลุดจากการกอบกุมของคนตัวใหญกว่ามาก ใบหน้าเชิดมองอย่างกราดเกรี้ยว นัยน์ตาสุกใสคู่นั้นไม่ได้เบนหลบอีกคนเลยแม้แต่น้อย
"โอ้ย!! ไอ้เด็กบ้า"
"จะท้าทายมันอีกนานมั้ย วิ่งเร็วเข้า!"
ชั่ววินาทีเดียวที่ข้อมือเล็กหลุดจากสัมผัสหยาบกร้าน กลับถูกแทนที่ด้วยสัมผัสอุ่นๆที่ทำให้รู้สึกปลอดภัย ซองมินไม่ทันได้ตัดสินใจทำอย่างอื่น ในเมื่อคนที่เอาไม้หน้าสามฟาดร่างใหญ่ให้ล้มลงไปสั่งให้วิ่งซองมินก็ต้องวิ่ง
วิ่งไปพร้อมกับคยูฮยอน...
TBC.~
Talk~
เอาเป็นว่ามาแบบสั้นๆแต่ถี่ๆ?แ้ล้วกันเนอะ!!
ก๊ากกกกกก หวังว่าจิถูกใจคนอ่านบ้างนคะ
ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์ทุกๆคอมเมนต์น้า : )
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น