บังเอิญรัก นางฟ้าตัวดี

ลำดับตอนที่ #1 : ซวยแสนซวย

“คอลนี่ ตอนนี้ก็ได้เวลาแล้วนะ  เจ้าต้องไปทำตามหน้าที่ของเจ้าแล้ว เจ้าคงรู้ดีนะ” ท่านคาเรียพูดขึ้นด้วยเสียงอันทรงอํานาจ  โธ่ๆๆ  ฉันต้องจากสวรรค์ไปแล้วเหรอเนี่ย  ฮือๆๆ TOT

บ้านเกิดฉันเลยนะ  เศร้าที่ซู้ดดดดดดดดด

“คอลนี่  เจ้าบ้าหรือเปล่าน่ะ  น้ำหูน้ำตาไหลพราก ทุเรศจริงๆเลยนะ เจ้าอย่ากินเข้าไปเชียวนะ”

อ๊ากกกก ก็มันเศร้าแสนจะเศร้านี่นา ฮือๆ  ท่านเซเจียด่าฉันใหญ่เลยอ่ะ  เซ็งๆ

“ข้ารู้ค่ะ  แต่มันเศร้านี่คะท่าน มันเศร้ามากๆเลยนะคะ”ฉันร้องห่มร้องไห้ ขี้หูขี้ไหลหมด

“พอๆ เจ้าเลิกร้องได้แล้ว”  ปิ๊ง!  ทันทีที่เสียงนั้นสิ้นสุดลง  น้ำหูน้ำตาฉันก็หยุดไหล  หน้าตากลับมาดูเหมือนนางฟ้าขึ้นมาทันที

“เจ้าต้องลงไปทำตามหน้าที่ของเจ้านะ เวลานี้ เจ้าต้องลงไปช่วยเขาไปช่วยคู่บัดดี้ของเจ้าซะ

เอาล่ะๆ  เจ้าไปได้แล้ว”ฉันทำความเคารพแล้วเดินไปยังทางเชื่อมต่อที่จะลงไปยังโลกมนุษย์

นั่นก็คือ  แถ่น แทน แท้น......สายรุ้งไงจ๊ะ หุหุ  มันน่าหนุกหนานจริงๆเล้ย

ฉันค่อยๆแตะทีนลงไปบนสายรุ้ง ว้ากกกกกก  ฉันกลัวที่สุดเลย มันจะทำฉันตกไหมเนี่ย

ค่อยๆเดินนะ  เดินช้าๆ  เอ๊ะ  ทำไมมันดูเลือนลางจังเลยนะทางข้างหน้าเนี่ย  ฉันไม่อยากเดินต่อแล้วอ่ะ  กลัวเจ็บ ฉันยิ่งเป็นนางฟ้าบ้าๆบอๆ เฉิ่มอยู่ด้วยสิ  อะจิ๋ย!  ตายละหว่า  ตายๆ

ไอสายรุ้งบ้าอย่าพึ่งหายนะๆ  อ๊ากกกกกกกกกก  อย่าพึ่งหายไงเล่า!!!!

“กรี๊ดดดดดดดดดด” ฉันแหกปากกรี๊ดแปดหลอดทันทีที่สายรุ้งสายไป

“โอ๊ยยยยยย” ฉันร้องด้วยความเจ็บปวด ก้นจูบกับพื้นเลยฉัน

“เฮ้ย!!!  ลูกเห็บเหรอนั่น”  ลูกเห็บบ้าบ้านแกเซ่    โฮๆๆ  เจ็บชิบเลยฉัน

“ไปไกลๆเลยไป  อย่ามายุ่งกับฉัน!!”สิ้นเสียงที่ฉันตะโกนไป คนที่มุงดูก็แยกๆกันออกไปตามทางของแต่ละคน  งงอะดิ  ฮ่าๆๆๆ  เอ แล้วทำไมฉันพูดภาษาเกาหลีได้ล่ะ แล้วทำไมฟังออกด้วย

โฮะๆๆ  ช่างมันเถอะ  ฉันเก่งก็งี้แหละนะ คิกๆ

“ยัยนี่เป็นใคร ดูแต่งตัวเข้าสิ อย่างกะคนบ้า”  ไอ้ผู้ชายเฮงซวยเอ๊ย  เดี๋ยวปั๊ดด บังอาจจริงเลย

มาดูถูกชุดนางฟ้าอย่างฉัน  แบบนี้ต้องโดนดีซะหน่อย  ฮ่าๆๆ

“เฮ้ย! “ หุหุๆ  สมน้ำหน้า  เกงหลุดเลย แหม่ๆสีสวยจังเลย ฮิๆๆ  หนุกโว้ยยยยยยย

เออ  ว่าแต่ นี่มันส่วนไหนของโลกวะเนี่ย

“เอ่อ...เธอโอเคนะ?” หญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกับฉันถาม  เธอน่ารักชะมัดเลย

“อือ  ไม่เป็นไหร่มากหรอก เอ่อ..ที่นี่ที่ไหนเหรอ?”ฉันถามเธออย่างเป็นมิตร

“หา?ก็โซลไง กรุงโซลน่ะจ้ะ อ๊ะ ฉันไปก่อนนะ”

“อ้าว เดี๋ยวสิ”โธ่เว้ย  ไม่ทันซะแระ จะรีบไปไหนไม่รู้ บ้านไม่หนีเธอหรอกน่า  อะโด่

“แล้วฉันจะไปยังไงต่อฟะเนี่ย ใครก็ได้บอกช้านนนนนทีสิ” เงียบ....จะมองทำไมนักหนา

“หน้าตาก็ดีเนอะ  แต่เหมือนคนบ้าเลย” เฮ้อ  เหนื่อยใจจริงๆเลยฉัน แล้วจะทำยังต่อไปดีล่ะเนี่ยฮะ

เซ็งเจงๆเลย  ให้มันได้แบบนี้สิ ฉันเดินตามทางไปมั่วๆไปเรื่อย จนเวลาผ่านไปจนพระอาทิตย์ตกดิน

เย็นแล้วอ่ะ ขอร้องเน้อ สายรุ้งจ๋าๆ พาฉันไปหาเขาที่ฉันต้องทำหน้าที่หน่อยสิ ขอร้องงงง

เฮ๊ยๆๆๆ  นั่นๆๆ สายรุ้งมาแย้ว  ฮิๆ ฉันรอดแล้ว กว่าจะมาทำเอาขาลากเลยนะยะ

“พาฉันไปหาหมอนั่นอ่ะ เร็วๆนะจ้ะ” สายรุ้งทำเหมือนจะตอบรับแล้วพาฉันไปทันที

กรี๊ดดดดดดด  ฉันจะบ้าตาย อะไรมันจะเร็วปานนี้เนี่ย ฉันจะอ้วกแล้ว  ถ้าอ้วกใส่หัวคนจะว่าไง

“ขอร้องๆ  ช้าลงหน่อยก็ได้นะ อ้าวถึงแล้วนี่” ถึงแล้วๆๆ  คราวนี้ฉันก็ค่อยๆเดินอีกตามเคยลงไปช้าๆ

ช้าๆ  เอ๊ะๆ  เอาอีกแล้วมันจางอีกแล้วเจ้าค่ะ  อย่าพึ่งเซ่ๆ รอก่อนๆ ฉันไม่อยากเป็นคนบ้าในสายตาคนพวกนั้นอีกนะเฟ้ยย โอ๊ยๆ อย่าพึ่งสิเว้ย

“กรี๊ดดดด  ม่ายยยน้า” ปึง!!!!

“โอ๊ยยยย  ทำไมต้องเป็นอย่างนี้ทุกทีเลยวะ”

เจ็บก้นเว้ยๆ เจ็บๆ ก้นฉันช้ำหมดแล้วนะเฟ้ยยยย  ก้นอันแสนสวยของฉัน อุตส่าห์รักษาเป็นอย่างดีเลยนะเนี่ย ดั๊นๆมาซวยแบบนี้อีก

“เฮ้ย!!!!  ตัวเงินตัวทองอะไรเนี่ย”หญิงสาวคนนึงเดินออกมาจากบ้าน ดูพูดเข้า เปรียบซะ ได้ใจเลย

“เธอเป็นใคร มาจากไหน แล้ว..”

“อย่าพึ่งถามได้ไหมเนี่ย ช่วยฉันก่อนเถอะ”เธอรีบเดินมาช่วยพยุงฉันแล้วพาฉันเข้าไปในบ้าน

บ้านท่าจะรวย ขอบคุณค่ะๆท่านคาเรียที่ส่งมาที่บ้านรวยๆแบบนี้  โฮะๆ นางฟ้าสวยๆอย่างฉันก็ต้องลงมาที่บ้านรวยๆอยู่แล้ว แต่บ้านเงียบจังแฮะ

“นี่พี่ เอ๊ะ นั่นใครน่ะ เพื่อนพี่เหรอ น่ารักดีนะ”อ๊ะ  นั่นไง ไอ้นี่แหละ คนนี้เลย ไอ้หน้าหล่อเนี่ยแหละ

“ไม่ใช่เพื่อนฉันยะ ไอ้เด็กบ้า”เธอหันไปด่าน้องชายตัวเอง อืม สวยจัง แต่สู้ฉันไม่ได้หรอก ฮ่าๆๆ

“เอาล่ะ  ถ้าเกิดฟังแล้วก็อย่างง แล้วก็ต้องเก็บไว้เป็นความลับ เฉพาะเราสามคนเท่านั้น โอเค้”

“โอเค/ยัยบ้า” คนนึงตกลงอีกคนด่า หน็อย ไอ้หัวทองเอ๊ย

“นายฟังอย่างเดียวได้มะ” ปิ๊ง! หมอนั้นทำหน้าตกใจ เพราะพูดออกมาแล้วไม่มีเสียง คิกๆ

“ฟังฉันอย่างเดียวเป็นพอ คือว่า..ฉันชื่อคอลนี่เป็นนางฟ้าหรือทูตสวรรค์ ลงมาทำหน้าที่ก็คือ

ฉันเป็นคู่บัดดี้กับนาย ฉันจะช่วยนายทุกอย่าง อยากได้อะไรก็บอก แค่นี้ เข้าใจไหม?”

สองพี่น้องหันหน้าเข้าหากันแล้วหันมามองฉันอีกที

“อะอืม  ใจแล้วๆ คอลนี่ เธอเปิดปากน้องฉันได้แล้วล่ะ”  ปิ๊ง

“เธอบ้าหรือเปล่า ฉันไม่เชื่อเธอหรอก ยัยบ้า อย่ามาหลอกพวกเราเลย พี่โบจีก็ไปหลงเชื่อเค้านะ”

“งั้นคอลนี่ เธอตามฉันมาเลยนะ ฉันมีอะไรเยอะแยะเลยที่อยากได้อ่ะ ฮิๆๆ” เฮ้อ ฉันมาช่วยนายนี่นะ ไม่ได้มาช่วยพี่ซะหน่อย แต่ช่างมันเถอะ ฉันเดินตามขึ้นบันไดไปส่วนตานั่นก็เดินตามฉันขึ้นมา

“นี่ห้องฉันเอง อ่ะ อันที่ฉันวงไว้อ่ะ  อยากได้มากๆเลย แต่ไม่อยากเสียเงินอ่ะ ฮ่าๆๆ”พี่ยื่นกระดาษมาให้ฉัน พระเจ้า เยอะจัง กี่อย่างเนี่ย?

“สิบอย่างเองนะ โชคดีจังที่เจอเธอน่ะ คอลนี่” เอาใจพี่แกหน่อยละกัน

ปิ๊ง ปิ๊ง ๆๆๆๆ  ครบแล้ว

“ว้าวๆๆ  ขอบใจมากมายเลยจ้า ฉันรักเธอที่สุดเลย นางฟ้าที่สวยที่สุดคือเธอ คอลนี่จ๋า”

พี่แกกระโดดกอดคอฉัน  ฮ่าๆๆ ไม่ถือสาค่ะๆ หุหุ

“เธอทำได้ยังไงน่ะ” มันจะอะไรนักหนาฟะ ไอ้นี่หนิ  ถามมากจริงๆ

“โธ่เฟ้ย! ก็บอกแล้วไงว่าฉันเป็นนางฟ้า”

“อ้าวเหรอ ฉันนึกว่าเธอเป็นสัตว์นรกซะอีกนะ ฮ่าๆๆ” หมอนั้นหัวเหราะเสียงดัง

“ขอบอกไว้เลยนะ..ว่าอย่าเอาฉันไปเทียบกับพวกนั้น ฉันไม่ชอบ เออใช่ พวกเธอพาฉันไปเที่ยวหน่อยดิ นะนะนะ”ฉันอ้อนทั้งสองคน แต่ดูเหมือนกับว่าพี่โบจีจะไม่สนใจเพราะตอนนี้กำลังนั่งดูของที่ฉันเสกมาให้อยู่

“ไปสิ พี่โบจี เดี๋ยวฉันพายัยนี่ไปเปิดหูเปิดตาก่อนนะ”พี่โบจีหันหน้าพยักหน้าอย่างไม่ค่อยสนใจ

สมนึกบุณคุณหน่อยสิ

“นายจะพาฉันไปไหนเหรอ”ฉันถามขึ้น ขณะที่กำลังจะเดินออกจากประตูบ้าน

“เรียกชื่กฉันสิ ฉันชื่อคิมแดซอง แดซองๆ” ตานี่ชื่อไปที่ปากของตัวเอง  หล่อจัง แหะๆ

ทั้งขาว สูง ตาคมสีน้ำตาลอ่อน จมูกโด่งเป็นสัน ปากก็...ชมพูน่าจูบจริงๆ  ต๊ายตาย ฉันคิดอะไร

น่าเกลียดจริงๆเลย เสียภาพพจน์ฉบับนางฟ้าหมด เรานี่จริงๆเลย

“ว่าแต่...เธอจะออกไปทั้งชุดบ้าอะไรนี่เหรอ ฉันไม่เดินกับเธอนะ”แดซองเบ้ปากแล้วหันหลังหนีฉัน

หน็อย มาว่าชุดฉัน ออกจะสวยนะเฟ้ย สวยจะตาย

“งั้นที่นี่เค้าใส่เสื้อผ้าแบบไหนกันเหรอ แบบนี้เหรอ”ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าตัวเองภายในพริบตา แดซองตาค้างหน่อยๆแต่ก็พูดออกมา

“จะบ้า ไม่เอา เปลี่ยนๆ” ปิ๊ง คราวนี้ฉันลอกเลียนแบบเสื้อผ้าของพี่โบจี

“เออ ใส่ชุดนี้แหละ ค่อยเป็นคนหน่อย”แดซองไม่พูดอะไรมากแล้วดึงมือฉันไป

“เดี๋ยวๆ ไปห้างไหนบอกชื่อมาดิ”

“ห้างคาราบาว  ถามทำไม(ฮ่าๆๆ)” ชื่อแปลกดีแท้เลย เอาล่ะ ห้างคาราบาวในโซล คาราบาว

ปิ๊ง!!

“ไปกันยัง” ผู้คนเดินกันมากมาย โฮะๆๆ หวังว่าคงไม่สงสัยฉันกับตานี่นะ

“เฮ้ย!! เธอ หายตัวมาเหรอ”แดซองทำหน้าตาตื่น ฉันพยักหน้าแล้วชวนหมอนี่เดินไปเรื่อยๆ

“นี่นาย พรุ่งนี้ไปโรงเรียนนายด้วยนะ”ฉันพูดขึ้นมาลอยๆ

“เธอจะบ้าเหรอ เธอต้องไปลงทะเบียนอะไรนั่นก่อน อีกอย่างเข้ากลางเทอมแบบนี้น่ะเหรอ”

“น่า มีคนจัดการไว้ให้ฉันแล้ว” ฮะๆๆ  ท่านคาเรียไงจ๊ะ

“งั้นเหรอ ฉันหิวไปหาไรกินกัน”

*******************************************************
เม้นท์ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ^O^ แหะๆๆ