คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 5 :: Eunhyuk x Donghae*
Chapter 5 ::
ณ คณะวิศวกรรมศาสตร์
“อ่าวทงเฮ มาหาพี่มีอะไรครับ^^” ยุนโฮที่วุ่นอยู่กับระบบวงจรไฟฟ้าหน้าคณะ เดินออกมาถามด้วยสีหน้ายิ้มๆ
“คือว่า ผมว่าผมต้องลืมหนังสือไว้บนรถของยุนโฮฮยองแน่ๆเลยน่ะครับ เพราะมันหายไปเล่มนึง” ทงเฮเองก็พูดด้วยสีหน้าปกติ ในแววตาบอกได้เลยว่า ไม่มีอ่อย ไม่ได้เจตนาหรือข้ออ้างที่จะมาหาเขา แววตาแห่งความมุ่งมั่น ใสซื่อ จริงจัง ทำให้ยุนโฮรู้สึกสนใจคนตรงหน้าเข้าไปอีก เพราะส่วนใหญ่ไม่ว่าหญิงหรือชาย มักจะมีสายตาที่ยั่วยวนใส่เขาเสมอ จนเขารู้สึกเอียน
“ได้ครับ เดี๋ยวพี่ไปหยิบให้ ตามมาสิทงเฮ”
“ทงเฮฮฮฮ!!!!!!!!!!!!!~~~~~~~~~~” เสียงอันแสนจะคุ้นเคยเอ่ยเรียกไว้ คนที่ถูกเรียกหันควั่บไปทางต้นเสียงทันที
“ฮยอกแจ นายมาทำอะไรที่นี่” ทงเฮถามเพื่อนสนิทด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส
“มาตามนายน่ะสิ!” ฮยอกแจตอบก่อนจะหันไปมองค้อนรุ่นพี่ตรงหน้า พลางหายใจแฮกๆ เนื่องจากใส่เกียร์หมามาเป็นระยะทางโคตรยาวไกลล
“เราแค่มาเอาหนังสือที่ทำตกไว้ในรถยุนโฮฮยองเอง” คำตอบของทงเฮยิ่งทำให้ฮยอกแจมีน้ำโหมากขึ้นไปอีก
“นี่ตอนเช้ามากับมันหรอ!!!” ฮยอกแจโวยวายแล้วชี้หน้ารุ่นพี่ที่ยืนแสยะยิ้มแบบไม่ให้ทงเฮเห็น
“ก็แล้วทำไมต้องโวยวายเล่า แค่จักยานเราเสีย แล้วยุนโฮฮยองเข้ามาช่วยพอดี เขาเลยอาสามาส่ง” ทงเฮเริ่มมีสีหน้าไม่พอใจ
“ทงเฮจะไปเอาหนังสือไหมครับ” ยุนโฮขัดบทสนทนาดุเดือดนี้ ด้วยสีหน้าเป็นมิตร แต่ยิ่งทำให้ฮยอกแจรู้สึกขยะแขยงขึ้นไปอีก
“แกก็ไปเอามาให้สิ ทำไมต้องให้เพื่อนฉันไปด้วยเล่า!” ฮยอกแจโวยวายใส่
“พอทีฮยอกแจ! เราจะไปเอาหนังสือที่รถยุนโฮฮยอง!”ทงเฮเริ่มขึ้นเสียงแล้วเดินตามยุนโฮไป แต่ทว่า...
“ถ้าทงเฮไป ฉันก็จะไปด้วย!” ฮยอกแจยังคงไม่เลิกรา เพราะเขาไม่อยากให้เหตุการณ์แย่ๆมันมาซ้ำลอยกับคนที่เขารู้จักอีก โดยเฉพาะอีทงเฮแล้ว เขายิ่งไม่ต้องการให้มันเกิดขึ้นเข้าไปใหญ่
“จักรยานยางมันแตก เดี๋ยวพี่ส่งที่บ้านไม๊ครับ” ยุนโฮส่งจักรยานให้
“ไม่ต้องยุ่ง!” ฮยอกแจขัดขึ้นมา
หลังจากที่ทงเฮรับหนังสือ(และจักรายานคู่ใจ)จากยุนโฮมา โดยที่มีฮยอกแจคอยแขวะตลอดทาง พอหลังจากแยกกันไป ทงเฮก็เร่งฝีเท้าตัวเอง ให้เร็วขึ้น ตอนนี้เขาหงุดหงิดฮยอกแจมากพอควร ไม่อยากมีเรื่อง จึงรีบๆจ้ำอ้าวออกมา แต่ฮยอกแจก็ยังคงจ้ำตามไม่ลดละความพยายาม จนในที่สุดก็คว้ามือเล็กๆของทงเฮไว้ทัน แต่ทงเฮก็สบัดออก
โมโหแกอยู่นะไอ้ฮยอกแจ จะตามมาทำม๊ายย!!?? = =
“ทงเฮ! นายไปรู้จักมันได้ไง!” ฮยอกแจเอ่ยถามด้วยสีหน้าไม่พอใจขั้นรุนแรง
“ทำไมต้องบอกนาย นายเป็นอะไรกับเรา เราถึงต้องบอก!” ทงเฮตอนนี้ก็หงุดหงิดไม่แพ้ฮยอกแจเช่นกัน
“ก็เราเป็นเพื่อนสนิทกันไงเล่า! ฉันถึงได้.......... โว้ยยเอาเป็นว่ามันเป็นคนไม่ดี อย่าไปยุ่งกับมัน เข้าใจ๊!?” ทงเฮแอบพอใจในคำตอบของฮยอกแจ จึงลดอารมณ์โกรธลง เขาเคยคิดว่าฮยอกแจจะรำคาญเขา เจอหน้าเขาเป็นต้องเดินหนี ต้องหงุดหงิด แต่ฮยอกแจกลับบอกว่าเขาเป็นเพื่อนสนิท ทำให้ใจเขาชื้นขึ้นไม่น้อย
(อารมณ์เปลี่ยนไวไปไหมทงเฮ??)
“แต่ถึงอย่างนั้น เราก็เป็นเพื่อนสนิทกัน แต่เราไม่ได้เป็นแฟนกัน เราไม่ใช่กันและกัน นายมาห้ามเราไม่ให้รู้จักกับใครได้ยังไง? นายลองบอกเหตุผลมาได้ไหม ว่าห้ามเราไม่ให้ยุ่งกับยุนโฮฮยองทำไม เขาไม่ดีตรงไหน” ทงเฮถามเสียงเรียบ
“....................” ฮยอกแจนิ่ง เขาอยากจะพูดออกไปว่า เขา’เป็นห่วง’ แต่เขาก็พูดไม่ออก เพราะทิฐิมันค้ำคอเขาอยู่
‘เราเป็นเพื่อนสนิทกันไง ฉันถึงได้เป็นห่วงนายน่ะ!’ เขาทำได้แค่พูดในใจ
“เอาเป็นว่ายุนโฮมันไม่ใช่คนดี เรื่องอื่นฉันยังบอกอะไรมากกว่านี้ไม่ได้” ฮยอกแจพูดได้แค่นี้แล้วก็หันหลังเดินจากไป ทงเฮได้แต่มองแผ่นหลังนั้นด้วยความสงสัย แต่ซักพัดฮยอกแจก็หยุดเดิน
“แล้วเย็นนี้น่ะ จริงๆนายกลับกับฉันก็ได้ ฉันเอารถมา เดี๋ยวไปส่ง ห้ามไปกับไอ้เบื๊อกนั่นด้วย” ฮยอกแจพูดทั้งๆที่หันหลัง จบประโยคก็เดินต่อไป ทิ้งให้ทงเฮที่ยืนงง ถึงกับยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
“ทงเฮ! นายเป็นไงบ้าง” ซองมินกับรยออุคที่วิ่งออกมาจากตึกเรียนอย่างบ้าคลั่งเอ่ยถามขึ้นด้วยสีหน้าเป็นห่วง
“เป็นอะไรเรื่อง??” ทงเฮที่อมยิ้มอยู่หันไปถามเพื่อนทั้งสอง
“นายไม่ได้ถูกยุนโฮมันทำอะไรใช่ไหม” รยออุคเสริมอีกคน
“ไม่ๆ นี่ พวกนาย เราอยากรู้เรื่องยุนโฮฮยอง ทำไมพวกนายทุกคนต้องถามแบบนั้นไหงฮยอกแจก็มาดุเราอีก -3-” ทงเฮยิงคำถามดอกแรก ทำเอาเพื่อนทั้ง2ช๊อค เรื่องมันเกิดขึ้นมาได้สักพักใหญ่แล้ว แต่พวกเขายังไม่พร้อมที่จะเล่าตอนนี้ ว่ามันมีที่มาที่ไปอย่างไร
“ไว้ถ้าฮยอกแจมันพร้อม ฉันว่ามันก็คงจะเล่าเองแหละ แต่เป็นไปได้อย่าไปเข้าใกล้คนชื่อยุนโฮเลยนะ” ซองมินพูดด้วยสีหน้าเศร้าๆ ทำให้ทงเฮรู้เข้าใจว่า ฮยอกแจยังไม่พร้อมจะเล่า ทงเฮจึงเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้ซองมินและรยออุคฟัง ทงเฮมีท่าทีหงุดหงิดเล็กน้อย แต่ก็ทำให้ซองมินกับรยออุคขำในท่าทีของเขา
“จะบอกอะไรให้ ที่ฮยอกแจมันตามนายไปน่ะ ฉันเป็นคนบอกมันเอง แต่ไอ้ที่นายเล่ามาว่านายทะเลาะกับมันตะกี้น่ะ ที่มันใช้อารมณ์ เพราะมันเป็นห่วงนายนะทงเฮ^^” ซองมินพูดด้วยสีหน้าประทับใจในการกระทำของฮยอกแจ รยออุคก็ไม่ต่างกัน
“ยังไงนายก็ห่างๆยุนโฮฮยองไว้นะ” รยออุคย้ำ
“อือๆ เราจะพยายามห่างกับเขาไว้นะ” ทงเฮรับฟังคำเตือนของเพื่อนอย่างว่าง่าย ข้างในใจรู้สึกร้อนผ่าว มันวูบๆยังไงบอกไม่ถูก ดีใจ ที่ฮยอกแจเป็นห่วง^^
“เอ้อทงเฮ นายยังไม่มีชมรมสินะ เดี๋ยวฉันกับซองมินจะไปชมรมประสานเสียงแล้วอะ นายอยากเข้าด้วยกันไหม นายมีอะไรสนใจเป็นพิเศษรึเปล่า” รยออุคเสนอเป็นชุด
“เราว่าเราสนใจเรื่องเต้นๆนะ เราชอบอะไรแนวนั้นมากกว่า”ทงเฮตอบแบบเขินๆ
“งั้นพวกเราจะพานายไปส่งเอง”
หลังจากนั้นทั้ง3ก็เดินไปยังชมรมDanceกัน
“1 2 3 4 5 6 7 8!! เอ้า! คนนั้นน่ะ เอาใหม่ซิ ผิดแล้วนั่นน่ะ!!” เสียงของประธานชมรมดังออกมาถึงหน้ายิม
เมื่อทั้ง3เดินมาถึงหน้าประตูโรงยิม ประธานชมรมก็วิ่งเข้าไปหาทันที
“ซองมิน รยออุค มาทำอะไรกันหื๊ม?” ดูใจดีกว่าเมื่อกี๊อีก ทงเฮคิด
“พาเพื่อนมาเข้าชมรมน่ะ นี่ไง อีทงเฮ” ซองมินตอบและแนะนำทงเฮให้กับประธานาชมรม
“อ้อ พี่ชื่อเชวซีวอน เป็นประธานชมรมนะ มาๆ เด็กใหม่ ชื่ออะไรนะ ทงเฮ? โอเคๆ งั้นเรามาเริ่มกันเลย” ซีวอนเดินมาโอบบ่าทงเฮไว้หลวมๆ เพื่อสร้างความสนิทสนมขึ้นอีกขั้นหนึ่ง แล้วพาเข้าไปในดงฝึกซ้อม
“ฝากเพื่อนผมด้วยนะซีวอนฮยอง” รยออุคย้ำกับรุ่นพี่ประธานชมรม ก่อนที่ทั้ง2จะเดินไปยังชมรมของตนบ้าง
เมื่อทงเฮเข้าไปเป็นสมาชิกใหม่ในชมรม ทุกคนก็ต่างพากันจับจ้องเขาเป็นตาเดียว
‘เฮ้ยย! นี่อีทงเฮเด็กใหม่นี่หว่า ตัวจริงน่ารักชิบบ’
‘เฮ้ยย! เอ็ง น่ารักสุโค่ยเลยว่ะ ขาวเวอร์ ชื่ออะไรวะ’
‘อ่าว เมิง ลาวล่ะ ไม่รู้จักอีทงเฮรึไงวะ ป๊อปพอๆกับอีฮยอกแจเลยนะเว้ยย’
‘ตูว่าอีทงเฮน่ารักกว่าว่ะ อีฮยอกแจห้าวไปหน่อย เมิงว่าแมะ’
ทุกคนก็ต่างยิ้มให้ทงเฮอย่างเป็นมิตร ทงเฮยิ้มตอบ หลังจากนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรกับใครอีกเลย พวกที่ละม้ายชายตามองทงเฮ แรกๆก็มองด้วยความหลงไหล หลังๆเริ่มไม่กล้ามอง เมื่อเห็นแววตามุ่งมั่นของทงเฮ เขาตั้งใจกับการซ้อมอย่างมาก จนกลายเป็นทุกคนรู้สึกยกย่องมากกว่าจะเข้าไปจีบ
หลังจากเลิกซ้อม ซีวอนพูดกับทงเฮได้ไม่มาก เพราะดูท่าทงเฮรีบๆ จะไม่รีบได้ไงล่ะ ก็ต้องไปหาฮยอกแจน่ะสิ
ไหนๆฮยอกแจก็บอกว่าจะพาไปส่ง ก็ต้องรีบไปอยู่แล้วว เดี๋ยวจะกลับบ้านไม่ได้ ไม่อยากแบกจักรยานคู่ใจตอนเสียแล้วกลับบ้านT^T
ทงเฮมายืนรอฮยอกแจหน้าคณะ พร้อมกับจักรยานคู่ใจที่ยางแตก แต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววของฮยอกแจ
10นาทีผ่านไป ~~
ครึ่งชั่วโมงผ่นไป~~
1ชั่วโมงผ่านไป~~~
ทงเฮนั่งรออยู่ที่ม้านั่งแต่ไหง ฮยอกแจยังไม่มาซักทีนะ สักพักก็มีรถยนต์คันหรูแสนคุ้นตามาจอดอยู่ตรงหน้าของเขา
กระจกรถถูกเปิด พร้อมสีหน้ายิ้มๆของคนในรถ
“ทงเฮ ให้พี่ไปส่งไหมครับ? ^___^” เมื่อเห็นหน้าของยุนโฮ คำพูดของฮยอกแจก็เข้ามาในหัวทันที
‘เอาเป็นว่ายุนโฮไม่ใช่คนดี’ ประโยคนี้ก้องอยู่ในหัวของทงเฮ
“ไม่รบกวนดีกว่าครับ เดี๋ยวผมกลับกับเพื่อนดีกว่าครับ” ทงเฮปฏิเสธให้เบาบางที่สุด พยายามให้คำที่ห่างเหินที่สุดเท่าที่จะทำได้
“อีฮยอกแจสินะ” ยุนโฮยิ้มเย็นยะเยือก จนอีทงเฮรู้สึกได้
“!!”
“เอาเถอะ กลับบ้านดีๆละกัน พี่ไปล้ะ ไว้เจอกันใหม่นะครับ^^”
“ครับ” ทงเฮตอบรับก่อนจะรถของยุนโฮจะแล่นผ่านไป~
หลังจากนั้นไม่นาน ทงเฮก็หันตามเสียงฝีเท้าที่กำลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ อีฮยอกแจกำลังวิ่งมาหาเขานั่นเอง
“นายไปไหนมาน่ะ ทำไมสภาพถึงเป็นแบบนั้น” ทงเฮถามด้วยสีหน้าประหลาดใจแกมโกรธ(นิดหน่อยที่ฮยอกแจมาช้า)
สภาพของฮยอกแจที่มีเหงื่อท่วมตัว หน้าซีดเนื่องจากวิ่งไม่ได้หยุดด้วยความเร็วหลายแรงม้า
“แฮ่กๆ ๆ คือ...ฉัน.......”
“หายใจให้เสร็จก่อนค่อยพูดสิ จะฟังรู้เรื่องไหมนั่นวันนี้” ทงเฮพูด แล้วค่อยๆลูบหลังกว้างของฮยอกแจที่แลดูจะตายให้ได้เพราะหายใจไม่ทัน
ฮยอกแจไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่ยื่นกล่องพลาสติกกล่องหนึ่งมาตรงหน้าทงเฮ ทงเฮแปลกใจนิดหน่อย แต่ก็รับมา
“อะไรน่ะ” ทงเฮถามด้วยความสงสัย
“กล่อง...กล่องปฐมพยาบาล เอา...เอามาให้ ///” ฮยอกแจเก๊กหน้าวางฟอร์มเชิดหน้าขึ้นนิดๆ แต่ใบหน้าก็เผยให้เห็นรอยแดงๆระเรื่อๆบริเวณแก้มด้านซ้ายและขวา เขินสินะ
“เอามาให้ทำไมอะ” ทงเฮถามด้วยความแปลกใจ
“บอกว่าให้ก็ให้สิ! ปะ ไปกันได้แล้ว” ฮยอกแจออกแนวโวยวายหน่อยๆ แต่หน้าก็ยังไม่หายแดง
ทงเฮหัวเราะหน่อยๆ แล้วก็คว้ามือฮยอกแจก่อนจะดันตัวเองขึ้นแล้วเดินไปกับฮยอกแจ ส่วนมืออีกข้างก็ลากจักรยานคู่ใจที่ยางแตกไปด้วย ฮยอกแจสะดุ้งหน่อยๆที่อยู่ๆมือเล็กๆก็เข้ามาคว้ามือของเขาไป
“จับมือทำไมเนี่ยยยย ///” ฮยอกแจหันมาถามคนตัวเล็กข้างๆ
“ทีตอนเจอกันครั้งแรกนายยังจับมือเราก่อนเลย แล้วเราจับมือฮยอกแจบ้างไม่ได้รึไง” ทงเฮว่าด้วยความซื่อตรง
“เออๆๆ อยากจับก็จับไป” ฮยอกแจะพยายามไม่ใส่ใจเรื่องมือ ตั้งใจจะมุ่งหน้าไปที่รถของตนให้เร็วที่สุด
‘สรุป ตูจะห้ามได้ไม๊เนี่ยยยย T^T’ ฮยอกแจคิดในใจ
แผนการที่ฮยอกแจวางไว้ ก็ล้มเหลวลงไหนพริบตา
เป็นไงบ้างฮะสำหรับตอนที่5
ไรเตอร์ชอบตอนที่5สุดล้ะ
ไม่รู้ทำไม อ่านวนหลายรอบ กว่าจะลง
กลัวพิมพ์ผิดด้วย ตอนนี้ยาวๆ แถมๆ จัดไปป
อยากให้รีดเด้ออ่านสบายๆ :D
รักรีดเด้อทุกคนฮ่า <33
ความคิดเห็น