คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3 :: Eunhyuk x Donghae*
ณ โรงเรียน แทจอน
ซองมินและทงเฮมายืนอยู่หน้าโรงเรียนแห่งนี้ เพราะซองมินขอให้ทงเฮมาเป็นเพื่อน
หลังจากที่ได้ยินเสียงกริ่งดัง เป็นสัญญาณบอกว่าถึงเวลาเลิกเรียนแล้ว นักเรียนทุกคนก็วิ่งกรูกันออกมาหมด จนซองมินและทงเฮแทบจะหลบไม่ทัน หลังจากนั้นไม่นาน ก็มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งเดินออกมา
“ซองมินฮยอง^^” เขาเอ่ยเรียกร่างอวบที่ยืนหลบอยู่หลังเสา เพราะกลัวโดนเหยียบตาย
“คยู วันนี้ฉันจะติวหนังสือให้นายนะ” ซองมินวิ่งเข้าไปหาคนรักของตนโดยไม่ลืมที่จะพาทงเฮเข้าไปด้วย
“ครับ ผมอยากให้ซองมินฮยองติวให้ เห.... นี่ใครน่ะ เพื่อนซองมินฮยองหรอ” คยูฮยอนถามคนรักด้วยความสงสัย
‘หน้าไม่คุ้นเลยแฮะ’ เขาคิด
“ใช่ เพิ่งย้ายมาใหม่ ชื่ออีทงเฮ” ซองมินแนะนำเพื่อนใหม่ของตนให้คนรักรู้จัก ทงเฮทำสีหน้าแปลกใจนิดหน่อย แต่ก็ยิ้มกลับ
“ทงเฮฮยอง น่ารักจัง ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมโจวคยูฮยอน แฟนของซองมินฮยองครับ ^^” คยูฮยอนเหลือบไปเห็นสีหน้าของคนรัก ซึ่งดูหงอยๆไปที่ชมว่าเพื่อนของเขาน่ารัก ก็เลยเสริมท้ายเพื่อสร้างความมั่นใจให้คนรักว่า ‘เป็นแฟนของซองมินฮยองครับ’ ให้คนรักรู้สึกดีขึ้นและมั่นใจในตัวเขาว่า ต่อให้ใครน่ารักกว่า ดีกว่า เลิศเลอกว่า เขาก็จะมีแค่การต่ายน้อยของเขาคนเดียว
“เอ้อ ทงเฮ ไปติวหนังสือที่บ้นฉันด้วยกันนะ เราจะช่วยทงเฮตามงานด้วยไงล่ะ^^” ซองมินเอ่ยชวน
“ขอบใจมากนะ ^____^” ทงเฮรับปากทันที แล้วทั้ง3ก็มุ่งหน้าไปยังบ้านของซองมิน
-ทางด้านอีฮยอกแจ
ระหว่างกลับบ้าน ร่างสูงเอาแต่เหม่อลอยไปไกล เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมในหัวสมองของเขา ถึงมีแต่คำว่า อีทงเฮเต็มไปหมด ไม่ว่าเขาจะทำอะไร อยู่ที่ไหน เขาถอนหายใจแรงๆกับตัวเองอีกครั้ง ขนาดตอนนี้ เขายังคิดเลยว่า อีทงเฮจะทำอะไรอยู่ แล้ว ป่านนี้ถึงบ้านหรือยัง จะหลงทางไหมนะ?
~One love One love~
“ฮัลโหล” ฮยอกแจรับโทรศัพท์ด้วยสีหน้าซังกะตาย
(น้องฮยอกแจถึงบ้านยังครับ?)
“ยังครับ ซีวอนฮยองมีธุระอะไรรึเปล่าครับ” เชวซีวอน รุ่นพี่ที่ชมรมเต้น ที่ฮยอกแจสนิทด้วย
(ไม่มีหรอก พอดีพี่คิดถึง เลยโทรมาหาน่ะ) รุ่นพี่เอ่ยคำหวานชวนเลี่ยน ทำให้ฮยอกแจหน้าเบ้ ถึงจะสนิทกัน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฮยอกแจจะปล่อยให้รุ่นพี่คนนี้มาจีบเขาหรอกนะ เพราะ’เขาไม่ใช่เคะ’
“พอเลยๆ ถ้าฮยองพูดแค่นี้ ผมจะวางแล้วนะ สวัสดีครับ” ฮยอกแจกดตัดสาย แล้วลุกขึ้นเตรียมลงจากรถ
“กลับมาแล้วหรือครับคุณชาย วันนี้เหนื่อยไหมครับ”
“ไม่ครับ ชินดงฮยองไปพักผ่อนเถอะครับ” ถึงแม้ฮยอกแจจะอารมณ์ไม่ดีสักแค่ไหน เขาก็ไม่เคยตะโกนใส่พี่เลี้ยงคนนี้เลย เพราะเขาเป็นเหมือนเพื่อนและพี่ชายในเวลาเดียวกันของเขา ก็ตอนนี้พ่อแม่ของฮยอกแจอยู่ต่างประเทศ ทำงานจนไม่มีเวลาให้ ทำให้ฮยอกแจคิดว่ามีพ่อแม่ก็เหมือนไม่มีล่ะวะ
“คุณชายอยากได้อะไรบอกผมได้นะครับ” พี่เลี้งหนุ่มเอ่ยสีหน้ายิ้มๆก่อนจะปิดประตูบ้านแล้วเดินเข้าบ้านไปเตรียมทำอาหารมื้อค่ำให้กับคุณชายอันเป็นที่รักของเขา
“ไม่อยากได้อะไรแล้วครับ ตอนนี้ผมอยากพักผ่อน ขอตัวขึ้นไปนอนนะครับ อาหารค่ำน่ะฮยองกินไปเลยครับ ผมไม่หิว” ฮยอกแจพูดก่อนจะปิดประตูเข้าห้องไป
ให้ตายสิ จะนอนยังนอนไม่หลับเลย อะไรหลายๆอย่างมันทำให้ฮยอกแจรู้สึกสับสนมาก เริ่มนอนตั้งแต่6โมงเย็น นี่ทุ่มครึ่งแล้ว เขายังไม่มีท่าทีว่าจะหลับเขาทั้งๆที่เขารู้สึกเหนื่อย ไหนๆก็ไหนๆแล้วจึงตัดสินใจลุกขึ้นมา แต่งตัว เป็นเสื้อยืดสีเบส กางเกงขายาวสีดำ รองเท้าผ้าใบ1คู่ แล้วขับรถออกจากบ้านไป โดยเขียนโน๊ตแปะไว้ที่โต๊ะ
‘ชินดงฮยอง
ผมออกไปเดินเล่น สักพักจะกลับครับ
อีฮยอกแจ’
ฮยอกแจเดินออกมาจากที่จอดรถ เก็บกุญแจเข้ากระเป๋าแล้วเดินไปยัง ตลาดXYZ ถ้าคุณคิดว่าเป็นตลาดสดล้ะก็ผิดถนัดเลย เพราะตลาดแห่งนี้หรูหราเหมือนห้างสรรพสินค้าผสมกับเอาท์เล็ตเลยทีเดียว แต่ที่เรียกว่าตลาดเพราะ เดิมที่นี่เคยเป็นตลาดสดมาก่อน
ร่างสูงมองนาฬิกาข้อมือก่อนจะวางแผนว่าจะเดินเล่นในนี้ถึงกี่โมง จากนั้นเขาก็เริ่มเดินตามที่วางแผนไว้ เขาซื้อของทุกสิ่งอย่างที่เขาอยากได้ ขนม เสื้อ กางเกง รองเท้า ฯลฯ จนสบายใจ แล้วนั่งพักที่ม้านั่งตัวหนึ่ง ในช่วงที่เขาคิดจะพักสายตาสักพัก เขาก็เหลือบไปเห็นคนๆหนึ่ง คนที่ทำให้เขารู้สึกสับสน คนที่ทำให้เขาเปลี่ยนไป ตั้งแต่แรกเจอ แต่มันน่าสงสัยไหมล่ะ มาทำอะไรที่นี่ดึกๆดื่นๆ นี่มันจะ3ทุ่มแล้วนะ
“เฮ้ นาย! อีทงเฮ!” ร่างสูงวิ่งไปหาร่างเล็กที่กำลังเดินไปทางออกของตลาดXYZ
เจ้าของชื่อหันไปตามเสียงแรก
“อ้าว ฮยอกแจ นายมาเดินเล่นหรอ” ทงเฮถามด้วยความแปลกใจ ทำไมเพื่อนเขาคนนี้ยังไม่กลับบ้านอีกเนี่ย
“เออ ฉัน...มาเดินเล่นน่ะ แล้วนาย กำลังจะไปไหนเนี่ย บ้านช่องไม่กลับ”
“เราไปบ้านซองมินมาน่ะ ตอนนี้กำลังจะกลับบ้าน” ฮยอกแจมองสัมภาระที่มือเล็กๆถือมา ล้วนมีแต่หนังสือหนาเท่าตึก เต็มไปหมด ‘สงสัยจะไปให้ซองมินติวมาสินะ’ เขาคิด
“หูยย นายซื้ออะไรเยอะแยะเลยฮยอกแจ มาๆเดี๋ยวเราช่วยถือไหม” ทงเฮถึงกับอึ้งกับของที่ฮยอกแจซื้อไปทั้งหมด แน่ใจนะว่าแค่มาเดินเล่นเนี่ยย -0-
“นายอะ เอาตัวเองให้รอดดีกว่า หนังสือของซองมินจะทับตัวแล้วมั๊งนั่น เอามานี่มา” พูดไม่ทันจบประโยค หนังสือหนักๆ ก็ตกไปอยู่ในมือใหญ่ของฮยอกแจเสียแล้ว
“เอาหนังสือเราคืนมานะ เราถือเองได้ เราไม่ใช่ผู้หญิงนะฮยอกแจ” ร่างเล็กพยายามจะแย่งถุงหนังสือคืน แต่ด้วยแรงอันน้อยนิด จึงไม่สามารถทำอะไรคนที่แข็งแรงกว่าได้เลย แย่งจนเหนื่อย แต่ทำไปก็เท่านั้น อีทงเฮก็ยังแพ้อยู่ดี
“ตามใจนาย อยากถือก็ถือไปเลยย” ทงเฮทำหน้าบูด แต่ก็ยังเดินข้างๆฮยอกแจอยู่ดี
“ฉันไม่เคยคิดว่านายเป็นผู้หญิง ที่ช่วยน่ะ เพราะฉันอยากจะช่วยจริง ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน” คำพูดที่หลุดออกมาจากปาก ทำให้ทงเฮถึงกับชะงัก แปลกใจ เพราะปกติ ก่อนที่จะช่วยอะไร ฮยอกแจจะต้องทำท่ารำคาญหรือไม่ก็หงุดหงิดก่อน แต่ครั้งนี้...มันผิดกัน
“อะไร มองหน้าฉันทำไมเนี่ยย =*=”
“ป๊าวว”
“อะไรของนายเนี่ย ล้ะนี่จะกลับรึยัง จะได้ไปส่ง”
“จะกลับแล้ว ขอบคุณ แต่เรากลับเองได้” ทันทีที่ฮยอกแจเผลอ มือเล็กทั้ง2ข้างดึงถุงหนังสือใบใหญ่ออกจากมือใหญ่ได้สำเร็จ
“ไปล้ะนะ” ร่างเล็กพูดก่อนจะเดินตรงไปยังทางออกของตลาด
ฮยอกแจยืนมองร่างเล็กๆที่เดินไกลออกไปเรื่อยๆ จนลับตา เขาไม่อยากเข้าไปพัวพันกับอีทงเฮไปมากกว่านี้ แค่นี้เขาก็สับสนเกินพอแล้ว เขาตั้งใจกับตัวเองแล้วว่า จะหยุดความคิดบ้าๆนี้ให้ได้ อีฮยอกแจ นายต้องทำได้!
**************************************
มาอัพต่อแล้วจ้า
ขอบคุณรีดเด้อทุกคนที่ให้กำลังใจ
มีอะไรแนะนำไร้เตอร์ได้นะจ้า ^___^
ความคิดเห็น