คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 :: Eunhyuk x Donghae*
Chapter 2 ::
“กลับมาแล้วฮะ” ร่างเล็กพูดขึ้น เมื่อเปิดประตูเข้าบ้านไป
“กลับดึกจังนะอีทงเฮ ไปถึงไหนมาเนี่ย” พี่ชายต่างบิดาของเขาเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
“ก็ไปซื้อของมานั่นแหละฮะ แล้วทำไมทึกฮยองยังไม่นอนอีกเนี่ย อย่าบอกนะว่ารอผม” ทงเฮถามกลับ
“ก็กลัวนายจะหลงน่ะสิ พวกเราเพิ่งขึ้นมาอยู่นี่ได้ไม่นาน จะไปไหนพี่ก็ต้องเป็นห่วง” อีทึกพูดด้วยน้ำเสียงห่วงใย ถึงแม้ว่าบ้านของเราจะหลังเล็กๆ ไม่วิเศษ ไม่หรูหรากว้างใหญ่เหมือนใครๆ แต่เขาก็มั่นใจว่าความรักของพี่น้องที่มีต่อกัน พวกเขาไม่แพ้ใคร
ตอนเช้า ณ มหาวิยาลัยคยองฮี
ร่างสูง หรือ อีฮยอกแจ วิ่งสุดแรงเกิดเพื่อเขาชั้นเรียนให้ทัน วันนี้ก็เป็นอีกวันที่เจ้านาฬิกาเบื๊อกๆนั่นไม่ปลุกเขา ตอนนี้นาฬิกาปลุกอันนั้น อยู่ในถังขยะเรียบร้อยด้วยสภาพแหลกแตกกระจาย
ครืดด !!
แต่ภาพที่เขาเห็นคือ อาจารย์ยังไม่มา เขารู้สึกโล่งอกมาก เขาเดินเข้าไปนั่งในที่ของเขา พลางหายใจแฮกๆ เพราะความเหนื่อย
“วู้วว วันนี้อีฮยอกแจมาก่อนอาจารย์เว้ยยย !!~~ ฮ่าๆๆๆ~” เพื่อนๆในห้องที่ล้วนเป็นมิตรเอ่ยแซวกันพัลวัน
“เฮ้ยย ฉันมาก่อนอาจารย์ผิดหรอว้า” ฮยอกแจวางประเป๋าไว้ที่โต๊ะข้างๆที่ไม่มีคนนั่ง เนื่องจาก มาคนสุดท้ายจึงไม่เหลือคู่ให้นั่งด้วย (เพราะแค่ซองมินเดินเข้ามานั่ง ก็ถูกจับจองตัวตั้งแต่เนิ่นๆแล้ว)
“อรุณสวัสดิ์จ้ะ ฮยอกแจ ^^” เด็กสาวที่นั่งข้างหน้าของเขาเอ่ยทักทาย
“โอ้ ดีๆๆ ยุนอา”
“วันนี้ไปกินหมูผัดกิมจิกันนะ”
“อ๋อ ไปดิๆๆ กำลังอยากกินเลยว่ะ”
ฮยอกแจทักทายกลับก่อนจะคุยจิปาถะไปเรื่อยๆ สำหรับฮยอกแจแล้ว ยุนอาเป็นเพื่อนหญิงร่วมคณะที่สนิทที่สุดคนนึ่ง ทำให้เขาสามารถพูดอไรก็ได้ที่อยากจะพูดออกมาเต็มปาก (ส่วนอีซองมิน นั่งอยู่อีกฟากของห้อง)
“เฮ้ยย! พวกเรา อาจารย์มาแล้วว่ะ!” เด็กหนุ่มในห้องตะโกนขึ้นทำให้ทุกคนกุลีกุจอกลับที่นั่งกันยกใหญ่
“แหม พวกเธอ พอได้ยินเสียงเท้าฉันนิดเดียว พัลวันกันใหญ่ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ” อาจารย์วิคตอเรียเอ่ยแซว ทุกคนในห้องก็ได้แต่เกาหัวแกรกๆด้วยความเขินอาย ที่อาจารย์สุดสวยรู้ทัน
“เอาล่ะๆ วันนี้จะมีนิสิตฯคนใหม่มาเรียนกับเรา ไม่ต้องห่วง เขาไม่ได้ใช้เส้นเข้ามาหรอกนะ ‘จารย์ว่า ทุกคนในที่นี้ก็น่าจะพอรู้เรื่องเขามาบ้างแล้ว งั้น ‘จารย์จะไม่พูดอะไรใก้มากความ เชิญเข้ามาเลยค่ะ”
เมื่อก้าวแรกที่เข้ามาในห้อง ก็ทำให้ทุกคนตกตะลึงกันยกใหญ่ ‘น่ารักชิบ’ คือคำที่สมองจองทุกคนตีความออกมา
“สวัสดีครับ ผมอีทงเฮ มาจากมกโพ ฝากตัวด้วยครับ” แน่นอน เขาคือ อีทงเฮ นิสิตคนใหม่ที่เพิ่งมาจากต่างจังหวัด ทุกคนต่างมองที่เขาเป็นตาเดียว แน่ล่ะ ก็ได้ข่าวว่าหน้าตาน่ารักมากๆ สมคำล่ำลือจริงๆ และที่สำคัญ คนที่ดูจะตกตะลึงกับเรื่องนี้มากที่สุดคือ...
“เฮ้ยย!! นายมันคนเมื่อวานนี่!” อีฮยอกแจร้องลั่น บางทีโลกก็อาจจะกลมไป
“เฮ้ย! เพิ่งรู้ว่านายเรียนที่นี่” ซึ่งทงเฮก็ไม่ต่าง - - ทงเฮก็ตะลึงไปด้วย
“อ่าว รู้จักกันแล้วหรอเนี่ย พอดีเลย ข้างๆอีฮยอกแจว่าง ไปนั่งข้างๆฮยอกแจสิ” หนุ่มๆและสาวๆหลายคนในห้องรู้สึกเสียดาย บ้างก็เสียดายที่ไม่ได้นั่งกับฮยอกแจ บ้างก็เสียดายที่ไม่ได้นั่งกับนิสิตฯใหม่คนนี้
“ครับ” ร่างเล็กยิ้มรับ แล้วเดินไปนั่งข้างๆร่างสูงที่ยังตกตะลึงไม่หาย
“เอ้อ แล้วเรื่องมหาวิทยาลัยน่ะ ให้ฮยอกแจพาเดินทัวร์เอานะ ส่วนเรื่องเรียนตรงไหนไม่เข้าใจ ก็ลองถามอีซองมินดู เขาเรียนเก่ง อย่าไปหวังพึ่งอีฮยอกแจมันล่ะ เพราะมันเรียนไม่เก่ง” คำพูดของอาจารย์สุดสวย เหมือนเตะฮยอกแจกระเด็นปลิวว ทำเอาเพื่อนในห้องหัวเราะกันเสียงดังลั่น
“โหยย ‘จารย์ พูดงี้ได้ไงเนี่ยย ผมเสียหายนะ”
ร่างเล็กวางกระเป๋าลงที่โต๊ะของตนแล้วนั่งลงข้างๆ หลังจากที่อาจารย์วิคตอเรียออกจากห้องไป ทุกคนในห้องเรียนก็ต่างมามุงกันที่โตะของเขา
“เฮ้ยย นายเป็นนิสิตฯใหม่อ่อเนี่ยย น่ารักว่ะ มีแฟนยังๆ สนใจคบกับฉันไหม??” เด็กหนุ่มคนแรกถาม
“สวัสดีจ้ะ ทงเฮน่ารักจังเลยอะ ตอนพักไปกินข้าวด้วยกันไหม ให้ฉันพาทัวร์มหา’ลัยไหมจ้ะ??” เด็กสาวคนหนึ่งพูดขึ้น
บลาๆ และอีกมากมาย ที่ยิงคำถามใส่ทงเฮ ทงเฮรู้สึกดีที่มีคนเข้าหาเยอะแยะเต็มไปหมด แต่...สิ่งที่ทงเฮต้องการในตอนนี้คือ เพื่อนเท่านั้น ในอีกฐานะนึง เขายังไม่ต้องการ ให้คนที่มองแค่ภายนอก มาเป็นคนสำคัญของเขาหรอก คนเราน่ะ มองกันที่ใจมากกว่า
ทางด้านอีฮยอกแจที่นั่งข้างๆก็รู้สึกอึดอัดอย่างแรง แทบจะไม่มีอากาศหายใจ อดทนแล้วอดทนเล่า จนปรอทแตก
และที่สำคัญ เขารู้สึกหงุดหงิดที่มีคนเข้าหาอีทงเฮมากถึงขนาดนี้น่ะสิ ทำไมนะ?
“เฮ้ยย พวกแกทั้งหลาย! จะมุงอีกนานไหม หายใจไม่ออกโว้ย” ฮยอกแจโวยวาย ทำให้เกาหลีมุง แตกสลาย กลับไปนั่งตามที่ของตนด้วยความเสียดาย
ทางซองมินที่เห็นเพื่อนสนิทมีท่าทีแปลกไป ก็อดสงสัยไม่ได้ว่า เพื่อนของเขามีใจให้อีทงเฮรึเปล่านะ
“ซองมินน ไปกินข้าวกลางวันด้วยกันไหมครับบ” เพื่อนชายคนหนึ่งในห้องเอ่ยชวน พร้อมกับดอกกุหลาบ1ดอก
ทั้งๆที่รู้ว่าซองมินมีแฟนแล้ว แต่ก็ไม่เลิกตื๊อแฮะ ไอ้หมอนี่
“พอดีเราจะไปกินกับเรียวอุคกับฮยอกแจน่ะ ^^” ซองมินปฎิเสธได้อย่างนิ่มนวล แล้วเพื่อนชายคนนั้นก็เดินคอตกกลับไป ซองมินไม่ได้สนใจกับคนที่เดินมาชวน แต่กลับไปสนใจเพื่อนสนิทของตนมากกว่า
“นายคืออีทงเฮ คนเมื่อวานจริงเรอะ?” ฮยอกแจ เปิดประเด็น
“ใช่สิ เราก็แนะนำตัวไปแล้วนี่ แล้วนายชื่ออะไร”
“อีฮยอกแจ”
“โลกกลมเนอะ อย่างที่เราเคยพูดไว้เลยว่า หวังว่าจะได้เจอกันอีก แล้วก็ได้เจอกันจริงๆ ^^” รอยยิ้มของทงเฮ ทำเอาฮยอกแจหน้าแดงก่ำ ทำตัวไม่ถูก พูดอะไรไม่ออก ซองมินที่มองอยู่ห่างๆก็ได้แต่ขำกับท่าทีของเพื่อนสนิท
‘อีทงเฮมีอิทธิพลต่อการสูบฉีดเลือดบนใบหน้าไอ้ฮยอกแจได้ถึงขนาดนี้เลยรึเนี่ย แล้วหัวใจล่ะ จะขนาดไหน?’
ยิ่งคิด ซองมินด็ยิ่งรู้สึกสนุก
“///////////” ฮยอกแจยังคงทำตัวไม่ถูก ไม่กล้าแม้แต่จะสบตา
“นี่นาย ไม่ดีใจหรอที่เราได้เจอกันอีกอะ เราโคตรดีใจเหอะ” ทงเฮตบบ่าฮยอกแจเบาๆ กระชับความเป็นมิตร
“ไม่รู้” ฮยอกแจตอบตามความจริงไปแล้วหันออกไปทางอื่น ใจเขาเต้นแรงมาก เมื่อได้เจอกับคนข้างๆอีกครั้ง แต่สมองมันสั่งการว่า
’เขาชอบผู้หญิง’ ซึ่งมันตีกันในหัวจนเขาสับสนไปหมด
“อีทงเฮ เราชื่อชื่อซองมินนะ ยินดีที่ได้รู้จัก มีอะไรก็ถามเราได้นะ” เพื่อนสนิทของฮยอกแจ เดินมาทักทายนิสิตฯใหม่ ด้วยสีหน้าเป็นมิตร
“อ้อ ยินดีๆ” ทงเฮยิ้มตอบ แล้วทั้ง3ก็ชวนกันคุยอย่างสนุกสนานในห้องเรียน จนกระทั่งเลิกเรียน อาจารย์ทุกคนติดประชุมใหญ่ จึงให้นิสิตฯกลับบ้านไปพักผ่อนได้1วัน
“ฮยอกแจ ไปกินหมูผัดกิมจิกัน” ยุนอา เพื่อนสาวของเขาชวน
“อือ ไปดิ” ฮยอกแจลุกขึ้นจากโต๊ะเรียน เดินออกไปพร้อมกับเพื่อนสาว โดยไม่ได้เหลียวมองเพื่อนอีก2คนสักนิด ที่ไม่หันไป ไม่ใช่ไม่สนใจ แต่เป็นการ บังคับใจ ไม่ให้แคร์ ไม่ให้ห่วงใย คนๆนั้นไปมากกว่านี้
‘ท่องไว้สิ อีฮยอกแจ ผู้หญิงเท่านั้น’ เขาคิด
“2คนนั้นเขาเหมาะสมกันดีเนอะซองมิน” ทงเฮมีสีหน้าสนอกสนใจ ‘ฮยอกแจกับสาวคนนั้น เหมือนคู่รักยังไงหยั่งงั้น’
“หรอ ฉันว่าไม่นะ อิมยุนอาน่ะ น่ารักจะตาย ผู้ชายหล่อๆมาจีบให้พรึ่บ ไอ้ฮยอกแจน่ะ ฉันว่ามันคงไม่ได้คิดอะไรกับยุนอาหรอก แล้วถึงจะจีบไป ฉันก็ว่าไม่ติด เพราะมันน่ะไม่หล่อ เอ้อแต่จะว่าไป ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมยุนอาถึงไม่เลือกใครเลยซักคนที่เข้ามาหาเลยอะ นายว่าแปลกไหมล่ะทงเฮ” ซองมินหันไปถามความเห็นเพื่อนใหม่
“หรอ...ฉันว่าฮยอกแจน่ะไม่หล่อ แต่เขาก็มีส่วนที่ทำให้เขาดูเท่ห์นะ ฉันว่าเขาเป็นคนมีเสน่ห์ดีออก” ทงเฮว่า
“นายไปเห็นมุมนั้นของมันมาตอนไหนเนี่ยย ฮะๆ แปลกดี เป้นเพื่อนกับมันมาตั้งแต่มัธยมยังไม่เคยเห็นเลย เอ้อ ๆ เอางี้ ไหนๆก็เลิกเรียนแล้ว ไปกินไอติมกันเถอะ” ซองมินชวน เพื่อนใหม่ ที่กำลังยัดของลงกระเป๋าใบใหญ่
“เอาสิๆ เราอยากกินไอติม ^^
” ทงเฮรับปากอย่างว่าง่าย แล้วลุกขึ้นจากที่นั่งทันที
(70%)
Writer :: อัพต่อแล้วฮะ!!~~ ถ้าเม้นเยอะ อาจจะลงตอนที่3ต่อเลย ^_____^
ตอนนี้กำลังแต่ตอนที่4อยู่แหละจา เป็นกำลังใจให้ด้วยเน้ออ~
ในขณะที่ฮยอกแจกำลังนั่งกินหมูผัดกิมจิอยู่ที่ร้านอาหารแถวมหาวิทยาลัย ยุนอาก็คุยกับฮยอกแจสนุกสนาน 2คนนี้อยู่ด้วยกันบ่อย จนบางทีคนเดินผ่านไปผ่านมาก็อดคิดไม่ได้ว่า ทั้ง2เป็นคนรักกัน
“อ้าว ฮยอกแจ นั่นซองมินกับทงเฮนี่ กำลังจะไปไหนกันนะ” ยุนอาพูดพลางชี้ไปที่เพื่อนทั้งสองของฮยอกแจที่กำลังเดินกินไอติม คุยกัน อย่างสนุกสนาน
ยุนอาเห็นฮยอกแจนั่งมองนิ่ง จึงรู้สึกสงสัย ทั้งๆที่คนอย่างอีฮยอกแจไม่ได้สนใจโลกเลยสักนิด กลับหันไปมองตามไม่คลาดสายตา
“ไปทักทายกันไหม?” ยุนอาเอ่ยชวน แต่ไม่มีเสียงตอบรับ คนตรงหน้าเลย
“..................”
“ฮยอกแจ นายฟังฉันอยู่รึเปล่า?”
“หา....มีอะไรหรอ” ฮยอกแจตื่นจากภวังค์ขึ้นมา
“นายเหม่อ เป็นอะไรรึเปล่า?” ยุนอาถาม
“ไม่ๆ กินต่อเหอะ” ฮยอกแจตัดบทแล้วก้มหน้าก้มตากินข้าวในจานให้หมด โดยที่ไม่ปริปากพูดอะไรออกมาซักคำ จนยุนอารู้สึกอึดอัด
หลังจากจ่ายเงินค่าอาการเสร็จ ยุนอาและฮยอกแจก็เดินออกมาจากร้าน ยุนอามองฮยอกแจยังคงมีสีหน้าเหม่อลอยอยู่อย่างนั้น จนทนไม่ไหว
“ฮยอกแจ นายเหม่ออีกแล้ว เป็นอะไรกันแน่ ปกตินายไม่ได้เป็นคนที่เหม่อลอยขนาดนี้นะ”
“ไม่ได้เป็นไร จะกลับบ้านรึยัง เดี๋ยวจะไปส่งขึ้นรถ” ฮยอกแจหันไปถามเพื่อนสาว
“อืม วันนี้เราไม่ไปไหนกันต่อหรอ” ปกติ เมื่อทั้ง2กินข้าวเสร็จ เขามักจะไปเที่ยวกันต่อ ไม่ร้องคาราโอเกะก็ช๊อปปิ้ง
“ไม่ล่ะ ฉันขอกลับไปพัก เหนื่อยแล้ว” แต่วันนี้ ฮยอกแจกลับตอบปัด แล้วเดินนำหน้ายุนอาไปยังป้ายรถเมล์ ซึ่งยุนอาก็เดินตามไปอย่างว่าง่าย ‘นายเป็นอะไรไป ฮยอกแจ’ ยุนอาคิด
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นฮะ ^_______________^
หลายๆคนคงสงสัยว่าฮยอกแจเป็นอะไรใช่ไหมๆๆๆ
ความคิดเห็น