แบบว่า... รักนะสุดหล่อ

ลำดับตอนที่ #2 : 3 ปีแห่งการพบเจอ ----- 50%

     จากวันนั้นจนถึงวันนี้ ผมไม่เคยลืมความรู้สึกนั้นเลยจริงๆ ความรู้สึกที่เกิดขึ้นข้างในหัวใจ ใจที่อยู่ๆก็เกิดสั่นไหวแปลกๆ ไม่กล้ามองหน้า ไม่กล้าสบตา ไม่กล้าคุยด้วย ยอมรับเลยว่าผมอ่ะ ไม่เขินนนนน ไม่เขินเลยยยย จริงๆนะ >///<

     ตั้งแต่วันนั้นก็ผ่านมานานมากกกกก จนตอนนี้ผมอยู่ ม.4 แล้ว โตเป็นหนุ่มผู้น่ารักเลยก็ว่าได้ ไม่ได้หลงตัวเองนะจริงจริ๊ง เพื่อนชอบบอกว่าผมน่ะหน้าหวาน ถ้าจับแต่งหญิงนี่อย่างคือ แต่ผมไม่ชอบไงเลยไม่แต่ง เดี๋ยวผู้หญิงจะอาย อิอิ

     ผมเป็นคนเอาแต่ใจนะจะบอก แต่ก็มีเหตุผลใช่ว่าจะไม่ฟังใคร แต่ทำไมหัวใจดวงนี้ถึงไม่มีใครฟัง เศร้าเลย 55555 ไม่ใช่อะไรหรอกก็คนที่ผมแอบรักแอบชอบแอบหลงมาตลอด3-4ปีเนี่ย มันไม่รู้เลยว่าผมชอบมันเนี่ยเซ่ คิดแล้วเพลีย ใช่ว่าผมไม่แสดงออกนะ แต่ผมแสดงจนคนอื่นเค้าด่าว่าแรดหมดละ มันยังนึกว่าผมเล่นๆ!? คือ...ทุกคนคิดยังไงกับการได้เห็นหน้ากันทุกวัน อ้อนกันทุกวัน ใกล้ชิดกันทุกวัน แต่ก็ไม่ได้เป็นอะไรกันแถมยังเห็นมันไปม่อสาวอื่นอีก! นั่นไง พูดถึงเป็นไม่ได้ โผล่มาตลอด

     "เฮ้ยยยยยย ไอ้เย็นนนนน ปิดเทอมเป็นไงมั่งมึง" เจอหน้ากันสองวิ เรียกมึงเลยหรอ ไม่สุภาพเลย ต้องสั่งสอนซะใหม่


     "อะไรไอแบล็ค มาเรียกมึงได้ไง สนิทกับกูขนาดนั้น?" เจอผมถามขนาดนั้นคิดว่ามันจะสำนึกมั้ย ผมว่าไม่


     "มึงเรียกได้กูก็เรียกได้" นั่นไง เห็นมั้ย ผมบอกแล้วว่ามันไม่สำนึกหรอก อย่างนี้ต้องเจอไม้เด็ด ผมเดินเข้าไปใกล้ๆ เขย่งปลายเท้า มือทั้งสองข้างโอบรอบลำคอแกร่ง เลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้จนหน้าเราทั้งสองห่างกันไม่ถึงเซน


     "ทำไมสามีพูดกับเค้าแบบนี้ล่ะ หื้ม" ผมพูดพร้อมเอาหน้าใบไซ้คอแกร่ง แต่ผมก็ต้องสะดุ้งเมื่อมีเสียงอีกคนทักมาจากด้านหลัง


     "แรดโว้ยยยยยยย!! ใครอยากดูแรดมาทางนี้! สวนทรงสวนสัตว์ไม่ต้องไป ที่นี่มีอยู่หนึ่งตัวให้ชมฟรีๆ นามว่าน้ำเย็น!"แรดที่ไหนจะหน้าตาดีขนาดนี้ไอออม ตอบ!


     "แรดพ่อง! กูไม่แรดเว้ย อย่างกรุเค้าเรียกเอาใจสามี ^^" แม้ผมจะหันไปตอบไอออมเพื่อนที่สนิทกันตั้งแต่ม.1 แต่ตัวผมกับมันก็ยังอยู่เหมือนเดิม แถมยังมีอะไรไม่รู้จับอยู่ที่เอวผมอีก รู้สึกสามีจะเริ่มพัฒนานะครับ แหม่


     "มึงถามไอแบล็คมั้ยว่าอยากได้มึงเป็นเมียรึเปล่า" ไอออมถามกลับอย่างน่าถีบ ถ้ามันไม่อยากได้กูเป็นเมีย แล้วไอ้มือที่โอบรอบเอวกรุอยู่นี่คืออะไร =w= พอถามเจ้าตัวเจ้าตัวก็บอกว่าไม่ได้คิดอะไร แต่ทำไมวันนี้มาแปลก ทุกทีไม่เห็นมีโอบเอว ชักจะหวั่นๆแหะ


     "ไม่อยากก็ได้แล้ว ไม่รับคืนด้วย เนอะสามี" ผมหันกลับมายังเจ้าของใบหน้าคมเข้มที่ตอนนี้เริ่มจะเข้ามาใกล้ผมทุกที ผมว่าผมเอาหน้าถอยอกกมาแล้วนะ


     "ไม่ได้อยากส่งคืนสักหน่อยนี่" เฮ้ย ไม่ใช่ละๆ ทุกทีมันไม่ใช่แบบนี้นี่ ปกติจะต้องดันตัวผมออกหรือไม่ก็ทำเสียงว่ารำคาญสิ แล้วไอ้หน้าที่เข้ามาซุกคอผมอยู่มันคืออะไร!! ผมดันตัวมันออกห่าง พร้อมอาการหน้าที่คาดว่ามันจะแดงๆ แต่ปากผมก็ยังไม่สั่นอ่ะนะ ระดับนี้น้ำเย็นไหวอยู่


     "ทำอะไรเนี่ยสามี ที่นี่มันที่สาธารณะนะ ทำอะไรประเจิดประเจ้อเล่า บ้าจริง" ผมบอกมันแล้วไปกระซิบให้ได้ยินกันสองคนว่า 'ถ้ามึงไม่อยากตาย เอามือออกจากเอวกรุได้แล้ว' พอผมกระซิบเสร็จ มือที่อยู่ตรงเอวก็หายวับไปทันตา ก็จะอะไร ผมทำเสียงต่ำขนาดนั้น ใครๆก็รู้ว่าผมน่ะ ตัวเล็กพริกขี้หนูจะตาย ใครทำให้โกรธนี่มีเรื่องอ่ะ


     "ไม่ชอบรึไงล่ะ ตอนปิดเทอมก็ยังเห็นดีใจอยู่เลย แล้วนี่โกรธอะไรเค้าอีกละ" แบล็คมันพูดกลับ แถมยังทำหน้ายิ้มกรุ่มกริ่มอีก รู้มั้ยว่าคนตรงนี้มันเขินนนนนนนนน ไม่ไหวแล้ววววว อย่ามายิ้มอย่างนี้แล้วมาทำเสียงอ้อนแบบนี้นะ น้ำเย็นจะไม่ทน


     "โอ้ย พวกเหี้ยนี่ก็หวานกันจัง พวกมึงจะไม่ไปแดกข้าวรึไง" ไอออมโวยได้โวยดีจริงๆ คนกำลังสวีตกันอยู่เห็นมั้ยเนี่ย แต่ผมก็ต้องจำใจยอมเดินตามมันไปเพราะท้องมันเริ่มประท้วง


     "แล้วไม่รอไอด้าหรอหว่ะ" เดินมาได้สักพักไอแบล็คก็หันไปถามไอออม 


     "รอทำเชี้ยไร รอมันข้าวก็ไม่ได้แดกหรอก" ไอออมหันมาตอบ สักพักก็หันกลับไป คือว่าไอด้า หรือดาลิกเนี่ย มันชอบไอออมมาตั้งแต่ตอนม.1แล้ว แต่มันก็ไม่เคยบอกใครเรื่องนี้ มันมาปรึกษากับผมคนเดียวและมันก็รู้ด้วยแหละว่าผมชอบไอแบล็ค จะว่ากันตามตรงผมกับไอด้าเนี่ย ก็ตามจีบพวกมันสองตัวมานานแล้วนะ แต่เหมือนพวกมันจะคิดว่าพวกผมแค่เล่นๆ ต้องจับขึ้นเตียงใช่ป่ะถึงจะบอกว่าจริงจัง -.,-