สาวเทควันโดดูโอกับนายหน้าใส

ลำดับตอนที่ #2 : อีก2อาทิตย์ข้างหน้า ฉันต้องไปดูตัวเจ้าบ่าว

1

กริ๊งOo//  กริ๊งOo//  กริ๊งOo//

“สวัสดีค่ะ”ฉันกรอกเสียงลงไปทักทายเป็นมารยาทแต่แล้วฉันก็ต้องงุนงงกลับเสียงที่ตอบกลับมา

“สวัสดีจ๊ะหนู  ขอสายแม่หน่อย”

“สักครู่นะค่ะ แล้วจะให้บอกว่าใครโทรมาค่ะ”

“บอกว่าเพื่อนที่แคนาดาโทรมาแล้วกันจ๊ะ”เสียงของเพื่อนแม่คนนี้ไม่คุ้นหูของฉันเลยสักนิดเดียว  ว่าแต่แม่เรามีเพื่อนอยู่ต่างประเทศด้วยเหรอเนี่ย  ไม่เบาเลยนะแม่เรา^o^Oo//

หลังจากที่แม่คุยโทรศัพท์ทางไกลกับเพื่อนเสร็จ ฉันก็รีบเดินมาหาแม่ทันที  ประมาณว่าอยากรู้อ่ะว่าเมื่อคุยอะไรกัน

“แม่จ๋า  เมื่อกี้น่ะเพื่อนแม่โทรมามีเรื่องอะไรเหรอ บอกหนูหน่อยดิ  หนูอยากรู้”ฉันทำหน้าอ้อนวอนสุดชีวิต  ก็เค้าอยากรู้จริงๆ นี่ว่าคุยอะไรกัน  พอดีว่าแม่กับฉันน่ะเรามีอะไรก็ไม่ปิดกัน  เพราะเรามีกันอยู่แค่สองคน  พูดแล้วเรื่องมันเศร้าาาาาาาาาาาาาTT_TT

“เลิฟ ถ้าแม่พูดอะไรออกไปลูกอย่าโกรธแม่นะ  แม่รู้ว่าลูกไม่ชอบให้ใครมาบังคับแม้กะทั่งแม่  ฟังดีๆ นะลูก”แม่ทำหน้าตาเครียดคิ้วขมวดเป็นปม¬¬Oo//เหมือนเรื่องที่แม่กำลังพูดมันจะทำให้ฉันตายอย่างนั้นแหละ

“อืม...ค่ะหนูรับได้ทุกอย่าง”ฉันพูดตอบแม่ทั้งที่ตายังคาอยู่กับทีวีจอแบนรายการโปรด  ที่มีกาย  อาภิระ พิธีกรวัยรุ่นสุดหล่อพูดอยู่  ไม่อยากจะคุยเลยยยย กาย  อาภิระน่ะเค้าอยู่โรงเรียนเดียวกันกับฉันแต่อยู่ต่างห้องกันเท่านั้นแหละ ตัวจริงเค้าน่ะทั้งหล่อทั้งน่ารัก  ถึงจะกวนไปหน่อยแต่ฉันก็ชอบ  ถึงขณะเป็นแฟนคลับตัวยงของกายเชียวน่ะ ^-^Oo// ว่าแต่ตอนนี้ฉันกำลังจะตั้งใจฟังแม่อยู่นี่หน่า

“คือว่า...ลูกต้องไปดูตัวเจ้าบ่าวกับแม่  อีกสองอาทิตย์ข้างหน้า”

“นี่แม่พูดเข้าเรื่องซะทีสิ  หนูอยากรู้ใจจะขาดแล้ว”ฉันยังคงทำหน้าทะเล้นใส่แม่อยู่

“เลิฟแม่พูดจริงๆ นะ  แม่ขอโทษที่ไม่ได้บอก  แม่มีเพื่อนอยู่คนนึง เราสนิทกันมากจน  เราสัญญากันว่าถ้าเรามีลูกเราจะให้ลูกของเราแต่งงานกัน และวันที่เราสัญญาก็มาถึง”

“แล้วทำไมแม่ไม่บอกหนูล่ะ  ทำไมเพิ่งมาบอก หนูไม่แต่ง ยังไงก็ไม่แต่ง เด็ดขาด(>< )  ( ><)(>< )”วันนี้เป็นวันที่ฉันโกธรแม่มากที่สุดดดดดดดด นี่ฉันอยู่แค่ ม. 5 เองนะฉันยังเป็นเด็กอยู่เลย แล้วนี่เจ้าบ่าวของฉันจะเป็นไงเนี่ย *o* จะสูงหรือว่าเตี้ย  ถ้ายัยจีน ไอแอ้ม ยัยยาหยี  รู้เข้ามีหวังยัยเพื่อนๆ ตัวแสบ ของฉันแหกปากไปทั่วโรงเรียนแน่ๆ Oo//

เช้าวันนี้ฉันเดินหน้างอมาที่โรงเรียน  ตอนนี้รอบข้างของฉันต่างเฮฮา  พูดคุยกันอย่างสนุกสนานผิดกับฉันที่กำลังคิดเรื่องเจ้าบ่าวปริศนาของฉันไปเรื่อยๆ  แล้วยัยเพื่อนตัวดีฉันก็เข้ามาทักฉัน  ว่าแต่พูดอย่างเดียวก็ได้ไม่ต้องมาตีหลังฉันก็ได้ไอแอ้มบ้า

“เจ็บนะโว๊ย ไอแอ้มมือแกน่ะให้มันเบาๆ หน่อยได้มั้ย เดี๋ยวหลังฉันก็หักกันพอดี”ฉันสถบใส่ไอแอ้มเพื่อนที่ฉันสนิทมากที่สุด  เพราะตอนนี้ฉันกำลังหงุดหงิดเรื่องเจ้าบ่าวปริศนาของฉันอยู่

“โทษที นี่แกยังไม่ชินอีกเหรอ แล้วนี่เป็นอะไรเหม่อเชียว คิดถึงใครเหรอ”

“เปล่าซะหน่อย~o~Oo//”

“จริงน่ะ เลิฟแกมีเรื่องอะไรแกก็บอกพวกเรามาซะดีๆ เพราะถ้าพวกเรารู้เองเมื่อไร...”

“โอเค...ฉันจะบอกฟังฉันให้ดีๆ นะโว๊ย...  ฉันกำลังจะแต่งงาน(‘.’)(u_u)Oo//”

“ฮ่ะ...”ไอแอ้มตะโกนใส่หน้าทันที  ฉันมันกลัวฉันไม่ได้ยินมันใช่มั้ยเนี่ยยยยยย

“แกกำลังจะแต่งงาน”แล้วนี่ยัยจีนเพื่อนที่น่ารักที่ซู๊ดในกลุ่มกำลังทำหน้าเหวิ่งให้ฉัน

“นี่แกพูดอะไรเนี่ย”ตามด้วยยัยยาหยีก็กำลังทำตาโตหันมาทางฉัน ปรกติมันก็ตาโตอยู่แล้ว  ตอนนี้ดูตามันแทบจะทะลุออกมาข้างนอกเบ้าเลย

“ฉันไม่ขำกับแกนะโว๊ยไอเลิฟ”พวกเพื่อนของฉันกำลังประสานเสียงกัน(พร้อมทำหน้า  เหวิ่งใส่หน้าฉันอีก)  นี่ถ้าบอกว่ามันกำลังเล่นละครกันอยู่นี่เชื่อเลย เหมือนมันเตี้ยมกันให้พูดคนละประโยคอย่างนั้นแหละ

“นี่พวกแกจะตะโกนใส่หน้าฉันทำไม”ยัยพวกนี่เนี่ย  ทำกับว่าฉันจะไปออกรบอย่างนั้นล่ะตะโกนซะโอเว่อร์เชียว  แต่เรื่องที่ฉันบอกพวกแกนะมันยิ่งกว่าออกรบซะอีก  คิดแล้วก็เศร้า

“ใครเป็นเจ้าบ่าววะ”ยัยยาหยีพูด

นี่คงจะเป็นห่วงเพื่อนล่ะสิท่า  ฉันมีเพื่อนอย่างแก  ฉันไม่เสียดายเลย นี่ถ้าเกิดฉันแต่งงานขึ้นมาฉันจะโยนดอกไม่ให้แกแบบแม่นๆ เลย

“ฉันว่าเค้าคนนั้นต้องโชคร้ายแน่ๆ เลยวะ ฮ่ะๆๆๆๆ(O))))”นี่ยัยยาหยีฉันขอเปลี่ยนคำพูดใหม่  คราวนี่ฉันจะปาดอกไม่ให้โดนน้าแกแหกไปเลย  ไอเพื่อนบ้า

“ฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละ  แกว่ามั้ย ยัยจีน”

“คงงั้นมั้ง”หน๋อยยัยพวกนี่พึ่งไม่ได้สักคนรู้อย่างงี้ไม่เล่าให้ฟังดีกว่า ไอเพื่อนชั่วววววว

“ที่ฉันมาเล่าให้พวกแกฟังน่ะ  ไม่ฉันมาให้พวกแกหัวเราะกันสนุกปากนะโว๊ย (“~”)oO// ไอเพื่อนบ้า”ฉันสถบออกมาแบบว่าไม่ยั้ง ทำเอายัยยาหยี ไอแอ้มแล้วก็ยัยจีน หุบหัวเราะกันแทบไม่ทัน(._.)(-.-)oO//

“ฉันรู้ว่าแกกลุ้มใจ พวกฉันก็แค่ หัวเราะขึ้นมาเพื่อให้กลุ่มไม่เหงาไงล่ะ  แกน่ะคิดมาก”ไอแอ้มทำหน้าจ๋อย แล้วยิ้มแห้งๆ ใส่ฉัน (‘-’)~~

“ใช่  อย่ามัวแต่กลุ้มเลย นี่จะถึงชั่วโมงเรียนจริยะกับอาจารย์เนตรประภาแล้วนะโว๊ย  เดี๋ยวก็ซวยกันอีกหรอก”

“ยัยจีนพูดมีเหตุผล  งั้นสลายโต๋”ฉันพูดพร้อมกับหมุนตัวมานั่งที่เก้าของตัวเอง  ส่วนไอเพื่อนคนอื่นในกลุ่มนะเหรอมันนั่งลงกันหมดแล้ว ไวยังกับลิงจะตาย

ตอนนี้ในห้องฉันของฉันเงียบกริบ (‘+’) มีเพียงเสียงลมที่กำลังพัดข้ามหน้าฉัน  กับเสียงส้นรองเท้าคัตชูสูงสีเนื้อกำลังเดินมาในห้อง  ไม่ต้องบอกก็น่าจะรู้จะมีใครนอกจากอาจารย์เนตรประภาแสนสวย(แต่โคตรโหด)ที่ฉันเรียกเค้าว่า ‘เจ็โหด’ เดินเข้ามาในห้อง

“นักเรียนเคารพ”เสียงหัวหน้าห้องน่าใสรูปหล่อประจำห้องฉันเองแหละ

“สวัสดี ครับ/ค่ะ”

“สวัสดีนักเรียนทุกคน  วันนี้อาจารย์จะมีเพื่อนใหม่มาแนะนำให้รู้จัก  มีอะไรก็บอกเค้าบอกล่ะกัน  ขอแนะนำ”

สิ้นเสียงของเจ็โหดปุ๊บ  ก็มีเสียงของเพื่อนร่วมห้องของฉันดังอึกอึงเต็มไปหมด ถ้าคุณนึกภาพไม่ออกล่ะก็  ลองหลับตาลงแล้วนึกถึง เสียงแมลงวันที่ตอมของเสีย(หรือขี้นี่แหละ)ดูสิค่ะ เสียงแบบนั้นล่ะค่ะ แม่นแล้ววววว