ดอกเบี้ยขม (REUP)

ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่ 1 สิทธิ์ขาด (06)

ตอนที่ 1 สิทธิ์ขาด

     เรื่องของแม่วันกับเรื่องน้องสาวของธิปก

      ดวงหน้าหวานหันมองอภีรุจีเล็กน้อย ไม่ได้โกรธคนเป็นป้าในเรื่องที่เกิดขึ้น เพราะท่านเป็นผู้ที่คอยช่วยเหลือเสมอมา และเงินก้อนนั้นตนมีส่วนต้องรับผิดชอบ แต่ยอมรับว่าปวดใจที่สุดท้ายแล้วป้าของเธอก็เชื่อว่าเธอเป็นผู้นำพาความตายมาหาทุกคน

      “ต่อไปนี้ก็คงไม่พ้นพี่หรือผม ไม่ก็ไอ้เด็กในท้องนั่น”       

      น้ำเสียงของอดิศรเข้มจัด ปากเหยียดหยันเพราะไม่ใช่แค่คนของเขาหรอก ขนาดผู้ที่ให้กำเนิดมัน ยังตายเพราะนังตัวซวยเลย ในแววตาไม่มีความเสียใจแม้แต่น้อยเมื่อนึกถึงอดีตภรรยา เพราะภัทร์รวีทำกับเขาไว้มาก ความชังจึงแผ่ไปถึงลูกที่เขาไม่ต้องการ

      “หรือบางทีอาจจะเป็นไอ้เด็กธูปก็ได้” อดิศรยิ้มร้ายใส่อัคริมา เริ่มจำได้ว่าในสมัยเด็กลูกชังสนิทกับเด็กคนนั้นพอสมควร หลานสาวอย่างมัญชุวีร์ก็ด้วย สายตาหันมองพี่สาวอย่างใคร่รู้

      “แล้วมันจะเอาลูกหยีไปทำอะไร มันอยากแก้แค้นให้น้องมันหรือไง”

      คนร้ายกาจตั้งข้อสันนิษฐานพร้อมคิดต่อ

      “มันไม่ใช่ได้ตัวแกแล้วทิ้ง หรือมันจะรอพรากเด็กนั่นไปจากแก”

      อดิศรมองแต่ความผิดของบุตรสาว ไม่ได้มองตัวเองเลยว่าเคยเนรคุณคนที่ช่วยเหลือไว้ บิดามารดาของธิปกเคยยื่นมือมาช่วยในยามที่ธุรกิจของเขาย่ำแย่ แต่พอฝ่ายนั้นล้มบ้างเจ้าตัวกลับเดินข้ามผ่านไปน่าตาเฉย หนำซ้ำยังแอบทำเรื่องร้ายกาจไว้หนึ่งเรื่อง

      “แกจะเอาเท่าไร” คนเป็นพี่ไม่อยากโต้เถียงอะไรอีกจึงเอ่ยถามเพื่อตัดบท ส่วนอัคริมายิ้มชืดเจื่อน แค่ฟังก็รู้ว่าเธอกำลังมีสถานะเพิ่มเข้ามา

      ‘สินค้า’ ที่กำลังจะมีการซื้อขายต่อรองราคา 

      “ข้อตกลงคืออะไร” อดิศรฉลาดพอที่ต้องรู้ว่าหากตกลงจะสูญเสียอะไรบ้าง

      “ลูกหยีจะเป็นสิทธิ์ขาดของเด็กนั่น”

      “สิทธิ์ขาด” อดิศรเอ่ยทวน ปากบิดโค้งอย่างขบคิด 

      อัคริมาซึ่งยืนนิ่งอยู่พยายามจะยืนให้ไหว ที่ธิปกอยากได้สิทธิ์ขาดคงเพราะมันจะทำให้เขาแก้แค้นเธอได้อย่างเต็มที่กระมัง รอยยิ้มเศร้าๆ สำแดงบนดวงหน้า

      “ใช่ ในเมื่อแกเห็นยัยลูกหยีเป็นตัวกาลกินีก็ยกๆ ให้เขาไป” บางทีการได้อยู่กับธิปก หลานสาวอาจจะโชคดีกว่าในทุกวันนี้ก็เป็นได้

      “แต่ถ้านังหยีได้กับคนที่ผมต้องการ ผมจะได้ผลประโยชน์อยู่ตลอด” อดิศรเล่นแง่ อยากให้ธิปกได้รู้ว่าเขาไม่ใช่หมูที่อยู่ในอวย

      “แกอย่าโลภมาก” อภิรุจีปรามน้องชายเสียงต่ำ

      “ผมขอคิดดูก่อนนะกัน”     

      ตอนนี้คงต้องใช้เวลาคิดและขอสืบประวัติของธิปกสักหน่อย เด็กนั่นไม่ได้อยู่ในเส้นทางของเขาทำให้ไม่รู้ว่า มันมีเงินทองมากมายแค่ไหน หากจะต้องขายตัวปัญหาจริงๆ ก็สมควรจะได้อย่างเต็มเม็ดเต็มหน่วย สายตาเย็นเยียบหันมองอัคริมา ด้านผู้ส่งสารพยักหน้ารับและจะบอกเจ้าหนี้ตามนั้น แต่ก็ไม่ลืมแสดงความห่วงใย

      “แกหาเวลาพักผ่อนบ้างนะ ไม่ใช่วันๆ ออกไปแต่พบปะสังสรรค์หาผลประโยชน์และอย่าทำอะไรที่จะทำให้แกเดือดร้อน” เห็นสภาพแล้วอดจะเตือนไม่ได้ และกล่าวรวมไปถึงเรื่องที่มีคนมากล่าวหาว่าบริษัทของน้องใช้ของไม่ตรงตามสเปกที่ระบุไว้ หวังว่าอดิศรจะไม่ถึงขั้นทำลายสิ่งที่ตัวเองสร้างมา กระนั้นคนผายผอมกลับเดินจากไปอย่างไม่ใส่ใจในคำพูด

      ส่วนอัคริมายังยืนนิ่งอย่างช้ำระทม สีหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด อภีรุจียิ่งรู้สึกผิดยามมองหน้าหลาน ความเห็นแก่ตัวในยามจนหนทางทำให้เธอผลักหลานให้ตกลงไปในก้นเหวลึก 

      ด้านประนอมเดินไวๆ เข้าไปกอดปลอบให้กำลังใจ หลังจากนั้นราวสามนาทีมนต์จันทร์ก็เดินเข้ามาด้านในบ้านด้วยสีหน้าตกใจ

      “เกิดอะไรขึ้นหรือคะ” เธอที่กลับมาจากซื้อของใช้มีสีหน้ากังวล รับรู้ได้ว่าต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่ เพราะเดินสวนกับอดิศรที่มีท่าทางไม่สบอารมณ์สักเท่าไร  

      “มีเรื่องนิดหน่อยน่ะจันทร์” ประนอมเป็นผู้เอ่ย มนต์จันทร์เข้าใจได้ทันทีว่าทุกคนไม่อยากกล่าวถึงเรื่องที่เกิดขึ้นจึงเดินเลี่ยงตัวนำของใช้ไปเก็บ

      อัคริมาไม่อาจฝืนยิ้มเหมือนที่ผ่านๆ มา รู้สึกเหนื่อยเต็มที่แล้วจนอยากจะโยนสิ่งต่างๆ ทิ้งไป แต่เพราะความผิดที่ติดอยู่ในใจและเพราะเคยรับปากคนคนหนึ่งไว้ทำให้ยังพยายามอดทน

       แต่หากในวันหนึ่งเธอทนไม่ไหวจริงๆ ก็รู้ดีว่าต้องปล่อยมือ ทั้งที่ไม่อยากทำ

-เกี้ยวเกล้า-