ดอกเบี้ยขม (REUP)

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

      เท้าคู่สวยที่อยู่ในรองเท้าส้นเตี้ยก้าวเร็วไวมุ่งไปยังห้องประชุมห้องหนึ่ง อยู่ทางด้านปีกซ้ายภายในอาคารขนาดสามสิบเอ็ดชั้น ชั้นที่สิบหกมีบริษัทผลิตเครื่องจักรงานอุตสาหกรรมเช่าพื้นที่อยู่ ด้านในมีการจัดแบ่งเป็นสัดส่วนอย่างเป็นระเบียบ หญิงสาวซึ่งมีความรีบร้อนไปหยุดยังหน้าห้องนั้น

      มือเรียวยกขึ้นเคาะประตูสามหนเป็นการขออนุญาต ไม่ถึงนาทีก็โผล่หน้าเข้าไปด้านในด้วยรอยยิ้มเป็นกังวล

      “ขออนุญาตค่ะ”

      “มีอะไรหรือคะคุณนิ”

      “มีคนมาขอพบคุณหยีค่ะ”

      ผู้ที่ถูกถามอย่างนิกษ์นิภาร้องอธิบาย เสี้ยวนาทีได้คำตอบที่ทำให้อึกอัก

      “ให้เขานั่งรอหยีในห้องได้เลยค่ะ” หญิงสาวผู้เป็นเจ้านายอย่างอัคริมาเอ่ยเสียงนุ่มกับเลขาฯ คนสนิท อดจะแปลกใจไม่ได้ที่นิกษ์นิภามาหยุดการประชุมด้วยเรื่องนี้

      “เอ่อ... ” นิกษ์นิภายังไม่ได้ก้าวเท้าถอยหลัง เพราะมีสิ่งที่ทำให้กังวลใจ ปากอิ่มร้องอธิบายเสียงเบา

      “แต่ผู้ชายที่ติดตามเขามาดูไม่น่าไว้ใจเลยค่ะ”

      “ทำไมหรือคะ” อัคริมาเริ่มใคร่รู้มากกว่าเดิม

      “เขาดูเหมือนพวกนักเลงเลยค่ะคุณหยี”

      ชายที่มาขอพบเจ้านายดูปกติ ชายที่ติดตามอีกฝ่ายมานี่สิ ท่าทางน่ากลัวไม่น้อย แม้หน้าตาจะคมเข้มมีความหล่อเหลา แต่ท่าทีที่ไร้รอยยิ้มกับสายตาดุดันทำให้แอบนึกกลัว

      อัคริมาเม้มปากยามได้ฟังคำบอกเล่า

      “เขาใส่กางเกงยีนเก่าๆ กับรองเท้าคอมแบทใช่ไหมคะ” หญิงสาวตั้งคำถาม ขณะหัวใจอดจะเต้นไวไม่ได้

      เป็นเขาอย่างนั้นหรือ แต่ปกติแล้วเขาคนนั้นไม่เคยเหยียบมาที่นี่...

      “ใช่ค่ะ”

      “ส่วนผู้ชายอีกคนใส่สูทผูกไท...” เธอถามต่อเพราะอยากได้ความชัวร์

      หลังนิกษ์นิภาพยักหน้าก็แน่ใจได้คงไม่ผิดแน่ เขาคนนั้นจริงๆ หัวใจสั่นนิดๆ มีหลากความรู้สึกวิ่งแล่นเข้ามาในอกโดยพลัน

      “เขาบอกให้นิมาตามคุณหยีไปพบโดยด่วนเลยค่ะ” เหตุผลนี้ทำให้เธอต้องมาขัดการประชุม ส่วนอัคริมาหันไปมองพนักงานฝ่ายการผลิต

      “หยีคงต้องขอยุติการประชุมไว้เพียงเท่านี้ก่อนค่ะ”

      สิ้นวาจาสองเท้าเรียวเล็กก็ก้าวออกจากห้องประชุม มีเลขาฯ เดินตามติด

      “ให้นิตามรปภ.มาไหมคะ” ดูลักษณะของชายที่ติดตามเจ้านายมาราวกับคนรับจ้างทวงหนี้ไม่มีผิด

      “ไม่ต้องค่ะ”

      อัคริมาส่ายหน้า เรื่องนั้นไม่จำเป็นหรอก มือผลักประตูเข้าไปด้านในเมื่อถึงห้องทำงาน ขณะนิกษ์นิภายังตามติดมาด้วย

      เจ้าของร่างเล็กในชุดเดรสที่มีเสื้อสูทสวมทับหยุดเท้าอยู่กลางห้อง สายตากลมโตมองชายที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หนังของเธอ เท้าที่สวมคอมแบทยกขึ้นมาวางพาดอยู่ที่ขอบโต๊ะทำงาน แล้วเห็นเขาคนนั้นเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยหลังได้ยินเสียงของนิกษ์นิภา

      “งั้นนิอยู่เป็นเพื่อนนะคะ”

      “ไม่เป็นไรค่ะ”

      “แต่พวกเขาดูไม่น่าไว้ใจมากๆ เลยนะคะ” นิกษ์นิภาเหลือบตามองชายทั้งสอง คนที่ใส่สูทนั่งนิ่งอยู่บนโซฟารับแขก ส่วนชายที่ถือวิสาสะนั่งเก้าอี้หนังนั้นดูน่ากลัวอย่างไรชอบกล และใบหน้าที่มีหนวดเคราขึ้นเล็กๆ ก็ส่งเสริมให้เจ้าตัวดูดิบเถื่อน

      “เขาเป็น...คนรู้จักของหยีค่ะ”

      อัคริมาเอ่ยอย่างตัดบท ไม่ต้องการให้ ‘เขา’ เกิดความไม่พึงพอใจ นิกษ์นิกาพยักหน้าเบาๆ ถอยร่นตัวออกไปหลังสัมผัสได้ว่าเจ้านายอยากได้ความเป็นส่วนตัว

      เพียงประตูห้องถูกปิดลง เสียงแข็งกระด้างก็ดังขึ้น

      “ที่บังเอิญเป็นเจ้าชีวิตด้วย...” ปากหยักลึกของชายผู้ยึดเก้าอี้บิดโค้งนิดๆ เขาเติมคำให้เต็มและถูกต้องตามใจความซึ่งสมควรจะเป็น

      หญิงสาวไม่ขัดแย้ง สิ่งที่เขาพูดถูกต้องทุกประการ

      “มาเก็บดอก”

      “ไว้ตอนเย็นไม่ได้หรือคะ”

      “เผอิญมีนัด” ชายคนนั้นตอบกลับเสียงเข้ม สายตาคู่ทรงอำนาจนิ่งมองเจ้าของร่างอรชร ชั่วครู่หัวคิ้วก็เลิกขึ้นนิดๆ ปากหยักลึกปล่อยหนึ่งคำถามไปกระทบใจดวงเล็ก

      “แล้วจะใส่ไอ้ชุดนั่นอีกนานไหม...”

      สาวเจ้าหลุบตามองชุดที่ตนเองสวมอยู่ ปากกัดเม้มแน่นคิดว่าเขาคงรู้เรื่องสำคัญแล้ว ไม่ถึงนาทีเสียงแข็งห้วนก็ดังขึ้นอีก 

      “เงินผู้บริหารมันไม่พอจะซื้อชุดคลุมท้องหรือไงกันห้ะ...” ชายบนเก้าอี้หนังแสดงความไม่สบอารมณ์ ใบหน้าเริ่มตึง พลันลุกพั่บเดินตรงไปหาลูกหนี้ที่มีกำหนดจ่ายดอกในวันนี้

      “เอาไปใส่ซะ”

      ชายตัวโตรับถุงกระดาษจากลูกน้องที่ติดตามมายัดใส่มือนุ่ม ยามเห็นปฏิกิริยานิ่งเฉย ดวงตาก็เผยประกายวาวโรจน์

      อัคริมาเมื่อเห็นเจ้าหนี้มองดุใส่จึงให้ความสนใจของที่เขาให้ พบว่ามันคือชุดคลุมท้อง ลมหายใจถูกผ่อนช้าๆ คงถึงเวลาที่เธอต้องสวมมันเสียที

-เกี้ยวเกล้า-