คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #62 : ตอนที่ 8 อุ่นใจเมื่อมีเธอ (02)
อึก...
ในวูบนั้นหัวใจของเธอกลับเต้นประท้วงและมีอาการแปลกไปที่ทำให้พุดตานเริ่มกลัวนิดๆ
ด้านภาธรย่นจมูกใส่ตนเอง
เขาไม่ชอบประโยคนั้นของพุดตานเลยพร้อมเริ่มชังในข้อหลีกเลี่ยงของตน มันไม่ใช่กฎ
แต่ก็เป็นสิ่งที่ควรปฏิบัติ
ไม่ควรมีใครรู้...แต่ทำไมวันนี้เขาถึงรู้สึกอยากจะป่าวประกาศ
“ไว้ตอนเย็นพุดจะมารับนะคะ”
พุดตานสะบัดสิ่งที่ทำให้ว้าวุ่นทิ้งไป
เพราะไม่อยากไปทำให้ชายหนุ่มกังวลใจในความรู้สึกนั้น
“วันนี้ผมคงเลิกดึก
เดี๋ยวผมนั่งรถแท็กซี่กลับไปเองดีกว่าครับ”
ภาธรส่ายหน้าไม่อยากให้พุดตานต้องเหนื่อย รวมถึงต้องมานั่งรอ
หญิงสาวสมควรจะได้กลับไปพักบ้าง
“ไม่เป็นไรค่ะ
พุดรอได้และมีเพื่อนกลับด้วยจะได้ไม่เหงาค่ะ”
ดีด้วยซ้ำที่มีคนกลับบ้านด้วย
จะได้ไม่ต้องนั่งแกร่วไปตลอดทาง นัยน์ตาส่งไปบอกเขาตามที่คิด ภาธรกดยิ้มกว้าง
“งั้นเอาเป็นว่า
ถ้าผมเลิกไม่ดึกจะให้มารับแล้วกันนะครับคุณเพื่อนสนิท”
จากนั้นชายหนุ่มก็ก้าวเท้าลงจากรถ
รอยยิ้มยังติดตรึงอยู่บนกรอบหน้าก่อนจะหมุนตัวเข้าไปในอาคารสูงยามรถคันเล็กค่อยๆ
หายลับตาไป
ภาธรตรงขึ้นไปยังชั้นสิบที่เป็นสำนักงานของตนเองและหันไปยิ้มให้แก่คนที่เขาให้ความเอ็นดูดั่งน้อง
แค่แผ่นหลังพิงกับพนักหนังอลีนาก็ก้าวเท้าเข้ามาพร้อมกับแฟ้มเอกสารที่เขาต้องการ
“นี่เป็นรายชื่อบริษัทที่พี่ธรต้องการค่ะ”
ในวันนี้อลีนารีบมาทำงานแต่เช้าเพราะอยากจะช่วยงานและน่าจะพอแบ่งเบาได้บ้าง
ฟากภาธรเปิดแฟ้มที่เขาต้องการขึ้นมาพิจารณา
มองรายชื่อบริษัทผลิตกระจกและนำเข้าวัสดุที่เคยเป็นคู่ค้ากัน
เพราะต้องเร่งหาของที่เสียหายไปมาทดแทน
“มีอะไรให้ออมช่วยบอกได้เลยนะคะพี่ธร”
“ขอบคุณนะออม”
ภาธรระบายยิ้มบางๆ เพื่อขอบคุณในความช่วยเหลือ แล้วชะงักตัวนิดๆ ในประโยคต่อมาของ
อลีนา
“ออมดีใจที่เห็นพี่ธรยิ้มได้”
เธอดีใจที่เห็นพี่ชายยิ้มได้บ้าง
แม้จะยิ้มได้ไม่เต็มยิ้มและในแววตาของภาธรไม่ได้ดำดิ่งจนน่าเป็นห่วงนัก
ยามสิ้นหน้าที่จึงถอยเท้าออกจากห้องไป
ส่วนตัวของภาธรชะงักไป
ทำสีหน้าขบคิดทันที
ทำไมเขายังยิ้มได้แม้กำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่ดีนัก
ในครั้งหนึ่งก็เคยประสบกับปัญหาหนักๆ แต่ไยไม่รู้สึกอุ่นใจอย่างในตอนนี้
อึดใจต่อมาก็เลื่อนสายตาไปยังสมาร์ตโฟนที่วางไว้บนโต๊ะทำงาน
มุมปากของเขากดยิ้มลึกและยิ้มกว้างกว่าเดิมยามเห็นว่ามีข้อความถูกส่งมาจาก
‘คุณเพื่อนสนิท’
“สู้ๆ นะคะคุณธร
เดี๋ยวเย็นนี้พุดทำสุกี้ให้กินค่ะ”
คนที่อ่านข้อความจากแอปพลิเคชันไลน์มีความสดชื่นแทรกเข้ามาในอกฉับพลันพร้อมนึกถึงถ้อยคำของอลีนา
คนนี้หรือเปล่าที่ทำให้เขายังยิ้มได้และมีแรงจะสู้กับปัญหา
ก่อนปรับสีหน้าเรียบใส่สมาร์ตโฟนพร้อมปากพึมพำเสียงดุๆ
‘ผมไม่ได้เห็นแก่กินนะพุดตาน’
เวลานี้พุดตานกำลังเอาของกินมาล่อเขา
ตนไม่ใช่คนเห็นแก่กินเสียหน่อย กระนั้นไม่รู้ทำไมใจถึงตื่นเต้นคล้ายเฝ้ารอให้ถึงเวลายามเย็น
แล้วพิมพ์ตอบโต้กลับไปบ้าง
ฟากพุดตานที่รถกำลังติดไฟแดงอยู่จึงมีเวลาพิมพ์ข้อความ
มือวางโทรศัพท์คว่ำหน้าไว้ที่เบาะข้างคนขับยามเห็นสัญญาณไฟเขียวแล้วเคลื่อนทะยานรถให้วิ่งไป
อีกเพียงห้าร้อยเมตรก็จะถึงที่ทำงานแล้ว
เธอมาถึงบริษัทก่อนเวลาเข้างานราวสิบนาทีเลยโล่งอกไป
ในจังหวะที่อยู่ในลิฟต์ก็หยิบสมาร์ตโฟนขึ้นมากดอ่านข่าวสารบ้านเมืองต่างๆ
ทำให้พบว่ามีข้อความถูกส่งมาจากชายหนุ่ม พออ่านใบหน้าก็มีรอยยิ้ม
“โอเคครับคุณเพื่อนสนิท”
ฝากอีบุคเรื่องใหม่ด้วยนะคะ
: คุณคี :
ราคา 239 บาท จาก 279 บาทค่ะ
 |
|
ความคิดเห็น