คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #58 : ตอนที่ 7 เคียงข้าง (04)
“เจ็บแผลไหมครับ”
ชายหนุ่มเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงทุ้ม มีความห่วงใยที่ชัดเจน
พุดตานยกมือขึ้นแตะหน้าผากพลันพยักหน้าเมื่อรู้สึกเจ็บเล็กน้อย
ก่อนได้ยินคำถามให้ชวนยิ้มและตอบตกลงไป
“ผมเป่าให้นะ”
เพี้ยง
ภาธรเป่าลมเบาๆ ไปยังแผลที่มีอาการแดง
เขาชักอยากมีคาถาเวทมนตร์จะได้เสกให้แผลนี้หายไปในพริบตา
ไม่อยากให้พุดตานต้องรู้สึกเจ็บเลย ใบหน้ายังไม่ได้เลื่อนห่างจากหน้านวล
เพราะเขาต้องการทำอีกหนึ่งสิ่ง
ปลายปากหยักกดจูบแผ่วเบาลงบนรอยแผล
ความทะนุถนอมแสดงออกผ่านการกระทำชัดเจน
พุดตานหน้าเห่อร้อนขึ้นมาพร้อมพึมพำถามชายหนุ่มที่ผละตัวห่างไปเล็กน้อย
“ไหนว่าจะเป่าคะ ไหงมีจูบแถมมาด้วย”
“เป็นออปชันเสริมครับ”
ภาธรบอกด้วยท่าทางยิ้มๆ
แม้จะเครียดแต่ก็ไม่อยากแสดงออกให้หญิงสาวต้องเป็นห่วงไปมากกว่าเดิม
“พุดเตรียมเสื้อกับผ้าขนหนูให้แล้วนะคะ”
“ขอบคุณนะครับ”
ภาธรพยักหน้ารับก่อนผละห่างไปชำระร่างกาย
ราวครึ่งชั่วโมงก็ออกมาในชุดที่พุดตานจัดเตรียมไว้
ส่วนเจ้าของร่างระหงที่ชำระร่างกายเสร็จตั้งแต่ตื่นขึ้นมาในเวลานี้นั่งรอคนตัวโตอยู่บนเตียง
ใบหน้าเงยขึ้นมองคนที่เดินเข้ามาหา มือนั้นเอื้อมไปหยิบยาหลอดเล็กๆ มาไว้ในมือ
ขณะที่ภาธรทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ
อย่างเข้าใจความหมาย ฝ่ามือใหญ่ก็ยื่นไปเบื้องหน้าเพื่อให้พยาบาลสาวได้ดูแล
มือเรียวบางค่อยๆ
บีบยาออกจากหลอดแล้วยื่นไปลูบวนบนมือของภาธรที่เวลานี้มีรอยแดงกว่าเมื่อวาน
แต่ไม่มีอาการบวม
“ขอบคุณนะครับที่อยู่ข้างๆ ผม”
เขาขอบคุณจริงๆ ที่พุดตานยังอยู่ตรงนี้
ทั้งที่หญิงสาวจะหนีหายไปก็ได้ ด้านพยาบาลสาวยิ้มรับ ราวห้านาทีกลับมีหนึ่งสิ่งดึงเธอให้ละใบหน้าจากภาธร
ไม่พ้นเสียงข้อความจากไลน์ดังขึ้น
พุดตานพบการแจ้งเตือนที่มาจากกลุ่มเพื่อนสนิท
แค่เปิดอ่านหัวคิ้วก็ขมวดขึ้นกับหัวข้อเปิดประเด็น
สี่สาวเพาเวอร์พัฟเกิร์ล
เมย์เดย์ : พวกฉันมีข่าวจะเม้าท์
นนทัชกับญาดาเลิกกันแล้ว
พุดตาน : ทำไมล่ะ พวกแกรู้ได้ยังไง
แหวนแหวนสาวสวย : เมื่อคืนญาดาไม่ได้มาน่ะสิ
แต่นนมา แถมมาถามหาแกด้วยนะ และบอกพวกฉันว่าอยากจะขอโอกาส เขาอยากกลับไปคบกับแก
นนบอกว่าถูกญาดาหลอกให้ทำแบบนั้นกับแกและไม่ได้ตั้งใจ
กีกี้คนที่สวยกว่าแหวนแหวน : ใครเชื่อก็บ้าแล้ว
ระวังตัวไว้ด้วยพุดตาน
แหวนแหวนสาวสวย : @พุดตาน เจ็บแล้วจำคือคน เจ็บแล้วหวนกลับไปอีก คืออะไรแกรู้นะ
พุดตานตอบเพื่อนไปด้วยสติกเกอร์พยักหน้า
เธอจะไม่กลับไปเจ็บอีกแน่
สิ่งที่ต้องการก็แค่อยากสั่งสอนให้คนพวกนั้นลดความผยองที่มีหรืออย่างน้อยๆ
ก็ได้เห็นทั้งสองคุกเข่าขอโทษ
“มีอะไรหรือเปล่าครับ”
เขาสังเกตเห็นสีหน้าผิดปกติของหญิงสาวจึงอดถามไม่ได้
“ไม่มีอะไรค่ะ”
พุดตานส่ายหน้า มือลดสมาร์ตโฟนลงวางไว้บนตัก
มันไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไรและไม่อยากให้มันไปกวนใจภาธร ปัญหาของเขาหนักพอแล้ว
“เราออกไปกินข้าวกันเถอะค่ะ
เดี๋ยวจะได้ออกไปโรงพักกัน” หญิงสาวขยับตัวขึ้น
มือข้างหนึ่งยื่นไปขอมือของชายหนุ่ม
ฝ่ายภาธรหัวเราะเบาๆ
ในลำคอกับท่าทางของคนตัวเล็ก พุดตานกำลังทำให้เขารู้สึกเหมือนเป็นเด็กตัวเล็กๆ
ที่เดินไปโต๊ะกินข้าวไม่ถูก ทว่าก็ได้ยื่นมือไปให้ด้วยอาการหัวใจพองโต
หนึ่งชั่วโมงต่อมาภาธรกับพุดตานก็เดินทางออกจากคอนโดมิเนียมเพื่อไปจัดการกับปัญหา
หญิงสาวรับหน้าที่เป็นสารถีตามที่อาสา
ชายหนุ่มเดินทางไปพบกับเจ้าหน้าที่ตำรวจก่อนเป็นอย่างแรก
ขณะเดียวกันทีมสืบสวนก็กำลังเข้าไปยังพื้นที่เกิดเหตุเพื่อตรวจสอบข้อเท็จจริง
ชนัต
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเองก็รอให้ปากคำอยู่
ทางเจ้าหน้าที่ตำรวจตั้งข้อสันนิษฐานว่าอาจเกิดจากไฟฟ้าลัดวงจรและวัสดุอุปกรณ์ภายในโกดังก็มีที่ติดไฟง่ายอยู่หลายอย่าง
แต่ก็ไม่ทิ้งอีกประเด็นหนึ่ง
อาจจะมีคนลอบวางเพลิง
ฝากอีบุคเรื่องใหม่ด้วยนะคะ
: คุณคี :
ราคาจัดโปรโมชั่น 202 บาท จาก 279 บาทค่ะ
 |
|
ความคิดเห็น