คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #56 : ตอนที่ 7 เคียงข้าง (02)
“เจ็บนิดเดียวค่ะ” เธอเจ็บไม่มากนัก
“เดี๋ยวไว้เราไปหาหมอกันครับ”
เขาไม่อยากให้พุดตานต้องเจ็บตัวเลย
ความห่วงใยปรากฏขึ้นและกว่าทุกอย่างจะจบลงก็ราวหนึ่งชั่วโมงต่อมา
ความเสียหายยังไม่ได้ถูกประเมิน
หลังจากนั้นก็มีเจ้าหน้าที่ตำรวจเข้ามาสอบถามถึงเรื่องที่เกิดขึ้น
ภาธรยืนพูดคุยพร้อมกับชนัต
ราวสิบห้านาทีเจ้าหน้าที่ตำรวจก็ถอยล่าไปตรวจสอบบริเวณรอบๆ
เมื่อมีเวลาเขาจึงรีบโทร.เข้าไปหามารดา
คิดว่าท่านคงกำลังร้อนใจไม่น้อยและพูดคุยกันอยู่สักพักก็วางสายไป
ซึ่งก่อนหน้านี้พุดตานอาสาโทร.เข้าไปแจ้งเรื่องให้เจ้านายใหญ่ได้รับทราบแล้ว
มารดาของเขารู้สึกเบาใจที่มีพุดตานอยู่ด้วย
เวลานี้เขาเองก็เช่นกัน
“เสร็จแล้วใช่ไหมคะ
งั้นเราไปหาหมอกันเถอะค่ะ” แม้ทั้งเธอและเขาจะถูกปฐมพยาบาลเบื้องต้นแล้ว
แต่ก็สมควรจะไปให้หมอตรวจดูอีกครั้ง
ด้านชายหนุ่มก็พยักหน้าแล้วพากันไปยังโรงพยาบาล
โชคดีที่รอยแผลไฟไหม้ของภาธรเป็นแค่ระดับหนึ่งเท่านั้น
ชั้นผิวไม่ได้ถูกทำลาย แต่ผิวหนังก็เป็นสีแดง รวมถึงมีอาการปวดแสบ
ส่วนเจ้าของร่างบอบบางนั้นมีแต่รอยถลอก
พอทำแผลเสร็จจึงพากันกลับไปยังคอนโดมิเนียมด้วยสภาพเนื้อตัวมอมแมมและเหม็นกลิ่นควันไฟ
“จะอาบน้ำเลยไหมคะ
เดี๋ยวพุดช่วยค่ะ” เมื่อถึงห้องพุดตานร้องถามอย่างขันอาสา
“ไม่เป็นไรครับผมทำได้
คุณไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวจะได้พักผ่อน เท่านี้ผมก็ไม่รู้จะขอบคุณคุณยังไงแล้ว”
คำขอบคุณมากมายก็คงไม่เพียงพอสำหรับคนที่ไม่ทิ้งเขาไปในยามที่เกิดปัญหา
“แต่มือของคุณธรเจ็บอยู่
คุณธรคงทำอะไรๆ ไม่ถนัดให้พุดช่วยเถอะค่ะ”
“ก็ได้ครับ”
ภาธรไม่กล้าปฏิเสธอีกเมื่อเห็นความห่วงใยจากดวงตากลมโต
มือและแขนที่เจ็บทำให้เขาคงทำทุกอย่างไม่ถนัดเหมือนก่อน
พุดตานเมื่อได้รับคำอนุญาตก็ขยับตัวไปค่อยๆ
ปลดกระดุมเสื้อของภาธรออกทีละเม็ดพร้อมมองสำรวจรอยแผลที่อาจจะหลงสายตาไป
ภาธรเองก็เฝ้ามองการกระทำของหญิงสาว
แววตาวูบไหวและเป็นประกาย เขาเครียดแต่กลับรู้สึกอิ่มหัวใจอย่างแปลกพิกล
มือยกขึ้นไปสัมผัสเบาๆ ที่พวงแก้มนวลเพื่อเช็ดคราบเขม่าสีดำ
พุดตานเงยหน้าขึ้นไปมองแล้วเห็นชัดว่าในแววตาของภาธรมีแต่ความเครียดและความกังวล
“ขอพุดกอดให้กำลังใจได้ไหมคะ”
เธออยากกอดเขา
ฝากอีบุคเรื่องใหม่ด้วยนะคะ
: คุณคี :
ราคาจัดโปรโมชั่น 202 บาท จาก 279 บาทค่ะ
 |
|
--
“พะวาอยากเป็นเด็กคุณคีค่ะ”
คำที่โพล่งบอกทำให้เธอดูบ้าบิ่นไม่น้อย ทว่ามันถูกไตร่ตรองมาหลายวันแล้ว
“ใครๆ เรียกฉันว่าเฮีย”
คีหรือว่าคิระที่ได้ฟังประโยคนั้นดูไม่ได้ตกใจ คงเพราะเขาเจอกับเรื่องพวกนี้เป็นประจำ แตกต่างไปก็ตรงสรรพนามที่หญิงสาวตรงหน้าเรียกขานเขา
“ค่ะ พะวารู้”
เธอรู้ว่าใครๆ ต่างเรียกเขาว่าเฮียคี ดวงหน้ายังจดจ้องมองหนุ่มฮอตสวมแว่นที่ดูเข้ากับเขาเป็นอย่างมาก ใจจดจ่อรอรับคำตอบที่จะหลุดพ้นริมฝีปากหนา
อากัปกิริยาของคิระยังนิ่งสงบท่ามกลางเสียงดัง สายตารอคำตอบ และการเดินไปมาของนักเที่ยว พะวาลุ้นเสียยิ่งกว่าตอนลุ้นผลการสมัครงาน กระทั่งได้ยินคำถาม
“รู้กฎของฉันไหมพะวา”
“พะวาอาจจะพอรู้ค่ะ”
“ฉันไม่ชอบคำว่าอาจจะ ฟังดูเหมือนรู้ แต่ไม่รู้” เสียงทุ้มๆ นั่นไม่ได้ตำหนิ แต่บอกว่าหญิงสาวสมควรจะรู้กฎของเขาให้ชัดเจน
พะวาส่งยิ้มแห้งๆ โต้กลับ แล้วตั้งใจฟังกฎ
“กฎของฉัน คือแตะต้องได้ทุกส่วนบนร่างกาย ยกเว้นหัวใจ”
------------------------------------
“ถึงบ้านแล้วใช่ไหมพะวา”
“ค่ะ”
“ขอโทษที่ไม่ได้รับสาย เมื่อกี้เกิดเรื่องวุ่นๆ ขึ้นน่ะ”
เมื่อพะวากดรับสายเขาก็รีบขอโทษ ลมหายใจถูกพรูออกจากอกเพราะความคิดหนึ่งยังคั่งค้างอยู่ในอก ขอให้ไม่ใช่เช่นนั้น
“นี่ฉันกำลังกลับไปหาแล้วนะพะวา” คิระบอกไปอีก แต่ประโยคที่สวนกลับมาทำให้เขารู้ว่ามันไม่ปกติ
“คุณคีไม่ต้องมาหาพะวาอีกแล้วค่ะ พะวาต้องอยู่คนเดียวค่ะ” พะวาบอกออกมาเสียงเบา ไม่สดใสร่าเริงเหมือนเคยๆ
“อยู่คนเดียว” คิระทวนใจความสำคัญ ก่อนจะได้ยินคำยืนยันที่เพิ่มเติมความเจาะจงมาอีก
“ค่ะ อยู่โดยไม่มีคุณคี”
ซื้อแล้วไว้แวะไปเล่นเกมที่ เฟส
เกี้ยวเกล้า นะคะ
ความคิดเห็น