คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #48 : ตอนที่ 5 แซ่บ (05)
ตอนที่ 5 แซ่บ
นัยน์ตาคู่ใสที่แวววาวเฝ้ามองโครงหน้าสมบูรณ์แบบซึ่งค่อยๆ
ไล่จูบขึ้นมาเรื่อยๆ จากปลายเท้า หัวเข่าไปหยุดที่โคนขา
นาทีที่ปลายจมูกโด่งฝังลึกเข้าหาดอกไม้งามร่างกายของเธอก็สะท้านไหว
ใบหน้าบิดเบี้ยวจากความสุขที่แทรกผ่านเข้ามา
ฟากชายหนุ่มเดินหน้าปรนเปรอมอบความหวาน
ปลายลิ้นตวัดอย่างรู้หน้าที่และช่ำชอง
โครงหน้าช้อนไปมองคนที่กำลังพบกับความซาบซ่าน
ชั่วนาทีก็เลื่อนมือขึ้นไปฟอนเฟ้นทรวงนุ่ม ปากได้รูปขยับไปฉกจูบดุดัน
พุดตานเปิดปากรับกระแสสวาทที่ชวนให้ใจล่องลอยไปกันใหญ่
วงแขนนุ่มกอดรัดคนที่กำลังเดินหน้าเข้าหาเต็มกำลังแนบแน่น
อื้อ...
ยามปากหยักเลื่อนต่ำไปพรมจูบที่หัวไหล่บางพุดตานก็ปล่อยเสียงแหบพร่าให้ทั้งใจของเขากับเธอยิ่งปรารถนาและเตลิดยิ่งปีนขึ้นไปค้นหาความสุขที่ลึกล้ำ
มือของชายหนุ่มเองก็ไม่หยุดซุกซน ซึ่งภาธรกำลังทำตามหนังสือทุกขั้นตอน
หัวใจสองดวงทั้งตื่นเต้นและอยากริลอง
ก่อนเป็นฝ่ายหญิงที่ได้ยินคำกระซิบที่แทบทำให้กรีดร้องในใจ
“พรุ่งนี้เช้าเดี๋ยวผมไปส่งนะครับ”
‘นี่เขาจะรักเธอจนหมดแรงขับรถไปทำงานเลยหรืออย่างไรกัน’
แต่คำถามนั้นพุดตานจะได้คำตอบก็ต่อเมื่อยามเช้ามาถึง...
“กี่โมงแล้ว”
คนที่สะดุ้งตื่นขึ้นมาร้องถามตัวเอง
ตากะพริบขึ้นลงเพื่อปรับแสง ภายในห้องมืดสนิทเพราะผ้าม่านถูกปิดจนมิดชิด
พุดตานเม้มปากทันทียามหันดวงหน้ามองคนข้างกาย
นาทีนั้นใบหน้าก็แสดงอาการขวยเขินด้วยการแดงปลั่งขึ้นเพราะเมื่อคืนทั้งเธอและเขาแสนจะเร่าร้อน
แล้วมองหาแว่นของตนเอง พบมันถูกวางไว้ตรงโต๊ะหัวนอน สายตามองไปยังชายหนุ่มอีกครั้ง
“ขอบคุณนะคะ”
เพราะรู้ดีว่าภาธรเป็นผู้ที่นำแว่นมาวางไว้ให้ใกล้ตัว
พอตื่นขึ้นมาเธอจะได้หยิบขึ้นมาสวมโดยไม่ต้องตามหา
หัวใจรู้สึกดีกับการเอาใจใส่ของเขาก่อนขยับตัวลงจากเตียงเดินไวๆ
เข้าไปอาบน้ำยังห้องนอนเล็ก ไม่อยากให้เสียงไปรบกวนการนอนของคนตัวโต
เพราะนี่ก็ยังเช้าอยู่เลย
เมื่อก้าวเท้าออกจากห้องมากลับเห็นภาธรยืนรออยู่
“พร้อมหรือยังครับ”
ภาธรเอ่ยถาม เวลานี้เขาพร้อมจะออกไปทำงานแล้ว
โดยอยู่ในชุดสูทตัวเก๋ที่มีดีไซน์ทันสมัย นัยน์ตาดำขลับปราดมองเจ้าของร่างอรชรซึ่งอยู่ในชุดเรียบๆ
ดูคุ้นตา
“ผมขอไปส่งตามที่บอกไว้นะครับ”
ภาธรยังไม่ลืมที่เอ่ยบอกพุดตานเอาไว้และอยากจะทำตามที่ได้กล่าวออกไป
กระนั้นก็ได้ยินเสียงปฏิเสธโต้มา
“ไม่ต้องหรอกค่ะ พุดยังมีแรง”
“งั้นต้องทำให้หมดแรงถึงจะได้ไปส่งหรือครับ”
ชายหนุ่มถามเสียงกรุ้มกริ่ม
นัยน์ตาเฝ้ามองอย่างสื่อความหมายและรู้สึกว่าการอยู่กับพุดตานหัวใจกระชุ่มกระชวยขึ้น
คงเพราะนัยน์ตาที่ใสซื่อและแสนจริงใจคู่นั้น
“คุณธร”
ฝ่ายพุดตานอยากจะทุบอกคนทะเล้นเสียจริง
พูดออกมาได้ ไม่คิดว่าเธอจะอายบ้างหรืออย่างไรแล้วเอ่ยบอกถึงสาเหตุที่เธอไม่อยากให้เขาไปส่ง
“พอดีเช้านี้พุดต้องแวะไปเอาเอกสารให้คุณวรรณที่บริษัทแถวพระรามสามก่อนขับรถไปเองน่าจะสะดวกกว่าค่ะ”
“งั้นก็ได้ครับ
แต่เราเดินไปพร้อมกันนะครับ เพราะผมจำได้ว่าเราจอดรถไว้ชั้นเดียวกัน”
ภาธรพยักหน้าพร้อมยื่นมือไปช่วยถือกระเป๋าสะพาย
เขาอยากดูแลพุดตานบ้าง ให้สมกับที่เธอดูแลเขามาหลายวัน
แล้วความรู้สึกดีก็ลามไหลในอก สายตามีความชื่นชมและมีประกายเล็กๆ ผุดขึ้น
ก่อนพากันเดินไปยังลิฟต์แล้วลงไปยังชั้นที่จอดรถทิ้งไว้
แต่เมื่อมือเรียวเล็กเปิดประตูรถภาธรกลับหยุดเธอไว้ด้วยประโยคหนึ่ง
“เดี๋ยวก่อนครับ
ผมตอบตกลงไปด้วยนะ...งานเลี้ยงรุ่นของคุณ”
ภาธรตั้งใจจะบอกตั้งแต่วันที่กลับมาจากสวนมะม่วงแล้ว
แต่ดันมาป่วยไปเสียก่อนและรู้เหตุผลแล้วว่าทำไมหญิงสาวถึงลังเลที่จะเอ่ยบอกเขา
เธอเกรงใจ ไม่อยากให้ลำบากใจ
พุดตานหลุดพึมพำบอกมาตอนที่ต่างฝ่ายต่างหมดเรี่ยวแรงนอนหอบบนพื้นบ้านของลุงแสง
หลังจากนั้นหญิงสาวก็หลับเป็นตายไปเลย
“คุณธร”
พุดตานไม่วายทำตาโต เขารู้แล้วเหรอ
แล้วย่นจมูกใส่ตัวเอง นี่แสดงว่าตอนที่เมายาดองเธอบอกไปหมดแล้ว
“ขอบคุณนะคะแต่พุดว่าจะไปคนเดียวแล้วค่ะ
เพราะมันไม่ได้มีแค่ญาดากับนนทัช แต่ยังมีคนอื่นๆ ด้วย”
ถึงแม้จะดีใจที่เขาจะไปด้วย แต่ก็อดกังวลไม่ได้ ไม่อยากทำให้ภาธรต้องสูญเสียความเป็นส่วนตัวไป
“ไม่ต้องกังวลอะไรไปหรอกครับ
ผมขอแค่เรายังอยู่ในกฎของเราก็พอและเรื่องที่จะทำให้สองคนนั้นยอมคุกเข่าขอโทษก็อยู่ในข้อตกลงตั้งแต่แรกแล้ว”
มันก็ไม่ได้ยากเย็นอะไรกับแค่ไปงานเลี้ยงรุ่นเป็นเพื่อนพุดตาน
อีกอย่างจะได้เป็นการตอกกลับพวกที่ทรยศต่อหญิงสาวด้วย
หัวใจเริ่มกรุ่นตาม ไม่รู้คนพวกนั้นทำร้ายพุดตานลงคอได้อย่างไร
“พุดจะไม่ผิดกฎแน่นอนค่ะ
แต่ถ้าคุณวรรณรู้...”
เธอมีความกังวล ถ้าเจ้านายใหญ่ทราบเรื่องลับๆ
นี้จะทำอย่างไร รู้ว่าท่านไม่เคยก้าวก่ายเรื่องของบุตรชาย แต่ความสัมพันธ์ของเธอกับเขาเกิดจากข้อตกลงจึงคิดว่าหากรู้ไปถึงหูท่านคงโดนดุทั้งคู่แน่
“ถ้าคุณแม่ถามคุณก็บอกไปว่าคุณควงผมไปในฐานะเจ้านาย
เพราะผมก็คือเจ้านายคนหนึ่งของคุณ”
ภาธรว่าและมันคือเรื่องจริง
แต่ในจังหวะที่พุดตานให้สัญญาว่าจะไม่ผิดกฎ หัวใจของเขากลับสะดุด
ฝ่ายพุดตานพยักหน้าตกลงแล้วได้ยินวาจานุ่มๆ
ดังออกมาจากปากหยักได้รูป
“ผมหวังว่าเย็นนี้จะได้กินอาหารสูตรเด็ดของคุณ”
เขาว่าแล้วยิ้มล้อเลียนนิดๆ
เพราะเมื่อคืนทั้งเขาและพุดตานไม่ได้ลงมือทำอาหารที่ตั้งใจ
หมดแรงแล้วพากันหลับเป็นตาย
“ได้กินแน่นอนค่ะ ถ้าคุณธรไม่จูบพุดก่อน”
เธอแย้งเบาๆ ด้วยท่าทางเขินอาย
“งั้นแสดงว่าถ้าคุณจูบผมก่อน
ผมก็จะยังได้กินฝีมือคุณใช่ไหมครับ”
ครั้งนี้ชายหนุ่มปล่อยเสียงหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ
งั้นเย็นนี้เขาจะไม่เป็นฝ่ายจูบหญิงสาวก่อนละกัน
มันจะได้ไม่เลยเถิดจนอดข้าวอดน้ำด้วยกันทั้งคู่
ฟากพุดตานแค่ตวัดตาค้อนในคำหยอกเย้า
ก่อนจะได้ฟังประโยคที่ชวนให้เลิกคิ้วขึ้น
“แต่ว่าวันนี้คุณรอผมก่อนได้ไหม
อย่าเพิ่งลงมือทำอาหาร”
“ทำไมล่ะคะ”
ทำไมถึงให้รอกันนะ
เมื่อเขากลับมาถึงห้องแล้วได้กินข้าวในทันทีจะไม่ดีกว่าอย่างนั้นหรือ
สายตาเฝ้ามองด้วยความนึกฉงน
“ผมอยากจะขอสมัครเป็นลูกศิษย์
อยากลองฝึกทำอาหารดูบ้างครับ”
เขาอยากลองทำในสิ่งที่พุดตานชอบดูบ้าง
แต่มีอีกหนึ่งเหตุผลคืออยากจะช่วยเป็นลูกมือ แค่หญิงสาวทำงานมาก็เหนื่อยมากแล้ว
ตนเองจึงอยากจะแบ่งเบาบ้าง ถึงอาจจะช่วยได้ไม่มาก
ในสักวันหนึ่งลูกศิษย์คนนี้อาจจะได้ทำอาหารให้คุณครูลองชิมบ้าง
ฝ่ายพุดตานทำตาโต
ไม่คิดว่าภาธรจะอยากลองทำอาหาร ก่อนพยักหน้า ทว่าเธอนั้นมีข้อต่อรอง
“แต่คุณธรต้องเรียกพุดว่าคุณครูนะคะ
ไม่งั้นพุดไม่สอน” เมื่อมีโอกาสจึงอยากเย้าแหย่เขาคืนบ้าง
มือยกขึ้นกอดอกทำท่าเป็นคุณครูจอมดุ ด้านภาธรรู้ทันทีว่าถูกแกล้ง
มีหรือที่เขาจะยอมแพ้ง่ายๆ
“ขี้โกงจังครับ
ทีอยู่บนเตียงไม่เห็นเรียกผมว่าคุณครูบ้าง ที่อ่างน้ำก็ไม่เห็นเรียก
ตู้เย็นผมก็จำได้ว่าไม่นะครับ”
เรื่องใหม่ค่ะ
กฎการมีเซ็กซ์กับคี คือแตะต้องได้ทุกส่วนบนร่างกาย ยกเว้นหัวใจ
หากเธอตกลง เราก็เอากันได้ทุกที่…
แนวแซบๆ น่ารักและดราม่าเล็กน้อย
ตอนนี้อ่านได้ที่ รีด และ DEKD
https://writer.dek-d.com/kiaoklao_kiao/writer/view.php?id=2271262
ฝาก EBOOK เรื่องใหม่ด้วยค่ะ
เสี่ย(ปืน)ที่รัก
--------------------------------------------------------
EBOOK
กฎของธร...มีข้อเดียวคือ ห้ามรัก
แต่ความรู้สึกนั้นห้ามกันได้จริงๆ นะหรือ
--------------------------------------------------------
“จะไปด้วยกันไหม หรือว่าคุณเอารถมา”
“พุดไม่ได้เอารถมาค่ะ”
เมื่อเช้านี้เจ้านายให้คนมารับเธอจึงไม่ได้ขับพี่เต่าออกมาบนท้องถนน
ภาธรเอียงคอเล็กน้อยเป็นอันเข้าใจ เท้าก้าวขึ้นไปบนรถในตำแหน่งคนขับ หญิงสาวเองเวลานี้ก็มานั่งประจำที่เรียบร้อยแล้ว
พุดตานเคยนั่งรถคันนี้อยู่บ้างในเวลาจำเป็นที่คุณวรรณรทใช้ให้เธอมาช่วยเขาที่บริษัทแห่งนี้ หญิงสาวเอี้ยวตัวไปดึงเบลต์มาคาด
“เราจะไปไหนกันคะ” มีคำถาม เพราะไม่รู้ว่าเขาจะพาเธอไปที่ใด
“ที่ลับ” ภาธรตอบสั้นๆ แล้วสตาร์ตเครื่องยนต์เพื่อขับเคลื่อนรถ เวลานี้จวนเจียนจะสองทุ่มตรงแล้ว
ความคิดเห็น