มลทินในรอยเพลิง

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 1 ชดใช้ (01)

ตอนที่ 1 ชดใช้

      “หามาจนได้สินะ”

      เสียงทุ้มเข้มที่ติดหยันดังในเวลาหนึ่งทุ่มสิบนาที หลังผู้หญิงคนหนึ่งก้าวเท้ามารอเขาตรงหน้าประตูบ้านและในตอนนี้ฝ่ามือเรียวก็วางซองพลาสติกเล็กๆ ไว้เบื้องหน้า มันบรรจุผงสีขาวไว้จำนวนหนึ่ง

      พะพายฝืนยิ้มกลบความอ่อนแอที่อยู่ในหัวใจ ไม่อยากให้ชายหนุ่มสงสารเห็นใจในคนที่มีส่วนทำให้เขาไม่เหลือใคร 

      ในใจเจ็บปวดและแสนจะอับอายในสิ่งที่หามาจนได้

      “น้อยไปหรือเปล่า”   

      ภูธิปหยิบขึ้นมาพิจารณาแล้วเอียงคอมอง

      “มันจะพอสนุกกันทั้งคืนเหรอ” ประโยคจากปากได้รูปมันบอกได้ดีว่า เขาจะให้พะพายได้ชดใช้ทั้งคืนแน่ ฝ่ายหญิงสาวกัดเม้มปากแล้วบอกไปเสียงเบา

      “พายว่าพี่...คุณคงมีความสามารถพอที่จะทำให้เราสนุกกันทั้งคืน” ปริมาณเท่านั้นก็มากพอแล้ว เธอไม่รู้จะรับไหวหรือเปล่าด้วยซ้ำไป

      “ปากดี…”

       ภูธิปแทบจะหัวเราะออกมาในวาจาเก่งๆ นั่น ดูเหมือนอีกฝ่ายจะแกร่งขึ้น แบบนี้ก็ดีเพราะเขาไม่ชอบบทบาทคนเจ้าน้ำตา นัยน์ตาร้ายๆ ปรายมองไปยังร่างเล็ก

      “เก่งแบบนี้เวลา...คงมัน” ชายหนุ่มเว้นคำนั้นไว้

      พะพายสะอึกไม่น้อย ตาเสมองไปทางอื่นอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะหันกลับไปฝืนยิ้มให้เพราะเดินมาให้เขาแก้แค้นเองก็สมควรจะหยัดยืนให้ไหว

      ด้านคนตัวโตบิดปากชอบใจในท่าทางที่ดูเข้มแข็ง

      จากนั้นสองเท้าได้ก้าวขยับเพื่อเดินตรงขึ้นไปยังห้องนอนของตัวเอง สายตาไม่ได้มองไปด้านหลัง แม้ไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าดังตามมา

      พะพายยังยืนอยู่ที่เดิม รู้ว่าถ้าตามเขาขึ้นไปด้านบนเมื่อไหร่จะเสมือนตกอยู่ในขุมนรก แต่มันก็คงไม่รุนแรงเท่านรกที่เธอพยายามจะพาตัวเองออกมา

      นรกในใจ...เจ็บปวดที่สุดและการมาชดใช้ก็ไม่ได้ทำเพื่อแค่ตัวเธอ แต่ทำมันเพื่อใครอีกคนด้วย

      จากนั้นเดินเพื่อตามเขาไปด้านบน เมื่อไปอยู่ด้านในห้องนอนก็ได้ยินคำถามที่ทำให้ใบหน้าแดงขึ้น

      “ยกแรก...เอาท่าไหนดี” ภูธิปเอียงคอมองเล็กน้อย นัยน์ตาคู่นั้นราบเรียบทั้งที่กำลังจะได้เอาคืน ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นยิ้มร้ายยามหยิบหนังสือเล่มหนึ่งออกจากลิ้นชักโยนไว้บนเตียง “ฉันมีแคตตาล็อกให้เธอเลือก...”

      พะพายถึงกับอึ้งไปเลยทีเดียว สายตามองไปยังหนังสือเล่มนั้น เขาคงหามาเพราะต้องการจะแกล้งเธอ ลมหายใจอุ่นร้อน

      “จัดการให้เรียบร้อยด้วย ฉันขอไปผ่อนคลายก่อน” ภูธิปเอ่ยพร้อมกับโยนซองยาไว้ข้างๆ หนังสือ จากนั้นเดินเลี่ยงตัวเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับผ้าขนหนูผืนใหญ่

      พะพายที่ยืนขาแข็งทรุดตัวลงบนเตียง มือยกขึ้นลูบหน้าเพื่อสั่งตนเองให้เข้มแข็ง

      “พายเอ๊ยเจ็บเท่านี้เองทนให้ได้นะแก” สิ่งที่เธอต้องทำคืออดทน จะมาขี้เขลาตอนนี้ไม่ได้ เพราะเขายังทนเจ็บปวดมาต้องเนิ่นนาน มือหยิบหนังสือเล่มนั้นมาพิจารณา แค่เปิดดูก็ต้องเป่าปากแรงๆ มือรีบปิดไว้อย่างเดิมพร้อมนำไปเก็บไว้ในลิ้นชัก

      “ชดใช้ให้เขาให้หมดพาย แกจะพ้นจากนรกไปเสียที”

      หญิงสาวบอกกับตัวเองพลันเสมองซองยาที่เธอหามาแล้วมองหาหนึ่งสิ่ง เมื่อไม่พบจึงขยับตัวเดินตรงไปยังด้านล่าง

      มือเรียวเล็กเปิดตู้เย็นออกแล้วหยิบน้ำมาหนึ่งขวด จากนั้นกรอกยาที่ได้มาใส่ปากแล้วดื่มน้ำตาม

      พะพายทำหน้าเหยเก มันไม่ได้มีรสชาติอะไรหรอก แต่เธอรู้สึกขยะแขยง ปากเป่าลมออกมาแรงๆ พร้อมเดินวนกลับเข้าไปในห้อง

      สิบนาทีต่อมาคนที่ทำให้พะพายหวาดหวั่นก็ก้าวเท้าออกมาด้วยผ้าขนหนูพันเอวไว้ นัยน์ตาของเขาปราดมองมายังเธอที่พยายามนั่งอย่างสงบนิ่งอยู่บนเตียง แม้ร่างกายจะเริ่มร้อนผ่าว

      ภูธิปไม่ได้เร่งรีบอะไร เท้าเดินอาดๆ ไปยังตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กขึ้นมาเช็ดผม มุมปากกดยิ้มลึกหลังเห็นอาการกระสับกระส่ายของหญิงสาว ไม่คิดว่าพะพายจะโง่กินมันเข้าไปจริงๆ แล้วยื้อเวลาออกไปด้วยคำบอกที่คล้ายคำสั่ง

      “อาบน้ำก่อนสิ”

      “ค่ะ”

      พะพายพยักหน้ารับแล้วฝืนขยับกายลุกขึ้น เธอรู้ว่ากำลังถูกแกล้ง ใบหน้าหันไปมองเขา ก่อนจะหันไปหยิบชุดนอนออกจากกระเป๋าเสื้อใบเล็ก

      เธอเตรียมทุกอย่างมาดี โดยเฉพาะใจที่ต้องเจ็บแน่ เจ็บแต่จะจบในสักวันก็ดีกว่าเธอต้องทนทรมานเรื่อยไป พอเข้าไปในห้องน้ำแล้วก็รีบคว้าฝักบัวฉีดน้ำใส่กายของตัวเอง

      เธอร้อนและรู้สึกกระหาย ดวงหน้าก็เริ่มแดง ความเย็นจากสายน้ำช่วยให้พอทุเลาลงบ้าง แต่ก็คงไม่มากพอจะยับยั้งสิ่งที่อยู่ภายใน พะพายหลับลงตาชั่วครู่เธอถือว่านี่คือกรรมตามสนองและชดใช้มันเพื่อมารดา

      เมื่อครั้งหนึ่งเธอเคยทำให้พี่สาวของเขาเจอกับสถานการณ์เช่นนี้

-เกี้ยวเกล้า-