มลทินในรอยเพลิง

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

      “ผลกำไรจากไตรมาสนี้พายถือว่าโอเคอยู่นะคะ”

      เสียงเล็กใสแต่หนักแน่นได้ดังขึ้นภายในห้องประชุมขนาดเล็กที่มีการตบแต่งแบบปูนเปลือยร่วมสมัย มีกระจกติดให้แสงลอดผ่านเข้ามา มีผู้ร่วมประชุมอยู่จำนวนหกคน

      หญิงสาวผู้กุมบังเหียนที่นั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะพิจารณาผลประกอบการที่ลดต่ำลงไปเมื่อบริษัทได้เกิดวิกฤต ผลกระทบมาจากเรื่องหนึ่ง สีหน้ามีความกังวล แต่ไม่ได้ถึงขั้นเคร่งเครียด เพราะเธอเองได้เตรียมรับมือไว้แล้ว รวมถึงรู้ดีว่ามันจะเกิดขึ้น

      “ส่วนเรื่องผลกระทบที่เกิดขึ้นคงต้องค่อยๆ แก้กันต่อไป” ความเชื่อใจที่ลดลงทำให้ลูกค้าบางรายขอถอนตัว การผลิตจึงลดลงและหยุดชะงักไป กระนั้นก็ยังสามารถขับเคลื่อนไปได้ ใบหน้าของหญิงสาวค่อยๆ ระบายยิ้ม ไม่อยากทำให้ทุกอย่างกลายเป็นความเครียด

      ดวงตากลมโตที่ดูแข็งกร้าวได้หันไปมองทุกคนที่อยู่ในห้องนี้ ผู้ซึ่งยังไม่ถอดใจจากเธอและบริษัทผลิตผัก ผลไม้กระป๋องและแปรรูป กลีบปากอิ่มค่อยๆ เอ่ยสิ่งที่อยู่ในใจ

      “พายต้องขอขอบคุณทุกคนที่ช่วยกันพยุงบริษัทค่ะ” พะพายเชื่อว่าวิกฤตครั้งนี้บริษัทของเธอต้องผ่านไปได้อย่างแน่นอนแล้วบอกให้ทุกคนล่าถอยไปทำตามหน้าที่ของตัวเอง เหลือแค่ผู้หญิงรูปร่างเล็กที่ยังนั่งอยู่ ดวงหน้าหวานอมเศร้าหันไปมองอย่างเอ็นดู

      เธอนึกขอบคุณที่อีกฝ่ายยังอยู่ข้างๆ ส่วนอณิมาก็หันไปมองพี่สาวนอกไส้ ช่วงที่ผ่านมาเธอทั้งสองต่างหัวปั่น แต่ก็พยายามจะหยัดยืนให้ไหว

      ผ่านไปราวหนึ่งนาทีพะพายจึงขยับตัวลุกขึ้น เวลานี้ก็ใกล้เที่ยงแล้ว เธอก็เริ่มหิว น้องคงไม่ต่างกัน แต่คงต้องแวะไปที่ห้องทำงานเพื่อเอาเอกสารไปเก็บเสียก่อน

      “คุณพายคะคุณวินัยมาขอพบค่ะ” พะพายได้รับคำรายงานเมื่อไปถึงหน้าห้องทำงาน

      “เดี๋ยวพี่ตามไปนะ” หญิงสาวหันไปบอกน้อง

      ฝ่ายอณิมาพยักหน้า โดยพบความผิดปกติที่เจ้าตัวแสดงออกชัดเจน มีความกลัวและกังวลพาดผ่านในดวงตา ทว่าก็รู้ดีคงไม่สามารถทัดทานได้จึงแยกตัวไปรอยังร้านอาหารด้านล่าง ส่วนพะพายขยับเท้าเดินเข้าไปพบกับคนด้านใน

      เขาคนนี้คือความหวังของเธอ...

      “สวัสดีค่ะคุณอานัย” สองมือเรียวเล็กพนมขึ้นไหว้คนที่นั่งรออยู่บนโซฟา ชายที่มีอายุห้าสิบหกปีรับไหว้พร้อมจัดแจงบอกเรื่องสำคัญ

      “คนที่คุณพายอยากเจอตัว เขากลับมาแล้วนะครับ”

      “เขาอยู่ที่ไร่ใช่ไหมคะ”

      พะพายเอ่ยถามกลับไป หัวใจมีอาการวูบไหว ในแววตาพบประกายความดีใจแต่ก็มีความกลัว ความเสียใจแทรกผ่านเข้ามา

      “ครับ” นแววตาของดนัยเองไม่ต่างจากพะพาย

      “พายหวังว่าครั้งนี้จะไม่คาดกับเขาอีก” เธอได้แค่หวัง ความพยายามหลายปีที่ผ่านมากำลังจะเป็นจริง แม้จะรู้ว่าต้องเจ็บปวดเจียนตาย

      “ผมอยากจะเตือนคุณพาย ปล่อยให้มันผ่านไปแบบนี้คงจะดีกว่า” เขาเอ่ยเตือนในฐานะที่พะพายให้ความนับถือเป็นอาและตนให้ความเอ็นดูอีกฝ่ายดั่งลูกหลาน

      “พายตัดสินใจแล้วค่ะ พายจะไม่เปลี่ยนใจ”

      พะพายตอบเสียงหนักแน่น แม้ต้องเจ็บ แต่มันก็คงดีกว่าตายทั้งเป็นเหมือนในทุกวันนี้ เพราะคิดว่าในวันหนึ่งก็ต้องจบ แต่หากปล่อยให้ค้างคาคงไม่มีวันลืมได้และคนที่มีส่วนทำผิดก็สมควรรับโทษไม่ใช่หรือ ซึ่งตนพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อชดใช้

      “ขอบคุณนะคะที่ช่วยเป็นธุระให้พาย”   

      พะพายพนมมือขึ้นไหว้ โดยพอทราบถึงที่อยู่ของเขาคนนั้นอยู่บ้าง เพราะเคยเดินทางไปพบแต่ก็คาดกับเขาไปทุกหน แล้วความคิดถึงที่ยังเกาะกุมอยู่ในหัวใจก็พัดวูบเข้ามาให้รู้สึกไหวสะท้าน    

       ฝ่ายทางดนัยพยักหน้าอย่างยอมรับ เขาเองห้ามพะพายมาตลอด แต่ก็มีความเข้าใจในสิ่งที่หญิงสาวต้องเผชิญ โดยแค่หวังว่าสิ่งที่หลานปรารถนาจะประสบผลสำเร็จในสักวัน ก่อนแยกตัวไปเมื่อสิ้นหน้าที่

      คนที่จมอยู่กับความเศร้าที่เสมือนตกไปอยู่ในเหวลึกถอนหายใจเมื่ออยู่คนเดียวในห้องพร้อมทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ นัยน์ตาเข้มแข็งได้อ่อนยวบในพริบตา แต่ไม่ได้มีน้ำตาเม็ดกลมรินไหลเมื่อได้เตรียมใจมาหลายปีแล้ว เรียกว่าต้องยิ้มด้วยซ้ำเพราะคือสิ่งที่ปรารถนา

      ก่อนพะพายจะเรียกสติและเก็บความอ่อนไหวยัดใส่ใจเพราะน้องสาวกำลังรอกินข้าวเที่ยงอยู่ จากนั้นจึงขยับขึ้นแล้วลงลิฟต์ไปยังชั้นล่างสุด

      “พี่คงเจอเขาแล้วใช่ไหมคะ” อณิมาถามทันทีที่พี่สาวหย่อนก้นลงนั่งในฝั่งตรงข้าม

      “อื้ม”

      พะพายครางรับ นัยน์ตาที่กลับมาเข้มแข็งมองตรงไปยังน้องและพยายามซุกซ่อนความอ่อนแอ เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายเป็นกังวล

      “อายอยากให้พี่เปลี่ยนใจ” อณิมาบอกในสิ่งที่คิดอย่างไม่อ้อมค้อม

      “แต่พี่อยู่แบบนี้ไม่ไหวอีกแล้วอาย ตายทั้งเป็นแบบนี้...พี่ขอทำให้มันจบจะดีกว่า” เธออยากจะทำให้สิ้นสุด แม้รู้ดีว่าต้องเจอกับอะไรบ้าง

      “อายไม่สนับสนุน แต่อายจะไม่ห้ามพี่ เพราะอายอยากเห็นพี่ยิ้มอย่างจริงๆ ในสักวันหนึ่ง แต่อายขอสักเรื่องถ้าพี่ไม่ไหวให้พี่ถอยกลับมา”

      อณิมาทราบดีว่าพี่สาวรอวันนี้มานานและก็เห็นถึงความทรมานของพะพายมาหลายปี ดังนั้นจะไม่แย้งอีกแล้วเลื่อนจานข้าวไปยังฝั่งตรงข้าม

      ส่วนหญิงสาวที่กำลังจะก้าวเท้าไปเผชิญหน้ากับคนที่จากไปนานยิ้มขอบคุณ อย่างน้อยๆ ในชีวิตก็ยังมีคนที่คอยห่วงใยเธอ

      เขาคนนั้นก็เคยเป็นคนหนึ่ง แต่เธอกลับทำลายมัน

      “พี่ฝากทุกอย่างด้วยนะอาย เย็นนี้พี่จะไปหาเขา”

-เกี้ยวเกล้า-