บอสที่รัก (REUP)

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

      ปิ๊บๆ...

      เสียงข้อความดังขึ้นพร้อมกับไฟหน้าจอโทรศัพท์ยี่ห้อดังสว่างวาบ ชายผู้เป็นเจ้าของจึงต้องละสายตาจากเอกสารเกี่ยวกับโครงการบ้านจัดสรรเพื่อเงยหน้าขึ้นมอง เมื่อเห็นถึงรายชื่อที่ปรากฏ นิ้วแกร่งจึงหยิบขึ้นมาเปิดอ่านข้อความแล้วตามด้วยการผ่อนลมหายใจแรงๆ

      “วันนี้แม่จะส่งคนของแม่ไปให้แกที่คอนโดฯ”

      ชายรูปร่างสูงใหญ่ ผิวขาว ใบหน้าคมสัน ซึ่งมีดวงตาคมเข้ม วัยสามสิบห้าปีถึงกับต้องพิงแผ่นหลังกับพนักพิงที่เป็นเบาะหนังอย่างดี โดยมีความกลัดกลุ้มฉายชัดในแววตา ไม่นานก็ต้องละสายตาอีกครั้งไปมองยังหน้าประตูห้องที่มีการเคาะสามหน อึดใจเดียวผู้หญิงรูปร่างบอบบางคนหนึ่งก็เดินเข้ามา

      ผู้หญิงคนนั้นมาพร้อมกับแฟ้มเอกสารและรอยยิ้มบางๆ เมื่ออีกฝ่ายมาหยุดยืนอยู่เบื้องหน้าเขาจึงเอ่ยออกไปหนึ่งประโยค

      “วันนี้ผมต้องไปคอนโดฯ ของคุณแม่”

      คำบอกเล่านั้นไม่ได้ทำให้เกิดบทสนทนาแต่อย่างใด เขาจึงเอ่ยออกไปอีกรอบ

      “คุณจะไม่ออกความคิดเห็นหน่อยเหรอคุณครีม”

      “ครีมไม่มีความคิดเห็นค่ะบอส”

      หญิงสาวที่ถูกเรียกว่าครีมหรือคริมาบอกเพียงสั้นๆ แต่ในแวบหนึ่งลอบกัดเม้มปาก ใบหน้าก้มลงเล็กน้อย เธอรู้ดีว่าในวันนี้คุณจารุวรรณจะส่งผู้หญิงคนหนึ่งไปให้บอสของเธออย่างจีน จิระ ฝ่ายคนที่แบกความหนักใจไว้ไม่ได้กล่าวอะไรอีก นอกจากอ่านเอกสารและเซ็นอนุมัติงาน

      ฝ่ายคริมารับเอกสารคืนแล้วเดินจ้ำอ้าวออกจากห้องไป แต่ก็ได้หันหลังไปมองบอสของเธอที่ทำงานร่วมกันมาถึงเจ็ดปีเต็ม ในเวลานี้จะยิ้มก็ยิ้มไม่ออก จะร้องไห้ก็ทำไม่ได้...

      นาฬิกาบนข้อมือของจิระถูกพลิกขึ้นดู ตอนนี้เลยเวลานัดหมายที่มารดาบอกเอาไว้มาเกือบหนึ่งชั่วโมงเต็มแล้ว แต่เขายังขลุกตัวอยู่กับงาน สีหน้าฉายแววขรึมชัดเจนเมื่อนึกถึงความต้องการของผู้ให้กำเนิด ท่านต้องการอุ้มหลาน เขาที่ยังไม่ยอมลงหลักปักฐานกับผู้ใดจึงถูกมัดมือชก ในแวบหนึ่งก็ลอบกระตุกยิ้มเพราะมีเหตุผลอื่นแอบแฝง

      ใครคนหนึ่งที่กำลังกลับมาทำให้มารดาของเขากลัว ท่านจึงพยายามทำทุกทางเพื่อขัดขวาง ก่อนที่จิระจะต้องขยับตัวลุกเดินออกจากห้องทำงาน

      จากนั้นก็ได้เดินทางด้วยรถยนต์คันหรูพาขับเคลื่อนไปยังคอนโดมิเนียมของมารดาที่ท่านได้ส่งผู้หญิงคนหนึ่งไปรอและคีย์การ์ดที่ท่านฝากคนขับรถมาให้ก็อยู่ในฝ่ามือของจิระแล้ว

      ลมหายใจถูกพ่นออกหนักๆ เมื่อเขามาถึงหน้าห้อง ไม่รู้หรอกว่าคนที่มารดาส่งมาให้จะเป็นผู้ใด เขาไม่ใส่ใจ แต่ก็ได้หอบข้อเสนอเพื่อต่อรองมาด้วย นาทีถัดมาคีย์การ์ดจึงถูกทาบลง เสียงติ๊ดดังหนึ่งหนเป็นสัญญาณว่าประตูถูกปลดล็อก สองขาจึงก้าวเข้าไปด้านใน

      สายตาของจิระกวาดมองหาคนของมารดา ไม่นานก็รู้สึกหัวใจเต้นระรัวยามเห็นคนหนึ่งนั่งรออยู่ในห้องนั่งเล่น เนื่องจากผู้หญิงคนนั้นเขารู้จักเป็นอย่างดี

      “คุณครีม” หัวคิ้วเหนือดวงตาของจิระเลิกขึ้นสูง ยามเห็นว่าเลขาฯ ของตนอยู่ภายในห้องนี้ โดยไร้ผู้ใดอีก

      “สวัสดีค่ะบอส”

      คริมาที่ถูกเรียกชื่อระบายยิ้มบางๆ ซุกซ่อนความหมองหม่นเอาไว้ รู้ดีว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น เธอเห็นดวงตาฉายความผิดหวังของบอส ฝ่ายจิระยืนนิ่งอยู่ที่เดิมพร้อมใช้สายตามองตรงไปยังหญิงสาว

      “ผมรู้แล้วว่าทำไมคุณไม่มีความคิดเห็น” จิระยิ้มหยันเขาเข้าใจในทุกๆ อย่างแล้ว ที่แท้คนที่มารดาส่งมาก็เป็นคนของเขาเสียเอง

      ด้านคริมาก้มหน้างุด มือกำแน่น นัยน์ตาสะท้อนความเศร้า ก่อนจะได้ยินคำถามที่ทำให้ยิ้มเจื่อน

      “เพราะอะไร มีเหตุผลอะไรหรือคุณกำลังมีปัญหา”

      “ค่ะ ครีมมีปัญหาเลยต้องใช้เงิน” หญิงสาวพยักหน้ายอมรับ ไม่นานจึงถูกดุเสียงดัง

      “แล้วทำไมถึงไม่บอกหรือปรึกษาผม” เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหาใหญ่สำหรับตนเลย เขาพร้อมจะช่วยคริมาเสมอ ในช่วงที่ผ่านมาค่อนข้างยุ่งกับโครงการบ้านจัดสรรจึงอาจทำให้ไม่ได้สังเกตเห็นท่าทีที่เป็นกังวลของเลขาฯ สาว

      “บอสช่วยครีมมามากพอแล้วค่ะ” ที่ผ่านมาเธอมักเป็นภาระให้กับเขา เป็นราวกับคนชุบมือเปิบ แค่คนเห็นแก่ตัวคนหนึ่ง

      “เลยอยากเลื่อนจากเจ้านายกับลูกน้อง มาเป็นคนขายกับผู้ซื้อ...บนเตียง” จิระเน้นที่คำสุดท้าย น้ำเสียงสำแดงถึงความไม่พึงพอใจ “รู้ใช่ไหมหลังจากนี้มันจะไม่มีวันเหมือนเดิมและคุณแม่ของผมก็ไม่ใช่คนที่จะต่อกรด้วยง่ายๆ หากคุณผิดสัญญา”

      จิระบอกด้วยน้ำเสียงเข้มข้น เขาแทบจะคำรามลั่น ในอกหงุดหงิดเป็นทบทวี

      “ครีมรู้ค่ะบอส” หญิงสาวพยักหน้าช้าๆ เพียงในเวลาราวหนึ่งเดือนก่อนเธอไม่มีทางเลือกอื่นพลันนิ่งเงียบเพราะคงไม่มีทางถอยได้ แต่ก็มีอีกหนึ่งข้อผูกมัดที่ทำให้คริมาแข้งขาแทบอ่อนแรง

      “ผมคงไม่ต้องบอกให้คุณคิดใหม่ใช่ไหม เพราะคนอย่างคุณย่อมตัดสินใจมาเป็นอย่างดีแล้ว” เขารู้ถึงนิสัยของ

คริมาดีเพราะทำงานร่วมกันมาถึงเจ็ดปีเต็ม หญิงสาวเป็นคนที่มีความอดทนสูง รอบคอบ แล้วความไม่พึงพอใจก็ฉายชัดบนกรอบหน้าจิระมากขึ้น

      “ครีมมีเรื่องอยากจะขอร้องบอสค่ะ” เธอมีบางสิ่งที่อยากจะขอจากเขา พวงแก้มแดงจากความเครียดผสมด้วยความประหม่า

      “ครั้งแรกของเรา...ปรานีครีมหน่อยนะคะ”

      “ถ้าคุณอยากให้ผมปรานีก็เปลี่ยนใจซะ คุณมีปัญหาอะไรผมจะช่วย” เขาอยากจะให้คริมาเปลี่ยนใจซะในเวลานี้

      “ครีมถอนตัวไม่ได้แล้วค่ะและครีมก็ไม่อยากได้ความช่วยเหลือของบอสอีกแล้ว” หญิงสาวส่ายหน้า เธอจะทำอย่างนั้นได้อย่างไร ในเมื่อเซ็นสัญญากับคุณจารุวรรณไปแล้วและเธอก็ไม่กล้าทำให้บอสต้องเดือดร้อนอีก หนที่แล้วก็ทำเขาเจ็บจนเธอแทบขาดใจ

      “งั้นผมก็คงให้คุณไม่ได้ มันไม่ใช่ตัวตนของผม” จิระส่ายหน้าเมื่อคริมาเลือกจะปฏิเสธและเขาจะไม่ทำเช่นนั้น ปากร้องอธิบาย     

ฝากหนูครีมกับคุณจีนด้วยนะคะ
#คนแอบรักที่ไมีมีสิทธิ์รัก

-เกี้ยวเกล้า-