เมีย(ห้ามใจ)รัก

ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 2 พิศวาสเสน่หา (04)

ตอนที่ 2 พิศวาสเสน่หา

     ส่วนอนณได้แค่ครางเบาๆ ในความใจร้าย ทำตัวราวว่าก้อนเนื้อในทรวงกลายเป็นหินไปหมดแล้วและรู้ว่าไร้ประโยชน์ที่จะพูดจึงหมุนตัวกลับไปหาเพื่อน ยามเปิดประตูเข้าไปต้องรีบถลาตัวไปชิดกับเตียงนอนกว้าง

      “ไอ้จ้าวไหวไหม” อนณเอ่ยถามคนที่ค่อยๆ ขยับตัวขึ้นมาพิงหัวเตียง สีหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

      “อือ”      
      ด้านจิณณาได้แค่พึมพำตอบ ร่างกายตอนนี้อ่อนเพลียไปหมด แถมยังรู้สึกปวดระบม ก่อนช้อนตามองเพื่อน แค่แวบเดียวเท่านั้น เนื่องด้วยรู้สึกละอายแก่ใจยิ่ง เวลานี้ไม่ต่างจากมีหนอนมารุมชอนไชหัวใจที่บอบบางให้เป็นรูเล็กรูน้อย กระจายเต็มพื้นที่ก้อนเนื้อเล็กๆ

      “ฉันจะพาแกกลับบ้าน” อนณบอกเพื่อนรักเสียงหนัก พลันตบลงที่หลังมือนวลเบาๆ ขณะจิณณาพยักหน้าหงึกหงัก ปากกัดเม้มแน่นด้วยความรู้สึกปวดใจ เพราะเธอแท้ๆ ที่สร้างปัญหาให้กับทุกคน สายตามองไปยังเสื้อตัวใหญ่ที่เธอสวมอยู่

      มันทำให้คิดถึงชายที่ยอมให้นอนซุกอกกว้างตลอดทั้งคืน ความรู้สึกในอกอิ่มอุ่นและเหน็บหนาวในเวลาเดียวกัน ก่อนถูกมือใหญ่ประคองให้ลุกขึ้น

      ดวงหน้าต้องฝืนยิ้มชืดๆ ส่งให้เพื่อนที่ไม่เคยทิ้งเธอไปไหน แม้ว่าร่างกายจะปวดหนุบหนับไปหมดก็มิวายปรายตาไปมองเตียงที่ผ่านสมรภูมิรักมาหนักหน่วง พานให้พวงแก้มร้อนผ่าว

      อนณรีบพาจิณณากลับไปยังห้องเช่าเล็กๆ ที่อยู่ห่างจากซอยมหาวิทยาลัยไปไม่มาก สีหน้าราวกับแบกโลกไว้ทั้งใบ ความห่วงมีมากมายเหลือคณานับ

      “ฉันเช็ดตัวให้แกนะ” เขาอาสา รู้สึกว่าร่างกายของเพื่อนจะอุ่นขึ้นเล็กๆ

      “ไม่...ต้องหรอก ป๋าทำให้แล้ว” จิณณาส่ายหน้าช้าๆ พร้อมบอกเหตุผล เพราะว่าป๋าลุกขึ้นมาเช็ดตัวให้เธอในช่วงรุ่งสาง รวมถึงหาเสื้อผ้ามาสวมให้ ด้านอนณพยักหน้า อย่างน้อยๆ ก็มีสิ่งซึ่งทำให้ใจชื้นขึ้นมาได้บ้าง พลันกล่าวถ้อยคำที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

      “ฉันขอโทษว่ะ”

      “ฉันผิดเองนณ...”

      เรื่องทั้งหมดเพราะเธอคิดโง่ๆ สรุปแล้วก็กลายเป็นภาระของทุกคนดังเดิม

      “แกหลับเถอะ ฉันจะอยู่ตรงนี้กับแกเสมอ” เขาจะไม่ทิ้งเพื่อนรักไปไหนและอยากให้จิณณาได้พักผ่อนต่ออีกสักหน่อย ก่อนจะต้องตื่นขึ้นมารับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลง

      “ขอบใจนะ”     
      หญิงสาวยิ้มขอบคุณ แล้วค่อยๆ ขยับตัวไปนอนลงบนเตียงเล็กๆ ขอชาร์ตพลังอีกสักนิดแล้วจะตื่นขึ้นมาเผชิญกับปัญหาที่เธอก่อไว้ หวังว่าความอบอุ่นจะไม่จางหายจนไม่เหลือสักเศษเสี้ยว ซึ่งเธอแสนจะกลัวจับใจจริงๆ    

     
      ไม่ว่าจะผ่านมานานแค่ไหน คนคนหนึ่งที่จะอยู่เคียงข้างจิณณายังคงเป็นอนณเสมอและใครอีกคนด้วยที่ไม่เคยปล่อยมือจากยัยตัวเล็ก แต่ทุกอย่างถูกเก็บซ่อนไว้ ถึงอย่างนั้นบางทีในวันนี้อาจมีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ ก่อนที่ชายตัวโตจะส่งยิ้มให้คนที่ขยับตัวขึ้นจากเตียง

      “แกเดินไหวไหม มากินข้าวสิ”

      ระหว่างที่เพื่อนหลับอนณได้ออกไปซื้อข้าวต้มร้อนๆ มาเตรียมไว้ เพราะคิดว่าจิณณาคงต้องหิวแน่ ด้านคนที่เนื้อตัวร้อนผ่าวพยักหน้าแล้วฝืนขยับกาย เพียงเมื่อทิ้งก้นลงนั่งก็มีเสียงเศร้าๆ ของเพื่อนส่งมา

      “ฉันขอโทษแทนป๋าที่...” เขาขอโทษที่ป๋าไม่ได้เบามือเลย แล้วอกก็ปวดร้าว หรือว่าความคิดของเขาอาจจะคลาดเคลื่อนไป

      “ไม่เป็นไร”

      เธอส่ายหน้า อนณไม่สมควรจะพูดคำนั้น เป็นตนต่างหากและถึงแม้อธิษฐ์จะหนักมือไปบ้าง แต่เธอรู้ว่าป๋านั้นพยายามจะนุ่มนวลที่สุดแล้ว 

      “ฉันผิดเองแกก็รู้”

      “ทำไมแกถึงไม่ปรึกษาฉันวะ”

ป๋าธิษฐ์แซ่บมากกกกกนะคะ

ราคา 99 บาทอีก 13 วันเท่านั้น

เมีย(ห้ามใจ)รัก

-เกี้ยวเกล้า-

สัมพันธ์สวาทที่เกิดขึ้นในคืนนั้น มิอาจผูกรั้งเขาไว้กับเธอ 

แต่ยิ่งห่างออกไป ทั้งที่หัวใจอยู่ใกล้แค่คืบ

--------------------------------------------------------