คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 402 (01)
ตอนที่ 1 402
“หนูหยา”
เสียงเรียกในตอนแปดโมงเช้าทำให้หญิงสาวรูปร่างเล็กผิวขาวลออต้องหยุดเท้าแล้วหันไปส่งยิ้มให้กับป้าช้อย
คนที่ให้ความเอ็นดูตนเสมอมา ทุกๆ
คนในไร่กาแฟโรบัสต้าของนายหัวปัฐน์ก็ให้ความเมตตาต่อเธอทั้งสิ้น
ชั่วประเดี๋ยวก็ได้ยินประโยคที่ทำให้พยักหน้ารับ
“ข้าได้ข่าวว่าเอ็งหางานได้แล้ว”
ช้อยร้องถามด้วยความอยากรู้ผสมไปด้วยความดีใจที่ได้เห็นยะหยาในวันนี้ได้เรียนจบ
จนมีงานทำ
“จ้ะป้า หยาเริ่มงานได้เกือบเดือนแล้ว
เป็นพนักงานในโรงแรม” เธอได้เรียนจบ ปวส.
หรือประกาศนียบัตรวิชาชีพชั้นสูงเกี่ยวกับการโรงแรม
เพิ่งได้เข้าทำงานเมื่อสามสัปดาห์ก่อน รอยยิ้มปรากฏชัดถึงความภูมิใจ
และยังมีอีกหนึ่งความตั้งใจที่พึงปรารถนา
เธอจะเก็บเงินเพื่อเรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัย
อยากให้มารดาที่เฝ้ามองอยู่บนฟ้าได้ภาคภูมิใจแล้วยิ้มรับอีกรอบในวาจาของป้าช้อย
“ขยันๆ นะเอ็ง ข้าเอาใจช่วย ขอให้เจริญๆ”
ยะหยาพนมมือขึ้นรับพรแล้วพยายามยิ้มอย่างสดใส
เมื่อสองวันที่ผ่านมาเธอไม่อาจก้าวผ่านความเศร้าไปได้
ความอ้างว้างได้วนเวียนกลับมาอีกครั้งพร้อมรู้สึกยิ่งใกล้ยิ่งห่างไกล
ทั้งที่เขาคนนั้นกลับมาอยู่แค่ปลายมือเอื้อมแล้วแท้ๆ แต่สิทธิ์ที่จะรักกลับไม่หลงเหลือ
“แล้วนี่เอ็งจะไปทำงานยังไง”
“ไปรถสองแถวจ้ะป้า งั้นหยาขอไปทำงานก่อนนะจ๊ะ
เดี๋ยวจะสาย”
ยะหยาร้องอธิบาย
ก่อนจะต้องเร่งรีบเดินไปด้านหน้าถนนขนาดสองเลนเพื่อไปรอรถโดยสารประจำทางขนาดเล็กที่จะวิ่งผ่านทุกๆ
สิบห้านาที แต่มิวายหันสายตาไปทางไร่กาแฟ เพราะคิดถึงเจ้าของไร่
หลังจากสัญญาถูกฉีกก็ไม่ได้เห็นหน้าเขาอีกเลย
สายลมในยามเช้าช่วยทำให้ยะหยาสดชื่นขึ้นมาบ้างระหว่างนั่งรถเพื่อเดินทางเข้าไปในตัวจังหวัด
ที่ทำงานของเธอเป็นโรงแรมระดับสามดาว ใช้เวลาไปประมาณครึ่งชั่วโมงก็มาถึง
ยะหยาต้องฝึกงานไปอีกสามเดือนกว่าจะได้เป็นพนักงานอย่างเต็มตัว
มีเสียงหนึ่งดังขึ้นในช่วงเวลาราวสิบเอ็ดนาฬิกาสามสิบนาที
“น้องหยา”
“ค่ะพี่เกล้า”
ยะหยาหันไปประดับยิ้มมอบให้กับเกล้ามาศ ผู้ที่มีหน้าที่ดูแลเธอในการทำงาน
ในฝ่ามือถือผ้าขนหนูไว้เพื่อเตรียมขึ้นไปไว้ยังห้องที่เธอต้องดูแล
“เมื่อเช้าเราเช็กไหมว่า
แม่บ้านทำความสะอาดห้องสี่ศูนย์สองหรือเปล่า”
ผู้จัดการอย่างเกล้ามาศถามด้วยน้ำเสียงนุ่มๆ
ไม่ได้ดุหรือกดดันเมื่อตลอดสามสัปดาห์ที่ผ่านมายะหยาทำงานได้ตามที่คาดหวัง
“หยาเช็กโซนนั้นทุกห้องแล้วค่ะว่าแม่บ้านได้ทำงานเรียบร้อยแล้ว”
หัวคิ้วของหญิงสาวขมวดขึ้น
และเธอมั่นใจว่าเมื่อช่วงเช้าได้ตรวจตราห้องพักที่อยู่โซนเอทุกห้อง
“แต่ลูกค้าโทร.มาแจ้งว่าห้องไม่สะอาดนะ”
“งั้นเดี๋ยวหยาจะขึ้นไปจัดการให้ค่ะ”
ยะหยาทำหน้ายุ่ง หรือบางทีเธออาจจะจำผิดไป
“ลูกค้าขอผ้าเช็ดตัวเพิ่มอีกผืนด้วย”
“ได้ค่ะพี่เกล้า”
หญิงสาวพยักหน้ารับแล้วต้องเดินไปยังหน้าลิฟต์ฝั่งซ้ายเพื่อขึ้นไปยังห้องที่ถูกร้องเรียน
ก๊อกๆ...
มือเล็กยกขึ้นเคาะประตูพร้อมเฝ้ารอการตอบกลับ
เพียงแต่ไม่มีเสียงอนุญาตทำให้ยะหยาต้องยกมือขึ้นอีกครั้ง แต่ผลเป็นเช่นเดิม
“ขออนุญาตนะคะ”
หญิงสาวเลือกที่จะหมุนลูกบิดแล้วขยับเท้าเข้าไป
เพียงภายในห้องนั้นไม่พบแขกผู้เข้าพัก แต่ก็ได้ยินเสียงดังมาจากมุมขวา
ซึ่งเป็นเสียงน้ำไหลมากระทบพื้น ตัวจึงขยับเข้าไปอีกนิดแล้วมองสำรวจพานให้ฉงนฉงาย
เมื่อภายในเรียบร้อยดีและถูกทำความสะอาดตามที่เธอได้เอ่ยปากบอกกับผู้จัดการ
แต่ในชั่วนาทีประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดกว้าง
หญิงสาวก้มหน้าลงเล็กน้อยพร้อมรีบอธิบาย
“ขอโทษค่ะดิฉันเป็นพนักงานของโรงแรมจะนำผ้าขนหนูมาให้ค่ะ”
ยะหยาสะบัดความสงสัยทิ้ง มือยื่นผ้าขนหนูไปให้คนที่ก้าวเท้าออกมา
แต่เสียงที่เอ่ยสั้นๆ กลับทำให้ต้องรีบเงยหน้าขึ้นไปมอง
“แปลกดี” เสียงทุ้มๆ
นั้นดังออกมาจากริมฝีปากหนา หัวไหล่แกร่งพิงอยู่กับขอบประตู
สายตามองปราดอย่างพินิจ
“นาย”
ฝ่ายยะหยาถึงกับอุทาน
ไม่คิดว่าแขกที่เข้าพักในห้องสี่ศูนย์สองจะเป็นนายหัวปัฐน์
ดวงหน้ามีริ้วรอยความใคร่รู้ พลันมองไปยังร่างกำยำที่มีผ้าขนหนูพันอยู่ที่เอว
ความคิดเห็น