เมีย(ลับ)ชั่วคราว

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ (01)

บทนำ

      เสียงกรอบแกรบดังขึ้นเมื่อเท้ากำลังเดินย่ำผ่านใบไม้แห้งไปยังเส้นทางลัดเลาะเพื่อพาเจ้าของร่างบอบบางที่มีผิวขาวลออตรงไปบ้านหลังหนึ่ง

      บ้านที่เธอได้ยินว่าเจ้าของนั้นกลับมาแล้ว หลังจากเขาจากไปเกือบสามเดือน ใบหน้าที่มีความคิดถึงถูกกลบไปด้วยความเศร้าซึ่งกัดกินใจมาเกือบหนึ่งเดือนเต็ม หัวใจที่เคยชุ่มฉ่ำแห้งขอดราวกับต้นไม้ที่ขาดน้ำ โดยในมือเรียวเล็กถือซองเอกสารมาด้วยหนึ่งฉบับ

      มันถึงเวลาต้องจบ...ทั้งที่เธอยังอยากกอดกุมเขาไว้ข้างกาย ก่อนจะไปหยุดเท้าอยู่ตรงหน้าชายคนหนึ่งที่ให้ความเมตตาเสมอมา

      “ลุงอ่ำจ๊ะ”

      ยะหยาส่งเสียงเรียกด้วยน้ำเสียงไม่สดใสเหมือนเคย ราวหนึ่งอึดใจชายวัยหกสิบปีจึงหันมามอบรอยยิ้มให้แก่กัน

      “นายกลับมาแล้วใช่ไหมจ๊ะ”

      “กลับมาแล้ว อยู่ในบ้านโน่น...” นายอ่ำพยักหน้าสำหรับคำถาม นิ้วมือชี้ไปทางบ้านหลังใหญ่ที่ร้างผู้อาศัยมาสามเดือน สายตาไม่วายสังเกตเห็นริ้วรอยความเศร้าจึงต้องเอ่ยถาม “ท่าทางรีบร้อน เอ็งมีอะไรกับนายหรือหยา”

      “หยาเรียนจบแล้ว” ยะหยาร้องอธิบาย โดยคิดว่าลุงอ่ำน่าจะพอเข้าใจ

      “ข้าดีใจด้วย”

      อ่ำนิ่งเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยปากด้วยความยินดี

      “หนูขอเข้าไปหานายก่อนนะจ๊ะ”

      ยะหยาเดินแยกตัวออกมามุ่งตรงไปยังบ้านที่เธอมักมาทำความสะอาด มานั่งเฝ้ารอการกลับมาของเจ้าของอย่าง ‘นาย’ ที่เธอเรียกจนชินปาก

      นายหัวปัฐน์...ผู้เป็นที่รักและเคารพของทุกคน รวมถึงเป็นผู้ที่ชุบชีวิตน้อยๆ นี้ให้อยู่รอดในช่วงเวลาที่ลำบาก แต่เมื่อยิ่งเดินใกล้เข้าไป หัวใจดวงบอบบางยิ่งอับเฉาราวใกล้ตาย มวลอากาศลดน้อยลง จนอยากจะวิ่งหนีกลับไปแล้วแสร้งทำเป็นไม่รับรู้อะไร

      “นาย”

      ก่อนสองเท้าเรียวเล็กจะเดินเข้าไปด้านใน ไปหยุดอยู่ด้านหลังของชายที่มีรูปร่างสูงใหญ่ ผิวแทน อึดใจเดียวเขาคนนั้นก็หันใบหน้าคร้ามคมมามองกัน

      ยะหยายังไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป เพราะมีก้อนสะอื้นมาจุกอยู่ที่คอ น้ำตารื้นขึ้นโดยอัตโนมัติ แต่เธอต้องยับยั้งไม่ให้รินไหล ปากกัดเม้มแน่น ขณะชายที่ถูกเรียกว่านายอย่างปัฐน์ยืนนิ่งเพื่อพิจารณา สายตาค่อยๆ มองต่ำลงไปยังซองเอกสารสีน้ำตาลที่อยู่ในมือนุ่ม

      แค่เสี้ยวนาทีปัฐน์ก็พอจะเข้าใจได้ ปากเหยียดยิ้มแล้วกล่าวหนึ่งประโยค

      “หมดเวลาของฉันแล้วสินะ” น้ำเสียงนั้นหยันเล็กๆ ใบหน้าราบเรียบและยังหยุดเท้าอยู่ที่เดิม

      “หยาเรียนจบแล้ว”    

      ยะหยาก้มหน้าลงเล็กน้อย เธอดีใจที่เรียนจบ แต่กลับมีความเศร้าที่ต้องเผชิญ หนึ่งนาทีได้รวบรวมความกล้าที่จะเอ่ยประโยคต่อไปออกมา     

       “ยะ...หยาอยากจะมาขอยกเลิกสัญญา”

      “เอาสัญญานั่นมาสิ” นายหัวปัฐน์ไม่ได้ยื้อ ไม่ได้ยื่นข้อเสนอ เขายอมทำตามความต้องการของยะหยาอย่างง่ายดาย ฝ่ามือยื่นออกไปเพื่อขอเอกสารสำคัญที่ตนเองเป็นคนเขียนขึ้น

      “นี่จ้ะ”

      ยะหยายื่นซองเอกสารไปให้ด้วยฝ่ามือสั่นๆ ดวงหน้าค่อยๆ เงยขึ้นไปมองนาย...ที่เธอรัก ไม่ถึงสองนาทีก็ได้ยินเสียงฉีกขาดของกระดาษสีขาว ตามมาด้วยวาจาหนักๆ

      “จบสิ้นแล้วระหว่างเรา ต่อไปนี้เธอไม่ใช่เมียของฉันอีกแล้ว” นัยน์ตาสีเข้มวาวโรจน์พร้อมมองไปยังเจ้าของร่างอ้อนแอ้น

      ฝ่ายยะหยากัดเม้มปากในประโยคท้าย เธอเป็นเมียของนาย...เพียงแต่เป็นเมียลับที่ไม่ค่อยมีผู้ใดล่วงรู้ ก่อนจะพนมมือขึ้นไหว้แล้วฝืนเก็บความอ่อนแอเอาไว้

      “ขอบคุณจ้ะนาย ขอบคุณที่นายเมตตาหยามาตลอด” ในวูบหนึ่งหญิงสาวมองไปยังชายตัวโต มีอาการใจไหวสะท้านเพราะนายไม่ยื้อ นายไม่ห้าม ก็อย่างว่าอีกไม่นานจะมีคนมาแทนที่เธอ “ส่วนเรื่องเงินหยาจะหามาใช้ให้จ้ะ”

      “เธอทำงาน เธอสมควรได้เงิน”

      เขาไม่อยากเอาเปรียบ สายตาปราดมองด้วยท่าทางนิ่งๆ 

      ยะหยายิ้มไม่ออกเพราะเธอไม่อยากให้มันเป็นงาน ไม่อยากให้มันเป็นเพียงการซื้อขายแล้วรู้สึกว่าตนเองกำลังจะรับไม่ไหวจึงพนมมือขึ้นอีกครั้งเพื่อร่ำลา

      “งั้นหยาลานะจ๊ะนาย” เมื่อถึงเวลาต้องจบ เธอเองต้องเข้มแข็งแล้วหมุนตัวหมายจะเดินไปตามทางที่ได้ก้าวเท้ามาก่อนหน้า เพียงกลับถูกหยุดด้วยประโยคที่ทำให้สะท้านไปทั้งหัวใจอีกระลอก

      “ปลายเดือนหน้าฉันจะแต่งงาน เธอต้องมา” น้ำเสียงนั้นไม่ใช่การบอกกล่าว แต่เป็นคำสั่งที่ยะหยาต้องปฏิบัติตาม

      “จ้ะนาย”

      ยะหยาฝืนตอบกลับแล้วรีบเดินหายออกไปจากบ้านในทันที ขณะน้ำตาเม็ดกลมๆ ร่วงเผาะลงมาเปื้อนพวงแก้ม เสียงร้องไห้เบาๆ ถูกปล่อยออกมาเป็นเสียงสะอื้น แม้ยกมือขึ้นเช็ดเท่าไรกลับไม่อาจหมด เพราะความเสียใจลิดรอนความเข้มแข็งไปจนสิ้น ปากได้แค่พึมพำในสิ่งที่กัดกินใจ

      ‘หยาไม่อยากเห็นเจ้าสาวของนายเลย เพราะหยาอยากจะเป็นคนคนนั้น เป็นคนที่นายรัก’