คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่ 2 สัตว์เลี้ยง (02)
ตอนที่ 2 สัตว์เลี้ยง
“คิดว่าอยากเป็น เห็นใครๆ ให้ทำอะไรก็ทำ”
พฤกษ์เค้นเสียงผ่านลำคอ ดวงตาหรี่มอง ก่อนจะเอ่ยอีกหนึ่งประโยค
“หรือเพราะว่าก็มีส่วนผิดเลยเต็มใจทำ”
ประโยคท้ายเล่นเอาเอิงเอยตัวสั่นมากกว่าเดิมและหันไปมองเขาราวกับหวาดกลัว
โดยได้เห็นรอยยิ้มทรงอำนาจบนใบหน้าของชายหนุ่ม ก่อนจะเบือนหน้าหลบ
เพียงอึดใจเดียวก็ต้องหันกลับมารับจูบร้อนๆ ที่ทำให้ทรวงแสบเมื่อมันรุนแรง ดุดัน
ฝ่ามือใหญ่ไม่ต่างจากคีมเหล็กที่สามารถหักหัวใจดวงบอบบางออกเป็นเสี่ยงๆ
ร่างบอบบางถูกกดแนบไปกับเตียง
เสื้อผ้ากระจัดกระจายอยู่บนพื้น
ขณะผ้าขนหนูสีเทาเองถูกสะบัดทิ้ง สะโพกสอบแนบชิดอยู่กับความหอมหวาน
ปากหยักลึกจูบหนักๆ
กลืนกินความปรารถนาแสนละมุนไม่ต่างจากของหวานชิ้นโปรดที่พฤกษ์ไม่เคยลืมที่จะชิมรสของมัน
อื้อ...
ลำคอระหงที่ถูกสวมปลอกคอถูกกัดเม้มและขบจูบไปทั่ว
นุ่มนวลอ่อนหวานสลับกับความเร่าร้อนดุจถูกไฟเผาไหม้ ความสุขกระจายไปทั่ว
แม้จะมีอาการปวดหนึบแทรกตัวเข้ามาทุกระยะ
เอวคอดถูกขยำ
ร่างอรชรถูกพลิกให้แผ่นหลังกว้างขาวลออตกสู่สายตาคมกริบ
ปากหนาไม่รอช้าพรมจูบไปทั่ว
สะโพกขยับขึ้นมาเล็กน้อยเพื่อมอบความปรารถนาที่ลึกล้ำพร้อมพัดพาไอร้อน
ไอสวาทให้ซัดกระหน่ำ มือกดอยู่ระหว่างศีรษะทุยสวย
ฝ่ามือใหญ่เชยหน้านวลให้หันมารับจูบร้อนแรง
การเคลื่อนไหวของเอวราวกับพายุ เอิงเอยเองจำเป็นต้องทิ้งความโศกไว้ในอก
เมื่อคลื่นสวาทพัดพา แม้คำว่าเช่าและปลอกคอจะทำให้เธอเหมือนกับตายทั้งเป็น
แต่เวลานี้คนช่ำชองก็ทำให้เธอตกอยู่ในมนตร์เสน่หาได้ไม่ยาก
“อื้อ...”
เอิงเอยอยากต่อต้าน
ผลักไส แต่ลีลาบทรักของพฤกษ์ร้ายกาจ ทุกครั้งที่เธอแข็งขืนเขามักจะใช้จูบหวานๆ
หลอกล่อให้อ่อนระทวย ความใหญ่โตใจกลางตัวยิ่งส่งเสริมให้แพ้ราบคาบ
สะโพกสอบที่เคลื่อนไหวนั้นยึดเธอกับเขาไว้ด้วยกันแนบแน่น ไม่มีทางพ้นไปได้
ที่สำคัญชายหนุ่มไม่เคยต้องบังคับ
ไม่ต้องใช้กำลัง มีแค่เซ็กซ์ร้อนแรงก็ประหนึ่งอาวุธร้ายที่แทงทะลุหัวใจได้ไม่ยาก
ยิ่งสายตาที่ใช้มองยามบทรักจบลง ยิ่งทำให้เธอระทวยลง
เพราะคล้ายกับว่ามันอบอุ่นเสียเหลือเกิน ราวกับได้เขาคนเดิมกลับคืนมา
EBOOK ที่ลับที่รัก มาแล้วค่ะ
ถ้าชอบกดหัวใจให้ด้วยนะคะ
กฎของธร...มีข้อเดียวคือ ห้ามรัก
แต่ความรู้สึกนั้นห้ามกันได้จริงๆ นะหรือ
--------------------------------------------------------
“จะไปด้วยกันไหม หรือว่าคุณเอารถมา”
“พุดไม่ได้เอารถมาค่ะ”
เมื่อเช้านี้เจ้านายให้คนมารับเธอจึงไม่ได้ขับพี่เต่าออกมาบนท้องถนน
ภาธรเอียงคอเล็กน้อยเป็นอันเข้าใจ เท้าก้าวขึ้นไปบนรถในตำแหน่งคนขับ หญิงสาวเองเวลานี้ก็มานั่งประจำที่เรียบร้อยแล้ว
พุดตานเคยนั่งรถคันนี้อยู่บ้างในเวลาจำเป็นที่คุณวรรณรทใช้ให้เธอมาช่วยเขาที่บริษัทแห่งนี้ หญิงสาวเอี้ยวตัวไปดึงเบลต์มาคาด
“เราจะไปไหนกันคะ” มีคำถาม เพราะไม่รู้ว่าเขาจะพาเธอไปที่ใด
“ที่ลับ” ภาธรตอบสั้นๆ แล้วสตาร์ตเครื่องยนต์เพื่อขับเคลื่อนรถ เวลานี้จวนเจียนจะสองทุ่มตรงแล้ว
--------------------------------------------------------
“ไหนว่าอ่านแล้วครับ”
คนที่เดินเข้ามาซ้อนตัวของพุดตานร้องถาม เขาเองตั้งใจจะมาหาน้ำดื่มเช่นกัน ไม่คิดว่าพุดตานจะยืนอ่านหนังสืออยู่ตรงนี้แล้วเลื่อนใบหน้าไปเฝ้ามองสิ่งที่หญิงสาวให้ความสนใจ
“ไหนดูซิครับ ว่าพระเอกนางเอกเขาทำอะไรกันอยู่”
สายตาคมกริบไล่อ่านตัวอักษรยังหน้าที่พุดตานอ่านอยู่ ฝ่ายหญิงสาวจึงรีบพับมันเก็บแต่ไม่ทันมือแกร่งที่ห้ามไว้ พวงแก้มจึงแดงปลั่งขึ้น
“อ่อ…”
ภาธรรู้ทันทีว่าทำไมพุดตานถึงยืนเขินอยู่และไม่อยากให้ตนอ่านมัน มุมปากกดยิ้มลึก ในจังหวะนั้นก็รวบตัวของพุดตานขึ้นไปวางไว้บนเคาน์เตอร์
“คุณธร...” พุดตานอุทานเบาๆ อัตราการเต้นของหัวใจก็เร็วแรง เมื่อเขาทำแบบเดียวกันกับพระเอกในนิยายเล่มที่เธอถืออยู่
พระเอกยกตัวนางเอกขึ้นไปบนเคาน์เตอร์แล้วพวกเขาสองคนก็...
พุดตานหน้าร้อนผ่าวขึ้นก่อนได้ยินคำถามต่อมา
“ไหนบอกผมซิครับว่าพระเอกเขาทำอะไรต่อ” นัยน์ตาของภาธรวาววับขึ้น มีทั้งเสน่ห์และความเจ้าเล่ห์
ฝ่ายพุดตานกัดเม้มปาก เขินอายจนอยากจะหายวับไปกับอากาศ ก่อนเห็นสายตาเร่งเร้าให้ตอบคำถามจึงกระอ้อมกระแอ้มบอก
“พระเอกจูบนางเอกค่ะ”
-เกี้ยวเกล้า-
“ฉันมีลูกกับอังไม่ได้แล้ว งั้นก็ต้องเป็นเธอ เอิงเอย ช่วยเป็นตัวแทนให้หน่อยแล้วกัน”
“เอยเป็นให้ไม่ได้หรอกค่ะ อภิษฎาแปลว่าเป็นที่รัก แต่คุณไม่ได้รักเอยแล้วจะรักลูกของเอยได้ยังไง” หญิงสาวบอกด้วยเสียงสั่นเครือ ลูกของเธอสมควรเกิดจากความรัก ไม่ใช่ความแค้น
ส่วนพฤกษหยุดชะงัก จากนั้นทำท่าราวกับขบคิด ก่อนจะเอ่ยประโยคที่บาดลึกจิตใจ
“ไว้ฉันจะแกล้งรักลูกของเธอนะกัน”
“คุณพฤกษ...อื้อ”
ช่างโหดร้ายเหลือเกิน นัยน์ตาแสนจะตัดพ้อ แต่ไม่ทันได้ปริปากใดๆ อีกก็ถูกเขาจู่โจมด้วยความหวานปนขมที่อมด้วยความโศก
ความคิดเห็น