คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 2 พิศวาสเสน่หา (03)
ตอนที่ 2 พิศวาสเสน่หา
“ไอ้จ้าว...” อนณถึงกับทิ้งตัวลงนั่งยังขอบเตียง
สายตาเฝ้าพินิจช่วงลำคอกับแขนเรียวของจิณณา ลมหายใจร้อนระอุ
ขณะที่เจ้าของร่างระหงกำลังหลับสนิท
หัวใจดวงโตบอกไม่ถูกเลยว่าสมควรจะรู้สึกอย่างไรกันแน่
ทั้งโกรธและโมโห ไม่ว่าจะเป็นเขา จิณณาหรือแม้กระทั่งบิดา
ชั่วครู่จึงขยับตัวขึ้นแล้วเดินออกจากห้องเพราะมีคำถาม
“ป๋าทำไมจ้าวตัวแดงแบบนั้น
ป๋าไม่ปรานี ไม่อ่อนโยนกับมันบ้างเลยเหรอ”
“ป๋าเตือนนณแล้ว”
อธิษฐ์ที่กำลังหน้าเครียดอยู่บนโซฟาช้อนตามองลูกชายด้วยท่าทางนิ่งเรียบ
เพียงไม่ได้เฉลยถึงความเป็นจริง เขาเองแม้จะหนักมือไปบ้าง
แต่ไม่ได้ถึงขั้นทำให้จิณณาต้องเจ็บปวด แต่เพราะยัยตัวเล็กเนื้อตัวบอบบางต่างหาก
แค่จับหนักมือไปนิดก็แดงเถือกไปทั่ว
อนณกัดเม้มปาก เขาพูดไม่ออก
ได้แค่ส่งสายตาตัดพ้อ เนื่องด้วยบิดากำลังทำเหมือนคนไร้หัวใจ
จากนั้นได้ยินวาจาที่เฉือนใจคนฟังให้ขาดเป็นชิ้นๆ
“ถ้าตายก็มาเอาค่าทำศพกับป๋า
แต่ถ้ารอดจะเรียกค่าเสียหายเท่าไรก็บอกมา” อธิษฐ์กระตุกยิ้มหนึ่งหน
ยอมรับว่าโกรธมากและต้องการจะแสดงให้บุตรชายได้รู้ พลางยื่นบางอย่างไปให้ “เอานี่ไปให้เพื่อนแกกินด้วย”
อนณหน้าตึงเล็กน้อย
รู้ดีว่ายาที่อยู่ในกล่องเล็กๆ คืออะไร ไม่พ้นยาคุมกำเนิดแบบฉุกเฉิน
ในตอนนี้ไม่มีอะไรจะพูดอีกแล้วเนื่องจากรู้ดีว่าตนเองผิด แต่ที่เลือกแก้ปัญหาด้วยวิธีนี้ก็เพื่อบิดากับเพื่อนรัก
กระนั้นเหมือนอีกฝ่ายจะไม่เต็มใจรับเลยสักนิด
พลันหมุนตัวหมายจะกลับไปยังห้องด้านบน
ทว่าเขาก็ถูกหยุดด้วยประโยคที่ทำให้ใจปวดร้าวต้องรีบพลิกตัวกลับไปแย้ง
“เดี๋ยวนณต่อไปนี้ไม่ต้องพาจ้าวมาเหยียบบ้านนี้อีก”
สุ้มเสียงหนักแน่นแสดงถึงความจริงจังและมันเป็นประกาศิตที่บุตรชายไม่มีสิทธิ์คัดค้าน
รวมถึงเจ้าของร่างอรชรที่ทำให้หัวใจดวงใหญ่สั่นไหว
แต่จะไม่เปลี่ยนใจในสิ่งที่ได้กล่าวออกไปอย่างแน่นอน
“ถ้าป๋าอยากจะโกรธ
ต้องโกรธผม ไม่ใช่ไอ้จ้าว” อนณอยากให้บิดาเข้าใจ
ส่วนอธิษฐ์ทำแค่ปรายตามองแล้วขยับตัวลุกขึ้น
เขาหมดถ้อยคำจะเอ่ย ก่อนจะเดินออกไปทางหน้าบ้าน
เพราะได้สั่งให้ลูกน้องเตรียมรถไว้รอ หลังจากที่ให้คนสนิทไปหาซื้อยากล่องนั้นมา
โชคดีอีกฝ่ายมีญาติเปิดร้านขายยา ไม่เช่นนั้นเวลาดึกดื่นแบบนั้นคงจะหามาได้ยากยิ่ง
“ป๋า”
ส่วนอนณได้แค่ครางเบาๆ ในความใจร้าย
ทำตัวราวว่าก้อนเนื้อในทรวงกลายเป็นหินไปหมดแล้วและรู้ว่าไร้ประโยชน์ที่จะพูดจึงหมุนตัวกลับไปหาเพื่อน
ยามเปิดประตูเข้าไปต้องรีบถลาตัวไปชิดกับเตียงนอนกว้าง
ความคิดเห็น