ตอนที่ 40 : ตอนที่ 6 ไร้ตัวตน (05)

ตอนที่ 6 ไร้ตัวตน

     จิณณากำมือแน่น ตอนนี้รู้สึกไม่ต่างจากมีคนกระชากใจดวงเล็กๆ ให้หลุดออกจากขั้ว บ่างุ้มลงเล็กน้อยแล้วสะอื้นเบาๆ น้ำตาค่อยๆ หยดผ่านร่องแก้มไม่กล้าจะก้าวเท้าออกไปเพื่อแสดงตัว

      เธอไม่อยากเห็นสายตารังเกียจแล้วกัดเม้มปากแน่น กลัวเสียงจะเล็ดลอดให้คนในแผนกอย่างวรพิชชาได้ยิน ขณะสมองต้องสั่งหัวใจ

      “อย่าร้องจ้าว ก็แกทำตัวแบบนั้นจริงๆ”

      ไม่อยากให้เม็ดกลมๆ ใสๆ ไหลมาประท้วงความผิดของตัวเองพร้อมรำพันถึงความอดสู อัตราการเต้นของหัวใจก็ช้าลงเรื่อยๆ ซึ่งได้แค่รอให้ทั้งสองคนนั้นก้าวเท้าออกไปเสียก่อน มือเรียวเล็กก็ยกขึ้นปาดน้ำตา จะไม่อ่อนแอ เพราะเธอยังต้องทำหน้าที่ให้ดีที่สุด

      ทว่าเมื่อเท้าเดินกลับเข้ามาในแผนก มุมปากก็กดยิ้มอย่างสมเพชตัวเองพร้อมหยันในคำถามของวรพิชชา

      “เป็นอะไรหรือคะน้องจ้าวตาแดงๆ”

      “จ้าวไม่ได้เป็นอะไรค่ะ”

      ผู้หญิงคนนั้นถามราวกับจะห่วงใย แต่สายตาไม่ใช่ ก่อนเธอจะหมุนตัวไปนั่งเก้าอี้ของตัวเองแล้วนั่งทำงานไปเงียบๆ เพียงใจไม่ได้นิ่งสงบ เพราะเจ็บแปลบในส่วนลึก บาดไปถึงความรู้สึก ไม่ต่างจากหนอนที่รุมกัดกินอยู่ในเวลานี้ กระทั่งสายตามองไปเห็นใครคนหนึ่งที่กำลังเดินผ่านไป

      หญิงสาวจึงยิ้มเจื่อน ท่ามกลางสายตาที่กำลังมองมา ก่อนสมาร์ตโฟนจะดังขึ้นเลยต้องปลีกตัวไปรับ

      “เป็นอะไรตัวเล็ก” เจ้าของเสียงเข้มๆ คงไม่พ้นเจ้าของบริษัท อธิษฐ์ที่กลับมาจากประชุมกับลูกค้าเกิดความสงสัยทันทีที่เขามองเห็นจิณณา เพราะวันนี้ยัยตัวเล็กดูแปลกไป ใจมันกระวนกระวาย กระทั่งต้องโทรเข้ามาสอบถาม

      “เปล่าค่ะป๋า”

      หญิงสาวปดไปคำโตแล้วพยายามจะยิ้มกลบเกลื่อนเผื่อเขาจะมองดูอยู่ ก่อนจะเอ่ยบอกหนึ่งประโยค

      “วันนี้จ้าวขอกลับเองนะคะ จ้าวจะไปทำธุระ” ด้านอธิษฐ์เงียบไปชั่วครู่กว่าจะเอ่ยตอบ

      “อย่ากลับดึกละกัน”

      ตนไม่อยากจะทำให้จิณณาต้องรู้สึกอึดอัด หารู้ไม่ความลับบางอย่างกำลังถูกเปิดเผยจากปากคนเคยคุ้นเคย

      “ค่ะป๋า” จิณณาครางรับเบาๆ เธอไม่ได้มีธุระอะไรหรอก แค่ไม่อยากให้ป๋าถูกมองไม่ดีมากไปกว่านี้ กลัวว่าจะไปกระทบกับงาน แล้วไม่รู้เลยจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร แล้วทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงได้รู้เรื่องของเธอ หัวใจกังวลไปสารพัด ส่วนอธิษฐ์มีหรือจะปล่อยยัยตัวเล็กให้ห่างตา

      ปลายนิ้วได้กดสมาร์ตโฟนเพื่อติดต่อหาลูกน้องคนสนิท

      “สั่งให้คนตามดูคุณจ้าวที” เขาจะปล่อยลูกไก่ตัวน้อยๆ ให้เผชิญปัญหาตามลำพังได้อย่างไร ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกว่าหญิงสาวกำลังมีปัญหา แล้วใครกันทำให้ตัวเล็กของเขามีดวงตาที่เศร้าลง เพราะก่อนจะเดินผ่านแผนกนั้น ตนได้หยุดเท้ายืนมองอยู่ร่วมห้านาที

      “ครับคุณธิษฐ์”

      รับรองว่าเขาจะดูแลหัวใจของเจ้านายเป็นอย่างดีและรู้ว่าอีกฝ่ายสำคัญอย่างไร ขณะจิณณาต้องอดทนทำงานต่อไป แม้จะมีเสียงชวนคุยก็ทำได้แค่ตอบรับเป็นคำๆ ไม่สามารถปั้นหน้าได้ เมื่อวรพิชชากำลังถามซอกแซกราวจะสืบข้อมูล กว่าอกจะบรรเทาความร้อนลงก็ในเวลาเลิกงาน

      หญิงสาวผ่อนลมหายใจออกแรงๆ ชีวิตไม่เคยราบเรียบ เพียงในครั้งนี้เธอกำลังลากป๋าเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย ก่อนจะยิ้มหยัน เพราะมันยิ่งตอกย้ำสถานะของตนเอง

      เธอไม่เคยเป็นอะไรกับเขาเลย อาจจะไม่ได้มีค่าพลันย้อนมองตัวเองแล้วยิ่งอาดูร แล้วตอนนี้ก็ไม่มีจุดหมายสำคัญ ไม่รู้จะไปที่ใด เมื่อตนไม่ได้มีธุระที่ไหน สงสัยต้องไปเดินเตร็ดเตร่เดินดูหนังสือที่ห้างสรรพสินค้าใกล้ๆ คอมโดมิเนียม

      แต่ราวหนึ่งชั่วโมงต่อมาสายตากลับไปสะดุดกับป้ายโฆษณาหนึ่งที่หยุดสองเท้า

      “ทำไมแพงจัง” จิณณาเงยหน้าอ่านรายละเอียดแล้วไม่วายบ่นอุบ ใบหน้าเจื่อนลงเล็กน้อย ทว่ายังยืนอยู่ตรงนั้น เพราะเธอกำลังสนใจ ไม่ถึงหนึ่งนาทีกลับได้ยินเสียงคุ้นๆ ดังมาจากด้านหลัง

      “อยากเรียนเหรอ”

      “ป๋า...”

อีบุคราคาเบาๆ 129 บาทเท่านั้น 
จากราคา 159 บาท

 เมีย(ห้ามใจ)รัก

-เกี้ยวเกล้า-

สัมพันธ์สวาทที่เกิดขึ้นในคืนนั้น มิอาจผูกรั้งเขาไว้กับเธอ 

แต่ยิ่งห่างออกไป ทั้งที่หัวใจอยู่ใกล้แค่คืบ

--------------------------------------------------------