คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่ 3 ความเปลี่ยนแปลงของหัวใจ (01)
“อืม ป๋าสั่งห้ามไม่ให้ฉันพาแกไปที่บ้านอีก”
จิณณานิ่งเงียบไปในฉับพลันคล้ายกับเส้นด้ายบางๆ ได้ขาดสะบั้น
จนอยากจะร้องไห้ฟูมฟาย อยากจะยกมือขึ้นทุบหน้าอกตัวเองที่สร้างเรื่องบ้าๆ
สุดท้ายแล้วความกลัวก็บังเกิด
“ไม่ต้องกลัวเพราะฉันไม่มีทางทิ้งแก ฉันจะหาทางออกให้แกเอง”
ชายหนุ่มกุมมือหญิงสาวไว้ จะไม่มีวันทอดทิ้งจิณณา อีกฝ่ายคือเพื่อนรัก
เพื่อนที่คอยอยู่ข้างๆ เสมอและเป็นเพื่อนคนแรกๆ ที่ไม่ร้องขออะไร
มีปัญหายามใดอีกฝ่ายมักปกปิด ไม่อยากให้เขาต้องเดือดร้อน
ฝ่ายคนซึ่งใจแตกเป็นเสี่ยงๆ พยายามจะไม่แสดงความรู้สึก
มือเรียวยกขึ้นหยิบช้อนขึ้นมาตักข้าวต้มและเธอเองคงต้องยอมรับกับผลที่ตัวเองก่อไว้
ทว่าความรู้สึกที่แอบซ่อนได้ปริแตกให้แสบร้อนไปทั่ว
ต่อไปนี้เธอจะไม่ได้ใกล้ชิดกับป๋าแล้วใช่ไหม
หากเจอหน้ากันจะทำอย่างไรเพราะก็ไม่อยากทำให้ว้าวุ่นหรือลำบากใจ
รวมถึงต้องเก็บซ่อนน้ำตาที่ตกใน
อนณแสนหนักใจ แต่เขาจะไม่มีทางทอดทิ้งเพื่อนและคงต้องหาทางช่วย
เมื่อจิณณายืนยันชัดเจนว่าจะไม่ยอมรับเงินจากตน
ตอนที่ 3 ความเปลี่ยนแปลงของหัวใจ
ผ่านไปสองสัปดาห์ที่ทุกอย่างเปลี่ยนแปลง
หัวใจของคนคนหนึ่งร้าวและมีรอยแผล ปวดหนึบหนับราวกับมีปลิงตัวน้อยๆ คอยดูดกินเลือด
แต่ต้องแสร้งเป็นเข้มแข็ง เพราะชีวิตยังต้องดำเนินต่อไปและยอมรับกับบทเรียนราคาแพงที่ตนเองสร้าง
ไม่ได้ต่างจากคนคนหนึ่งเลยสักนิด แม้ทำเป็นไม่รู้สึกอะไร
ภายในทรวงอกด้านซ้ายต่างออกไป ถึงอย่างนั้นเขายังสามารถวางมาดได้เหมือนเคย
“ไปจัดการตามที่สั่งให้ผมด้วย”
อธิษฐ์เอ่ยบอกประโยคสุดท้ายกับหัวหน้าบัญชีและฝ่ายออกแบบในการวางแผนงาน
เพียงสายตานั้นได้เบนไปสนใจ ผู้ชายคนหนึ่งที่เดินเข้ามาภายในห้อง
“ป๋า...”
“ว่าไง”
“ยังไม่หายโกรธผมกับจ้าวอีกเหรอ” คนที่ส่งเสียงอ้อนๆ
ไม่ใช่คนอื่นคนไกล แต่เป็นบุตรชายหัวแก้วหัวแหวน
ที่ระยะเวลาสองสัปดาห์ที่ผ่านมาเจอกับบทลงโทษ เขาเฉยชาและหลีกเลี่ยงการพบหน้า
อยากจะให้ได้รับรู้ถึงสิ่งที่ทำ ก่อนจะวางหน้าขรึม
เพราะรู้อีกฝ่ายต้องการจะเอ่ยอะไร
“ป๋าไม่อยากได้ยินอะไรอีก”
เขาตัดบทและส่ายหน้าเตือน
ก่อนมองอย่างสงสัยเพราะปกติแล้วอนณไม่ค่อยมาที่นี่สักเท่าไร
“แล้วมีธุระอะไรถึงมาที่ออฟฟิศได้”
“เรื่องฝึกงานไง”อนณต้องกระแทกลมหายใจแรงๆ
บิดาไม่เปิดโอกาสให้เขาได้อธิบายอะไรเลย แบบนี้เรื่องราวจะไม่ไปกันใหญ่หรือ
ก่อนจะบอกถึงสิ่งสำคัญและคล้ายย้ำเตือน “จ้าวฝึกงานที่นี่
ป๋าจำได้ไหม...”
คนฟังชะงักคล้ายมีคนปาก้อนหินเล็กๆ มาถูกกำแพงใจที่เขาสร้างขึ้น
“อีกหนึ่งเดือนนะป๋า” อนณบอกอีกคราพร้อมเฝ้ามองปฏิกิริยา
ด้านอธิษฐ์พิงแผ่นหลังกับเบาะและรู้สึกคล้ายกำลังถูกไล่ล่า
หัวใจของเขาไม่เคยปลอดภัยตั้งแต่ที่ยัยตัวเล็กก้าวเท้าเข้ามาในชีวิต
ก่อนบางสิ่งจะสะกิดใจให้ต้องวางหน้าดุ ทำตัวเป็นคนไร้หัวใจ
“ป๋าจะหาที่ใหม่ให้” เขาต้องตัดปัญหา
ดับไฟเสียให้สิ้น แม้แต่ควันก็ห้ามมี
“ป๋าครับ....”
ความคิดเห็น