คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่ 2 พิศวาสเสน่หา (05)
ตอนที่ 2 พิศวาสเสน่หา
“ทำไมแกถึงไม่ปรึกษาฉันวะ” ในหนนี้น้ำเสียงดุดันขึ้นแล้วจ้องมองอย่างคาดโทษผสมไปด้วยความไม่เข้าใจ
“ฉันไม่อยากเป็นภาระให้แก” จิณณาเศร้าลงถนัดตา
เพราะไม่ว่าจะผ่านมานานเท่าไรเธอก็ยังทำให้อนณกับอธิษฐ์เดือดร้อนได้เสมอพลันสะอึกในความจริง
รวมถึงยิ้มไม่ออก
“แกไม่เคย...” อนณส่ายหน้า
เพราะไม่เคยคิดเช่นนั้น
“แกต้องคอยช่วยเหลือฉันมาตั้งแต่ปีหนึ่งแล้วนะนณ” เธอส่ายหน้าขัดแย้ง ความจริงนั้นเด่นชัดเสมอ
“แต่เราเป็นเพื่อนกัน”
“ฉันเป็นปลิงคอยดูดเงินแกเหมือนที่คนพวกนั้นพูดต่างหาก”
เพื่อนกำลังปกป้องเธอ แต่รู้ตัวเสมอมาจึงไม่อยากให้เป็นเหมือนก่อน
พลางยิ้มเศร้าเพราะเหมือนเธอจะทำให้เรื่องยิ่งแย่ลง
ด้านอนณที่ได้ฟังใจร้อนราวถูกสุมด้วยไฟ
“ใครพูดแบบนี้!!” อนณส่งสายตาคาดคั้น
อยากจะรู้นักเพื่อนคนไหนมันกล้าพูดเช่นนั้น
พลางบอกถึงสิ่งที่มันเกิดขึ้นอย่างหงุดหงิด “ถ้าฉันไม่ไปได้ยินเรื่องแกจากยัยบ้านั่นเข้า
แกจะเป็นยังไง แกคิดบ้างไหม”
จิณณานิ่งเงียบไป เธอเสียใจที่คิดโง่ๆ แต่มันจนปัญญา ทั้งที่สมควรจะหาทางต่อสู้ต่ออีกกลับเลือกวิธีโง่ๆ
ด้วยการขายเรือนร่างเพื่อหาเงินไปใช้หนี้สิ้นการพนันของมารดา
พลางเหยียดยิ้มหยันที่เธอไม่หลุดพ้นเสียที
ความรักที่เธอมีถูกแปรผันเป็นบุญคุณที่ต้องชดใช้
“พรุ่งนี้ฉันจะเอาเงินมาให้” เขาบอกเสียงเข้ม
หากวันนั้นไม่ไปได้ยินอดีตรุ่นพี่คนหนึ่งพูดเกี่ยวกับจิณณาเข้า
ป่านนี้เจ้าของร่างเล็กจะเป็นอย่างไร
“ฉันไม่ต้องการอะไรจากแกอีกแล้ว” หญิงสาวส่ายหน้าและจะไม่ยอมรับเงิน
“ของป๋าป๋าบอกว่าอยากเรียกร้องอะไร ป๋าจะให้” ชายหนุ่มไม่ได้รู้สึกดีหรอกกับประโยคนี้
แต่มันจะสามารถช่วยเพื่อนรักได้
“แต่ฉันไม่อยากได้ ฉันเป็นคนผิด
ป๋าไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบเลย”
อย่างไรเธอก็จะไม่รับเงินของอธิษฐ์ ไม่อยากละอายมากไปกว่านี้
แล้วพยายามจะส่งยิ้มให้กับเพื่อน
“ไว้ฉันหาย ฉันจะเข้าไปขอโทษป๋า”
หญิงสาวบอกเสียงเบา และเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดโดยก้อนเนื้อในอกถึงกับสั่น
ยามหวนคิดถึงคนที่ให้ความเมตตาเสมอมา
ตาคู่ใสวูบไหวเพราะกลัวเหลือคณาว่าจะไม่เหมือนเดิม
เธอจะไม่ได้รับไออุ่นจากบุรุษตัวโตที่เคยแอบมองอยู่เสมอ
เพียงยามเห็นสายตาของเพื่อนก็แน่ใจได้หนึ่งอย่าง
“ป๋าโกรธใช่ไหม” เธอรู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้
ทว่าประโยคที่สวนกลับมามันหนักเกินกว่าจะรับไหว
“อืม ป๋าสั่งห้ามไม่ให้ฉันพาแกไปที่บ้านอีก”
จิณณานิ่งเงียบไปในฉับพลันคล้ายกับเส้นด้ายบางๆ ได้ขาดสะบั้น
จนอยากจะร้องไห้ฟูมฟาย อยากจะยกมือขึ้นทุบหน้าอกตัวเองที่สร้างเรื่องบ้าๆ
สุดท้ายแล้วความกลัวก็บังเกิด
ความคิดเห็น