คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : ตอนที่ 6 ลิปสติก (01)
ตอนที่ 6 ลิปสติก
ในเช้าวันนี้คนคนหนึ่งตื่นสายต่างจากทุกวัน เพราะเจ้านาฬิกาที่เคยปลุกถูกมือใหญ่ปิดลงตั้งแต่มันดังขึ้นครั้งแรก ร่างอรชรจึงหลับอย่างไม่รู้เวลา จนกระทั่งต้องกระเด้งตัวขึ้นมายามแสงแดดส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา
พาขวัญเบิกตากว้าง นึกตำหนิตัวเองที่ตื่นสาย ก่อนต้องกระวีกระวาดลุกขึ้นเมื่อลูกน้อยทั้งสองหายออกไปจากห้อง รวมถึงใครอีกคนหนึ่งที่ทำให้นอนไม่หลับ ตาคู่สวยกวาดมองหา ไม่รู้ว่าทั้งสามหายไปไหนกัน กระทั่งเสียงหัวเราะของลูกสาวแว่วมาให้ได้ยิน
ฟังจากน้ำเสียงบ่งบอกชัดเจนว่าพาณิภัคและพาณิธิดากำลังหัวเราะอย่างสนุกสนานและมีความสุขไม่น้อยเลยพาขวัญรีบสืบเท้าไปใกล้เพื่อดูว่าอะไรที่ทำให้ลูกสาวหัวเราะเสียงดังได้ขนาดนี้
เมื่อใกล้เข้าไปเรื่อยๆ ใบหน้าของหญิงสาวก็ค่อนไปในทางอยากจะร้องไห้ เมื่อพบว่าสิ่งที่ทำให้ลูกสาวหัวเราะจนตาหยี นั่นคือโมกข์
พริบตาเดียวพาขวัญก็แทบจะวิ่งเข้าไปหาลูก
“หนูภัค”
หญิงสาวร้องห้ามแทบไม่ทัน
เมื่อเห็นว่าในมือป้อมๆ นั้นกำลังจะติดกิ๊บตัวสวยลงบนเรือนผมดกดำของโมกข์ แต่มันก็ช้าไปแล้ว
“ป๊ะป๋าฉวย…เอิ๊ก” หัวโจกอย่างพาณิภัคหัวเราะจนเห็นฟันซี่เล็ก ส่งผลให้น้องสาวหัวเราะตาม
แต่มีคนคนหนึ่งไม่ได้มีความสุขตามลูก แววตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความกลัว จนต้องเดินเข้าไปใกล้คนที่กำลังกลายเป็นตุ๊กตาให้ลูกสาวละเลงบางสิ่งลงบนริมฝีปาก
ลิปสติก…สีชมพู
ไม่ได้มีแค่บนริมฝีปากเท่านั้น บริเวณแก้มก็มีด้วย คนมาทีหลังตกใจแทบจะเป็นลมเลยก็ว่าได้
“อย่าค่ะหนูภัค”
พาขวัญรีบเข้าไปห้ามลูกสาว
แต่กลับโดนดวงตาที่อยู่ใต้คิ้วเข้มมองมาอย่างกระด้างราวกับเป็นการห้าม
สองเท้าจึงหยุดก้าว ไม่กล้ายื่นมือไปดึงลิปสติกแท่งสวย
หลังจากส่งสายตาเชิงห้าม โมกข์ก็หันใบหน้านิ่งเรียบกลับไปให้ลูกน้อยเสริมสวยตามความต้องการของแกต่อ หนำซ้ำยังต้องทนเจ็บกับกิ๊บตัวเล็กๆ ที่พาณิธิดาติดให้อย่างแรง ตบท้ายด้วยต่างหูคู่เก๋ที่เจ้าตัวซนพยายามจะยัดใส่หูของเขา
“แม่ขวัญติดให้นะคะ” ร่างอรชรจำต้องเอ่ยบอก เพราะเห็นหูของชายหนุ่มแดงเถือก ไม่นานลูกสาวก็ยื่นต่างหูมาให้
“ขอโทษนะคะคุณโมกข์” หญิงสาวขยับตัวไปชิดพร้อมเอ่ยบอกเบาๆ แล้วลงมือติดต่างหูให้
เด็กๆ ต่างพากันชอบใจ ปรบมือกันยกใหญ่ ก่อนหันไปถามคนเป็นมารดา
“แม่ขัน ป๊ะป๋าฉวย…ฉวยไหม”
คำถามนี้ทำให้พาขวัญตอบไม่ถูก ทว่านี่ไม่ใช่หมัดเด็ด แต่เป็นหลังจากนี้ต่างหาก
“ฉวยไหม…แม่ขันลักป๊ะป๋าไหมนะ…หนูภัคลักแม่ขัน ลักป๊ะป๋า”
คนต้องตอบได้แต่แสยะยิ้ม มองร่างสูงโตที่หันมามองหน้าเธอเช่นกัน แล้วเบือนหน้าหนี
ส่วนจอมซนทั้งสองเฝ้ามองตาแป๋วรอคำตอบ พลันขยับไปกระตุกเสื้อของมารดาคล้ายทวงถามในสิ่งที่ต้องการ คนต้องตอบรู้สึกหายใจได้ไม่ทั่วท้อง อยากจะหนีหายไปจากที่ตรงนี้ ไม่รู้ว่าจะตอบเช่นไรดี ถ้าหากบอกไม่รักแล้วลูกสาวจะรู้สึกอย่างไร แต่ถ้าตอบตรงข้ามกันล่ะ คนตรงหน้าจะโกรธหรือเปล่า
คนเลือกคำตอบไม่ได้ชำเลืองมองคนตัวโต โดยอีกฝ่ายยังนิ่งเงียบ
“แม่ขัน” พาณิธิดาเริ่มเร่งเร้าเอาคำตอบ
“คือแม่...แม่ว่าเราเข้าไปอาบน้ำกันดีกว่านะคะ เราจะได้หม่ำข้าวกัน หนูภัคอยากกินน่องไก่ไหม” ในเมื่อตอบไม่ได้จึงเปลี่ยนประเด็นเบี่ยงเบนความสนใจ
คนฟังตาโต เด็กๆ ทั้งสองชอบกินน่องไก่ทอด ฮอตด็อก แต่ที่ชื่นชอบมากที่สุดคือปลากะพงเหมือนคนเป็นบิดาไม่มีผิด
ด้านชายหนุ่มเมื่อพาขวัญจูงมือลูกๆ หนีหายไปแล้วจึงเดินออกมาจากบ้านในสภาพเละเทะ ทำเอาธัญญาเรศที่กำลังรอคอยการกลับมาของหลานชายยกคิ้วสูง ส่วนโรสรินกลับบ้านพักไปตั้งหลักตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว
“หน้าแกไปโดนอะไรมาโมกข์”
“เล่นกับลูก” ชายหนุ่มตอบเสียงห้วนๆ
คนฟังถึงกับมีสีหน้าไม่เชื่อ ออกอาการประหลาดใจ
“ปกติไม่เคยเห็นแกเล่นกับยัยหนูภัคหรือยัยหนูดาเลย” คนเป็นย่าตั้งคำถาม
“ก็ไม่แปลกอะไรนี่ครับ ถ้าพ่อจะเล่นกับลูกบ้าง คุณย่าก็รู้ดีนี่ว่าผมเป็นพ่อของยัยหนู เพราะคุณย่าก็มีส่วนร่วมทำให้แกได้เกิดมา”
“โมกข์!!” ธัญญาเรศตวาดแว้ดกับสิ่งที่หลานชายตอกกลับ รู้ดีว่าอีกฝ่ายจงใจแดกดันพร้อมตอกย้ำว่า เพราะตนจึงทำให้เกิดเรื่องขึ้นมากมาย ก่อนต้องเดือดดาลมากกว่าเดิมเมื่อถูกผลักไสไล่ส่ง
“ผมขอตัวขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะครับ หวังว่าออกมาอีกครั้งคุณย่าจะกลับไปแล้ว”
ตอนนี้นางบำเรอสำรองจัดโปร อยู่นะคะ
ราคา 99 บาท
 |
|
เธอต้องการหัวใจ
ส่วนเขาปรารถนาแค่ตัว
อีบุกวางจำหน่ายแล้วนะคะ
-**ภรรยาสำรองเคยตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์มาแล้วครั้งหนึ่งค่ะ นักอ่านที่เคยซื้อรูปเล่มหรือ EBOOK แล้วไม่ต้องซื้อใหม่นะคะ เนื้อหายังเหมือนเดิม มีการปรับแค่เล็กน้อย **
ความคิดเห็น