[Kimetsu no yaiba] Muzan x oc Valuables

ตอนที่ 5 : ตอนที่3 : กล้ามมุซันยืนหนึ่ง!

เช้านี้มุซันดูหัวร้อนผิดปกติ เมื่อคืนมึงแอบออกไปไหนกูรู้นะ ไม่ใช่ไม่รู้ มึงรู้จักเมียมึงน้อยเกินไปแล้ว ฮิเมะกะเบะปากกรอกตามองบนก่อนจะไล่ลงมามองมุซันที่ไม่ยอมกินข้าวเช้าสักที ถึงจะเป็นอาหารมนุษย์ก็ใช่ว่าเขากินไม่ได้ แค่มันไม่มีรสชาติแต่เขาต้องเล่นละครตบตาคุณปู่ในคฤหาสน์หลังนี้อยู่เพื่อไม่ให้โป๊ะแตก

มุซันตอนนี้รับบทเดิมๆ คุณพ่อมือใหม่ส่วนฉันก็รับบทเป็นลูกติด ฮัลโหลกูเมียมึง(ที่ไม่รู้ว่าเค้าเอามึงไหม) เมียสุดสวยนั่งแดกข้าวอยู่ตรงนี้อะ เห้ออออ คนสวยเซ็ง ไม่เข้าใจต้องมาแสดงละครเป็นคนตอแหลใช้ชีวิตไปวันๆทำไม อ่อลืมไป เรื่องนี้กูเสนอให้มันทำนี่หว่า 

ตบปาก

อนิเมะมาแรงแซงทางโค้งดังเปรี้ยงปร้างอย่างเรื่องนี้ใช่ว่าเธอไม่มีข้อมูลเลย สายติดอย่างเธอนะหรอจะพลาด แถมบ้าผู้ชายทั้งในและนอกจอขนาดนี้ ในเรื่องนี้ก็มีคนหล่อหลายคนแหละแต่ว่าส่วนมากก็หล่อเสียของอะ หล่อเฟคๆ หล่อมีเมีย หล่อแล้วตาย หล่อแล้วเป็นซิสค่อน ก็เหี้ยละแต่ละคน

กูนี้กุมขมับเลย

ชีวิตผู้หญิงสวยๆคนหนึ่งแบบกูอะนะ ต้องการผู้ชายแบดบอย มีกล้าม ซิกแพ็กแน่นๆ รักกูคนเดียว แค่นั้นก็พอแล้วป่าววะ แต่ไอ้คนแสดงบทพ่อ(ของลูก)ตอนนี้ก็เข้าข่ายขึ้นทุกวัน เมื่อคืนจับดูกล้ามก็เริ่มแน่นแล้ว น่าฟัดชิบหาย ชอบนะคะอยากได้ เป็นไปได้มีเงินจะฟาดใส่หน้ารัวๆเลย

แต่เงินอยู่ที่มันหมด กูเคยเก็บให้มันแล้วแต่หาย ไม่ได้โดนขโมยนะซื้อของกินจนหมดตูด ช่วยไม่ได้อะ ทั้งราเมงทั้งอูด้งน่ากินจนน้ำลายเสาะ ว่าแล้วก็ยัดข้าวเช้าเข้าไปเต็มปาก มือก็พยายามเลื่อนไปสะกิดชายกิโมโนของมุซัน

มุซันสะดุ้งเล็กน้อย น้อยมากจริงๆ แรกๆก็เล่นละครตอแหลไม่เนียนหรอกสักพักเดี๋ยวก็เนียนเองแหละ มีครูอย่างกูซะอย่าง โถ่เอ้ยพ่อรูปหล่อ อย่ากังวลไปเลย ไม่มีใครจะน่ารักสวยแล้วตอแหลเก่งแบบกูหรอก

ฉันยัดข้าวเข้าปากไปอีกคำโตก่อนจะคีบแย่งผักดองในสำหรับอาหารของมุซันมา การแย่งกินตามมารยาทแล้วมันไม่ดี ดูสายตาอีคุณปู่มองมาสิ 

เสือก

ในใจก็คิดอะแต่พูดได้ไหมก็ไม่ อิบ้า ใครจะไปพูดวะนอกจากมันจะไม่เข้าใจแล้วกูต้องไปอธิบายอีก จริงๆการแย่งข้าวมุซันกินฉันช่วยต่างหาก! ดูหน้าบูดเหมือนตูดลิงขนาดนั้น ถ้ากินเนื้อสุกยังพอได้เลยไม่แตะเนื้อปลามัน แย่งแต่ผักมันกินเนี่ย ซาบซึ้งกูสักทีแล้วมาเป็นผัวกูเดี๋ยวนี้ กูหวง!

.

.

.

ภาคเช้าผ่านไปเรื่อยๆจนตอนนี้ก็ถึงเวลาเที่ยง ฉันโดนคนในคฤหาสน์จับอาบน้ำแต่งตัวใหม่ ออกมาจากห้องอาบน้ำด้วยชุดกิโมโนสีชมพูฟ้าหวานแหววป่านม้ายูนิคอร์น อิพวกบ้า บ้านไม่เคยมีตุ๊กตาเล่นหรออีพวกคนใช้นี้กะด้าย

จับกูแต่งตัวไปมาเอาซะกูเหมือนหมาปั๊กเลย แถมผูกโบว์อันใหญ่โตให้กูด้วย เก๋สัส เหมือนมิกกี้เมาส์ไปอีก พากูไปดิสนี่ย์แลนด์เลย เข้าตรีมอยู่อะ ตรงๆ

บ่นในใจได้ไม่ถึงนาทีก็โดนหิ้วมาลงห้องที่นอนเมื่อคืน เป็นห้องนอนของเรากับมุซันเอง~ แน่นอนสามีภรรยาก็นอนห้องเดียวกันอยู่แล้ว ฉันเปิดประตูออกไปด้วยสีหน้าเบิกบานสุดๆ จะได้เจอสุดหล่อแล้วว

ปัง...

ประตูไม้กระดาษลายดอกไม้ถูกเลื่อนปิดอย่างเบามือ ดวงตาสีฟ้าที่สดใสยามแรงหม่นหมองลง สายตาเย็นชาของเธอมองตรงไปยังมุซันที่หลับสนิทไปแล้ว เพราะเมื่อคืนมึงไม่ยอมนอนอะแอบหนีออกไปที่อื่น กลับมาก็ไม่มานอนกับกู ปล่อยกูนอนโง่คนเดียวไปอีก

กูโกรธ

ฮิเมะกะเดินไปยืนข้างเก้ากี้ที่มุซันนั่งหลับ พอได้ยืนข้างกันจริงๆส่วนสูงเธอก็เพิ่มมาเยอะเหมือนกันนะ จะเท่าไหล่เขาอยู่แล้ว แต่เพราะว่าเขานั่งเก้าอี้ตัวต่ำด้วยแหละ ฮิเมะกะเลื่อนมือไปหยิบหนังสือที่คล้ายตำราจีนเล่มหนาๆออกมาจากมือมุซันที่เปิดค้างไว้ ก่อนจะหาอะไรแถวโต๊ะทำงานเขาเพื่อแทรกคั่นหน้าหนังสือไว้ให้

ผ่านมานานแล้วนะตั้งแต่มาอยู่ที่นี้ กี่ปีมาได้แล้วนะ? สามสิบกว่าปีในฐานะคนป่วยตาบอด ออกมาดูโลกภายนอกได้จะครบร้อยปีแล้ว ตามที่เคยอ่านมามุซันจะมีอายุราวหนึ่งพันปี อ่า...อีกนานอยู่เหมือนกันนะ

เขายังไม่ได้อสูรข้างแรมที่หนึ่งเลย แต่คนใช้ปราณคนแรกปรากฏตัวแล้ว เจอมุซันแล้วเมื่อคืน ไม่แน่ใจทามไลน์เหมือนกันถึงจะรู้สปอยมา ถึงจะอ่านมมังงะมาครบก็ไม่รู้เรื่องอยู่ดี มีความรู้มากยังไงก็ช่วยอะไรไม่ได้

เธอได้แต่ตอแหลละครมนุษย์นี้ต่อไปแล้วก็หวังให้เขาเก็บอสูรให้ไวที่สุดสินะ ฉันคงต้องเรียงลำดับการช่วยเหลืออสูรข้างขึ้นที่หกด้วย ตายมามีปัญหา แถมข้างขึ้นที่ห้าก็อ่อนแอเกินไป ฉันควรทำยังไงนะ พูดได้ไม่เต็มปากเหมือนนางเอกในนิยายเรื่องอื่นเพราะกูมาตัวเปล่า ไม่มีพงพรจากพระเจ้า ไม่พลัง มีแต่สมองไร้รอยหยักของกูล้วนๆ

ชาติที่แล้วกูทำบุญด้วยอะไรวะถึงมีดีแต่หน้าตา คนสวยเพลีย

แขนหนาที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามโอบกอดฮิเมะกะตัวด้วยจากด้านหลัง มุซันตื่นนานแล้วตั้งแต่เธอเข้ามาแค่ไม่อยากลืมตาขึ้นมาเท่านั้น เขากลับเข้าห้องมารอฮิเมะกะโดนคนใช้ลากไปอาบน้ำมือก็เลื่อนหาเปิดสมุดหนังสือไปพราง พอจะหลับพักผ่อนสักหน่อยเจ้าตัวดีก็เข้ามา 

มุซันชอบแกล้งฮิเมะกะมากโดยเฉพาะตอนเธอหน้าแดงหรือยิ้มตัวบิดด้วยความเขินอาย แต่เหมือนเธอจะอยู่ในความคิดตัวเองมากพักใหญ่เขาเดินมาก็ยังไม่มีอาการตอบรับใดๆทั้งสิ้นจนต้องดึงเธอมากอดไว้

ลูกแมวน้อยตัวสีเหลืองสะดุ้งเฮือกทันทีที่กอด หันมามองหน้าเค้าราวกับเห็นผีก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีหน้าปกติอย่างรวดเร็ว

อีเหี้ย บิดามึงอะ หัวใจกูเกือบวายนี้กูคิดแผนชีวิตของเราอยู่นะที่รัก ทำไมชอบมาไม่ให้สุมให้เสียง อยากเล่นจ้ำจี้กับกูหรอ! ด้ายยยย

ฮิเมะกะพลิกตัวมากอดคอเขาไว้แต่พอตัวเตี้ยกว่าแขนเกาะไม่อยู่เลยลื่น มือไปเกาะอยู่ตรงแขนของเขาก่อนที่เธอจะยิ้มออกมาอย่างเบิกบานพร้อมกับแรงบีบที่แขน

แฮ่ก..เป็นมัดๆเลย ซูดดด 

มุซันรู้ทันเธอขึ้นทุกวันว่าบีบๆแบบนี้เธอกำลังตรวจดูร่างกายเขาไม่ใช่การนวด แต่ก่อนเธอเคยบอกว่าจะนวดให้แต่มีที่ไหนเขานวดหน้าท้องกันแถมถอดเสื้อ แต่แปลกใจกว่าคือเขาดันยอมเธอ 

"ที่รักอยากให้นวดใช่ไหมละ มาม่ะ!" ฮิเมะกะดึงเสื้อยูกาตะที่ทบกันให้ไหลลงมา เพราะมีโอบิคาดที่เอวอยู่เลยยังไม่ไปถึงข้างล่าง พอเสื้อผ้าแหวกออกให้เห็นกายส่วนบนของชายตรงหน้าเธอก็น้ำลายหกไม่ต่างจากอสูรเห็นมนุษย์เลย 

"ไหนเจ้าว่าจะนวดให้ข้าไง...." ไอ้เด็กเหี้ยนี้ก็เร่งจัง เดี๋ยวตบด้วยไม้หน้าสามแล้วลากเข้าห้องเลยนิ 

ฮิเมะกะถูกเขาอุ้มไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเล็กดีๆ ทันทีที่ประจำที่มือน้อยก็คล้ำตามตัวไม่หยุด แฮ่ก กล้ามพี่แน่นจังเลยค่ะ รักนะคะ 

แต่คิดไปคิดมาก็น่ากลัวจังวะ มีกล้ามใหญ่กับเด็กผู้หญิงกระโปกแบบกู ถ้าเกิดมันโมโหกูขึ้นมากล้ามเหี้ยนี้หักคอกูตายได้เลยน่า... ตายในอ้อมกอดผู้ชาย กรี๊ด เป็นความคิดที่ดี

ตอนแรกก็นั่งอยู่เก้าอี้คนละตัวตอนนี้ย้ายไปนั่งบนตักมันแล้ว เกาะแน่นไม่ยอมปล่อยให้ว่ากูหน้ามุซันกูก็ยอมโดนด่า! กูจะเอฟซีมัน กูจะไปตั้งเพจในเฟซบุ๊คว่ากล้ามของท่านมุซัน! 

ที่นี้ไม่มีเฟซบุ๊ค....ลืม

มือหนาตบลงที่หลังเบาๆก็รู้สึกง่วงขึ้นมา วันนี้ว่าจะออกกำลังกายแต่ค่อยออกพรุ่งนี้แล้วกัน ขออ้วนไปอีกวันก่อนนะ นอนกอดซิกแพ็กผู้ชายสำคัญกว่า คร่อก

————————————-

ซูดดดดด อาการเราไม่ค่อยดีเท่าไหร่ถ้าใครได้อ่านตอนพิเศษของนิยายเราอีกเรื่อง ความกาวเราหมดกระป๋องแค่นี้ในตอนนี้ ตอนหน้าเราก็จะมากาวต่อไป

หวังว่าตัวเองจะดีขึ้นเร็วๆนี้ ,——,

#แก้คำผิดคืออิหยัง บ่ฮู้จักดอกเด้อ