[Kimetsu no yaiba] Muzan x oc Valuables

ตอนที่ 4 : ตอนที่2 : มาเป็นผัวเรานะคนดี

ผ่านมาหลายวันที่เราเดินทางไปเรื่อยๆ ฉันพยายามบอกใบ้เขาเกี่ยวกับอาการที่เขาเป็นแนะนำให้เขาหาลูกน้องช่วยเขาทดลองหลายอย่างแม้กระทั่งพาไปทดลองมนุษย์

เหมือนเป็นตัวร้ายในมาเวลขึ้นมาเลย สักพักคงมีพวกฮีโร่มารับไม่ได้กับการกระทำแล้วก็ตบสั่งสอนกูเหมือนละครหลังข่าว รอบนี้ไม่แย่งผู้ชายนะ ตบแย่งกันเป็นฮีโร่ เท่ชะมัดยาก

ความสัมพันธ์ของเรายังครึ่งๆกลางๆแม้ว่าช่วงหลังฉันจะพยายามรุกใส่เขามากขึ้นแค่ไหน ถ้าคนหล่อไม่สนใจในเรื่องก็มีคนหล่อเยอะแยะ ให้เขาทำให้เรากลายเป็นอสูรแล้วก็หนีออกมาก็ได้ ไม่ย๊าก จริงจริ๊ง

แต่พออยู่ด้วยกันนานๆก็อยากได้เขาขึ้นมาจริงๆอะ เหมือนคนของขาด หลงหัวปักหัวปำ ชอบนะคะอยากได้ เป็นไปได้แค่พี่เอ่ยน้องจะหอบรถหอบบ้านไปอยู่ด้วย สัญญาจะไม่ไปไหนเลย 

ยิ่งรุกเกินไปก็ยิ่งไม่มีคนมาชอบรึเปล่า ฉันได้แต่เดินเตะหินตามทางไปเรื่อยๆ เดินก้มหน้าเบ้ปากเหมือนคนปลงชีวิต เดินเอื่อยๆเหมือนนางเอกเอ็มวี ไอ้บ้า ยุคนี้มันมีที่ไหนละ

เฮ้อ

เสียงถอนหายใจทำให้มุซันหันกลับมามองอย่างช่วยไม่ได้ พักหลังๆเขาโดนเธอพูดจาประหลาดใส่แถมยังทำตัวแปลกชนิดที่ว่าใจเขาเต้นแทบระเบิด พอห่างสักหน่อยก็ดูทำเข้า เหมือนลูกหมาโดนทิ้งไม่มีผิด

เหมือนตอนที่อยู่ด้วยกันจะสุขุมกว่านี้ ถึงการพูดจาแปลกๆจะยังคงอยู่ก็ตาม ทุกอย่างรอบด้านทำเธอแปลกใจจนเขาอดจะมองไม่ได้ ดวงตาสีฟ้าใสราวกับอัญมณีจากต่างแดนนั้นส่องประกายยามที่มองมาที่เขา

ดวงตาของเราสบกันชั่วครู่ก่อนที่เธอจะเบนหน้าหนี ปากน้อยบ่นอุบอิบออกมา เขาต่องหยุดเดินแล้วย่อตัวเพื่อคุย

"ทำไมเจ้าถึงชอบทำตัวประหลาดนัก" ฮิเมะน้อยหยุดเดินเตะหินก่อนจะหันหน้ากลับมาจ้องตากัน

"ทำไมละ คนเราจะทำตามหัวใจตัวเองมันแปลกหรอ ชอบนะ" มือน้อยคว้าแขนเสื้อยูกาตะตัวบางของเขาไว้เต็มมือ

ชอบนะหรอ...ต้องเป็นความรู้สึกแบบไหนกัน ชายที่อยู่ร่วมห้องกับหญิงที่อายุมากกว่าแถมน่ารักมากซะจนไม่คิดว่าอายุมากกว่ากันเลยต้องคิดแล้วก็รู้สึกยังไงถึงจะได้เรียนรู้จากหนังสือมากมายก็ไม่มีคำระบุว่าชอบชัดเจนเลยสักครั้ง 

"ตรงนี้มันเต้นเร็วมากเลยนะ เพราะว่าชอบมุซันไง อยากอยู่ด้วยไปตลอดเลยนะ อยากแต่งงานกันอยู่ด้วยกันสงบสุขไปตลอดเลย" มือน้อยทาบลงมาที่อกข้างซ้ายของเขาอย่างแผ่วเบา ดวงตาสีฟ้าคู่นั้นส่องประกายออกมาจนละสายตาไปไม่ได้

มาเป็นผัวพี่นะคะคนดี สัญญาจะดูแลอย่างดี 

อ้อมกอดอันอบอุ่นของเขาทำให้ฮิเมะกลับมาดี้ด๊าตามภาษาคนบ้าอีกครั้ง ถึงหลายๆอย่างมุซันจะยังไม่เข้าใจแต่ต่อให้เธอแปลกขนาดไหนก็ทิ้งไปไม่ลงหรอก

.

.

.

.

.

หลายปีผ่านไป

เขาทดลองเรียนรู้ทุกอย่าง การใช้ชีวิต การที่จะเอาตัวรอด ซึ่งเขาได้รู้หลายอย่างมากจนฮิเมะกะบ่นว่าเขาฉลาดจนเกินตัว แต่ตัวฮิเมะกะก็ฉลาดไม่ต่างกันถ้าเธอไม่ปากโพล่งออกมาเขาอาจจะรู้เรื่องหลายๆอย่างช้ากว่านี้ 

ปัจจุบันสิ่งที่รู้คือฮิเมะกะนั้นเป็นเหมือนกับเขา แต่เธอไม่สามารถกินเนื้อมนุษย์และมีพลังแบบเขาได้ สิ่งที่เธอมีคือการที่มีชีวิตที่ยืนยาวกับดวงตาคู่สวยที่มักจะส่งแสงเป็นประกายมาหาเขาเสมอ 

มุซันมักยกยิ้มมุมปากตลอดที่คิดถึงเธอ จนตอนนี้ร่างกายของเธอไม่ได้โตจากเดิมมากนัก แถมการพูดจาแปลกๆก็ยังเหมือนเดิมไม่ขาด ชอบรุกใส่เขาจนน่ากลัว แต่ในชีวิตนี้คงไม่มีอะไรน่ากลัวไปกว่าการที่เขากลับไปใช้ชีวิตแบบเด็กขี้โรคโดยไม่มีเธอ

พักนี้เขากำลังสร้างตัว พยายามรวบรวมบริวารให้ได้มากที่สุด เพื่อขยายอำนาจของอสูรที่คนส่วนใหญ่เรียกกัน มุซันมักจะแอบซ่อนตัวเองผ่านทางบ้านเรือนของมนุษย์ พักหลังๆมาฮิเมะกะไม่ยุ่งเรื่องบริวารเขาเหมือนอย่างเคย เธอจะคอยชี้ว่าจะเอาใครมาแล้วคนคนนั้นมักเป็นคนที่เขาใช้งานได้มากโขทีเดียว

ฮิเมะกะชอบนั่งดูปลาคราฟในบ่อหลังบ้านไม่ไปไหน ผิดกับเขาที่ต้องค้นคว้าหาความรู้เกี่ยวกับภูมิศาสตร์ที่เธอบังคับให้ทำรวมถึงการค้าขายธุรกิจ งานอื่นๆอีกมากมาย แต่ถึงบังคับให้ทำเหลือเชื่อกว่านั้นคือเธอมีความรู้เรื่องพวกนี้มากกว่าเขาหลายเท่าจนน่าตกใจ

ถึงจะค้างคาว่าเธอเอาเวลาไหนไปเรียนรู้ก็ตาม แต่เธอในตอนนี้มักเป็นคนชักนำเขาตลอด รวมถึงสอนการเข้าสังคมกับมนุษย์มากขึ้น 

ฮิเมะกะมักจะหันชำเลืองมองเขาอยู่บ่อยๆจนต้องเรียกเธอมานั่งข้างๆ นั้นละคือสิ่งที่เธอรอ ต้องแบบนี้ทุกวันถ้าไม่เรียกเธอก็ไม่มาแล้วหลังจากนั้นเธอจะโวยวายพังข้าวของแน่นอน...มุซันติดนิสัยเธอเรียบร้อย

.

.

.

.

.

โครม!!!

"เมื่อกี้เจ้าพูดว่ายังไงนะ..." มุซันขบกรามแน่น แยกเขี้ยวเหมือนแมวตัวใหญ่ที่กำลังขู่ลูกน้องของตน ข้าวของรวมถึงไหใบสวยราคาแพงหลายร้อยล้านถูกมือหนาของมุซันปัดทิ้งจนแตกละเอียด

"คะ--คือว่า...มีคนที่สามารถสังหารเราได้เหมือนพระอาทิตย์เลยขอรับ! แค่มันลงดาบผ่านคอร่างของอสูรตนนั้นก็หายไปราวกับโดนแสงอาทิตย์ มะ--มันสังหารอสูรไปสองตน ข้าเห็นมากับตา" ชายร่างผอมที่มีสี่แขนก้มลงหัวชิดพื้น ตัวสั่นเหมือนลูกนกในกำมือไม่มีผิด 

มุซันขบกรามแน่นจนเส้นเลือดใหญ่ปูดบวมไปถึงใบหน้า ดวงตาสีแดงนั้นส่องสว่างคล้ายจะประทุออกมาให้ได้ เขากำลังคิดวิธีจัดการกับอสูรตนนี้พร้อมกับคิดวิเคราะห์เรื่องที่มันพูด แต่แล้วฮิเมะกะที่อยู่อีกห้องหนึ่งก็เปิดประตูเข้ามาพอดี

"ที่ไหนหรอ พาไปได้รึเปล่า" ฮิเมะกะย่อตัวลงด้านหน้าของอสูรตนนั้นที่กำลังสั่นไหวอย่างแรง เมื่อเห็นเด็กมนุษยเข้ามาตรงหน้าก็อดที่น้ำลายเสาะไม่ได้ เขาไม่ได้ทานอะไรเลย นี้ก็พลบค่ำแล้ว

มือผอมแห้งติดกระดูกของอสูรตรงหน้ากำลังจะคว้าจับที่ลำคอขาวของฮิเมะแต่ก็ไม่ทันจ้าวอสูรที่คว้าเอวน้อยไปก่อนอยู่ดี เขาอุ้มเธอเอาไว้ก่อนจะเดินหันหลังให้อสูรตนนั้น

แผละ!!

"ฆ่าทำไมอ่า ให้เขาพาเราไปหาคนคนนั้นได้นะ" ฮิเมะกะดึงเสื้อคลุมฮาโอริสีแดงสดของเค้าไปมาด้วยท่าทีงอแงแสนตลก มือหน้าของมุซันตบลงบนลุมผมสีทองเบาๆ

"ให้คนอื่นพาไปก็ได้ ข้าไม่จำเป็นกับเจ้าเมื่อกี้แล้ว" มุซันเอ่ย อาจจะใช้ให้พาไปได้แบบที่ฮิเมะกะว่า แต่ไม่ใช่กับอสูรที่ได้เห็นตัวเธอแล้ว หลายปีที่ผ่านมาเขาหลบซ่อนตัวเองมาตลอด รวมถึงซ่อนแม้กระทั่งการมีตัวตนของฮิเมะกะไว้ เขาไม่ต้องการให้เธอรับรู้อะไรเลยเกี่ยวกับเรื่องแบบนี้แถมกลิ่นของเธอเหมือนมนุษย์ปกติทุกประการทำให้อสูรมากมายต้องการที่จะกินเธอ

อาจจะเพราะเขาได้กลิ่นหอมอ่อนๆแบบนี้มาตั้งแต่เด็กรึเปล่า ต่อให้รู้สึกหิวก็ไม่ได้ต้องการกัดกินคนตรงหน้าแม้แต่น้อย รู้สึกเหมือนเธอเป็นเครื่องหอมมากกว่าจะเป็นของกิน ไม่ใช่อาหารเน่าๆพวกนั้น แต่เป็นอะไรที่ดีกว่านั้น

แก้มเธอกำลังช้ำ

เอาปากมึงออกไปอีเด็กเวร

ฮิเมะกะหรือมากินะตอนนี้กำลังปวดหัวตุบๆ รวมถึงแก้มด้วย รู้ว่ามันย้วยรบกวนเอาปากเอาจมูกรวมถึงหน้ามึงออกไป ก็ได้แค่คิด ถามว่าชอบไหม

ผู้ชายหล่อหอมแก้มมมม อีผี!!  กรี๊ดดด

ตายสงบแล้วค่ะคุณขา ขอบคุณที่ส่งหนูมา รักนะคะคนดีของฉัน ฉันเอาหน้าเข้าไปถูแก้มเขาไปมาอย่างรักใคร่ เป็นผัวพี่นะคะ จะไม่หลงไปหาผู้ชายคนอื่นเลยสัญญา ถ้าคนอื่นไม่มาถวายตัวให้อะนะ...

อุ้ย เหมือนจะหลงตัวเองมากไป คนมันสวยช่วยไม่ได้

ฮิเมะกะแกว่งขาน้อยๆไปมาในอ้อมกอดของมุซัน มือก็ถือขนมญี่ปุ่นไว้ในมือไม่ห่าง เด็กๆก็คู่กับของกินก็ถูกแล้วนี่ ถึงด้านหลังมุซันจะมีศพอสูรตัวแตกตายอยู่ด้านหลังก็ตาม

บางทีตั้งแต่มาอยู่นี้เธอก็เหมือนจะเลือดเย็นขึ้นไวมาก อาจจะเป็นเพราะอยู่กับคนที่ฆ่าคนทิ้งเป็นผักเป็นปลาแบบมุซันด้วยไหมไม่รู้ก็เลยเป็นเอาซะแบบนี้ เธอเคี้ยวลูกโมจิในมือไปมาก่อนจะมองไปยังผมสีดำของเขาที่ยาวจนมาถึงหลัง 

"ผมยาวแล้วนะ ตัดไหมเค้าตัดให้" ดวงตาสีฟ้าใสประกายวิบวับทันทีเหมือนเจอของเล่นใหม่ไม่มีผิด โถ่ เห็นแบบนี้เธอก็ตัดผมเป็นนะเก่งด้วย ไม่มีใครเก่งเท่าฉันหรอก! 

"ได้สิ" มุซันยิ้มออกมาบางมากบางจนแทบจะจาง ถ้าไม่ใช่สายตาสแกนความหล่อของฮิเมะกะนะไม่มีทางเห็นหรอก! 

มุซันเดินเหยียบศพตรงหน้าไปอย่างไร้เยื้อใย เปิดประตูไม้ญี่ปุ่นอย่างเบามือก่อนจะตรงไปยังห้องนอน อยากจะนับว่าคฤหาสน์ที่นี้น่ากลัวมาก ดีนะจากห้องเมื่อกี้ถึงห้องนอนไม่กี่ก้าวก็ถึง ถ้าไกลกว่านี้อกคงแตกตาย เห็นแบบนี้กูก็กลัวผีนะโว้ย

มีดเล่มเล็กถูกยื่นให้ มือน้อยของฮิเมะกะหยิบมาก่อนจะค่อยๆเล็มผมสีดำยาวของมุซันออกอย่างเบามือ ผมสีดำค่อยๆล่วงหล่นลงไปยังพื้นเสื่อทาทามิแล้วก็ค่อยสลายไปเหมือนไม่เคยมีอะไรอยู่ตรงนั้น

กูนี้ช่างฝีมือ เลิศ!

ฮิเมะกะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับผลงานตัวเองอยู่พักใหญ่ ผมของมุซันที่ยาวตรงเมือกี้ถูกตัดออกให้เหลือไม่มาก แน่นอนที่ลืมไม่ได้คือจอนข้างแกมทั้งสองของเขา ถึงตอนนี้ผมเขาจะตรงอยู่เดี๋ยวสักพักก็หยิกแล้วหล่อเองนะทูนหัว ทรงไหนพี่ก็รัก

"ที่รัก นอนกันนะ นอนตรงนี้!" ฮิเมะกะลากฟูกอันใหญ่ออกมาคลี่พร้อมกับตบพื้นที่ด้านข้าง เธอลุกไปเอาหมอนใบใหญ่มาเพียงแค่ใบเดียว

ดูก็รู้ว่าเธออยากให้นอนหมอนเดียวกัน 

ฮิเมะกะหลับไปอย่างรวดเร็วหลังจากที่เธอคล้ำๆตามตัวเขาไม่หยุด มุซันค่อยๆลุกมาจากฟูกก่อนจะไปหยิบเสื้อคลุมฮาโอริสีดำเพื่อออกไปท่องราตรี

คืนนี้เขาต้องได้ข่าวของคนที่อสูรชั้นต่ำนั้นพูดมา ถ้ามันมีตัวตนจริงตัวเขากับฮิเมะกะในอนาคตต้องลำบากมากแน่นอน

—————————————————

มาเป็นผัวพี่นะคะคนดี จะไม่ไปหาผู้ชายคนไหนเลยถ้าเค้าไม่มาถวายตัวให้ ♡

มีใครโรลเมะเรื่องดาบพิฆาตอสูรไหมคะ แง๊ หนูอยากคุยกับท่านมุซัน อยากคุยกับคนโรลแต่ไม่อยากโรลเป็นคนในเรื่องไปคุย ฮือ อสูรข้างขึ้นเค้ารับแอดหนูหมดอะ ท่านมุซันไม่รับแอดหนูสักคนจิตใจทำด้วยอะไร แง๊!!! อย่าให้ต้องถึงใช้เงินฟาดหน้ากันเลยนะ

ใครโรลเมตาคนจิตใจดีน่ารักคนนี้สักนิด หนูอยากคุย… หนูบ้าผู้ชาย ติ่งท่านมุซันหนักมาก ถวายหัวหมูไหว้ก็ยอม! 

หวีดกับใครไม่ได้มาหวีดในนี้ก็ได้

คนโรลโคคุกดรักให้หนู!!!!! กรี๊ดดดดด ยกยำบำนำสวกวกบำ 

รักนะคะ ไม่คนหวีดเลย แง๊ เพื่อนไม่คบ