คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 2 : ฆ่าล้างตระกูล (2)
Sorrowful Love
---------------------------------------------
Chapter 2
“บอมปิดประตูดีหรือยัง”ฮีชอลถามน้องชาย คิบอมสะดุ้งเล็กน้อยก่อนใส่รหัสพร้อมสแกนลายนิ้วมือเพื่อปิดประตู นี่เป็นเหตุผลหนึ่งที่แม่ของเขาให้เข้ามาซ่อนตัวในนี้เพราะระบบประตูที่ป้องกันแน่นหนากว่าห้องอื่นๆ
“มันเกิดอะไรขึ้นอ่ะครับพี่ ฮึก”คยูฮยอนถามขึ้นพร้อมเสียงสะอื้นเล็กน้อยที่หลงเหลือจากการตกใจเมื่อครู่นี้
“มีคนจะมาทำร้ายพวกเราน่ะสิคยู เราเลยต้องเข้ามาซ่อนกันในนี้ไง”ฮีชอลอธิบายให้น้องคนเล็กฟังพร้อมลูกหัวช้าๆเป็นกันปลอบโยน
“พวกมันต้องการอะไรกัน” คิบอมพูดขึ้น แล้วเดินไปนั่งบนโซฟาข้างคยูฮยอนและฮีชอลที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว เขาทำท่าครุ่นคิดซึ่งมองดูแล้วเป็นบุคลิกที่โตเกิดวัยของเด็ก 7 ขวบจริงๆ
“นั้นสิ เรื่องงานของคุณพ่อคุณแม่หรือเปล่านะ”ฮีชอลพูดขึ้น ...
และความเงียบก็เข้าปกคลุมภายในห้องเหลือเพียงเสียงโวยวายเล็กๆจากด้านนอกที่เล็ดลอดเข้ามา
“ตอนนี้คุณแม่กับคุณพ่ออยู่ไหนอ่ะครับ”คยูฮยอนถามขึ้น
“พี่ก็ไม่รู้คยู แต่พี่เป็นห่วงพวกท่านจัง” ฮีชอลพูดกับน้องคนเล็กที่เขากอดอยู่ตอนนี้
เด็กทั้งสามยังคงนั่งนิ่งเพราะไม่รู้ว่าจะเริ่มทำอะไรดี เหตุการณ์ตอนนี้เป็นสิ่งที่พวกเขาไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเอง
กึก!!!เสียงของบางอย่างเข้ากระแทกกับประตูอย่างแรงส่งผลให้เด็กทั้ง 3 สะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจพร้อมจ้องไปทางประตูอย่างหวาดหวั่น
“สะ...เสียงอะไรน่ะ”ฮีชอลถามเสียงสั่น
ปังๆๆๆ !!! เสียงกระสุนสาดเข้าใส่ประตูด้านนอก
“มีคนพยายามจะเปิดประตู” คิบอมพูดขึ้น
“พ่อกับแม่รึเปล่า”พี่คนโตพยายามคิดในแง่ดีแต่กลับกระชับอ้อมกอดของน้องคนเล็กให้แน่นขึ้น
“ไม่ใช่พ่อกับแม่ต้องรู้รหัส และสแกนรอยนิ้วมือได้สิ”คิบอมพูดขึ้นก่อนครุ่นคิดบางอย่างแล้วออกคำสั่งให้ทุกคนหาที่ซ่อน ก่อนที่ศัตรูด้านนอกจะสามารถเปิดประตูเข้ามาได้สำเร็จ
“ตี๊ด~~ ตูม!!” การระเบิดที่หน้าประตูเกิดขึ้นอย่างแรง ทำให้ประตูแตกออกจนไม่เหลือชิ้นดี
“อ๊ะ” เด็กทั้งสามในที่ซ่อนตัวต่างสะดุ้งสุดตัว
“ค้นให้ทั่ว!!” ชายร่างยักษ์ที่ก้าวเข้ามาคนแรกออกคำสั่งให้ลูกน้องด้านหลังหาตัวเด็กทั้งสาม
กลุ่มชายชุดดำทำลายข้าวของทุกอย่างภายในห้องจนเละ แต่สุดท้ายก็ไม่พบตัวเด็กทั้งสาม
“ชิ...ไปหลบกันที่ไหน...ไปเอาตัวแม่มันมา!!” ชายร่างยักษ์ออกคำสั่งต่อลูกน้อง หลังจากนั้นไม่นานลูกน้องคนเดิมก็กลับมาพร้อมกับแม่ของเด็กชายทั้งสาม ชายร่างยักษ์ตรงเข้ากระชากหญิงร่างบางก่อนจะใช้มือหนาบีบคออีกฝ่าย
“คิดถูกจริงๆที่ยังเก็บแกไว้ หึหึ...ถ้าไม่อยากเห็นแม่แกตายละก็แกออกมา!!”
“ยะ...อย่าลูก...ฮะ...แฮ่ก...อย่าออกมา”ผู้เป็นแม่พยายามส่งเสียงห้าม
“อยากลองดีใช่ไหม?”
ปัง!!
‘กรี๊ด~’ ชายร่างยักษ์กดปืนเข้าที่หน้าท้องของผู้เป็นแม่
‘ฟึ่บ!!’
“คยู!!”
“แม่คร๊าบบบ”คยูฮยอนวิ่งออกมาจากที่ซ่อนเข้าตรงหาผู้เป็นแม่ ทำให้พี่ทั้งสองต้องตามออกมาด้วยเช่นกัน
“หึๆ ออกมากันได้แล้วสินะ”
“แม่ๆแม่ครับ ฮือๆ”คยูฮยอนพร่ำเรียกชื่อแม่ที่โชกไปด้วยเลือด
“น่ะ..หนีไป...หนีไปลูก”
“พวกนายต้องการอะไรกันแน่” พี่ชายคนโตแผดเสียงถามชายชุดดำทั้งน้ำตา
“ฆ่าล้างตระกลูพวกแกไง...เริ่มจากใครก่อนดีล่ะ...อ่า~ นายก่อนเป็นไงไอตัวเล็ก”พูดจบชายชุดดำก็หันกระบอกปืนไปทางคยูฮยอน
ปังๆๆ อ๊าก!!
ก่อนที่ชายร่างยักษ์จะลั่นไกใส่คยูฮยอน ลูกน้องที่ตามมาด้วย 3 คนกลับถูกลอบยิง ชายร่างยักษ์หันไปหาที่มาของปืนนั้นแต่ก่อนที่จะได้เอ่ยปากพูดอะไร ลูกกระสุนปืนก็แล่นตรงเข้าสู่กลางหน้าผากทำให้ชายคนนั้นล้มทั้งยืน
“คิบอม”
“ปืนของพ่อน่ะ”เด็กชายวัย 11 ปี โชว์ปืนที่เพิ่งจะใช้สังหารชายชุดดำให้พี่คนโตดูก่อนจะวิ่งเข้าไปสมทบที่ร่างของผู้เป็นแม่
“หะ...หาคนช่วย”ผู้เป็นแม่พูดด้วยเสียงอันแผ่วเบาก่อนจะล้วงเอาโทรศัพท์ออกมาแล้วกดปุ่มโทรด่วนยืนให้ฮีชอล ทันทีที่ฮีชอลรับโทรศัพท์จากมือของแม่ เธอก็สิ้นใจลงทันที
“แม่!!!”
“แม่คร๊าบบบบ” เด็กทั้งสามต่างตะโกนเรียกชื่อแม่ทั้งน้ำตา
“พี่ฮีชอล แม่ให้โทรหาใคร”ทันทีที่ตั้งสติได้คิบอมก็ถามพี่ชาย
“พี่ก็ไม่รู้”ฮีชอลมองที่หน้าจอแต่พบเพียงเบอร์โทรศัพท์ ไม่ปรากฏชื่อที่โทรออก
“ฮัลโหล”เสียงของอีกฝ่ายรับโทรศัพท์
“อะไรกันพวกแก!!”แต่ก่อนที่ฮีชอลจะได้ตอบอะไร กลับมีชายชุดดำ 2 คนเข้ามาเห็นเด็กทั้งสาม
“คุยไป!!” ปัง! คิบอมออกคำสั่งก่อนจะหันไปยิงเข้าที่ซอกคอของหนึ่งในชายชุดดำ
ปัง!
“อ๊าก!!”แต่เขาก็ถูกยิงกลับด้วยชายชุดดำอีกคน ลูกกระสุนถากเข้าที่ไหล่ซ้ายของเด็กชาย
“ช่วยๆ ช่วยพวกเราด้วย ผมคิมฮีชอล มาช่วยพวกเราด้วย!!!”ฮีชอลกรอกเสียงใส่โทรศัพท์อย่างลนลาน
“แกคิดจะทำอะไร”ชายชุดดำตรงเข้าหาฮีชอลก่อนจะกระชากโทรศัพท์จากอีกฝ่ายปาทิ้งจนชิ้นส่วนแตกกระจาย
“อ๊าก ปล่อยนะ”ชายชุดดำคว้าตัวฮีชอลขึ้นกระแทกเข้ากับกำแพงแล้วใช้ปืนจ่อที่ศีรษะ
ปัง! ชายชุดดำถูกกระสุนปืนจากคิบอมเข้าตรงที่กลางหลัง ล้มลง แต่ทว่าชายชุดดำคนนั้นได้พกระเบิดเวลามาด้วย
ทันทีที่ล้มลงร่างของเขาก็เข้าไปทับกับปุ่มจุดระเบิด
‘ติ๊ก...ติ๊ก...ตี๊ดดดด’ คิบอมได้ยินเสียงก็รีบวิ่งเข้าไปคว้าตัวพี่ชายที่ล้มลงอยู่ตรงนั้น เขาเข้าไปรวบเอวของพี่ชายและวิ่งออกจากระเบิด
แต่ไปได้ไม่ไกลก็เกิดการระเบิด
ตูม!!
แรงระเบิดไม่รุนแรงมากนักแต่ก็ทำให้ทำให้กระจกบริเวณนั้นแตกกระจายและกระเด็นพุ่งข้าสู่ดวงตาทั้งสองข้างของฮีชอลที่หันหน้าเข้า
“อ๊ากกก!!!...เจ็บ”ฮีชอลร้องด้วยความเจ็บปวดเลือดไหลอาบดวงตาและหน้าของเขา
“พะ...พี่!!”คิบอมตกใจกับภาพตรงหน้า
“อะ...อดทนไว้ พี่ฮีชอล”คิบอมยกตัวพี่ชายขึ้นหลังของตนด้วยขนาดรูปร่างที่ใหญ่กว่าเมื่อเทียบกับพี่ชายทำให้เขาไม่รู้สึกหนักมากนัก
คิบอมเดินตรงเข้าไปหาคยูฮยอนที่ยังคงนั่งร้องไห้อยู่กับร่างไร้วิญญาณของผู้เป็นแม่
“คยู!! ลุกขึ้น เร็วเข้า”คิบอมออกคำสั่งต่อน้องคนเล็ก
“ฮะ...ฮือๆๆ แม่ครับ”คยูฮยอนยังคงนั่งร้องไห้คร่ำครวญต่แม่ของตน
“คยูฮยอนลุกขึ้น!! พวกเราต้องหนีออกจากที่นี้ แม่ตายไปแล้ว แต่นายต้องอยู่ เข้าใจไหม...คยู” คิบอมพูดสั่งน้องชายอีกครั้ง คยูฮยอนเงยหน้ามองพี่ชายตรงหน้าผ่านม่านน้ำตา
เขาค่อยๆลุกขึ้นแล้วคว้าชายเสื้อของคิบอมไว้ คิบอมพาฮีชอลและคยูฮยอนออกจากห้องนั้น ด้านนอกยังคงเต็มด้วยความวุ่นวายแต่จำนวนคนที่ตายเริ่มเพิ่มขึ้น
“ชิ”คิบอมสบถให้กับภาพตรงหน้า ก่อนจะเดินเรียบกำแพงผ่านผู้คนที่กำลังอย่างระมัดระวัง
“เฮ้ย...”ชายชุดทำคนหนึ่งสังเกตเห็นเด็กทั้งสามเขากำลังเล็งปืนมาทางนี้
ปัง!
แต่คิบอมยกปืนยิงเข้ากลางอกของชายคนนั้นก่อนที่จะได้ทำอะไร
“ทางนี้คยู” คิบอมพาน้องเดินไปตามเส้นทางที่จะพาออกประด้านหลังของบ้าน
“อ๊ะ”
“ชะ...ด้วย” คยูฮยอนโดนรั้งไว้ด้วยมือของชายชุดดำคนหนึ่งนอนคว่ำเลือดทั่วตัว ชิ้นส่วนตั้งแต่เอวลงไปเละจนไม่เหลือชิ้นดี
“พี่ครับ" คิบอมหันมาหาน้องชายแล้วยิงเข้าที่มือของชายคนนั้นกระจาย
“ชิ...นายมาฆ่าพวกเราแล้วคิดจะขอความช่วยเหลือ...ลงนรกไปซะ”คิบอมยิงปืนเข้าที่กลางศีรษะของชายคนนั้นด้วยความเคียดแค้นแล้วออกเดินต่อไปจนถึงประดูด้านหลัง
แต่ก่อนที่คิบอมจะเปิดประตูออกไป กลับมีเสียงหนึ่งตะโกนเรียกเขาไว้ก่อน
“พวกแกคิดจะไปไหนกันห๊า”
“พะ...พี่ครับ”คยูฮยอนถึงกับตัวสั่นทันทีที่หันไปพบกับชายชุดดำถึงสามคน คิบอมดันตัวน้องชายให้ไปหลบด้านหลัง ก่อนจะเล็งปืนไปที่หนึ่งในสามของชายชุดดำ
“แก๊ก” แต่ลูกกระสุนปืนหมดเสียแล้ว
“ฮะฮ่ะฮ่ะ...เสียใจด้วยนะ พวกนายยังเด็กกันแท้ๆเลย ไปน่าตายเร็ว”ชายชุดดำเดินเข้าหาเด็กทั้งสามคน แล้วจ่อปืนเข้ากลางหน้าผากของคิบอม
ปัง!!!
ทันทีที่สิ้นเสียงปืนชายคนนั้นก็ล้มลงไปกองกับพื้น ชายชุดดำที่เหลือที่หันไปหาผู้มาใหม่ก็พบจุดจบเช่นเดียวกัน
ผู้มาใหม่เดินเข้าหาเด็กทั้งสาม เขาย่อตัวลงมาหาคิบอม
“คะ...คุณเป็นใคร”คิบอมถอยหลังหนึ่งก้าวก่อนถามออกไป
“ไม่ต้องกลัว...เรามาช่วยพวกหนู คิมฮีชอลใช่ไหม”
“พี่ฮีชอลอยู่บนหลังผม”ชายคนนั้นส่งสัญญาณให้ลูกน้องด้านหลังมาพาตัวฮีชอลไป
“จบกันซะที”พูดจบคิบอมถึงกับทรุดและล้มลงกับพื้น คยูฮยอนที่ยังไม่เข้าใจ เห็นเข้าก็ตกใจร้องลั่นออกมา
“พี่คร๊าบบบบ~”
.
.
.
To be Continued ~ ~
ความคิดเห็น