คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 1 : ฆ่าล้างตระกูล
Sorrowful Love
---------------------------------------------
Chapter 1
03:30 am. ณ บ้านตระกูลคิม
ปังๆๆๆ เพล้ง!!
ตึกๆ ๆ “ฮะ...ฮีชอลๆ ตื่นลูก ตื่นเร็วเข้า ฮะแฮ่ก”หญิงกลางคนเข้ามาปลุกเด็กชายอายุเพียง 14 ปีจากเตียงนอนด้วยอาการเหนื่อยหอบ
“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับคุณแม่” เด็กน้อยถามด้วยอาการงัวเงียก่อนจะลุกออกจากเตียงแล้วเดินตามออกจากห้องไป แต่ก่อนจะได้รับคำตอบร่างเล็กถึงกับต้องผงะกับภาพตรงหน้า
สภาพของบ้านตนเองที่ถูกทำลายจนไม่เหลือเค้าเดิม รอบด้านอบอวลไปด้วยเสียงปืน ผู้คนวิ่งกันให้ทั่ว
“มีคนจะมาทำร้ายพวกเรา ฮีชอล! ฟังแม่นะลูก ลูกต้องรีบไปพาน้องๆเข้าไปหลบในห้องแม่ แล้วอย่าออกมาจนกว่าพ่อหรือแม่จะเรียก”
ปัง!! อ๊ะ!! ขณะนั้นเองกระสุนจากกระบอกปืนดำสนิทพุ่งเข้าสู่ต้นขาของผู้เป็นแม่
“แม่ครับ!!” เด็กน้อยร้องลั่นอย่าตกใจ
“ไป ฮีชอลทำตามที่แม่บอก”ผู้เป็นแม่สั่งลูกอีกครั้งก่อนจะผลักให้เด็กน้อยออกวิ่งส่วนตนแยกไปอีกทางด้วยขาอีกข้างอย่างลำบาก
กึก!!
“บอม” ทันทีที่ฮีชอลเปิดประตูห้องของน้องชายคนกลางก็พบว่าคิบอมน้องชายวัย 11 ขวบได้ยืนอยู่หน้าประตูพร้อมไม้เบสบอลในมือ
"เกิดอะไรขึ้นครับพี่ เสียงข้างนอกนั้น”
“รีบตามพี่มาเร็วเข้า”ฮีชอลตัดบทแล้วจูงน้องชายออกจากห้อง และทันทีที่คิบอมได้พบกับเหตุการณ์ภายนอกเขาก็ต้องตกใจกับภาพตรงหน้าไม่ต่างอะไรจากพี่ชายตน
กึก!!
เด็กน้อยทั้งสองวิ่งเข้าไปยังห้องของน้องคนสุดท้องวัย 7 ขวบที่ยังคงหลับสนิทไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียงขนาดเล็ก
“คยูๆ ตื่นสิคยู” ฮีชอลเข้าเขย่าร่างน้องชาย แต่อีกฝ่ายยังคงนอนนิ่ง
“คยู!!พี่บอกให้ตื่นไง” ฮีชอลตะโกนลั่นทำให้อีกฝ่ายเริ่มขยับตัวแต่ตายังคงปิดสนิทอยู่
“ผมว่าเราช่วยกันอุ้มคยูออกไปเลยดีกว่า” น้องคนกลางออกความคิดเห็นก่อนจะยกร่างของน้องชายตนออกจากเตียง
“ส่งมาให้พี่” ฮีชอลรับตัวคยูฮยอนมาอุ้มแล้ววิ่งออกจากห้องทันที เด็กทั้ง 3 วิ่งไปตามทางเดินตรงไปยังห้องพ่อแม่ของตน
ทั้ง 3 พยายามวิ่งให้ชิดกำแพงมากที่สุดมันทำให้พวกเขาปลอดภัยและไม่เป็นที่สนใจจากผู้ที่จะมาทำร้าย เสียงปืนผสมกับเสียงกรี๊ดร้องดังระงมไปทั่วทั้งบ้าน คิบอมวิ่งไปก็สังเกตสภาพบ้านของตัวเองไป ที่จริงมันไม่ควรเรียกว่าบ้านแล้วด้วยซ้ำ มันกลายเป็นสนามรบขนาดย่อมแล้วต่างหาก ภาพของคนวิ่งไล่ยิง ลอบยิงกันในหลายๆมุม ข้าวของแตกกระจาย และสิ่งที่น่าตกใจมากที่สุด คือ ร่างไร้ลมหายใจที่นอนกระจายกันอยู่เต็มพื้น บางคนเป็นคนในบ้านของเขาเอง
บางคนเป็นบอดี้การ์ดที่ดูแลเขาอยู่ประจำ แต่บางคนเป็นชายในชุดดำที่เขาไม่รู้จัก
“อื้อ~ ทำอะไรกันเนี่ยครับพี่” เด็กน้อยในอ้อมกอดของฮีชอลตื่นขึ้น
”นายอยู่นิ่งๆก่อนสิคยู!!”ฮีชอลเตือนน้องชายที่เริ่มดิ้น
“พี่ก็ปล่อยผมสิ มันอึดอัดนะ” คยูฮยอนพยายามดิ้นออกจากอ้อมอกของพี่ชาย ทำให้ฮีชอลที่กำลังวิ่งด้วยความเร็วและไม่ทันได้ตั้งตัวเสียหลักล้มลงไถลไปกับพื้น
“พี่ฮีชอล!!”คิบอมที่วิ่งตามมารีบเข้าไปดูพี่ชาย
“พี่ไม่เป็นอะไรหรอก ไปดูคยูเถอะ”ฮีชอลลุกขึ้นนั่งพร้อมยกแผลถลอกเล็กๆที่ข้อศอกขึ้นดู คิบอมจึงวิ่งเข้าไปดูน้องชายตน แต่กลับต้องชะงักเมื่อมือหนาเข้าคว้าคอเสื้อของคยูฮยอนขึ้น
คิบอมมองตามร่างของน้องชายที่เริ่มลอยสูงขึ้นก็พบกับชายร่างยักษ์ในชุดดำสนิท
“อะแฮ่ก ปล่อยนะ หายใจไม่ออก” คยูฮยอนพูดเสียงสั่น เข้าหายใจไม่ออกเพราะถูกคอเสื้อรัดคออยู่
”แฮ่!!” ชายร่างยักษ์ยื่นหน้าเข้าหาคยูฮยอนและส่งเสียงขู่ใส่เด็กน้อย
“อะ แงๆ ช่วยด้วย แงๆ” ส่งผลให้เด็กชายร้องลั่นด้วยความกลัว
“ปล่อยเขาลงนะ” คิบอมพยายามกระโดดคว้าตัวน้องชาย
”ฮ่าๆ” ชายร่างยักษ์หัวเราะลั่นกับการกระทำของคิบอม ทำให้เขายกตัวคยูฮยอนสูงขึ้นแล้วปล่อยลงมาทำเหมือนจะปล่อยให้ตกลงมา แต่ก็กระตุกกลับขึ้นไปอีกครั้ง คิบอมเห็นว่าสิ่งที่เขาทำมันส่งผลให้คยูฮยอนเจ็บมากขึ้นเขาจึงปล่อยหมัดเต็มแรงเข้าหน้าท้องของชายร่างยักษ์
แต่หมัดของเด็กเพียง 7 ขวบกลับไม่มีผลต่อชายตรงหน้า
“ไอเปี๊ยก!! กล้านักนะแก” ชายร่างยักษ์ไม่สบอารมณ์กับสิ่งที่คิบอมทำ เขาใช้ขาแตะเข้ากลางลำตัวของเด็กชายกระเดนเข้ากระแทกกลับกำแพง ก่อนจะร่วงลงมากระแทกกับพื้น ทำให้เด็กชายลงไปกองกับพื้นและกุมท้องด้วยความเจ็บปวด
“ฮ่าๆ ตายให้หมดทั้งตระกูลนี่แหละ” ชายร่างยักษ์พูดก่อนหยิบกระบอกปืนสีดำออกมาแล้วจ่อเข้าที่หน้าผากของคยูฮยอน
“อ๊ากกกก” ฮีชอลพุ่งเข้าใส่ชายร่างยักษ์ด้วยความเร็วทำให้ปืนลั่นแต่เป้าหมายของปากกระบอกปืนก็ได้เบนออกจากหน้าผากของคยูฮยอนแล้วเช่นกัน
“โธ่เว้ย วุ่นวายกันนักนะพวกแก!!” ชายร่างยักษ์กัดฟันกรอดด้วยความโมโหจึงเล็งปืนไปที่ฮีชอล
“อย่าทำร้ายคุณหนูนะ” หญิงสูงวัยวิ่งเข้ามาแล้วตะโกนลั่นก่อนฟาดท่อนไม้ในมือเข้าต้นคอของชายร่างยักษ์เต็มแรง แรงกระแทกทำให้ชายร่างยักษ์ปล่อยร่างของเด็กน้อยในมือก่อนจะเสียหลักล้มลงสู่พื้น
“นม!!” ฮีชอลเรียกคนที่เข้ามาช่วยพวกขาก่อนคว้าร่างของคยูฮยอนขึ้นมาอุ้ม คิบอมก็เดินกุมท้องเข้ามาสมทบอีกคน
“คุณหนูรีบไปเถอะค่ะ” หญิงสูงวัยบอกเด็กทั้ง 3
“แล้วนมล่ะ?” ฮีชอลถามขึ้น
“ไปเถอะค่ะ ไม่ต้องห่วงนม” หญิงสูงวัยเร่งให้อีกฝ่ายไปเพราะเห็นว่าชายร่างยักษ์เริ่มลุกขึ้น คิบอมวิ่งนำไปยังห้องของพ่อแม่แล้วเปิดประตูรอฮีชอลที่อุ้มคยูฮยอนวิ่งตามมา
ทันทีที่เด็กทั้ง 3 เข้าห้องเสียงปืนได้ดังขึ้น คิบอมมองผ่านทางช่องประตูที่ยังเหลืออยู่ร่างของหญิงสูงวัยหรือแม่นมที่คอยเลี้ยงดูพวกเข้าตั้งแต่ยังจำความไม่ได้ ค่อยๆล่วงลงสู่พื้น เลือดจากบาดแผลกลางหน้าผากไหลอาบทั่วใบหน้าของเธอตัวตายังคงเบิกโพลงก่อนค่อยๆปิดลงพร้อมร่างที่กระตุกเป็นครั้งสุดท้ายแล้วแน่นิ่งไป
คิบอมกำลูกบิดประตูแน่นก่อนจะปิดประตูลงเขายังคงยืนนิ่งอยู่หน้าประตู คนที่คอยดูแลเขา เข้ามาช่วยเขากลับตายไปต่อหน้าต่อตาโดยที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย...
To be Continued ~
.
.
.
ความคิดเห็น