คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เรื่องบังเอิญ
ตอนที่ 4 เรื่องบังเอิญ
1 อาทิตย์ ต่อมา (แล้วไงล่ะคิดไม่ออกอ่ะ TT)
.
.
.
.
สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง
มีเสียงหนึ่งดังขึ้นด้วยอารมณ์โกรธกำลังยิ่งคำถามมากมายใส่โทรศัพท์
“ฮัลโหล!!!!!!!!!!!! ยูลนี้แกทำอะไร ตอนนี้อยู่ไหน จะมาถึงเมื่อไหร่ ทำไม่มาช้าจัง ฉันรอนานแล้วน่ะ รีบๆมาน่ะฉันรออยู่ที่สวนสาธารณะใกล้ๆ สระว่ายน้ำ แค่นี้น่ะ เร็วๆด้วย”
“.........”
ยูริยังไม่ทันพูดอะไรแต่แทยอนสาดคำถามมากมายใส่ยูริจนยูริไม่ได้เอ่ยปากพูดสักคำเธอก็ตัดบทสนทนาไป
ยูริได้แต่ยืนอ้าปากหวอ พอตั้งสติได้ยูริก็รีบวิ่งไปยังที่ ที่นัดกันไว้
“ไม่มาพรุ่งนี้เช้าเลยล่ะ ไอ้ลิงดำ”
“แฮ่ก แฮ่ก ฉัน แฮ่ก ขอ โทษ แต่นี้มันยังไม่ถึงเวลาที่นัดกันไว้เลยน่ะไอ้แท แกนัดฉัน 10.30 แต่นี้มันพึ่งจะ 8.30 แกจะให้ฉันรีบมาเพื่ออะไรว่ะ”
ยูริวิ่งมาด้วยความรวดเร็วและกล่าวขอโทษแทยอนอย่างสำนึกผิด แต่พอร่างสูงมองดูนาฬิกากลับยังไม่ทันจะถึงเวลาที่เขานัดกันไว้ร่างสูงถึงกับโวยใส่ร่างเล็กแบบจะรีบไปตั้งโต๊ะให้กรรมการคัดเลือกเลยหรอไง
“เอ่อน่ะ ยูล ไหนๆแกก็มาแล้วรีบไปเถอะเดี๋ยวสาย “
“เดี๋ยวสาย!!!! พูดมาได้เดี๋ยวสายนี้มัน 7.30 ฉันกลับบ้านไปนอนได้สามตื่นก้ยังทันเลย นี้ข้าวยังไมได้กินเลย”
“เออก็จริงว่ะ งั้นก่นไปเราก็แวะกินข้าวกกันก่อนเดี๋ยวฉันเป็นเจ้ามือเอง”
แทยอนรีบตัดบทเมื่อเห็นเพื่อนลิงกำลังบ่นเป็นน้ำไหลไฟดับ
“ก็ต้องเป็นอย่างงั้นอยู่แล้ว
ทั้งสองคนยืนคุยกันอยู่นานเลย และตกลงกันว่าจะแวะกินข้าว ทั้งสองคนโบกแท็กซี่และบอกเส้นทางจนมาถึงร้านอาหาแห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากที่ ๆ พวกเขาจะไปวันนี้
ที่ร้านอาหาร
“แท แกว่าผู้หญิงคนนั้นคุ้นๆ ไม่ว่ะ”
“คนไหน”
“ก็ คนที่นั่งตรง หน้าต่างนั้นไง”
แทยอนหันไปมองตามที่เพื่อนบอกแต่ก็ไม่ได้สังเกตอะไรมากมาย เพราะเธอกลัวว่าจะไปไม่ทันออดิชั่น
“เอ่อ ชั่งเถอะรีบกินจะได้รีบไปนี้ก็ใกล้ถึงเวลาแล้ว”
“แต่หน้าคุ้นมากเลยน่ะโว้ย แท”
“รีบกินเข้าไปเถอะน่า ไม่ได้กันข้าวเช้ามาไม่ใช่หรอ”
แทยอนพูดพร่างหยิบขนมปังยัดเข้าไปในปากของยูริเข้าไปด้วยความหมั่นไส้
...............แต่หน้าคุ้นมากเลยน่ะ.............
ยูริยังคิดในใจว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร
ไม่นานนักมีผู้หญิงอีกสองคนเดินเข้ามาหาเธอ
“ฉัน นึกออกแล้ว”
ยูริพูดออกมาเสียงดัง และยืนขึ้นยังกะถูกหวยรางวัลที่ 1 จนลูกค้าและหญิงสามคนในร้านต่างมองมาที่ ทั้งสองคนก่อนแทยอนจะรีบดึงยูริให้นั่งลง
“แกเป็นบ้าอะไรเนี๊ยยูล คนเค้ามองกันทั้งร้านแล้ว”
“ฉันนึกออกแล้วไอ้แท ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร”
“ใครว่ะ”
"เจสสิก้า ทิฟฟานี่ ซอฮยอน Dream girls ไงล่ะ”
“.................................................................”
แทยอนไม่พูดอะไรได้แต่นั่งนิ่ง เธอเริ่มรู้สึกร้อนที่หน้า ใจเต้นแรง ในหัวสมองคิดถึงแต่เรื่องวันนั้นที่ทั้งสองคนจ้องหน้ากันจนลมหายใจรถหน้ากันเธอยิ้มออกมาด้วยความเขินเมื่อคิดไปถึงเรื่องเมื่อตอนนั้น หน้าที่ขาวใสของเธอเริ่มแดง จนร่างสูงสังเกตได้
“ไอ้แท แท แกเป็นไรว่ะ”
“......................”
แทยอนยังนั่งนิ่ง
“คิม แทยอน!!!!!!!”
ยูริตะโกนเรียกชื่อเพื่อน จนตอนนี้คนทั้งหมดในร้านหันมามองเธอเป็นตาเดียว ยูริเริ่มรู้สึกว่าตัวเองเริ่มรู้สึกตัวว่ามันโคตรจะหน้าอายเธอรีบนั่งลงอย่างไว
แทยอนที่กำลังอยู่ในภวังค์ก็ได้สติและก็กลับมาโวยใส่เพื่อนตัวดี
“มีอะไรห่ะ ไอ้ยูล เรียกฉันเบาๆ ก็ได้ไม่เห็นต้องเสียงดังเลย ฉันอายคนอื่นเค้า”
“แล้วที่ฉันเรียกแกเบาๆ แกได้ยินรึไง นั่งยิ้ม อยู่นั้นแหละ ดูสิหน้าแดงยังกะตูดลิงแกอ่ะเป็นบ้าอะไร คิดอะไรอยู่”
“ปะ ปะ เปล่า รีบกินจะได้รีบไป เร็วไอ้ดำ”
“เฮ้ยคำก็ดำสองคำก็ดำ อย่าให้แกดำบ้างน่ะไอ้หมา”
อีกฟากหนึ่งที่อยู่ติดหน้าต่าง
“คะ คิม แทยอน?”
ทิฟฟานี่ที่ได้ยินคนตะโกนเรียกชื่อที่คุ้นหูก็เริ่มมีอาการใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ทั้งตัวรู้สึกร้อนอย่างบอกไม่ถูกเธอ หน้าเธอเริ่มแดงเมื่อพูดถึงชื่อนี้ เธอคิดไปถึงเรื่องเมื่อวันนั้นที่ใบหน้าของทั้งสองคนอยู่ห่างกันเพียงความหนาของกระ
ดาษA4 ทิฟฟานี่เริ่มใจเต้นแรงๆ และยิ้มออกมาจนตาปิด จนอีกสองคนที่มาสังเกตได้
“ฟานี่ ฟานี่ แกเป็นอะไรเนี่ย”
เจสสิก้าเรียก พร้อมจับแขนเธอเขย่าเบาๆ ทิฟฟานี่ที่กำลังยิ้มจนตาปิดหลุดจากภวังค์แล้วหันมาตอบเพื่อน
“มะ มะ ไม่ได้เป็นอะไรนิ”
“ไม่ได้เป้นอะไรได้ยังไงล่ค่ะพี่ฟานี่ ดูสิหน้าพี่แดงออกขนาดนี้ไม่สบายรึเปล่าไปหาหมอไม่ค่ะ ไม่ต้องเข้าบริษัทเดี๋ยวฉันจะโทรไปบอกพี่ผู้จัดการให้”
“อะ เออ ไม่เป็นไรหรอกซอ พี่ไม่ได้เป็นอะไร”
“ไม่เป็นไรก้ดีล่ะรีบเข้าบริษัทเถอะเดี๋ยวสาย”
ทั้งสามคนลุกขึ้นและรีบเดินไปที่ลานจอดรถ ระหว่างที่เดินไปที่ลานจอดรถทิฟฟานี่ทิฟฟานี่ที่ใส่รองเท้าส้นสูงสีแดงเกิดไปสดุดกับหินเข้า
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
ทันใดนั้นเองมีมือหนึ่งมารับเธอไว้ก่อนที่จะถึงพื้น ทิฟฟานี่ที่หลับตาปี๋รู้สึกว่าอยู่ในอ้อมแขนของใครบ้างคนพอเธอลืมตาขึ้นปรากฏว่าคนตรงหน้าของเธอคือแทยอน ตอนนี้ทิฟฟานี่กำลังอยู่ในอ้อมแขนอันแสนอบอุ่นของแทยอน ทั้งสองคนจ้องตากันอยู่นานหัวใจทั้งคู่เต้นแรงเมื่อสบตากันอย่างจังอีกครั้ง ทิฟฟานี่ที่กำลังเสียขวัญกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดก็รู้สึกเหมือนว่าตัวเองปลอดภัยที่สุดเมื่ออยู่ในอ้อมแขนของอีกคน อ้อมแขนอันแสนอบอุ่น
“แทยอน”
นี้ ทิฟฟานี่เอ่ยชื่อของอีกคนขณะที่กำลังจ้องตากัน
“ฟานี่ “
เสียงของเจสสิก้าดังขึ้นทำให้ทั้งสองคนหลุดจากการจ้องตาและแทยอนก็ค่อยๆประคองทิฟฟานี่อย่างเบามือ
“เป็นอะไรมั้ยคุณทิฟฟานี่”
“มะ ไม่เป็นไร ขอบคุณน่ะ”
“อืม”
“ฟานี่ทำไม่เธอ ถึงได้ซุ่มซามอย่างนี้น่ะ ยายโก๊ะเอ้ย”
เจสสิก้าบ่นเพื่อนสาวของเธอ แทยอนที่ได้ยินเจสสิกก้าเอ่ยฉายาของทิฟฟานี่ก็ถึงกับอมยิ้มเล็กน้อย สายตาของทิฟฟานี่ที่หันไปเห็นแทยอนที่กำลังยิ้ม กะถึงกับตีแขนของเจสสิก้าอย่างแรง
“นี้ยัยเจส”
แทยอนที่กำลังยืนยิ้มอยู่ยกนนาฬิกาที่ข้อมือขึ้นมาดูเป็นเวลา10.00 แทยอนรีบวิ่งไปดึงข้อมือยูริที่กำลังเดินออกมาจากร้านอาหาร
“ไป เร็วแล้วเดี๋ยวไม่ทัน”
“.........................”
ยูริยังไม่ทันเอ่ยปากพูดอะไรก็ถูกแทยอนลากไปซะล่ะ ทิฟฟานี่ที่กำลังต่อปากกับเจสสิก้า พอหันมาอีกทางก็เห็นแทยอนวิ่งไปซะแล้ว เธอมองตามหลังแทยอนไปด้วยความเสียดาย และคิดในใจว่า
...........จะรีบไปไหนเนี๊ยยังไม่ได้ถามเลย.................
“มีอะไรหรอค่ะ”
น้องเล็กของวงถามพร้อมเดินมากับผู้หญิงอีกคน ร่างสูงขาว หุ่นดีหน้าตาสวย ใบหน้าของเธอขาวอมชมพูน่ารัก ยังกะดารา พี่สาวทั้งสองที่กำลังโต้วาทีกันอยู่หันมามองน้องเล็ก
“ก็ฟานี่สิ เดินสะดุดขาตัวเองจนเกือบจะล้มหัว ขม้ำหน้าฟาดพื้นตายไปซะแล้ว”
“นี้เจส เกินไปล่ะ เกินไปฉันแค่เดินสะดุดก้อนหินเอง”
“ห้ะ!!!!!!!!!! จริงหรอค่ะพี่ฟานี่ พี่เป็นอะไรมั้ย??? ไปหาหมอมั้ยค่ะ”
“พี่ไม่เป็นไรหรอกซอไปเชื่อยานเจสมัน”
ร่างสูงที่เดินมาด้วยกันเห็นทั้งสามคนกำลังโตวาทีเหมือนเด็กน้อยที่กำลังโอ้อวดของเล่นกันก็อมยิ้มเล็กน้อยด้วยความน่ารักของทั้งสามคน
“แล้วนี้ใครอ่ะ ซอ????????”
“อ๋อนี้ ยุนอา ค่ะ เพื่อนตั้งแต่สมัยเด็กของฉันเอง เราสนิทกันมากตอนเด็กๆ บ้านเราติดกันค่ะ เวลาไปโรงเรียนเราก็ไปด้วยกันกลับด้วยกัน ไม่ได้เจอกันตั้งนานแหนะคิดถึงมากๆ เลย”
“สวัสดีค่ะ คุณเจสสิก้า คุณทิฟฟานี่ ยินดีที่ได้รู้จักน่ะค่ะ”
“รู้จักเราด้วยหรอ” ทั่งทิฟฟานี่และเจสสิก้าถามยุนอา
“คุณ2คนเป็นถึงนักร้องดังจะไม่รู้จักได้ไง ไม่รู้จักสิค่ะแปลก ไม่คิดเลยน่ะว่าซอฮยอนจะกลายมาเป็นนักร้องดังได้ก็ตอนเด็กๆ เธอขี้อายซะขนาดนั้น ตอนแรกที่ฉันเห็นเธอในTv ฉันตกใจไม่คิดว่าจะเป็นเธอเลย ก้ตอนนั้นน่ะ อือ อือออออออออ...........”
มือบางอืมมาปิดปากซอฮยอนไว้ สองสาวตกใจที่น้องเล็กที่แสนจะเรียบร้อยของพวกเธอกลายเป็นแบบนี้แสดงว่าเธอสองคนต้องสนิทกันมากๆแน่เลย ยุนอาแกะมือของซอฮยอนออก
“ฉันยังไม่ทันพูดอะไรเลยัยกบ”
พี่สาวทั้งสองคนที่เห็นน้องเล็กมีอากาโมโหถึงกับหัวเราะออกมาเบาๆ
“เอ่อ พอดีฉันมีธุระน่ะขอตัวก่อนน่ะ”
“อืม รีบไปเลยไอ้เหม่ง”
“ไปล่ะน่ะค่ะคุณเจสสิกา คุณทิฟฟานี่ ไว้เจอกันคราวหลังนะน้องกบ 55555555555”
ยุนอารีบวิ่งไปทันที ก่อนที่ซอฮยอนผู้น่ารักจะมีน้ำโห
หลังจากนั้นทั้งสามก้ขึ้นรถไปเพื่อจะไปที่บริษัท
ตึก SM
“วันนี้มีอะไรอ่ะ ทำไมคนเยอะจัง????????”
ฟานี่เอ่ยถามเพื่อนสาวของเธอ
“นี้ฟานี่เธอนี้ไม่รู้อะไรเลยน่ะ ก็วันนี้จะมีการออดิชั่นเด็กเข้ามาฝึกหัดไงล่ะ”
“ปีนี้คนเยอจังเลยน่ะค่ะ”
“นั้นสิต้องมีแต่คนหล่อๆเท่ๆแน่เลย”
“เจสสยบอารมณ์ไว้หน่อย แต่ชั่งเถอะ รีบไปหาเจ๊ฮโยก่อนเถอะสายมากล่ะ เดี๋ยวเจ๊แกก็วีนแตกอีกหลอก”
ทั้งสามรีบเดินเข้าไปในตึก ทันใดนั้นทิฟฟานีที่กำลังเร่งรีบบวกกับสายตาที่มองไปทางที่มีผู้คน และความที่เธอไม่ทันสังเกตเธอก็ชนเข้ากับคนๆหนึ่ง จนเขาที่โดนชนล้มลงไปนอนกลิ้งกับพื้น
“โอ้ย“
“ขอโทษค่ะ คุณ เป็น ไร มั้ย”
“อะ อืม”
“คุณคิม แทยอนคนไหนครับ”
ทิฟฟานี่พูดพร้อมเสียงที่แผ่วเบาลงเรื่อยๆ เมื่อคนที่เธอชนไม่ใช่ใคร คิมแทยอนอีกแล้ว แต่คราวนี้ทั้งสองเพียงแค่มองหน้ากันและพูดกันเล็กน้อย และดูเหมือนแทยอนจะทำสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่ที่ไม่ทันที่ทิฟฟานี่จะเอ่ยถาม สต๊าฟก็เรียกแทยอนไปซะก่อน แทยอนเดินจากทิฟฟานี่ไปพร้อมเอามือกุมไว้ที่ข้อศอกของตนเอง ทิฟฟานี่ที่ตอนนี้ยืนมองหลังของคนตัวเล็กนึกขึ้นได้ว่าเจ้าแสบของเธอนั้นเองที่ทำให้แทยอนต้องเจ็บ
“นี่ ยังไม่หายอีกหรอเนี๊ย”
แล้วทิฟฟานี่ก็รีบเดินตามเพื่อนไป ที่ทั้งสองคนเดินนำไป แทยอนที่เข้าไปออดิชั่นออกมาหายูริที่รออยู่นอกห้อง
“เป็นไงบ้างแท”
“ไม่รู้สิ”
“สีหน้าแกไม่ดีเลยน่ะแท เป็นอะไรมั้ย”
“งั้นหรอ ฉันคงตื่นเช้าเกินไปมั้งเลยเหนื่อยนิดหน่อย ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนน่ะ”
ยูริที่เห็นแทยอนเดินเอามือกุมข้อศอกเห็นเลือกไหลออกมาเขาตกใจเล็กน้อย ก่อนจะบ่นให้เพื่อนจอมขี้เก๊ก
“ไอ้ขี้เก๊กเอ้ย บอกว่ามันเป็นไร แล้วเลือดที่ไหลนั้นอะไรว่ะ ทำไมถึงเป็นคนยังงี้น่ะ ทั้งที่เลือดจะไหลออกหมดตัวแล้ว ไอ้ขี้เก๊ก”
แทยอนที่เดินมาถึงห้องน้ำคลายมือจากข้อศอกและยก มือของตัวเองขึ้นมาดูมือของแทยอนตอนนี้มีเลือดเลอะมือเต็มไปหมด
“เฮ้ย ยังไม่หายอีกหรอเนี๊ย”
ทิฟฟานี่ที่กำลังเดินออกจากห้องน้ำมาเจอเข้ากับแทยอน เธอมองหน้าของแทยอนและเหลือบไปเห็นมือของแทยอนที่มีเลือดเต็มมือ ทิฟฟานี่ตกใจที่เห็นเลือดมากมายขนาดนี้ เพราะเธอคิดว่าเข้าแค่ยังปวดอยู่ แต่ไม่คิดว่ามันยังจะมีเลือดไหลอยู่ อันที่จริงมันก็จะหายแล้วล่ะน่ะถ้าเธอไม่เดินชนเธอจนข้อศอกลงไปกระแทกกับพื้นจนมันแตกซ้ำน่ะ
“นี้ยังไม่หายอีกหรอ”
“เออ เออ ไม่เป็นไรแล้วล่ะ นิดเดียวเอง เดียวฉันไปล้างน้ำออกก็คงดีขึ้นแล้ว แค่เลือดซึมๆออกมาก็เท่านั้นแหละ”
แทยอนที่ล้างข้อศอกและมือออกแต่ดูถ้าเลือดจะไหลไม่หยุดเลย แต่ยังไม่ทันที่แทยอนจะวิดน้ำขึ้นมาล้างอีกก็ถูกมือเรียวจับข้อมือของเขาไว้ แทยอนหันกลับมามองหน้าของอีกคน
ด้วยความสงสัย แต่ทิฟฟานี่ไม่พูดอะไรลากแทยอนไปแต่ลากแทยอนไปที่ห้องๆหนึ่ง
“คุยจะพาฉันไปไหนอ่ะ”
“............”
ไม่มีเสียงใดๆ ตอบกลับมา ทิฟฟานี่หยุดอยู่ที่ห้องๆ หนึ่ง เป็นห้องพยาบาลของบริษัท
“คุณหมอค่ะช่วยทำแผล ไอ้ขี้เก๊กนี้หน่อยค่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันไม่ได้เป็นอะไรมาก”
“ไม่เป็นอะไรได้ยังไงเลือดไหลซะขนาดนั้นยัยดื้อ นั่งลงเดี๋ยวนี้น่ะ”
แทยอนไม่พูดอะไรและก็นั่งลงตามที่ทิฟฟานี่สั่ง ขณะที่หมอกำลังทำแผลให้อยู่นั้นแทยอนเอาแต่มองหน้าทิฟฟานี่ที่ตอนนี้เธอมองที่หมอที่กำลังทำแผลให้อีกคน
“เสร็จแล้วค่ะ ไปโดนอะไรมานี้ทำไม่แผลถึงได้ลึกขนาดนี้ล่ะ นี้ค่ะยาแก้ปวดแหละก็ยาแก้อักเสบ”
“ขอบคุณค่ะคุณหมอ”
“ค่ะ”
ทิฟฟานี่และแทยอนเดินออกมาจากห้องพยาบาล ทั้งคู่เดินมาตามทางเดินระหว่างทางทั้งคู่ไม่พูดอะไรทุกอย่างปกคุมไปด้วยความเงียบ จนมีเสียงหนึ่งเอ่ยขึ้น
“ขอบคุณนน่ะ”
“ทำไมต้องขอบคุณล่ะ ฉันต่างหากที่ต้องขอบคุณที่คุณช่วยไว้เมื่อเช้า แถมต้องขอโทษเรื่องเมื่อกี้อีกที่ชนคุณจนทำให้แผลที่มันน่าจะหายแล้วมันปลิ ขอโทษน่ะ และก็ที่พูดเสียงดังใส่เมื่อกี้ด้วย ฉันนี้มันตัวซวยของเธอจริงๆ น่ะ เจอกันทีไรเธอต้องเป็นอันเจ็บตัวทุกทีเลยขอโทษน่ะ”
แทยอนไม่พูดอะไรกับยิ้มรับกับท่าทางของทิฟฟานี่ที่ตอนนี้ดูเหมือนเด็กน้อยที่โดนแม่งอน ทิฟฟานี่ในตอนนี้เองได้เห็นรอยยิ้นนั้นเข้าถึงกับหัวใจเต้นแรง เริ่มหวิวๆในท้อง
“ไม่เห็นเป็นไรนิฉันชอบออก
“ห้ะ เธอว่าอะไรน่ะ”
แทยอนพูดเบาๆ แต่มันก็ดังพอที่จะทำให้อีกคนได้ยิน
“ปะ เปล่า ฉันขอตัวก่อนน่ะพอดีเพื่อนรออยู่ ถ้ามีโอกาสคงได้เจอกันน่ะ”
“อืม”
ทิฟฟานี่ที่เดินหันหลังไปได้ประมาณสามเก้าก็ต้องหยุดเมื่อรู้สึกว่าว่ามีอะไรรั่งแขนเธอไว้
......................เธอหันมาด้วยใบหน้าที่สงสัยก็เมื่อกี้เธอขอตัวไปแล้วจะมาดึงฉันไว้ทำไมเนี๊ย.............
“เอ่อ คือ..........”
แทยอนยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้ทิฟฟานี่ มันเป็นผ้าเช็ดหน้าเมื่อตอนนั้นที่ทิฟฟานี่ใช้ห้ามเลือดให้เธอ แทยอนยื่นผ้าเช็ดหน้าให้และก็เดินไป แทยอนวิ่งหอบมาหายูริอารมร์ของยูริตอนนี้เหมือนลิงกำลังไมด้กินกล้วย
“นี้แกไปห้องน้ำ หรือไปแอฟริกาว่ะไอ้แท นานเกินไปแล้ว”
“แฮ่ก แฮ่ก ขอโทษว่า คือ คือ ฉัน เอ่อ หลงทางอ่ะ”
“หลงทาง!! รีบกลับเถอะเขากลับกันหมดล่ะ”
_________________________________________________________________________________________________________________
พอดีช่วงนี้สอบทุกอาทิตย์เลยอ่ะ เลยจัดให้ยาวเลย อาจจะมาอัพช้านิดหน่อยขอโทษด้วยน่ะค่ะ
แต่ก็อย่าลืมเมนด้วยน่ะค่ะ ไรจะได้มีกำลังใจสอบ เฮ้ย กำลังใจแต่งต่อ
ความคิดเห็น